Hot or Not #91: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Τον Απρίλιο κυκλοφόρησε ο πιο πρόσφατος δίσκος του ΝΤΜ (aka Black Morris, κατά κόσμον Kevin Ansong) με τιτλο ΘΡΑCOC και τότε είχα γράψει (εδώ) ότι ήταν “ό,τι πιο φρέσκο θα ακούσεις αυτή τη στιγμή“. Σχεδόν οχτώ μήνες αργότερα, αυτό δεν έχει αλλάξει, το ΘΡΑCOC παραμένει ένας από τους καλύτερους δίσκους που έχω ακούσει αυτή τη χρονιά και ακόμα τον ακούω συχνά πυκνά – απόδειξη το φετινό Spotify Wrapped μου, νομίζω δεν έλειπε σχεδόν κανένα κομμάτι του δίσκου από την playlist με τα αγαπημένα μου κομμάτια για το 2023. Για όποιον δεν έχει ακόμα ακούσει το ΘΡΑCOC (ειλικρινά τι περιμένεις;) ουσιαστικά ο Kevin μαζί με τον (μόλις 20χρονο παραγωγό) Odydoze μπλέκουν το ρεμπέτικο με το hip hop, “τον παλιό ελληνικό ήχο με το σήμερα”. Το αποτέλεσμα ονομάζεται τραμπέτικο και είναι πολύ επιτυχημένο. Μιας και δηλώνω ακόμα κολλημένη με το τραμπέτικο δεν γινόταν να λείπω από το “θρασύτατο” live στο Fuzz το βράδυ της Παρασκευής (1/12), εκεί όπου ο ΝΤΜ απέδειξε για ακόμη μια φορά ότι πράγματι ειναι ο καλύτερος showman της ελληνικής hip hop σκηνής. Εμπνευσμένος από την αγάπη του για την Ελλάδα, αλλά και την διαρκή απογοήτευση που αυτή μας χαρίζει, ο Kevin είχε ετοιμάσει ένα ολοκληρωμένο show, στο οποίο συνέβαλε μια χορευτική ομάδα, η οποία ενίοτε αναλάμβανε να φέρνει στη ζωή μερικές ιστορίες από την πραγματικότητα των Αφροελληνων, όπως για παράδειγμα τη μακρά και επίπονη διαδικασία που αντιμετωπίζουν για να βγάλουν ελληνικά χαρτιά. Απο την πλευρά του κοινού μπορώ να πω ότι ήμασταν μόνιμα μπριζωμενοι, από την αρχή μέχρι το τέλος, το οποίο τέλος ήταν αξέχαστο, αφού στη σκηνή ανέβηκε η μητέρα του Kevin, και νομίζω μας χάρισε την καλύτερη ερμηνεία του “Τα έχω παίξει”. Ο ΝΤΜ ανανέωσε το ραντεβού του με το κοινό για το 2024 και περιττό να πω ότι ανυπομονουμε.

Υ.Γ.: Αξιζει να αναφέρω ότι αυτή την περίοδο ο Kevin πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Χορός: We are here prepared for tragedy», της Σοφίας Μαυραγάνη, που ανεβαίνει από 2/12 στην Σκηνή Κατίνα Παξινού του Εθνικού Θεάτρου και είναι πολύ ενδιαφέρον να δούμε και αυτή την πλευρά του – λίγους μήνες μετά το ντεμπούτο του στην μεγάλη οθόνη με το εκπληκτικό Black Stone.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου 

