Σαν σήμερα γεννιέται ο Γουόλτ Ντίσνεϊ: Η ζωή και το άλλο πρόσωπο του “πατέρα” των κινουμένων σχεδίων

Έχουμε μεγαλώσει με τις ταινίες του, το όνομά του είναι συνώνυμο με αυτό της παιδικής μας ηλικίας, κι όμως ο Γουόλτ Ντίσνεϊ είναι πολλά περισσότερα από τον άνθρωπο πίσω από την Disney, τη μεγαλύτερη εταιρεία κινουμένων σχεδίων στον κόσμο.

Με έναν βίαιο πατέρα, αγάπη για το σχέδιο και μία αυταρχική προσωπικότητα, ο Ντίσνεϊ καταφέρνει να ανέλθει και να παραμείνει στην κορυφή. Ποιες είναι, όμως, οι άγνωστες πτυχές της ζωής του πατέρα των κινουμένων σχεδίων;

Ο Ντίσνεϊ ζει σχετικά φτωχά παιδικά χρόνια, με την οικογένειά του να μετακομίζει αρκετές φορές για βιοποριστικούς λόγους. Στα 16 του αφήνει το σχολείο και, λέγοντας ψέματα για την ηλικία του, κατατάσσεται στο Σώμα Ασθενοφόρων του Ερυθρού Σταυρού του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Όταν απαλλάσσεται των καθηκόντων του, το 1919, μετακομίζει στο Κάνσας με την ελπίδα να βρει δουλειά ως καρτουνίστας σε εφημερίδες. Αντ’ αυτού φτιάχνει διαφημίσεις για περιοδικά και κινηματογράφους και έτσι γεννιέται το ενδιαφέρον του για τα κινούμενα σχέδια.

Το 1922 δημιουργεί το στούντιο Laugh-O-Gram, το οποίο, όμως, κλείνει έναν χρόνο αργότερα λόγω οικονομικών δυσκολιών.

Τότε μετακομίζει στο Χόλυγουντ και ιδρύει το Disney Brothers Studio μαζί με τον αδερφό του, Ρόι.

Η ταινία που τοποθετεί τον Ντίσνεϊ ανάμεσα στους κορυφαίους δημιουργούς κινουμένων σχεδίων στις ΗΠΑ -δίπλα στον Μαξ Φλάισερ, εμπνευστή του Ποπάι και τον Γουόλτερ Λαντζ, που δημιούργησε τον Γούντι τον Τρυποκάρυδο – είναι το «Ατμόπλοιο Γουίλι», η πρώτη ταινία κινουμένων σχεδίων με ήχο, που κυκλοφορεί το 1928.

Από τους τρεις αυτούς δημιουργούς, ωστόσο, μόνο ο Ντίσνεϊ καταφέρνει να παραμείνει στην κορυφή, χτίζοντας μία αυτοκρατορία που εκτείνεται από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση ως την Ντίσνεϊλαντ, ένα μέρος στο οποίο «εγκαταλείπεις το σήμερα και επισκέπτεσαι κόσμους του χθες, του αύριο και της φαντασίας», όπως έλεγε και ο ίδιος.

Μίκυ Μάους & Όσβαλντ το τυχερό κουνέλι

Λίγο νωρίτερα, το 1927, το στούντιο έχει δημιουργήσει μία σειρά βασισμένη στον Όσβαλντ το τυχερό κουνέλι. Ωστόσο, τον επόμενο χρόνο ο Ντίσνεϊ χάνει τα δικαιώματα του χαρακτήρα και μπαίνει σε μία εταιρική διαμάχη με κάποιους από τους εργαζομένους του.

Μετά από αυτό το πλήγμα, δημιουργεί έναν νέο χαρακτήρα με αρχικό όνομα Μόρτιμερ Μάους, το οποίο, μετά από παραίνεση της γυναίκας του, αλλάζει στο γνωστό σε όλους μας Μίκυ Μάους. Μάλιστα, την πρώτη φορά που ο Μίκυ μιλάει, ο ίδιος ο Ντίσνεϊ του δανείζει τη φωνή του.

Σαν βγαλμένη από τις ταινίες του μοιάζει και η ιστορία αγάπης του Ντίσνεϊ με τη σύζυγό του, Λίλιαν.

Τον Δεκέμβριο του 1923 η Λίλιαν Μπάουντς φτάνει στο Λος Άντζελες. Την ίδια περίοδο ξεκινούν οι προετοιμασίες για τη σειρά Alice Comedies και το στούντιο κινουμένων σχεδίων των αδελφών Ντίσνεϊ χρειάζεται επιπλέον προσωπικό.

Η Καθλίν Ντόλαρντ -τότε εργαζόμενη των Ντίσνεϊ και γνωστή της Λίλιαν- την προτείνει για τη θέση του χρωματισμού των σχεδίων. «Έχω μία δουλειά για σένα, αλλά θα σου πω για αυτήν υπό έναν όρο: μην παντρευτείς το αφεντικό» είναι τα λόγια της όταν κάνει στη Λίλιαν την πρόταση. Εκείνη δέχεται, εφόσον το στούντιο είναι σε σχετικά κοντινή απόσταση από το σπίτι της, και ξεκινάει να εργάζεται για τους Ντίσνεϊ.

