Αναστασία Παντούση: Είμαι φιλόδοξη, έχω ορίζοντα. Ελπίζω φωτεινό

Καταφέρνουμε να βρούμε κοινό χρόνο ανάμεσα στα πολύωρα γυρίσματα για τη δραματική σειρά “Ναυάγιο“ του MEGA και την παράσταση στην οποία πρωταγωνιστεί: Το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» του Τένεσι Ουίλιαμς που παρουσιάζεται στο Νέο Ακάδημο σε σκηνοθεσία της Λίλλυς Μελεμέ.

Η Αναστασία Παντούση τα τελευταία χρόνια μπαίνει όλο και πιο μέσα στο όνειρο της, σ’ αυτό που επιθυμούσε από παιδί, την υποκριτική. Ο κόσμος του θεάτρου μοιάζει να της δείχνει ολοένα και μεγαλύτερη εμπιστοσύνη – φέτος παίζει στο πλευρό της Φιλαρέτης Κομνηνού, δεν είναι και λίγο – αφού καθιερώθηκε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους τηλεοπτικών σειρών που γνώρισαν και γνωρίζουν επιτυχία.

Την στιγμή που μιλάμε, με τσάι και σοκολάτα στα ζεστά φλιτζάνια δεν την κάμπτει πια, η ετικέτα της τηλεοπτικής της θητείας ή του φωτογενούς προσώπου. Η επιμονή την οδηγούσε από τα πρώτα βήματα της στη δουλειά και, τώρα με μικρότερη ανασφάλεια και περισσότερο σθένος, κοιτάζει τον ορίζοντα που ανοίγεται μπροστά της. Ομολογεί πως το όνειρο και οι φιλοδοξίες δεν την έχουν εγκαταλείψει ποτέ, αν και μιλώντας μαζί της, αποκαλύπτεται ένα πλάσμα γειωμένο, μαχητικό, συνδεδεμένο με την πραγματικότητα και το βαρύ της πέπλο.

Ανήκεις στην κατηγορία εκείνων των ηθοποιών που ήξεραν από πολύ νωρίς τι ήθελαν να κάνουν στη ζωή τους;

Ναι, στο Δημοτικό θυμάμαι να φοράω τις καουμπόικες μπότες της μητέρας μου, να παίρνω ένα μολύβι και να παριστάνω ότι καπνίζω. Να κάνω σκετσάκια με τα παιδιά της γειτονιάς. Κι έπειτα στο Μουσικό Σχολείο Παλλήνης – επειδή δεν ήμουν και τόσο καλή μαθήτρια – μπήκα αμέσως στη θεατρική ομάδα όπου έπαιξα το ρόλο του τριαντάφυλλου στο «Μικρό Πρίγκιπα». Διάβασα το κείμενο πολύ εύκολα και με πολλή χαρά. Ήταν η πρώτη φορά που διάβαζα, μάθαινα και το απολάμβανα. Κι εκεί κάπως κλείδωσε αυτό μέσα μου. Μαγεύτηκα.

Στην πορεία κάμφθηκε καθόλου αυτή η μαγεία;

Καθόλου. Έμεινα για πάντα εκεί. Αν και οι σκέψεις των γονιών μου με επηρέασαν. Ο πατέρας μου ως γυμναστής με παρότρυνε να προετοιμαστώ για την Γυμναστική Ακαδημία. Παράλληλα, έτρεφα μεγάλη αγάπη για τα παιδιά και το να σπουδάσω νηπιαγωγός ήταν μια άλλη εναλλακτική. Έλαβα υπόψιν όσα μου είπαν, σπούδασα νηπιαγωγός σε μια ιδιωτική σχολή και ταυτόχρονα παρακολουθούσα σεμινάρια υποκριτικής. Αλλά επειδή η ενασχόληση με την τέχνη έκαιγε μέσα μου, ξεκίνησα να δουλεύω σε παραστάσεις παιδικού θεάτρου.  Έτσι, το ένα έφερε το άλλο.

Επιδίωκα να αποδείξω – σε μένα πρώτα από όλα  -πως η τηλεόραση δεν είναι κάτι έξω από την υποκριτική. Κάπως την έχουμε υπονομεύσει

Γενικά, κάνεις συνειδητές επιλογές στη ζωή σου; Ή είσαι παρορμητική;

Δυστυχώς ή ευτυχώς, είμαι ένας πολύ παρορμητικός άνθρωπος και έχω αφήσει πολλά, αν όχι όλα στην παρόρμηση, στον ενθουσιασμό και το πάθος μου. Αλλά όσο μεγαλώνω προσπαθώ να το ελέγχω. Κοπιάζω, αλλά το ελέγχω.