Τα σχόλια στα social media και ορισμένες κριτικές, που έτυχε να διαβάσω, δεν μιλούσαν και με τα καλύτερα λόγια για τη νέα ταινία του Ρίντλεϊ Σκοτ (και για κάποιους από εμάς πολυαναμενόμενη, αφού παίζει ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ Χοακίν Φίνιξ), παρ΄όλα αυτά δεν επηρέασαν την επιθυμία μου να πάω να τη δω στο αγαπημένο σινεμά της γειτονιάς μου. Άλλωστε πρόκειται για μία τεράστια κινηματογραφική παραγωγή που μπορεί να δίχασε για το σενάριό της, όμως σίγουρα κέρδισε αρκετούς για τη σκηνοθεσία και φυσικά για την ερμηνεία του Φίνιξ στον ρόλο του Γάλλου στρατηγού και μετέπειτα αυτοκράτορα. Υπήρχαν βέβαια και σχόλια που χαρακτήριζαν «καρικατούρα» τον Ναπολέοντα, υποστηρίζοντας πως η ταινία εξετάζει τις κατακτήσεις του και την αδίστακτη αναρρίχησή του από στρατηγό σε αυτοκράτορα της Γαλλίας υπό το πρίσμα, αλλά και ως «σύμπτωμα» της εθιστικής σχέσης του με την Ζοζεφίνα, μία γυναίκα που έγινε παθιασμένος έρωτας, σύζυγος και αργότερα πρώην του. Και ενδεχομένως αυτό να κάνει όντως η ταινία, αλλά σίγουρα ο Φίνιξ για εμένα κατάφερε να ενσαρκώσει πολύ επιτυχημένα την αδυσώπητη φιλοδοξία και το εκπληκτικό στρατηγικό μυαλό του Ναπολέοντα, «παίζοντας» σε σκηνές μόνο και με το βλέμμα του.

Η ταινία αποτυπώνει, επίσης, συγκλονιστικά τις περίφημες μάχες του Ναπολέοντα σε αυτό τοπολεμικό έπος μεγάλου προϋπολογισμού του Σκοτ και σίγουρα για εμένα που λατρεύω τις επιτυχημένες σκηνές μάχης, σε αυτό το κομμάτι σίγουρα με ικανοποίησε και με το παραπάνω. Για τις ιστορικές ανακρίβειες του σεναρίου γνώριζα και πήγα προετοιμασμένη γι’ αυτό και δεν με ενόχλησε, αν και παραδέχομαι πως επειδή, από ό,τι φάνηκε, έγινε προσπάθεια να χωρέσουν πολλά από τα γεγονότα της ζωής του Ναπολέοντα σε μόλις 2,5 ώρες, αισθάνθηκα σε κάποια σημεία πως κάποια πράγματα απλώς συμβαίνουν, χωρίς να δεχόμαστε τις απαραίτητες εξηγήσεις γι’ αυτά. Πώς έφτασαν όλες οι μοναρχίες της Ευρώπης να τον φοβούνται; Στη σκηνή μετά την επιστροφή από την πρώτη εξορία, οι στρατιώτες αντί να τον συλλάβουν τον αποθεώνουν. Γιατί; Δεν είχε αφιερωθεί χρόνος για να κατανοήσουμε το πόσο τον λάτρευαν οι στρατιώτες του. Σε τέτοιες στιγμές βρέθηκα να αναρωτιέμαι πολλές φορές τον λόγο που συμβαίνουν κάποια πράγματα. Το σίγουρο είναι ότι δεν έχασα τον χρόνο μου και απήλαυσα μία ταινία με συναρπαστικά σκηνικά δράσης, από αυτά που αγαπώ ιδιαίτερα. Εκτός από τον Χοακίν Φίνιξ…
Ευδοκία Βαζούκη

Μπαίνοντας στο γεμάτο «Θέατρο Χώρα» όλα προϊδέαζαν μια νύχτα με γλέντι, μουσική, περιθωριακούς και παρακμιακούς ανθρώπους. Τα neon φώτα του μπαρ, το συνολικό σκηνικό της Νατάσσας Παπαστεργίου, ο ατμός και η αίσθηση «από μπουζούκια» ήταν αρκετά για να με βάλουν στο κλίμα και σε συνδυασμό με τα ηχητικά της καταιγίδας που σάρωνε τα πάντα έξω από το «Διυλιστήριο», το μαγαζί με τη κόκκινη επιγραφή, έστρεφε ολοκληρωτικά το ενδιαφέρον στους πέντε χαρακτήρες. Το δίωρο έργο του Αντώνη Τσιοτσιόπουλου σε σκηνοθεσία Γιώργου Παλούμπη είχε απανωτές αποκαλύψεις, απογοητεύσεις, εκπλήξεις…
Όλοι παίρνουν το βήμα του προσωπικού ξεσπάσματος, και τον χώρο, μέσα στην οργή τους, να ακουστούν. Αφετηρία ο Σοφοκλής (Στάθης Σταμουλακάτος), ο οποίος μετά από πέντε χρόνια απουσίας και εξαφάνισης, επιστρέφει προκειμένου να βρεθεί στη κηδεία της μάνας του. Το μαγαζί του, το «Διυλιστήριο» γίνεται το πραγματικό καταγώγι των μυστικών και προσωπικών υποκόσμων. Μια φωτιά από το παρελθόν απειλεί να τους «κάψει» στα μάτια των υπολοίπων. Οι κωμικές νότες του Θάνου Αλεξίου αποσυμπιέζουν το δράμα και λειτουργούν πάντα εύστοχα μέσα στο κείμενο. Όλοι οι ηθοποιοί (Βασιλική Διαλυνά, Στέλιος Δημόπουλος, Αντώνης Τσιοτσιόπουλος) παρουσιάζουν με ανθρώπινες διαστάσεις τούς ήρωές τους και κουμπώνουν ερμηνευτικά, δημιουργώντας μια παράσταση με αληθοφάνεια, η οποία όμως είχε υπερβολική ένταση και σκληρή γλώσσα και με απομάκρυνε από την ιστορία. Αλλά γούστα είναι αυτά!
Λίνα Ρόκα

