Ναταλία Σουίφτ: Ήμουν από την αρχή, ενστικτωδώς, επιλεκτική

Στο θέατρο εμφανίστηκε για πρώτη φορά το 2021 στο πλευρό του Γιάννη Στάνκογλου και δεν πέρασε απαρατήρητη. Την ίδια εποχή, μας συστηνόταν και τηλεοπτικά στη σειρά 42⁰C της COSMOTE TV. Η ίδια θεωρεί πως η δραστηριότητα της κατά τα χρόνια της φοίτησης στη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών την έβαλε πιο γρήγορα στα πράγματα. Κι αν ακόμα μιλάει με πολλή αγάπη για τους καθηγητές της – τον Ακύλλα Καραζήση, την Ιώ Βουλγαράκη, την Αμάλια Μπένετ, τον Άγγελο Φραντζή – έχει ήδη προχωρήσει πια ως επαγγελματίας, κάνοντας μικρά και μεγάλα βήματα στο θέατρο, στο σινεμά, στην τηλεόραση.

Αυτόν τον καιρό, πρωταγωνιστεί στην σειρά του Βασίλη Κεκάτου «Milky way» και στη νέα του ταινία (που φιλοδοξεί να κάνει φεστιβαλική καριέρα), συμμετέχει και στην έτερη μεγάλη επιτυχία του Mega, «Το Nαυάγιο» ενώ στο θέατρο την βλέπουμε στο «Closer» που ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου Χώρα.

Η Ναταλία Σουίφτ ανήκει στους new comers που δεν τους διακρίνει η συστολή ή ο δειλός βηματισμός αλλά προχωράει γοργά, αρπάζει ευκαιρίες, χωρίς να χάνει χρόνο. Δουλεύει πολύ, αποφεύγει τις κακοτοπιές όταν ξεπροβάλλουν μπροστά της, διεκδικεί το χώρο της με κάποιο θάρρος, κάνει επιλογές διαφορετικές μεταξύ τους και δεν διστάζει να λοξοκοιτάζει προς τα έξω – είναι μισή Βρετανίδα άλλωστε. Μια τίμια συμπεριφορά από μια ηθοποιό της ηλικίας της.

Εργάζεσαι τρία χρόνια επαγγελματικά στον χώρο και έχεις κάνει ήδη σινεμά, θέατρο και τηλεόραση. Πώς το ονομάζεις αυτό: Πολλή δουλειά, κυνηγητό ή και τύχη;

Σίγουρα έχει προκύψει μέσα από πολλή δουλειά, αλλά έχουν παίξει ρόλο και οι συγκυρίες. Πιστεύω ότι υπάρχουν άλλα χίλια κορίτσια που έχουν τις ίδιες ικανότητες με τις δικές μου και είναι διατεθειμένα να δουλέψουν το ίδιο σκληρά με μένα, αλλά μάλλον η χρονική στιγμή ή οι άνθρωποι με τους οποίους συναντήθηκα βοήθησαν. Από εκεί και πέρα, έχει να κάνει με το πως διαχειρίζεσαι αυτό που σου δίνεται. Ωραία, σου δίνεται η ευκαιρία. Κι εσύ, τι κάνεις; Της αλλάζεις τα φώτα;

Πιστεύεις ότι εκμεταλλεύτηκες τις ευκαιρίες που σου δόθηκαν;

Έκανα ό,τι μπορούσα. Από την στιγμή που θα μπω σε κάτι, θα δουλέψω πολύ για να το κάνω να συμβεί. Αν με συνεπάρει κάτι, είμαι πολύ εργατική. Κι ευτυχώς αυτό μου συμβαίνει συχνά. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις, είμαι μια καλή και τυπική επαγγελματίας – δεν θα εκθέσω κανέναν μέσα στη δουλειά.

Αν με συνεπάρει κάτι, είμαι πολύ εργατική. Κι ευτυχώς αυτό μου συμβαίνει συχνά

Και όλα αυτά μαζί πώς προέκυψαν; Γιατί είναι και διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους.

