Hot or Not #93: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Ο ισραηλινός αρχιμουσικός Γιόαβ Τάλμι και ο πιανίστας Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης

Με μουσική για το μεγάλο κοινό υποδέχεται τις γιορτές η Κρατική Ορχήστρα Αθηνών, που έδωσε ήδη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών μια συναυλία με συμφωνική μουσική για τον κινηματογράφο («10 ταινίες – 10 δεκαετίες – 10 όσκαρ», 8 Δεκεμβρίου).

Την Παρασκευή 15 Δεκεμβρίου ήταν σειρά για μια συναυλία με «Μπετόβεν… μόνο», με ένα προσεκτικά επιλεγμένο πρόγραμμα, όπου τους μουσικούς της ΚΟΑ διηύθυνε ο ισραηλινός αρχιμουσικός Γιόαβ Τάλμι. Το πρώτο μέρος άνοιξε με την στιβαρή «Εισαγωγή Έγκμοντ», op. 84 (1810), που αποτέλεσε έναν εξαιρετικό ενδείκτη της έντασης με την οποία ο μαέστρος θα καθοδηγούσε την Ορχήστρα καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Μάλιστα, κάποια στιγμή η μπαγκέτα τού έφυγε από τα χέρια και… προσγειώθηκε στα πόδια θεατή της πρώτης σειράς, που σηκώθηκε και την κατάλληλη στιγμή τού την επέστρεψε!

«Πρωταγωνιστής» της βραδιάς, όμως, εκτός από την ιδιοφυή μουσική του Μπετόβεν, αναδείχθηκε ο έλληνας πιανίστας Γιώργος Εμμανουήλ Λαζαρίδης, που ερμήνευσε αριστοτεχνικά το πιανιστικό μέρος από το «αυτοκρατορικό» Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα αρ. 5, σε μι ύφεση μείζονα,op. 73 (1809). Ο διεθνούς φήμης σολίστ αποθεώθηκε από το κοινό, το οποίο τον ανάγκασε να επιστρέψει πολλές φορές επί σκηνής προκειμένου να υποκλιθεί, αλλά και να ανταποκριθεί στο «ανκόρ» με ένα σύντομο δεξιοτεχνικό σόλο. Στο δεύτερο μέρος οι μουσικοί της ΚΟΑ ερμήνευσαν τη Συμφωνία αρ. 7 σε λα μείζονα, op. 92 (1812), ένα έργο ιδιαίτερα αγαπητό στο κοινό, που κατέχει σπουδαία θέση στο παγκόσμιο συμφωνικό ρεπερτόριο για την απλότητα και, ταυτόχρονα, τη μεγαλοπρέπειά του. Η ερμηνεία τους καταχειροκροτήθηκε από το κοινό που είχε γεμίσει την Αίθουσα «Χρήστος Λαμπράκης» του Μεγάρου, αναγκάζοντας τον μαέστρο να επιστρέψει και να υποκλιθεί αρκετές φορές. Ήταν μια απολαυστική βραδιά, που προοιωνίζεται ένα ακόμη καλύτερο εορταστικό πρόγραμμα…
Σπύρος Κακουριώτης

Για εκείνους που έχουν περάσει έστω και μια μέρα αγωνίας σε νοσοκομείο (και δη δημόσιο) η σκέψη της παράστασης «Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ» για «μια μικρή παράταση ζωής» είναι κοινή, αν όχι οικουμενική. Η ιδέα της παράστασης με τη σκηνοθετική υπογραφή των Άγγελου Τριανταφύλλου – Δημήτρη Σταυρόπουλου, τη μουσική του πρώτου και το λιμπρέτο του Γιάννη Αστερή είναι λαμπρή: Ο Χάρος εγκλωβίζεται σε μια από τις σκοτεινές πτέρυγες ενός μεγάλου νοσοκομείου και η ζωή εντός (κι εκτός του) συνεχίζει, παραδόξως, το δρόμο της. Ο υπαρξιακός φόβος του θανάτου που τυραννάει αβάσταχτα τον άνθρωπο σε κάθε του μαρτυρία, εξετάζεται εδώ με έναν πιο ελαφρύ, κωμικά παραληρηματικό, γκροτέσκο, σουρεαλιστικό τρόπο και φυσικά μετά μουσικής και ασμάτων – απαλύνοντας την βαρύτητα της θεματολογίας. Μέσα, ωστόσο, από αυτήν τη φόρμα, ο «Ευαγγελισμός, το μιούζικαλ» επιχειρεί μια πιο φίλια αλλά σίγουρα ανοιχτή φιλοσοφική προσέγγιση του τέλους και της απώλειας ως φυσικής τάξης των πραγμάτων. Εξάλλου, ανάμεσα στους ζωντανούς ελάχιστοι μπορούν να διαπραγματευτούν το συμβάν του θανάτου με αυτήν την οντολογική ψυχραιμία· κατά συνέπεια, η παράσταση υψώνει έναν καθρέφτη και παρατηρεί τον άνθρωπο που συνδιαλλέγεται μαζί του.