Στη δουλειά που σε έχει ωφελήσει αυτή η παρόρμηση;

Συμπληρώνω 11 χρόνια στην τηλεόραση, σ’ ένα χώρο όπου υπάρχει μια αίσθηση ότι οι ηθοποιοί στιγματίζονται ως ‘τηλεοπτικοί’. Εγώ, πάλι, προσπαθούσα μέσα την παρόρμηση μου να ανακαλύπτω το διαφορετικό στους ρόλους μου. Επιδίωκα να αποδείξω – σε μένα πρώτα από όλα  -πως η τηλεόραση δεν είναι κάτι έξω από την υποκριτική. Κάπως την έχουμε υπονομεύσει. Οπότε αυτό με ώθησε να πιστεύω σε καθετί που κάνω, να υποστηρίζω τους ρόλους μου και να τους προσφέρω όσα τους αξίζουν.

Σε βαραίνει ακόμα η ταμπέλα της τηλεοπτικής ηθοποιού ή ξεπέρασες αυτήν την αγωνία;

Είναι κάτι που δεν με απασχολεί και δεν είχα ποτέ αυτή την αγωνία. Είμαι ηθοποιός, υπάρχω και εκτός τηλεόρασης. Είμαι πολύ χαρούμενη γιατί φέτος κάνω και πάλι θέατρο – παίζω σε ένα πολύ σπουδαίο έργο, με σπουδαίους συντελεστές το «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι» – ενώ έκανα και κινηματογράφο, κάτι που οποίο επιθυμούσα πολύ. Πιστεύω πως αν θέλεις κάτι πραγματικά, θα σε βρει. Πιστεύω στην ενέργεια και στην… ακοή του σύμπαντος. Οι ταμπέλες λειτουργούν μέχρι εκείνοι που τις βάζουν να διαπιστώσουν τι μπορεί να κάνει ο άλλος, ποιο είναι το εύρος των δυνατοτήτων του.

Τι έχεις θελήσει και εισακούστηκε;

Αυτό ακριβώς που κάνω. Ότι έγινα ηθοποιός, βιοπορίζομαι και γεμίζω από αυτό. Είναι ένα πολύ μεγάλο δώρο που ελπίζω να μην σταματήσω να χαίρομαι. Γιατί στη ζωή και, ειδικά στη ζωή στην Ελλάδα, ποτέ δεν ξέρεις.

Ανάγκασα τον εαυτό μου να πιστέψει ότι θα πετύχει, δεν είχα άλλη επιλογή. Και θέλω να πιστεύω πως τα κατάφερα

Μπήκες στα πράγματα στα χρόνια της κρίσης. Ανήκεις στη γενιά της κρίσης. Πόσο το βίωσες όλο αυτό;

Είχα ένα πείσμα και ταυτόχρονα μια ανησυχία για πως θα εξελισσόμουν. Φοβόμουν αν όντως θα μπορώ να βιοπορίζομαι έχοντας επιλέξει αυτήν την επισφαλή δουλειά· αλλά, από την άλλη, δεν ήθελα να κάνω κάτι άλλο. Κι έτσι ανάγκασα τον εαυτό μου να πιστέψει ότι θα πετύχει, δεν είχα άλλη επιλογή. Και θέλω να πιστεύω πως τα κατάφερα. Μπήκα σε καστ τηλεοπτικών σειρών και μέσα από την τηλεόραση άρχισα να δέχομαι προτάσεις για το θέατρο.