Μέσα στη δραματική σχολή, έκανα κάποιες ταινίες μικρού μήκους κι αυτό ήταν πολύ μεγάλο σχολείο. Στην διάρκεια των lockdowns είχα πάρει μέρος σε ένα βίντεο κατά της αστυνομίας στα Πανεπιστήμια, στο οποίο συμμετείχαν κι άλλοι καλλιτέχνες. Εκεί γνώρισα τον Γιάννη Στάνκογλου, ο οποίος τότε ετοίμαζε το «Killer Joe» και, λίγο αργότερα, μου πρότεινε το ρόλο. Έτσι μπήκα στο θέατρο. Επίσης, μπήκα γρήγορα στην τηλεόραση με τους «42 βαθμούς» της CΟSMOTE TV – εκεί πέρασα από μια δύσκολη διαδικασία casting. Στο μεταξύ, σε μιαν άλλη οντισιόν είχα γνωρίσει τον Βασίλη Κεκάτο, συζητήσαμε να παίξω σε ταινία του, ενδιαμέσως προέκυψε το «Milky way» στo Μega ενώ η ταινία γυρίστηκε το καλοκαίρι που μας πέρασε.

Όλα, χωρίς ανάσα.

Ναι και είναι πολύ ευχάριστο αυτό. Έχουν υπάρξει φάσεις όπου καταρρέω από κούραση, αλλά νιώθω ότι είναι πολύ νωρίς για να το ξεστομίζω εγώ. Εγώ φίλους και γνωστούς που κάνουν ακριβώς το ίδιο, ασταμάτητα επί 10 χρόνια. Δεν λέω ότι είναι υγιές, αλλά αντέχω.

Έχεις μπει δυναμικά στα πράγματα κι αυτό – για την πλειονότητα των παιδιών που έχουν τελειώσει τη δραματική σχολή πριν από τρία χρόνια – δεν είναι το δεδομένο.

Πράγματι, έχω υπάρξει πολύ τυχερή σε αυτό. Άλλωστε, όσα πράγματα κι αν έρθουν τώρα, η ανασφάλεια για το τι θα κάνεις μετά δεν φεύγει. Μπορεί να κάνω σειρές back to back, να κάνω θέατρο και σινεμά αλλά την επόμενη χρονιά να μην χτυπήσει το τηλέφωνο. Δεν σημαίνει, δηλαδή, ότι έχω μπει σε μια σταθερή τροχιά. Φέτος, ας πούμε είχα συμφωνήσει για το «Closer» στο θέατρο Χώρα, αλλά η τηλεόραση ήταν σε εκκρεμότητα κι εγώ βίωνα μια ανασφάλεια. Ασφαλώς και βιοπορίζομαι με το θέατρο αλλά πάντα βοηθάει να υπάρχει μια οικονομική άνεση, να μπορείς να ζήσεις καλά. Ευτυχώς, ήρθε το «Ναυάγιο», μια σειρά στην οποία ήθελα να μπω με ποιοτικά κριτήρια. Εκείνο που θέλω να πω, όμως, είναι πως δεν με βασανίζει μόνο το βιοποριστικό κομμάτι, αλλά και η σκέψη να με ψάχνουν.

Μπορεί να κάνω σειρές back to back, να κάνω θέατρο και σινεμά, αλλά την επόμενη χρονιά να μην χτυπήσει το τηλέφωνο

Πόσο σε έχει βοηθήσει το γεγονός ότι κάνεις τηλεόραση; Είναι μια καλή ώθηση το γεγονός πως είσαι αναγνωρίσιμη;

Δεν με απασχολεί αυτή η πτυχή της δουλειάς. Με απασχολεί το κομμάτι της εμπειρίας, της συνεργασίας με ανθρώπους που εκτιμώ και φυσικά οι καλύτερες αποδοχές που έρχονται με την τηλεόραση.