Ο Γουόλτ συχνά προσφέρεται να γυρίσει εκείνη και την Καθλίν στα σπίτια τους. Μάλιστα, ενώ το σπίτι της Λίλιαν είναι πιο κοντά στο στούντιο, πάντα πηγαίνει πρώτα την Καθλίν και επιστρέφει για να αφήσει τη Λίλιαν.

Κι ενώ ο Γουόλτ έχει ορκιστεί να μην παντρευτεί πριν τα 25 και έχοντας 10.000 δολάρια στην άκρη, το 1925, σε ηλικία 24 ετών, οι δυο τους ανεβαίνουν τα σκαλιά της εκκλησίας.

Πέρα από τα φώτα της δημοσιότητας, ο Ντίσνεϊ φαίνεται να απέχει αρκετά από τον “χαμογελαστό θείο Γουόλτ” του Χόλυγουντ, που έχουμε στο μυαλό μας. Στις εργασιακές του σχέσεις μπορεί με ευκολία να χαρακτηριστεί ως σκληρός και δύσκολος εργοδότης.

Οι αμοιβές που δίνει στους καρτουνίστες του δεν είναι ανάλογες με εκείνες των άλλων στούντιο της εποχής, ενώ τα ονόματά τους δεν αναγράφονται καν στους τίτλους των ταινιών. Συχνά, μάλιστα, ξεσπάει την οργή του πάνω τους. Στόχο των επιθέσεών του αποτελούν ακόμα και οι καλύτεροι σχεδιαστές του, όπως ο Ουμπ Άιγουερκς, δημιουργός του Μίκυ Μάους, πολλά σχέδια του οποίου έχουν καταστραφεί από τον Ντίσνεϊ.

Ο Χίτσκοκ αναφέρει σχετικά με αυτή την συμπεριφορά του Ντίσνεϊ πως «όταν δεν του άρεσε ένας ηθοποιός, απλώς τον έσχιζε» κάνοντας, προφανώς, λόγο για τα σχέδια των χαρακτήρων.

Λαμβάνοντας αυτή την αντιμετώπιση, οι σχεδιαστές φοβούνται τον Ντίσνεϊ και τις επισκέψεις του στο στούντιο. Επειδή, ωστόσο, ο Γουόλτ είναι χρόνιος καπνιστής, ο βήχας του τον προδίδει κάθε φορά που πλησιάζει. Μάλιστα, δημιουργείται και μία έκφραση-σινιάλο μεταξύ των εργαζομένων του στούντιο, δανεισμένη από την ταινία Μπάμπι, για να προειδοποιούν ο ένας τον άλλο για τον ερχομό του, «ο άνθρωπος βρίσκεται στο δάσος».

Παράλληλα, την εποχή του πιο σκοτεινού κεφαλαίου του Χόλιγουντ, του λεγόμενου “Μακαρθισμού”, είχε υπάρξει από τους πιο πρόθυμους καταδότες. Έφτασε στο σημείο να καταδίδει ακόμα και τους πιο έμπιστους υπαλλήλους του στις αρχές, αν υποπτευόταν ότι ήταν κομμουνιστές. Και φυσικά κατά τη διάρκεια της ζωής του, είχε κατηγορηθεί ακόμη και για αντισημιτισμό, αλλά και μισογυνισμό.

Στις 15 Δεκεμβρίου του 1966 ο Ντίσνεϊ φεύγει από τη ζωή με ένα πέπλο μυστηρίου και θεωριών να περιβάλλει τον θάνατό του.

Η πιο γνωστή θεωρία υποστηρίζει πως το σώμα του Γουόλτ διατηρείται με τη μέθοδο της κρυογονικής έως και σήμερα και, μάλιστα, βρίσκεται μέσα στη Ντίσνεϊλαντ, κάτω από το πλοίο των Πειρατών της Καραϊβικής. Τη θέση αυτή ενισχύουν και ορισμένοι βιογράφοι οι οποίοι υποστηρίζουν πως ο Ντίσνεϊ έπαθε εμμονή με τον θάνατο και με την κρυογονική, αφού μία μάντισσα του είπε πως πρόκειται να πεθάνει στα 35 του.

Παρόλο που η οικογένειά του αρνείται τη συγκεκριμένη θεωρία και όλα τα στοιχεία συνηγορούν στο ότι ο Γουόλτ έχει αποτεφρωθεί και οι στάχτες του βρίσκονται στο νεκροταφείο Φόρεστ Λον στο Λος Άντζελες, ο αστικός μύθος του θανάτου του παραμένει ζωντανός, σαν ένα ακόμα παραμύθι -μία φανταστική ιστορία από αυτές που ο Ντίσνεϊ ήξερε τόσο καλά να δημιουργεί.