Νέα γυναίκα, ψάχνει δουλειά στο θέατρο. Αυτό είχε δυσκολίες; Συνάντησες ανταγωνιστικές συμπεριφορές;

Μια φορά μου έχει τύχει να ζήσω γνήσιο ανταγωνισμό και μάλιστα από άνδρα συνάδερφο της ίδιας γενιάς με μένα. Πάντως, σε γενικές γραμμές, οι εμπειρίες μου είναι καλές, ένιωθα ασφαλής, δεν εισέπραξα προσβολές αλλά σεβασμό, το περιβάλλον ήταν αρκετά οικείο. Ακόμα και γυναίκες καταξιωμένες, επιτυχημένες, καλλονές ήταν πολύ εντάξει μαζί μου. Έχω πρόσφατο παράδειγμα την περίπτωση της Μαρίας Ναυπλιώτου, με την οποία συνεργαστήκαμε στη «Στοργή» αλλά και άλλες πολλές ακόμα σπουδαίες και καταξιωμένες γυναίκες του χώρου. Είμαι ευγνώμων. Γιατί ούτε κι αυτό είναι αυτονόητο – δεν υπάρχει η επιθυμητή γυναικεία αλληλεγγύη, ας μην γελιόμαστε. Από εκεί και πέρα, μικροσχόλια και μικροκουτσομπολιά υπήρξαν, αλλά δεν με επηρέασαν σε βαθμό που να μην μπορώ να δουλέψω ή να δημιουργήσουν πραγματικά εμπόδια. Ήμουν πολύ τυχερή σε αυτό το κομμάτι, γιατί έχω παραδείγματα κακών συνεργασιών από άλλους συναδέλφους κι έχω ακούσει πράγματα τα οποία αν είχαν τύχει σε μένα, δεν ξέρω πως θα είχα αντιδράσει.

Δεν υπάρχει η επιθυμητή γυναικεία αλληλεγγύη, ας μην γελιόμαστε

Έχασες καθόλου τον εαυτό σου μέσα στη φάση της γρήγορης αναγνωρισιμότητας; Άρχισες να νιώθεις πιο ασφαλής, ότι «το έχεις»;

Όχι ποτέ, γιατί είμαι ένας άνθρωπος που κουβαλάω ανασφάλειες. Οπότε δεν μου επέτρεψα να ζήσω κάτι πέρα από το να φέρω σε πέρας τη δουλειά μου. Άλλωστε, η αναγνωρισιμότητα δεν σου αλλάζει τη ζωή. Δεν έχω βγει ποτέ έξω και δεν έχω νιώσει ότι κάτι συμβαίνει γύρω μου. Τα «μπράβο» που μπορεί να ακούσω από θεατές είναι ευπρόσδεκτα γιατί δεν είναι ζήτημα αναγνωρισιμότητας, αλλά αναγνώρισης της δουλειάς μου. Αυτό έχει σημασία για μένα. Έτσι κι αλλιώς, δεν πιστεύω ότι κάποιος ψωνίζεται εξαιτίας της αναγνωρισιμότητας.

Δηλαδή;

Πρέπει ανέκαθεν να είχε το μικρόβιο του ψώνιου, απλώς μέσα στη δουλειά και σε κάθε δουλειά απελευθερώνεται το πρόβλημα και ίσως διογκώνεται. Επίσης, πολλές φορές παρεξηγείται και το τι σημαίνει να είσαι ψώνιο. Όταν κανείς αρχίζει να διεκδικεί τα αυτονόητα και όσα του αξίζουν, τότε εύκολα μπορούν να του κολλήσουν την ταμπέλα του ψώνιου.

Διεκδικείς αυτά που σου αναλογούν;

Ναι, αν πρέπει να διεκδικήσω κάτι επαγγελματικά, θα το επικοινωνήσω. Αρχικά ήπια και ευγενικά. Αλλά η ευγένεια δεν αποδίδει πάντα, ερμηνεύεται ως αδυναμία. Τότε δεν υπάρχει περίπτωση να μην βρω τρόπο να πω αυτό που θέλω – ακόμα κι αν χρειαστεί να δοκιμάσω πολλούς.

Έχεις χάσει τον ύπνο σου για τέτοια συμβάντα;

Σχεδόν κάθε μέρα.

Πολλές φορές παρεξηγείται και το τι σημαίνει να είσαι ψώνιο. Όταν κανείς αρχίζει να διεκδικεί τα αυτονόητα και όσα του αξίζουν, τότε εύκολα μπορούν να του κολλήσουν την ταμπέλα του ψώνιου

Άρα έχεις χτίσει κάπως την αυτοπεποίθηση σου μέσα από την εμπειρία;

Ναι, το προσπαθώ. Βάζω τον εαυτό μου σε μια διαδικασία να πιστέψει ότι μπορεί.