Λαμβάνεις το credit της επώνυμης συνεργασίας με τον Βασίλη Κεκάτο λόγου χάρη;

Αντικειμενικά βλέποντας το, είναι σημαντικό που συνεργάζομαι με ένα βραβευμένο σκηνοθέτη, ο οποίος χαίρει εκτίμησης. Αλλά το πραγματικό credit είναι ότι συνεργάζομαι με τον Βασίλη Κεκάτο, έναν τρομερά χαρισματικό σκηνοθέτη, ο οποίος θεωρώ πως έχει πάρα πολλά να δώσει στο ελληνικό σινεμά. Είναι ένας πολύ σπάνιος και ιδιαίτερος δημιουργός και τον ευχαριστώ που μου δίνει την ευκαιρία να παίζω ρόλους μέσα στους οποίους αισθάνομαι, υπέρ το δέον, δημιουργική.

Σου έχουν τύχει και συνεργασίες που δεν σε κάλυπταν σε ανθρώπινο ή σε δημιουργικό κομμάτι;

Μου έχει τύχει να χρειαστεί να υπομείνω πράγματα – παραγωγικές δυσκολίες, έλλειψη σεβασμού, συμπεριφορές υποτιμητικές στους νεότερους – αλλά προέκυψαν στην πορεία μιας συνεργασίας· με λίγα λόγια δεν μπήκα γνωρίζοντας τι θα συναντήσω. Ήμουν πιο άπειρη και πιο αθώα, τότε· πλέον έχω καλύτερες άμυνες. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μιλάω – με ευγένεια και σαφήνεια – όταν κάτι με ενοχλεί. Ωστόσο, στις προτεραιότητες μου είναι να δουλεύω με ανθρώπους που είναι ηθικά στη σωστή πλευρά των πραγμάτων. Αυτό με αφορά πάρα πολύ. Είμαστε πολύ οι επιλογές μας.

Έχεις, πλέον, την πολυτέλεια να είσαι πιο επιλεκτική;

Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω, είναι κάτι που ενστικτωδώς έκανα από την αρχή. Ήθελα να είμαι καλά γυρίζοντας στο σπίτι μου και να κοιμάμαι ήσυχη, χωρίς ενοχές, χωρίς να χρειάζεται να βρω δικαιολογίες στον εαυτό μου. Αυτό στην πραγματικότητα είναι μια ανύπαρκτη πολυτέλεια – γιατί είτε το κάνεις, είτε όχι.

Στις προτεραιότητες μου είναι να δουλεύω με ανθρώπους που είναι ηθικά στη σωστή πλευρά των πραγμάτων. Αυτό με αφορά πάρα πολύ

Σου έχει κοστίσει;

Έχουν υπάρξει φορές που έχω εκφράσει την άποψη μου ενώ από μέσα μου έλεγα «εδώ δεν θα ξαναδουλέψουμε». Από την άλλη, δεν με πειράζει γιατί εφόσον αντιδρώ, σημαίνει ότι δεν θα ήθελα να ξαναβρεθώ εκεί. Κάτι χάνεις, κάτι κερδίζεις.

Ακούγεσαι σαν να διεκδικείς το χώρο σου στα πράγματα.

Ναι θ’ αναζητήσω το χώρο όπου μπορώ να υπάρξω.

Πριν είπες, ότι έχεις βιώσει διακρίσεις τα προηγούμενα χρόνια.

Πήρα μια γεύση, όχι τόσο από συναδέλφους, αλλά από ανθρώπους που ανήκουν στο γενικότερο πλαίσιο της δουλειάς, στο κομμάτι της παραγωγής. Ανθρώπους που με κοίταξαν και μου είπαν «άκου να σου πω κοριτσάκι μου». Και μόνο στο άκουσμα αυτής της φράσης, οργίζομαι. Συγνώμη, είμαι σχεδόν 30 ετών, πληρώνομαι γι’ αυτό που κάνω, είναι η δουλειά μου και κανείς δεν έχει δικαίωμα να με υποτιμά. Δεν θα μιλούσαν ποτέ για έναν άντρα έτσι· συνεπώς, τι τους κάνει να πιστεύουν ότι θα το ανεχτεί μια νέα γυναίκα; Είναι καθαρά ζήτημα εξουσίας. Και γενικότερα υπάρχει η αίσθηση ότι αφού έχεις δουλειά πρέπει να πεις κι ευχαριστώ. Γιατί σαν εσένα υπάρχουν κι άλλες 1000. Ισχύει. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχθώ σκατένιες συμπεριφορές ή απόψεις του τύπου «τώρα ξεκίνησες δεν γίνεται να ζητάς τέτοιο μισθό» ή «τώρα ξεκίνησες δεν γίνεται να παραπονιέσαι για τις αλλαγές της τελευταίας στιγμής» αλλά και «τώρα ξεκίνησες δεν γίνεται να ζητάς υπερωρίες».