Είναι γεγονός, πως δεν λείπουν οι αδυναμίες: Οι υφολογικές ανισότητες, τα, κατά τόπους, ελλείμματα έμπνευσης και βάθους στο λιμπρέτο, τα αχρείαστα σκετς και επεισόδια που στερούν παρά προσφέρουν στην ροή της. Παρόλα αυτά, στο άθροισμα, ο «Ευαγγελισμός» και καταφέρνει να συγκινήσει και υπέροχες μουσικές φέρνει στ’ αυτιά μας (είναι στιγμές που η τζαζ του Τριανταφύλλου θυμίζει καλό Χατζιδάκι) αλλά και ωραίες ερμηνείες – πάντα στο φορμάτ του μιούζικαλ. Διακρίνουμε με ευκολία τους Χρήστο Λούλη, Φοίβο Ριμένα, Έλλη Πασπαλά, Μαρία Διακοπαναγιώτου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Χάρη Ανδριανό, Νατάσσα Μποφίλιου. Ικανά για να τοποθετήσουμε την παράσταση στις καλές φετινές παραγωγές, μεγάλης κλίμακας.
Στέλλα Χαραμή

Όσοι με ξέρουν, ξέρουν καλά πως όταν ενθουσιάζομαι με μια παράσταση θα μιλάω συνεχώς γι’ αυτή, μέχρι να καταφέρω να τους πείσω κι εκείνους να πάνε. Κι όσοι με ξέρουν, ξέρουν επίσης πως μια τέτοια περίπτωση αποτελεί ο «Σεισμός», η παράσταση του Βασίλη Βηλαρά κι ένα από τα τρία πρωτότυπα έργα που προκρίθηκαν στο Future N.O.W. της Στέγης και παρουσιάζονταν στη Μικρή Σκηνή της την περσινή άνοιξη. Ο «Σεισμός», αφού ταρακούνησε καλά τη Στέγη, επέστρεψε τώρα, μερικούς μήνες αργότερα, στη σκηνή του Bios και για λίγες μόνο παραστάσεις.

Για δεύτερη φορά, λοιπόν, βρέθηκα στην παράσταση που καλεί, χωρίς φόβο και πάθος, στην σκηνή, non binary άτομα, τρανς θηλυκότητες, χοντρά σώματα, μετανάστριες και σεξεργάτες, να εκφράσουν ανοιχτά την αλήθεια τους απέναντι σε όσους αντέχουν (ή και όχι) να την ακούσουν. Αυτοί είναι οι πρωταγωνιστές του Βασίλη Βηλαρά που κάθονται για ακόμη μια φορά σ’ ένα σκαμπό απέναντί του και ενώπιόν μας, για να μιλήσει ο καθένας ξεχωριστά για το δικό του βίωμα, για τη… διαφορετικότητα, τη λέξη που αγαπούν κυρίως εκείνοι που δεν ανήκουν σε αυτή. «Δεν έχω γνωρίσει ούτε ένα άτομο που να είναι διαφορετικό και να το δηλώνει», αναφέρει στην αρχή ο Βασίλης Βηλαράς και καθίζει τους πρωταγωνιστές του σε αυτό το σκαμπό, αλλά οι ίδιοι καμία πρόθεση δεν έχουν να απολογηθούν γι’ αυτό που είναι. Με τις δικές τους ιστορίες, με όσα οι ίδιοι απολαμβάνουν αλλά και τους καταπιέζουν σε αυτή την αλλόκοτη χώρα που ζούμε, έρχονται με φόρα ξανά για ταρακουνήσουν τις τεκτονικές πλάκες του υπαρκτού ρατσισμού, της ομοφοβίας και της πατριαρχικής νόρμας. Και «ντύνουν» τις ιστορίες τους με τραγούδια που έχουν σχηματίσει το λαϊκό μας αίσθημα και μουσική γνώριμη, δημιουργώντας ένα κλίμα γιορτής και την ίδια στιγμή πένθους, απέναντι στην κοινωνία που ζούμε. Σε αυτή που βάζει τα πάντα σε κουτάκια, σε αυτή που κρίνει, που σου φοράει ταμπέλες, που θέλει να έχει γνώμη για τα πάντα και καταλήγει να δείχνει συνεχώς το εχθρικό της πρόσωπο σε ό,τι δεν της μοιάζει. Και χρειάζεται μάλλον ένα ακόμη ταρακούνημα για να αφουγκραστούμε περισσότερο τη θέση του καταπιεσμένου, να αναγνωρίσουμε τον εαυτό μας, τους φίλους μας, την οικογένειά μας στη θέση του καταπιεστή και ίσως μετά μπορέσουμε να συγχωρέσουμε αυτή την περιβόητη επιθυμητή «κανονικότητα» για τα τραύματα που μάς έχει προκαλέσει.
Ευδοκία Βαζούκη

