Με την πένα της συγγραφέως: Ειρήνη Μαλαχτάρη, “Οι Ναυαγοί”

Ακόμα και σε βάρος των σχολικών κάποιες φορές! Η αρχή έγινε με την παιδική σειρά της ελληνικής μυθολογίας, τους Μυστικούς Επτά, τα Πέντε Λαγωνικά, την Άγκαθα Κρίστι, τον Έντγκαρ Άλαν Πόε, ενώ έπειτα ακολούθησαν και αρκετά ξενόγλωσσα για τα μαθήματα των αγγλικών, όπως η Φάρμα των Ζώων κοκ.

Η διαδικασία της έκδοσης δεν θα έλεγα ότι είναι εύκολη σε καμία περίπτωση κι εξαρτάται από περισσότερους παράγοντες. Η έμπνευση και η συγγραφή από την άλλη όμως, είναι ένα κομμάτι εντελώς διαφορετικό από την έκδοση, πολύ πιο προσωπικό. Στο τέλος βέβαια το θέμα είναι να φτάσει το βιβλίο στα κατάλληλα χέρια, την κατάλληλη στιγμή. Σε κάποιους μπορεί να συμβεί σχετικά άμεσα, ενώ σε άλλους να πάρει περισσότερο χρόνο.

νιώθω σαν να έχω τελειώσει ένα διδακτορικό! Ήταν πολύ δημιουργική αλλά και αρκετά επίπονη διαδικασία. Η χαρά βέβαια στο τέλος δεν περιγράφεται.

Το πρόγραμμα αυτό είναι η τελευταία ευκαιρία να σωθεί από τη χρεοκοπία ο τηλεοπτικός σταθμός Colpo Grosso, και αυτό το ξέρει πολύ καλά ο διευθυντής ψυχαγωγικού προγράμματος του καναλιού, ο οποίος με το ελάχιστο bugdet που είχε στη διάθεσή του κατάφερε τελικά να βγάλει στον αέρα τους Ναυαγούς.

Όλα θα γίνουν επιπόλαια, σχεδόν τυχοδιωκτικά, με άγνοια ή άρνηση της γεωγραφίας, των πολέμων, της φτώχειας, της ίδιας της πραγματικότητας, και οι 6 παίκτες που δέχθηκαν να πλαισιώσουν το ριάλιτι -ένας γόνος διάσημης οικογένειας, μία πρώην πρωταθλήτρια του σκι, μία ξανθιά παρουσιάστρια, ένας γυμναστής-μαραθωνοδρόμος, ένας δύσκολος έφηβος και μία δημοσιογράφος-ωρολογιακή βόμβα-, θα πρέπει να μάθουν πώς να επιβιώνουν, τόσο από τους κινδύνους της φύσης, όσο και ο ένας από τον άλλο.

σαν μία παράσταση ή ένα παιχνίδι, που η αλήθεια χάνει το νόημά της και στο τέλος επικρατεί αυτός που θα παίξει καλύτερα ή που θα γοητεύσει το κοινό. Κάποτε, η Αμερικανίδα ποιήτρια Muriel Rukeyser έγραψε πως: «Το σύμπαν είναι φτιαγμένο από ιστορίες, όχι από άτομα (The universe is made of stories, not of atoms)», και δεν ξέρω αν τελικά πρέπει να με τρομάζει ή να με καθησυχάζει η διαπίστωση ότι οι μύθοι υπερτερούν της αλήθειας.

Οι άνθρωποι καθοδηγούμαστε από μύθους, όχι από αλήθειες. Και το κάνουμε από επιλογή.

Μέσα από την σύνθεση και την επεξεργασία αυτών των στοιχείων αλλά και την εξέλιξη της πλοκής, έχουν γίνει βέβαια αυθύπαρκτοι.

Δεν ξέρω πώς θ’ ακουστεί, αλλά αυτός ήταν ένας τρόπος να γυρίσω την πλάτη στην χώρα μου. Οι «Ναυαγοί» ξεκίνησαν ως ιδέα μετά τα μνημόνια, τα δημοψηφίσματα, την πτώχευση, γράφτηκαν μέσα στις καραντίνες του covid. Ήταν μια μεγάλη περίοδος ματαίωσης προσδοκιών κι η Ελλάδα με είχε κουράσει αφάνταστα. Δεν ήθελα να πω τίποτα για την Ελλάδα. Έπειτα η Ιταλία ήταν μια αυτονόητη επιλογή. Οι Ιταλοί έχουν τη δύναμη της εικόνας, του design, της μόστρας. Μπορούν να μας πουλήσουν ό,τι θέλουν. Ας μην ξεχνάμε ότι έχουν και την κωμωδία (commedia dell’ arte), οπότε μου ταίριαξαν πιο πολύ ως προς το κωμικό στοιχείο των Ναυαγών.

Ένας λόγος που εξηγεί αυτή την επιλογή ίσως να είναι η πρόσκαιρη δημοσιότητα, η ανάγκη να βγουν μπροστά, να φανούν, να κερδίσουν κάτι, να ξεκινήσουν από κάπου. Ή από ματαιότητα. Δεν γνωρίζω και δεν μπορώ να το κρίνω. Εγώ πάντως δεν θα πήγαινα ποτέ, γιατί η προσωπική έκθεση είναι τεράστια και μου φαίνεται αδιανόητη η ευκολία με την οποία κάποιοι άνθρωποι εκτίθενται στο ευρύ κοινό.

Σ’ ένα τόσο απομονωμένο και δύσκολο περιβάλλον, είτε τηλεοπτικό είτε πραγματικό, είναι επόμενο να δημιουργούνται κάθε είδους σχέσεις και αντιπαλότητες. Δεν υπάρχει και κάτι άλλο να κάνεις για να περάσεις τον χρόνο σου. Είναι σαν το σχολείο ή τον εργασιακό χώρο: μία συνθήκη υποχρεωτικής καθημερινής συνύπαρξης. Τα κριτήρια πάντως με τα οποία επέλεξα τους δικούς μου «παίκτες», χωρίς να τα έχω πράγματι σκεφτεί τότε, μάλλον είναι ταξικά και εν γένει κοινωνικά.

η “παντοδυναμία” κάποιων προνομιούχων ανθρώπων έχει καταλυτικό ρόλο στην πλοκή. Αυτή η, συχνή ομολογουμένως, πραγματικότητα σίγουρα προβληματίζει, αλλά δε θα έπρεπε να μας επηρεάζει σε βαθμό που να μας παραλύει. Δεν είναι τόσο η δύναμη του χρήματος που τρομάζει, όσο αυτή της εξουσίας και κυρίως η αλαζονεία της εξουσίας. Υπάρχουν ωστόσο άνθρωποι που έχουν φτάσει πολύ ψηλά με την αξία τους, που δεν βρίσκονται τυχαία στις θέσεις τους. Υπάρχουν και οι άλλοι… Η εξουσία προϋποθέτει και άλλες αρετές για να μην καταντήσει τυραννία. Διαφορετικά, τα μεγάλα καράβια γρήγορα βουλιάζουν.

θα ήθελα να θυμίσω τα λόγια του Ουίνστον Τσόρτσιλ, ο οποίος είπε κάποτε την πολύ σπουδαία φράση: “επιτυχία είναι να πηγαίνεις από τη μία αποτυχία στην άλλη, χωρίς να χάνεις τον ενθουσιασμό σου.”