Η ομορφιά σου ήταν ποτέ μέρος της αυτοπεποίθησης σου;

Σίγουρα βοηθάει, αλλά δεν είναι αυτό το κύριο συστατικό της αυτοπεποίθησης. Η αυτοπεποίθηση έχει να κάνει, κατά την απόψη μου, με το πόσο καλά τα έχεις με τον εαυτό σου, αν τον έχεις αποδεχθεί για τα καλά και τα άσχημα του στοιχεία. Μεγαλώνοντας, και κάνοντας δουλειά με το μέσα μας, νομίζω έρχεται το πλήρωμα του χρόνου και της αποδοχής. Πάντα, όμως, υπάρχει αυτή η εσωτερική φωνή του μικρού παιδιού που νιώθει ότι ίσως δεν έχει καταφέρει όλα όσα θα ήθελε. Κάποιες φορές αναρωτιέμαι, αν έχω μεγαλώσει και δεν είμαι το ίδιο όμορφη – αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Δεν μπορώ να πω ακόμα ότι πατάω γερά στα πόδια μου, επειδή έχω κάποια όμορφα χαρακτηριστικά. Αν και πολύ θα ήθελα να μπαίνω μέσα σε ένα χώρο και να εκπέμπω βεβαιότητα. Το δουλεύω ακόμα.

Φτιάχνω εικόνες του μέλλοντος. Και δεν θα σταματήσω να το κάνω

Δεν σου έχει συμβεί ποτέ;

Ναι, όταν νιώθω καλά με τον εαυτό μου. Και σίγουρα βοηθάει το να είμαι όμορφα ντυμένη και περιποιημένη.

Ούτε στο ερωτικό κομμάτι, έχεις τη συναίσθηση της γοητείας που εκπέμπεις;

Θα μου γίνει σίγουρα πιο εύκολα αντιληπτό αν ο άλλος μου δώσει να το καταλάβω. Πότε θα λύσω όλα αυτά τα θέματα, άραγε;

Αν δεν στηρίχτηκες στην αυτοπεποίθηση και την ομορφιά σου, τι σε βοήθησε στην πορεία των πραγμάτων;

Η δουλειά, το πείσμα μου, το όνειρο – γιατί ονειρεύομαι πάρα πολύ- και η τύχη. Φτιάχνω εικόνες του μέλλοντος. Και δεν θα σταματήσω να το κάνω.

Πριν είπες ότι μεγαλώνεις. Δεν είσαι πολύ μικρή για να μιλάς για το πέρασμα του χρόνου;

Φοβάμαι πολύ το πέρασμα του χρόνου. Νομίζω πως είμαι ‘θύμα’ της κοινωνίας που μας έχει αναγκάσει να ζούμε σε ένα κύκλο νεότητας κι αν φύγουμε από αυτόν, μετά τι; Βλέπω γύρω μου πιο μεγάλους, που μοιάζουν πιο μικροί, οπότε σκέφτομαι ότι ίσως κάτι πρέπει να κάνω κι εγώ για να προλάβω το χρόνο πάνω μου. Κι αυτό στον ηθοποιό είναι πιο έντονο, γιατί παίζει με το χρόνο. Ας πούμε, σκέφτομαι τι θα προλάβω να κάνω. Βλέπω την επόμενη γενιά να έρχεται και σκέφτομαι ποια θα είναι η θέση μου; Δεν θέλω να φανεί το γήρας πάνω μου, θα ήθελα να μοιάζω πάντα 28.

Φοβάμαι πολύ το πέρασμα του χρόνου. Νομίζω πως είμαι ‘θύμα’ της κοινωνίας που μας έχει αναγκάσει να ζούμε σε ένα κύκλο νεότητας κι αν φύγουμε από αυτόν, μετά τι;

Ανησυχείς για τα ανεκπλήρωτα όνειρα; Να μην περάσει η ζωή και δεν κάνεις αυτά που επιθυμείς;

Έβλεπα πρόσφατα μια ταινία η οποία έθετε το εξής ερώτημα: «Θα ήθελες να χάσεις κάτι που είχες ήδη ή να μην το είχες ποτέ;». Τι θα ήθελα, αλήθεια; Να πάρω τη γεύση του ονείρου και να το χάσω – άρα να πονέσω – ή να μην το νιώσω ποτέ και καθόλου; Ναι, δεν θα ήθελα να φύγω από αυτόν τον κόσμο και να μην έχω γευτεί κάποια πράγματα. Θέλω να νιώσω πλήρης επαγγελματικά, να μην έχω αφήσει απωθημένα, θέλω να ταξιδέψω πολύ.

