Λίγο stand up, πολλή σεροτονίνη και ακόμα περισσότερη μουσική: Είδαμε τον Σπύρο Γραμμένο στον Ορφέα

Τα live του Σπύρου Γραμμένου έχουν κάτι από stand-up comedy, κάτι από ψυχοθεραπεία και αναμφίβολα πολύ, πολύ αυτοσχεδιασμό. Ο μάστερ του λογοπαιγνίου, των έξυπνων, άλλοτε ξεκαρδιστικών και άλλοτε αιχμηρών στίχων, μας παρέσυρε σαν σίφουνας με κόκκινες τιράντες σε ένα απολαυστικό, μουσικό βράδυ στη μουσική σκηνή του Ορφέα, στην Κυψέλη.

Φωτογραφία: Ειρήνη Δερμιτζάκη

Φορώντας το γνώριμο, θερμό του χαμόγελο, μας καλωσόρισε πλάι στην ταλαντούχα Ελένη Ποζατζίδου και τον πολύ άνετο Χρήστο Καλκάνη, με ένα διασκεδαστικό τραγούδι, το οποίο μας έδωσε μια μικρή γεύση για το τι μας περίμενε στην υπόλοιπη βραδιά και παράλληλα έδωσε την ευκαιρία στην Ελένη να ξεδιπλώσει το ταλέντο της στις μιμήσεις (ένα μικρό inside joke).

Από το πρώτο λεπτό αισθανθήκαμε πολύ άνετα στο ζεστό χώρο του «Ορφέα». Σα να καθόμαστε σε ‘κείνη την παρέα που πάντα είχε αυτόν τον ένα φίλο που παίζει κιθάρα. Το βράδυ της Παρασκευής, ο Σπύρος έγινε εκείνος ο φίλος. Έτσι τουλάχιστον μας έκανε να αισθανθούμε.

Πριν προχωρήσει στα επόμενα, μας έδωσε ένα sneak preview της μουσικής βραδιάς, η οποία θα χωρίζονταν στο αστείο, ανάλαφρο μέρος κι εκείνο που θα μας προσγείωνε στην πραγματικότητα, κάπως απότομα.

Φωτογραφία: Δημήτρης Μακρής

Πράγματι, στο πρώτο μέρος δεν προλαβαίναμε να πιούμε γουλιά από το ποτό μας: αφενός γιατί δεν χάναμε ευκαιρία να τραγουδάμε μαζί του, όπως κι αυτός μας ενθάρρυνε, αφετέρου γιατί το χιούμορ και οι ιστορίες του μας παρέσερναν συνεχώς σε ογκώδη κύματα γέλιου.

Μας ταξίδεψε στις εποχές που ως έφηβος αυτοχαρακτηριζόταν ως πανκ, -αργότερα ως πανκ κομμωτής- και μέσα από τις ξεκαρδιστικές ιστορίες του, μοιράστηκε μαζί μας όλες εκείνες τις επιρροές, τα αγαπημένα του συγκροτήματα κι ακούσματα που τον οδήγησαν στον άνθρωπο και τον καλλιτέχνη που είναι σήμερα.

Απενοχοποιώντας για ακόμα μια φορά τα ταμπού που περιτριγυρίζουν την ψυχική υγεία και βοήθεια, λίγο πριν να μας τραγουδήσει την «Σεροτονίνη», γίναμε στιγμιαία κάτι κοντά σε group therapy. Και ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν. Ένα τραγούδι για τις κρίσεις πανικού, μια απολαυστική συζήτηση του Σπύρου με μια ψυχολόγο του κοινού, αλλά και τις προσωπικές του εμπειρίες με τον κλάδο.

Φωτογραφία: Δημήτρης Μακρής

Χορέψαμε με την Μιρέλα αλά Ελένη, μπερδευτήκαμε με τζίβες και κοτσίδες, γίναμε ξανά δεκάξι και κουκουλοφόροι. Μετατραπήκαμε για λίγο σε προβληματικοί stalkers, κι αφού που είδαμε λίγη ενενηντάρα TDK στο αποκορύφωμα, φωνάξαμε ομαδικά και πάνω από όλα με την αισιοδοξία να ξεχειλίζει, πως είναι η ζωή μας σκατά, και Ω Να Σου… προσγειωθήκαμε στην πραγματικότητα που εξέπεμψαν όπως πάντα οι ηχηροί και συνάμα κοφτεροί κοινωνικοπολιτικοί στίχοι του Σπύρου.

Μίλησε βαθιά στην «Ψυχή» μας, με το καθηλωτικό ομώνυμο τραγούδι κι η κουβέντα βρήκε τον αδικοχαμένο Ζακ Κωστόπουλο.

«Αυτό το κομμάτι το έγραψα τρία χρόνια πριν την δολοφονία του Ζακ και το παίξαμε πρώτη φορά εδώ, σε αυτό το μέρος τρεις μέρες μετά την δολοφονία του. Κι όταν τελείωσε το κομμάτι νιώσαμε κι εμείς και το κοινό, ότι αυτό το κομμάτι ο Ζακ εκείνη τη στιγμή το έκανε δικό του».

Φωτογραφία: Ειρήνη Δερμιτζάκη

Μάλιστα, ο Σπύρος Γραμμένος μας εξομολογήθηκε πως πέρυσι η μητέρα του Ζακ, Ελένη Κωστοπούλου, ήρθε στον «Ορφέα» να τους ακούσει και του έδωσε κάποιους στίχους «ένα πολύ γλυκό νανούρισμα που έγραψε για τον γιο της», το οποίο με την μουσική του ίδιου, έγινε η τραγικά τρυφερη «Λύκου Κραυγή».

Για να μην κλείσει η βραδιά σε ελαφρώς καταθλιπτικούς τόνους, ο Σπύρος κι η παρέα του – η Ελένη, ο Χρήστος κι όλοι εμείς- τραγουδήσαμε τον “Ανθρωπάκο”, αποχαιρετώντας τους.

Αυθεντικά τραγούδια, βγαλμένα από ποικίλες φάσεις της ζωής του, με τα οποία ταυτιζόμαστε, η απόλυτη διαδραστικότητα και επικοινωνία με το κοινό, το αίσθημα συμπεριληπτικότητας που μας αγκαλιάζει νοητά και κυρίως η ασύγκριτα θετική ενέργεια που εκπέμπει ο Σπύρος Γραμμένος είναι από τα στοιχεία που αγαπάμε και μας λείπουν σε έναν καλλιτέχνη. Είναι, ακόμα, ο λόγος που από δω και πέρα σε κάθε live του θέλουμε να ‘μαστε εδώ…