Χειμώνας και Δεκέμβριος ισούνται με ζέστη σοκολάτα, τζάκι και αγκαλιές. Η τέλεια ταινία όμως, κάνει αυτό το σκηνικό να φαντάζει «όνειρο». Τι κι αν ο ένας από τους δύο είδε την ταινία άπειρες φορές; Είμαι σίγουρη ότι όλοι μας έχουμε ταινίες που τις έχουμε δει παραπάνω από μία φορά, είτε επειδή περνάμε απλά καλά, είτε επειδή σημαίνουν κάτι για εμάς. Η αίσθηση όμως της πρώτης φοράς μένει για πάντα ανεξίτηλη. Η μαγεία, κρύβεται στις λεπτομέρειες. Δηλαδή, κάτι που δεν είδαμε και το παρατηρούμε τώρα ή κάτι που μας ξέφυγε τις προηγούμενες φορές, αλλά τώρα επιτέλους το ανακαλύψαμε. Γι’ αυτό τον λόγο, σας συστήνω την αγαπημένη μου ταινία, που μπορεί να έχω δει κάμποσες φορές, αλλά κάθε φορά που την ξανά βλέπω, είναι σαν να είναι η πρώτη. Το «Θαύμα στο κελί 7», λοιπόν. Η ταινία αυτή, θα σε κάνει να νιώσεις, διότι πάνω από όλα εστιάζει στον άνθρωπο και τα προβλήματα του. Το «διαμάντι» του Netflix, διαπραγματεύεται την ιστορία ενός άνδρα με αυτισμό, που έχει μια κόρη, την οποία μεγαλώνει μαζί με την μητέρα του, μετά το θάνατο της γυναίκας του. Αν πιστεύεις ότι η πλοκή της ταινίας, πραγματεύεται μόνο τις δυσκολίες που μπορεί να αντιμετωπίζει η συγκεκριμένη οικογένεια, τότε κάνεις μεγάλο λάθος.

Στη συνέχεια της ιστορίας, ένας Τούρκος αξιωματικός χάνει τη κόρη του σε ατύχημα, και ο ίδιος προσπαθεί να κατηγορήσει τον ήρωα της ταινίας. Εκεί είναι που ξεκινάς να «πνίγεσαι» από την τόση αδικία αυτού του κόσμου. Με φόντο την Τουρκία του 1980, θα αλλάξεις άποψη για τον κόσμο γύρω σου. Η ταινία συνδυάζει όλα τα συναισθήματα μαζί. Χαρά, θλίψη, πόνο, οργή και αδικία. Κάθε δευτερόλεπτο της ταινίας, είναι τόσο καλά «ξοδεμένο», που δεν μπορείς να βαρεθείς, ενώ τα μηνύματα που περνάει είναι άπειρα. Τα τοπία πανέμορφα χωρίς πολλά-πολλά. Είναι σαν ένας μικρός απολογισμός της ζωής. Η ταινία αυτή, σου προκαλεί μια τόσο έντονη συναισθηματική εμπειρία, σε κάνει να αναλογιστείς, να σκεφτείς αλλά και να αναρωτηθείς: Ο άνθρωπος για ποιον σκοπό πολεμάει; Και τελικά, ποια είναι η ουσία της ζωής; Είμαι σίγουρη πως στο «Θαύμα στο κελί 7» θα την ανακαλύψεις…
Μαργαρίτα Ψυχή