Πήρα μια γεύση διακρίσεων, όχι τόσο από συναδέλφους, αλλά από ανθρώπους που ανήκουν στο γενικότερο πλαίσιο της δουλειάς. Ανθρώπους που με κοίταξαν και μου είπαν «άκου να σου πω κοριτσάκι μου»

Αντιδρούσες και στα πρώτα σου βήματα;

Ναι. Στην αρχή λιγότερο: Ήμουν πιο φοβισμένη και ψαρωμένη, αλλά δεν κράτησε για πολύ αυτό.

Άρα, η περίοδος του metoo σε βρήκε κινητοποιημένη;

Ναι, όπως η περίοδος του Προεδρικού Διατάγματος. Και στις δύο περιπτώσεις μου ήταν αυτονόητο γιατί αγωνιζόμαστε ως κλάδος. Και στις δύο περιπτώσεις, υπάρχουν τεράστια βήματα που πρέπει να γίνουν αφού έχουν αρχίσει να ξεθωριάζουν οι διεκδικήσεις. Όμως, οι κακοποιητικές συμπεριφορές δεν σταματούν, ότι αποκαλύφθηκαν 5-10 περιπτώσεις δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν άλλοι 100 ή δεν θα υπάρξουν στο μέλλον. Είναι μια διαρκής διεκδίκηση. Οι κακοποιητικοί άνθρωποι δεν θα σταματήσουν να υπάρχουν – το θέμα είναι πως εμείς θα αλλάξουμε σε σχέση με αυτούς.

Από ότι καταλαβαίνω αν είσαι παρούσα σε ένα συμβάν, θα πάρεις θέση;

Έχω ήδη μιλήσει σε περιστατικά εργασιακού bulling, προσπαθώντας να διατηρήσω και μια ισορροπία ανάμεσα στον βαλλόμενο και στην ελευθερία να το διαχειριστεί εκείνος/ εκείνη όπως νιώθει. Δεν μπορείς να πιέσεις κάποιον/ κάποια να κάνει καταγγελία. Μπορείς, όμως, να τον στηρίξεις ψυχολογικά και να τον ενδυναμώσεις. Πάντως, δεν γίνεται να κάνω ότι δεν βλέπω, να συνεχίσω τη δουλίτσα μου και να πω «καλά είμαι γιατί σε μένα δεν έχει συμβεί τίποτα». Τί σημασία έχει αν δεν έχει συμβεί σε μένα;

Είναι η γνωστή συνέχεια πως αν καεί το διπλανό σπίτι, κινδυνεύει να καεί και το δικό σου.

Κι ακόμα κι αν το σπίτι σου δεν καεί ποτέ, θα ξυπνάς κάθε μέρα μπροστά σε ένα άλλο καμένο σπίτι. Κι αν αυτό δεν σε ενοχλεί, σίγουρα κάτι λάθος πάει με σένα που δεν αντιδράς.