… κράτα μικρό καλάθι, Καλά το καταλάβατε. Είχα αφήσει τον τρίτο κύκλο του Only Murders in the Building για μια περίοδο που θα χρειάζομουν απελπισμένα μια καλή σειρά. Δεν ήξερα κι εγώ, δεν ρώταγα.Οι δύο πρώτοι κύκλοι, ήταν από τα καλύτερα murder mystery που έχω δει τα τελευταία χρόνια, με το binge-watching να αποτελεί μονόδρομο. Η χημεία μεταξύ Steve Martin, Martin Short και Selena Gomez, του αναπάντεχου, μα τόσο απολαυστικού τρίο, οι δύο πρώτες υπόθεσεις φόνων στο κτήριο της Αρκόνια μας είχαν κακομαθει και η απότομη πτώση της τρίτης σεζόν είναι κάτι που δεν περίμενα. Η άφιξη ενός top-tier καστ, με ηθοποιούς α’κλασης, όπως Paul Rudd, Meryl Streep, αλλά και το cameo του Matthew Broderick με είχαν ενθουσιάσει από το τέλος της δεύτερης σεζόν, και όπως είναι προφανές είχαν εξυψώσει τις προσδοκίες μου για τον επερχόμενο κύκλο. Ναι… αυτό δεν πήγε και πολύ καλά.

Στα θετικά, μπορω να συμπεριλάβω την αίσθηση που μου άφηνε κάθε επεισόδιο, αλλάζοντας τα πιθανά σενάρια στο μυαλό μου για το ποιός τελικά είναι ο δολοφόνος, καθώς εστίαζε και σε μια διαφορετική λεπτομέρεια κάθε φορά, τις ερμηνείες Paul Rudd και Meryl Streep, που όντως έδωσαν μια διαφορετική νότα στη σειρά… και το εκνευριστικά εθιστικό τραγούδι του Charles, το οποίο αν είχα ακούσει νωρίτερα θα είχε σίγουρα μια ξεχωριστή θέση στο Spotify wrapped μου. Ωστόσο, ενώ η γενική ιδέα είχε προοπτικές, η πλοκή αρκέστηκε στο να εστιάσει σε πολύ συγκεκριμένα, αχρειαστα σκηνικά: το εξουθενωτικό middle life crisis του Charles, τα καινούρια ερωτικά ειδύλλια Tobert-Mabel και Oliver-Loretta και διάφορα περίεργα σκηνικά. Η Mabel στη σεζόν αυτή, φαίνεται πιο χαμένη από ποτέ, χωρίς ιδιαίτερο βάθος και εξέλιξη στον χαρακτήρα της. Η δυναμική αρχή, τα υποτυπώδη plot twist και η προσθήκη εμβληματικών ηθοποιών -που δεν έχουμε συνηθίσει σε τηλεοπτικές παραγωγές- δεν ήταν αρκετά στην προκειμένη περίπτωση για να συνεχιστεί το σερί των άψογων σεζόν. Στο μόνο που ελπίζω είναι μια τέταρτη σεζόν που θα αποκαταστήσει την τιμή της ομάδος.
Ειρήνη Δερμιτζάκη