Μόνο εσύ με νοιάζεις… Βγαίνοντας από το θέατρο συνεχίζεις να σιγοτραγουδάς το συγκεκριμένο τραγούδι και προσπαθείς να καταλάβεις πόσα συναισθήματα σου ξύπνησε η συγκεκριμένη παράσταση. Ο λόγος για το σύγχρονο ελληνικό μιούζικαλ «Απλή Μετάβαση» των Γεράσιμου Ευαγγελάτου και Θέμη Καραμουρατίδη στο Θεάτρου Ακροπόλ, υπό τη σκηνοθετική οπτική του Μίνωα Θεοχάρη. Η «Απλή Μετάβαση» είναι το μιούζικαλ μιας ολόκληρης γενιάς που μεγάλωσε πιστεύοντας ότι θα αλλάξει τον κόσμο, αλλά συναντάει παντού εμπόδια. Η ελπίδα! Η απελπισία! Ο έρωτας! Η αγάπη! Είναι ο κοινός παρονομαστής για να ενώσει τις ιστορίες των οκτώ εντελώς διαφορετικών πρωταγωνιστών. Αν και όλα διαδραματίζονται το 2016 μοιάζουν ακόμη απόλυτα σημερινά. Απλοί άνθρωποι καθημερινοί με ανασφάλειες, φόβους, θυμό ψάχνουν μια νέα επαγγελματική ευκαιρία ή απλώς κυνηγούν την επιβίωση προσπαθώντας να κρατήσουν μέσα τους λίγο από αυτό «το κάτι» που βρίσκουν μόνο στην πατρίδα τους. Κατά την διάρκεια της παράστασης θα ταυτιστείς έστω και με μια πτυχή του χαρακτήρα κάθε ήρωα ή θα βρεις κι ένα δικό σου κομμάτι της δικής σου ζωής. Εγώ προσωπικά λάτρεψα και τη μουσική και ξεχώρισα τα αγαπημένα μου τραγούδια: του Κωνσταντίνου Γαβαλά το «Μοιρασμένος» που σε ανατριχιάζει από την αρχή μέχρι το τέλος με την ερμηνεία του, της Χαράς Κεφαλά το «Βαριέμαι» όπως και σ΄ όποιο άλλο τραγούδι συμμετείχε ξεχώριζε με τις εξαιρετικές ικανότητες της και φυσικά δεν μπορείς να μην συγκινηθείς με το «Κάποιος να με σύρει» που ερμηνεύει υπέροχα η Μαρίζα Ρίζου, η οποία αποδεικνύει ότι μπορεί να σταθεί και σε πρόζα με τεράστια άνεση και τέλος την «Παράβαση» την οποία ερμηνεύει υπέροχα η Νατάσσα Μποφίλιου στο ομώνυμο EP. Κάθε ερμηνεία ήταν ξεχωριστή, βέβαια αν κάποιος είχε δει και την παλαιότερη παράσταση αναπόφευκτα θα έκανε την σύγκριση. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η σκηνοθεσία ξεχείλιζε από φρεσκάδα και δημιουργικότητα και αυτό φάνηκε και στις ερμηνείες που πραγματικά σου έφερναν δάκρυα στα μάτια. Αυτή είναι και η επιτυχία της συγκεκριμένης παράστασης, φυσικά μαζί με την καταπληκτική μουσική της!
Βασιλική Αγγελούδη

Άλλη μια σειρά που άργησα τραγικά να δω. Άλλο ένα επεισόδιο της σειράς. Ο τρίτος κύκλος της υπερ-σειράς Έτερος Εγώ: Νεμεσις της COSMOTE TV μπορεί να μην μας προκάλεσε τα ίδια επίπεδα αδρεναλίνης, συγκριτικά με τους δύο προηγούμενους κύκλους, παρόλα αυτά κινήθηκε σε αξιοπρεπέστατη πλαίσια. Ας τα πάρουμε από την αρχή. Το αριστούργημα του Σωτήρη Τσαφούλια, αποτελεί μια από τις καλύτερες -αν όχι την καλύτερη κατά την προσωπική μου αποψη- ελληνικές τηλεοπτικές παραγωγές και θα μπορούσε άνετα να σταθεί δίπλα σε ανάλογες του εξωτερικού, ακόμη και του Hollywood. Τα plot twist των προηγούμενων κύκλων, ειδικά του κεφαλαίου Κάθαρσις, με την αποκάλυψη του προσώπου που κρύβεται πίσω από το Ερπετό, μας καθήλωσαν στις θέσεις μας και ανέβασαν τις προσδοκίες μας για τις τελικές εξελίξεις και την κορύφωση της υπόθεσης στα ύψη.