Το σινεμά είναι ένα από τα όνειρα σου, σωστά;

Η πρώτη μου δουλειά στο σινεμά ήταν μια υπερπαραγωγή και το εννοώ: Η «Σμύρνη μου αγαπημένη» κόστισε πάνω από 6 εκατομμύρια ευρώ στην Tanweer και ήταν πολύ σπουδαία εμπειρία. Ναι, θέλω να κάνω κινηματογράφο, είναι άλλο το μέσο, άλλοι οι χρόνοι. Και ειδικά στο σινεμά θέλω να μπω και σε πιο ανεξάρτητους δρόμους, σε παραγωγές που δεν στοχεύουν μόνο στα εισιτήρια, στο να ‘βγάλουμε’, αλλά κυρίως στο να δώσουμε. Κι εγώ θέλω να δώσω, θέλω να επενδύσω χρόνο στην υποκριτική. Και η «Σμύρνη» αυτό το κατάφερε.

Τα ακούει κι αυτά το σύμπαν;

Ω, κάθε βράδυ! Πρόσφατα είδα ένα ντοκιμαντέρ για τον Τζιμ Κάρεϊ, ο οποίος είχε υπογράψει μια ψεύτικη επιταγή με αμοιβή 10 εκατομμυρίων δολαρίων, με τη φιλοδοξία και την πίστη ότι θα έρθει η ώρα να την εισπράξει. Και την κουβαλούσε για καιρό στο πορτοφόλι του. Σκόνη κι ενέργεια είμαστε, οπότε αν θέλεις κάτι πολύ, η ψυχή σου δεν σε αφήνει να τα παρατήσεις. Κι επειδή με ρωτούν παιδιά που σπουδάζουν σε δραματικές σχολές, αλλά συναντούν αντίσταση από τις οικογένειες τους, φτάνουν στο σημείο να μπερδεύονται και να μην ξέρουν τι να κάνουν. Και το να μην ξέρεις είναι πρόβλημα. Πρέπει να ξέρεις και να βρεις τον τρόπο. Κι αν δεν τα καταφέρεις, κάποιος λόγος θα υπάρχει.

Διακρίνω μια φιλοδοξία.

Είμαι φιλόδοξη, έχω ορίζοντα. Ελπίζω φωτεινό.

Πάντα έτσι μπαίνεις σε μια νέα δουλειά;

Ναι, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχω απογοητευτεί. Συνήθως με οδηγεί ένας ρόλος, κι έπειτα οι συνεργάτες.

Το θέατρο ήρθε αβίαστα;

Δεν με πήραν με ευκολία να μου προτείνουν δουλειά στο θέατρο. Άργησε κάπως αυτό, άργησαν να με εμπιστευτούν. Ωστόσο, δεν μπορώ παρά να παραδεχτώ πως εξαργύρωσα κάποιους τηλεοπτικούς ρόλους. Μετά τη «Στοργή» για παράδειγμα, όπου έπαιξα μια ψυχικά ασταθή ηρωίδα, οδηγήθηκα στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι».

Δεν έχω την έγνοια να κάνω ισόποσα θέατρο και τηλεόραση. Φτάνει αυτό, πάλιωσε

Σε ενδιαφέρει εξίσου η σκηνή;

Με ενδιαφέρουν οι ρόλοι. Δεν έχω την έγνοια να κάνω ισόποσα θέατρο και τηλεόραση. Φτάνει αυτό, πάλιωσε. Άλλωστε έχουμε μπει σε μια εποχή όπου, αναγνωρισμένοι στο θέατρο, πρωταγωνιστές κάνουν καθημερινά σίριαλ. Κι επίσης, έχω να πω ότι η τηλεόραση σε σκληραγωγεί. Πολλοί εξαιρετικοί ηθοποιοί του θεάτρου μπορεί να μην είναι τόσο αποδοτικοί στην τηλεόραση και το αντίθετο. Είναι άλλα τα μέσα, έχουν άλλες ανάγκες. Στην τηλεόραση παίζεις με το πρόσωπο, τις εκφράσεις· στο θέατρο είναι όλα πιο μεγάλα κι αν αποπειραθείς να το φέρεις αυτό στην κάμερα, θα αποτύχεις. Επομένως, όταν χτυπάει το τηλέφωνο με πρόταση για δουλειά, επεξεργάζομαι μια πρόταση για ένα ρόλο, όχι για ένα μέσο. Θέλω να ξέρω ότι η επιλογή μου θα με πάει παρακάτω, θα μου προκαλέσει ενθουσιασμό και θα αφοσιωθώ σ’ αυτόν.

