Για το Παιδί Τραύμα, το θέμα είναι να μην εθιστείς στην ματαιοδοξία

Ούτε ένας χρόνος δεν έχει αλλάξει από τότε που μάθαμε την πραγματική του ταυτότητα, κι όμως δεν έχουν αλλάξει και πολλά από τότε – για εμάς τουλάχιστον. Γιατί, είτε ήξερες το πραγματικό όνομά του είτε όχι, ίσως και να ένιωθες ήδη ότι “ξέρεις” το Παιδί Τραύμα. Μπορεί να μην ήξερες πώς ονομάζεται, να μην είχες δει το πρόσωπό του (καθαρά τουλάχιστον), αλλά αν τον ακολουθείς από τις πρώτες δισκογραφικές δουλειές του (τις “Μυστικές χορευτικές κινήσεις” και το “Θα καταστρέψω τον κόσμο”), ήξερες μερικά βασικά πράγματα.

Ήξερες ότι γράφει μουσική για όλους εκείνους που θέλουν να χορεύουν ελεύθεροι, σαν να μην τους κοιτά κανείς. Για όλους εκείνους που φοβούνται ότι η πατριαρχία μπορεί και να καταστρέψει τον κόσμο. Για εκείνους που μπορεί να μην ξέρουν την απάντηση στη “Εξίσωση”, αλλά βρίσκουν παρηγοριά στο ότι ακόμα κι όταν “Δεν Υπάρχει Τίποτα”, τελικά είναι “Τόσο απλό” να ζεις την κάθε μέρα.

Αν έχει αλλάξει κάτι τα τελευταία πέντε χρόνια, αυτό ίσως είναι η κλίμακα του πρότζεκτ, που εμείς γνωρίζουμε ως Παιδί Τραύμα. Τον Απρίλιο, μια νέα εποχή άρχισε για το Παιδί Τραύμα, όταν κυκλοφόρησε τον πιο πρόσφατο δίσκο του με τον καθόλου τυχαίο τίτλο “Μέινστριμ”, ενώ εδώ και λίγες ημέρες έχει ξεκινήσει το Μέινστριμ Τουρ, που θα κάνει στάσεις σε αρκετές πόλεις της χώρας – φυσικά και στην Αθήνα την Παρασκευή 8 Δεκεμβρίου στο Gazarte. Με αφορμή το live του, εμείς μιλήσαμε με το Παιδί Τραύμα (κατά κόσμον Τάσο Καρτέρη) για την νέα αυτή φάση της καριέρας του.

Παιδί Τραύμα, Credits Ηλίας Μωραΐτης

Η ταυτότητά μας είναι ένα στοιχείο που αφορά κυρίως εμάς, όχι τους άλλους. Άρα μάλλον η πορεία μου από την κρυφή ταυτότητα στην απόλυτη επωνυμία ήταν κυρίως εσωτερική. Σαν να αποκάλυψα σιγά σιγά τον πραγματικό μου εαυτό σε εμένα τον ίδιο.

Μερικές φορές νιώθω λίγο περίεργα, αλλά η ματαιοδοξία καραδοκεί σε κάθε γωνιά για να με κάνει να νιώθω καλύτερα. Το θέμα είναι να μην εθιστείς σε αυτή τη ματαιοδοξία, γιατί η επωνυμία είναι κάτι εντελώς παροδικό και ασήμαντο.

Παλιά σχημάτιζα τα τραγούδια και τα δούλευα με έναν-δύο συνεργάτες. Τώρα σχηματίζω τα τραγούδια και υπάρχει μια πολυπληθής ομάδα ανθρώπων που εργάζονται σκληρά γι’ αυτά, με πρώτη και κύρια την μπάντα μας. Η ομάδα είναι πάντα καλύτερη απ’ τη μονάδα.