Ο τελευταίος κυκλος βρίσκει τον Δημήτρη Λαΐνη να θρηνεί την απώλεια της αγαπημένης του Τόνιας, μη θέλοντας καμία ανάμειξη πια στις υποθέσεις της αστυνομίας. Από την άλλη πλευρά, μια νέα σειρά δολοφονιών ξεκινάει, με αφετηρία μια μυστηριώδης έκρηξη ενός γραφείου τελετών και ένα μη αναγνωρίσιμο πτώμα.

Η προσθήκη της Μαριάννας Τουμασάτου σαν αντικαταστάτη του διοικητή της αστυνομίας μετά την απόλυση του Βανόρτα, αποδείχθηκε ιδανική. Don’t get me wrong, αγαπώ Τάσο Νούσια, αγαπώ Βανόρτα, αλλά και η Μαριάννα στάθηκε στο ύψος του ρόλου και έδεσε αρμονικά με την ήδη υπάρχουσα ομάδα. Αναμφίβολα, ένα από τα πιο δυνατά σημεία της σεζόν είναι για ακόμα μια φορά η ερμηνεία του Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη. Ο καθηλωτικος ηθοποιός αποτυπώνει ακριβώς την θλίψη, την απελπισία και όλο τον συναισθηματικό κόσμο του Λαΐνη στο πρόσωπο του, μην αποτυγχάνοντας να μας συγκινεί βαθιά. Αυτό που δεν ήξερα ότι χρειαζομουν σε αυτή τη σειρά, ωστόσο, ήταν το φονικό δίδυμο Βανορτας – Δανάη και η badass επιχείρηση του στο άνδρο του Ερπετού. Μπορεί να μας στενοχώρησε ο θάνατος της Δανάης, όμως ήταν κάπως αναμενόμενο. Πρώτον, ήταν φως φαναρι ότι με τόσα μέτωπα και ανοιχτές υποθέσεις, όλο και κάποιος θα πέθαινε. Δεύτερον, αποτέλεσε κατά κάποιον τρόπο την δική της προσωπική «Νέμεσις», δίνοντας τέλος στην διαρκή διαμάχη με τους δαίμονες που την κυνηγούσαν από τις “Χαμένες Ψυχές”.

Το cameo της Μαίρης Χρονοπούλου, η τηλεοπτική εμφάνιση που έμελλε να είναι και η τελευταία της, μας ενθουσίασε και μας παρουσίασε μια διαφορετική, πιο ευάλωτη πλευρά του Ερπετού. Η ολιγόλεπτη δε σκηνή της ανάκρισής του, ήταν ίσως μια από τις πιο αξιοσημείωτες στιγμές της σειράς. Μέσα σε λίγα λεπτά ο Σωτήρης Τσαφούλιας, παρουσιάζει ωμά την σαπίλα, την αίσθηση αδιεξόδου και ματαιότητας που μαστίζει στην ελληνική κοινωνία, η οποία απλώνει τα πλοκάμια της σε αστυνομία, πολιτική σκηνή και πάει λέγοντας.

Το σίγουρο είναι πως η Νέμεσις εκπληρώθηκε σε πολλά μέτωπα. Ωστόσο, το φινάλε μας άδησε με αρκετά ερωτήματα. Για παράδειγμα θα ήθελα λίγο παραπάνω να δω τον χαρακτήρα της Μαίρης Χρονοπούλου, αλλά και τον ρόλο της στην εξέλιξη των πραγμάτων. Από την άλλη ίσως και να μην ήταν ο απώτερος σκοπός να καλυφθούν όλοι οι ανοικτοί λογαριασμοί και να απαντηθούν οι απορρίες μας. Ίσως το bottom line, το σημείο που πρέπει να κρατήσουμε είναι πως η νέμεσις, το πλήρωμα του χρόνου, πάντα βρίσκει τον δρόμο του αργά ή γρήγορα. Και μπορεί μαζί του να φέρνει την λύτρωση, όχι όμως και την αποκατάσταση της τάξης. Ίσως η επίγευση που θέλει να μας αφήσει η σειρά, να συνεπάγεται με το ότι αυτός ο φαύλος κύκλος δεν θα πάψει ποτέ, όσες απώλειες κι αν σημειωθούν, όσα εγκλήματα κι αν βρεθούν αντιμέτωπα με την δικαιοσύνη.
Ειρήνη Δερμιτζάκη