Μοιάζει να έχεις μια ροπή στους δραματικούς ρόλους. Αισθάνεσαι, όντως, πιο αποδοτική εκεί ή οι άλλοι βλέπουν αυτό σε σένα;

Η αλήθεια είναι πως έχω αρχίσει να επιθυμώ ν’ αφήσω λίγο το δράμα – αν και δραματικός, από δραματικό ρόλο διαφέρει. Πάντως, δεν αισθάνομαι ότι αυτό βλέπουν σε μένα γιατί είμαι πολύ ανοιχτή, εξωστρεφής, χαμογελαστή και έχω ‘τρέλα’. Θέλω να κάνω μια κωμωδία, πολλά τα βάσανα, φτάνει πια!

Με τρομάζει, που ενώ από μικρό παιδί ήθελα να γίνω μητέρα, πλέον  – παρατηρώντας σε τι πραγματικότητα ζούμε – δεν είμαι σίγουρη αν θέλω πια

Για την ώρα, το θέμα του θανάτου και της απώλειας σε απασχολεί και τηλεοπτικά και θεατρικά. Σε βαραίνει αυτό ή είναι κάτι που σε απασχολεί έτσι κι αλλιώς;

Πάντα με απασχολούσε ο θάνατος κι είναι ένας από τους μεγαλύτερους φόβους μου. Ευτυχώς, δεν έχω ζήσει κάποια απώλεια, παρόλα αυτά μέσα από τους ρόλους έχω αφουγκραστεί κάπως τον πόνο – υπό την έννοια πως φέρω και με βαραίνει το ψυχολογικό φορτίο και η συγκίνηση: Τόσο στο «Ναυάγιο» όσο και παίζοντας την Κάθριν στο «Ξαφνικά πέρυσι το καλοκαίρι». Μετά την παράσταση, χρειάζομαι ώρες για να συνέλθω από την ένταση. Μπαίνω κάθε βράδυ με ένα βαθύ πόνο για να υπερασπιστώ μια τραγική αλήθεια.

Έχεις κι άλλους φόβους που καταβάλεις κόπο να ξεπεράσεις; Τι σε τρομάζει στον κόσμο, σήμερα;

Η μοναξιά και το ψέμα. Έχω ένα ένστικτο όπου αναγνωρίζω αμέσως το ψέμα. Κι επίσης τρέμω την εγκατάλειψη. Έχω σκεφτεί ότι  αυτό, ίσως, να πηγάζει από τα παιδικά χρόνια ακόμα όπου οι γονείς μας, μας αφήναν το καλοκαίρι για δύο εβδομάδες στον παππού και την γιαγιά κι εγώ ζούσα τον αποχωρισμό κάπως δύσκολα. Με τρομάζει, επίσης, που ενώ από μικρό παιδί ήθελα να γίνω μητέρα, πλέον  – παρατηρώντας σε τι πραγματικότητα ζούμε – δεν είμαι σίγουρη αν θέλω πια. Δεν θεωρώ ότι το είδος μας έχει προοδεύσει ουσιαστικά, είμαι λίγο απαισιόδοξη. Ζούμε μια βία σε συνέχειες και τα ΜΜΕ την αναπαράγουν ηδονικά, παράγοντας περισσότερη βία. Δεν βλέπω αλήθεια γύρω μου, μόνο επιφάνεια και ψέμα – όπως ακριβώς είναι και η κατάσταση στα social media. Εκεί υπερασπιζόμαστε δήθεν τα πιστεύω μας, αλλά κι αυτό είναι μια φούσκα. Δεν βλέπω τον κόσμο να οδηγείται προς το καλύτερο. Πώς να μην σε τρομάζει αυτό; Και τελικά, το κακό δεν μας ταράζει πλέον, το έχουμε συνηθίσει. Σκοτώθηκαν, πριν ένα μήνα 3.000 παιδιά στην Παλαιστίνη μέσα σε δυο μέρες και δεν βγήκαμε στους δρόμους. Συνεχίσαμε τη ζωούλα μας. Αρκεστήκαμε σε ένα post στο instagram. Ανήκω κι εγώ στην κατηγορία των ανθρώπων που παρακολουθούν το κακό να επελαύνει. Δεν τα παράτησα όλα για να προσφέρω ανθρωπιστική βοήθεια.