Το «Μέινστριμ» ισορροπεί ανάμεσα στην αποφυγή του ελιτισμού και στο άνοιγμα σε ένα ευρύ κοινό

Νιώθω ότι μερικές φορές προσπαθώ για λόγους ανασφάλειας και ελιτισμού να περιορίσω τη μουσική που γράφω σε πιο κλειστό κοινό. Από την άλλη ταυτόχρονα πιστεύω βαθιά μέσα μου ότι η underground σκηνή ανήκει σε ένα τεράστιο κοινό που απλά δεν τη γνωρίζει. Το «Μέινστριμ» ισορροπεί ακριβώς ανάμεσα σε αυτά τα δύο: στην αποφυγή του ελιτισμού και στο άνοιγμα σε ένα ευρύ κοινό.

Παιδί Τραύμα, Credits Ηλίας Μωραΐτης

Δεν ξέρω, είναι ακόμα πολύ νωρίς να πω. Σίγουρα υπάρχουν πρώτα δείγματα ότι έχει πάει αρκετά προς τα εκεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι μόνο η αρχή. Θα συνεχίσω να δουλεύω ασταμάτητα προς αυτή την ιδέα.

Ναι. Η καθημερινότητα και ο τρόπος που τη βιώνουμε με εμπνέει αφάνταστα. Οι ανθρώπινες σχέσεις και η μάχη να νικήσουμε την περιπλοκότητά τους είναι κάτι που πάντα με στοίχειωνε. Έτσι προέκυψε και το κόνσεπτ του «Μέινστριμ». Μια βουτιά στην δομή των οικογενειακών σχέσεων που είναι κι αυτές που μας καθορίζουν μια για πάντα.

Η πορεία μου από την κρυφή ταυτότητα στην απόλυτη επωνυμία ήταν κυρίως εσωτερική. Σαν να αποκάλυψα σιγά σιγά τον πραγματικό μου εαυτό σε εμένα.

Ναι αμέ. Κάποιο βράδυ πριν κάμποσα χρόνια ήμουν στο Λατράκ, ένα μπαρ στο Μεταξουργείο. Εντελώς αναπάντεχα μπήκε στο μπαρ μια φίλη που είχα να δω πολύ καιρό. Για κάποιο λόγο ένιωσα λες και έπεσαν όλα τα φώτα πάνω της σαν να ήταν η μεγαλύτερη Ροκ Σταρ που υπάρχει. Η αύρα της κυριάρχησε όλο το σύμπαν. Άρχισε να χορεύει περίεργα και όλοι σταμάτησαν ότι έκαναν και απλά την κοιτούσαν μαγεμένοι. Εκείνη τη στιγμή ήρθε η μελωδία και ο στίχος στο κεφάλι μου: «Xθες το βράδυ μπήκες πάλι μες στο Λατράκ, χόρευες σα να ‘σουνα στ’ αλήθεια Ροκ Σταρ. Κοίταζες αγόρια κορίτσια και μού ‘λεγες στα ίσια μετά πως είσαι Ροκ σταρ».

Είναι ένα τραγούδι που έχει τρομερό chord progression αλλά και φανταστική μελωδία. Θυμάμαι να το τραγουδάω φανατικά στην πενταήμερη στο Λύκειο. Προσπάθησα να το ενορχηστρώσω σα να το έγραφα από την αρχή. Περάσαμε πολύ ωραία όταν το παίξαμε στο Μουσικό Κουτί και σκέφτομαι σοβαρά να το εντάξουμε σε όλα τα live μας από δω και πέρα.

Η politically correct απάντηση είναι ότι η μουσική είναι μια και δε χωράει σε ετικέτες. Αλλά νομίζω ότι κάποιες φορές αυτή η απάντηση είναι υποκριτική καθώς εμείς οι ίδιοι οι μουσικοί είμαστε αυτοί που φτιάχνουμε αυτές τις ταμπέλες.

Ανυπομονούμε. Θα δώσουμε μια μεγάλη συναυλία στο ολοκαίνουριο Ground stage του Gazarte, παρουσιάζοντας το Μέινστριμ και πολλά ακόμα τραγούδια. Η μπάντα μας θα πλαισιωθεί από επιπλέον μουσικούς, έγχορδα, πνευστά και ετοιμάζουμε και κάποιες εκπλήξεις. Δουλεύουμε όλοι πολύ σκληρά για να κάνουμε ένα μεγάλο και ολοκληρωμένο show. Θα έρθεις;