Παρόλα αυτά, κάτι κινείται μέσα σου.

Ναι, αλλά και πάλι αλλάζει κάτι; Αποδίδεται δικαιοσύνη; Για ποια δικαιοσύνη μιλάμε; Και μην πάμε μακριά, στην Παλαιστίνη. Ας δούμε εδώ, στα δικά μας: Ξέρουμε πως ζει το 12χρονο κορίτσι από τον Κολωνό; Ο ένοχος για την καταστροφή της ζωής της, που είναι; Σαπίζει στη φυλακή; Είναι οι βιαστές της μέσα; Οι άλλοι βιαστές τόσων υποθέσεων είναι μέσα; Θέλω να πω, λοιπόν, ότι η ηθική μου εξέγερση δεν προσφέρει, δεν σώζει τον κόσμο, απλώς κάπως μας καθησυχάζει. Γι’ αυτό και ανεβάζω κι εγώ βίντεο καταστροφής από την Γάζα για να πω «δείτε τι συμβαίνει». Και στο τέλος είμαι κι εγώ πολύ fake σε αυτό.

Το κακό δεν μας ταράζει πλέον, το έχουμε συνηθίσει

Ακούγεσαι ειλικρινής.

Ναι.

Το ζήτημα της Δικαιοσύνης σε απασχολεί και αξιακά;

Πνίγομαι όταν αδικούμαι. Παθαίνω κρίση πανικού.

Κι όταν συμβαίνει σε άλλους;

Με φορτίζει και προστίθεται στα δικά μου υπαρξιακά άγχη για τον σκατένιο κόσμο που ζούμε. Και τότε μπορεί να βρεθεί κάποιος που θα μου πει πως «πάντα έτσι ήταν ο κόσμος» και θα ξεκινήσει μια συζήτηση περί ελπίδας – μάλλον μάταιη. Ακόμα κι αν μιλήσουμε για τη δική μου ελπίδα: Τα παιδιά. Γιατί τα παιδιά λένε πάντα την αλήθεια, δεν έχουν δεύτερη σκέψη.

Η ηθική μου εξέγερση δεν προσφέρει, δεν σώζει τον κόσμο, απλώς κάπως μας καθησυχάζει. Γι’ αυτό και ανεβάζω κι εγώ βίντεο καταστροφής από την Γάζα για να πω «δείτε τι συμβαίνει». Και στο τέλος είμαι κι εγώ πολύ fake σε αυτό

Αγαπούσες πάντα τα παιδιά ή το παιδικό θέατρο σε έφερε πιο κοντά τους;

Πάντα, από παιδί κοιτούσα με αγάπη τα μικρότερα. Κι επίσης, αγαπώ πολύ τα παιδικά μου χρόνια. Είμαι πολύ περήφανη για τους γονείς μου, αλλά δεν μπορώ να μην σκεφτώ ότι μεγάλωσα σε μια γυάλα, με πολλή αγάπη, πολλή προστασία και η ζωή δεν είναι έτσι έξω.

Τελικά, θα κάνεις παιδιά; Που καταλήγεις;

Δεν ξέρω και δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα. Λέω πως τα παιδιά είναι το φως, αλλά πρέπει προηγουμένως να το βρουν από εμάς. Ένα καλοκαίρι συμμετείχα σε μια παράσταση με θέμα τη μετανάστευση κι ένα ζευγάρι ήρθε στο τέλος να μας συγχαρεί λέγοντας μεγάλα λόγια. Μα όταν μπήκαμε στο πλοίο, συναντήσαμε το ίδιο ζευγάρι την στιγμή που έβριζε ένα μετανάστη ο οποίος αποπειράθηκε να κάτσει δίπλα τους. Τι τρομερή υποκρισία λοιπόν! Και που είναι το φως;

Βρίσκεις απάντηση σ’ αυτήν την ερώτηση;

Και πάλι στα παιδιά! Ας τα αφήσουμε, όμως, να λάμψουν και ας τα τροφοδοτήσουμε για να τα καταφέρουν. Όχι για να τελειώσουν αυτό που αρχίσαμε, αλλά να ξεκινήσουν από την αρχή. Μπορεί ο Κεμάλ να ακούσει και μια άλλη καληνύχτα, κάποια στιγμή, πιο γλυκιά…