Γενικότερα υπάρχει η αίσθηση ότι αφού έχεις δουλειά πρέπει να πεις κι ευχαριστώ. Γιατί σαν εσένα υπάρχουν κι άλλες 1000. Ισχύει. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι θα δεχθώ σκατένιες συμπεριφορές

Πίσω στα αμιγώς εργασιακά. Αν αυτό είναι το δείγμα των πρώτων βημάτων σου στη δουλειά, τι έπεται; Θέλω να πω, έχεις κάποιους σαφείς στόχους;

Το σίγουρο είναι πως έχω αγωνία για το μετά. Και πολύ γενικά θα το πω: Θέλω να συνεχίσω να κάνω δουλειές οι οποίες θα με κάνουν χαρούμενη. Αυτό δεν μεταφράζεται απαραίτητα στο να κάνω sold out παράσταση, αλλά να παίζω σ’ ένα θέατρο 100 θέσεων σε μια καλή παράσταση. Και δεν το θεωρώ step down, εφόσον η ποιότητα της δουλειάς μου είναι υψηλή. Επίσης, έχει ξεκινήσει να με βασανίζει η σκέψη για να εργαστώ εκτός Ελλάδας – και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου να το δω πιο σοβαρά μετά το τέλος της σεζόν. Δεν ξέρω αν θα δρομολογήσω κάτι άμεσα, αλλά θα ήθελα να κάνω μια έρευνα γι’ αυτό.

Που σημαίνει πως δεν φοβάσαι το βήμα;

Το φοβάμαι πολύ. Αλλά και τι σημαίνει αυτό; Φοβάμαι κάθε βράδυ πριν βγω στη σκηνή, αλλά βγαίνω.

Φαντάζομαι πως η ταινία του Κεκάτου έχει τα φόντα να πάει έξω, οπότε ίσως να είναι αυτή η ευκαιρία σου.

Ναι, δεν το κρύβουμε· είναι μια ταινία που αξίζει να πάει σε φεστιβάλ στο εξωτερικό. Μακάρι να γίνει έτσι.

Είσαι και δίγλωσση, σωστά;

Ναι κι αυτό αισθάνομαι πως θα είναι πολύ βοηθητικό. Ακόμα και το επίθετο μου μπορεί να βοηθήσει. Αν είχα ένα ελληνικό επίθετο και μεσογειακά χαρακτηριστικά, θα μου έκαναν κατευθείαν type cast. Θα μου έλεγαν κάνε την Ελληνίδα, την Ιταλίδα – μέχρι εκεί.

Έχω αγωνία για το μετά

Από την άλλη ως Σουίφτ, σε αντιμετώπισαν ως εξωτικό φρούτο στην Ελλάδα;

Το πιο αστείο είναι πως υπάρχει κόσμος που πιστεύει ότι το Σουίφτ δεν είναι το πραγματικό αλλά το καλλιτεχνικό μου επώνυμο! Όχι, παιδιά, δεν με λένε Σουϊφτοπούλου. Σουίφτ είναι το επίθετο μου.

Ο πατέρας και ο παππούς σου είναι Βρετανοί. Ο δεύτερος δε και ερωτικός μετανάστης.

Ναι, ήρθε στην Ελλάδα, στον Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο, γνώρισε και ερωτεύτηκε τη γιαγιά μου κεραυνοβόλα και έμεινε για πάντα στην Ελλάδα. Πολύ θα ήθελα η ιστορία τους να γίνει ταινία.

Θα ήθελες να ζήσεις κι εσύ ένα τέτοιον έρωτα;

Αχ, αυτό με τον έρωτα είναι μεγάλο ζήτημα. Ζω έναν έρωτα αυτή τη στιγμή και δεν θέλω να ζήσω τίποτε άλλο. Η ιστορία του παππού και της γιαγιάς έχει κάτι πολύ τρυφερό και κινηματογραφικό, αλλά παράλληλα πιστεύω ότι κάθε έρωτας είναι τέλειος και όμορφος.

Εκτός από ερωτευμένη, είσαι και ρομαντική;

Είμαι πολύ ρομαντική σε βαθμό που δεν μου κάνει καλό!

Έχει ξεκινήσει να με βασανίζει η σκέψη για να εργαστώ εκτός Ελλάδας

Ωραία, στο σινεμά έχεις δώσει ένα στίγμα του που κινείσαι. Στο θέατρο έχεις βρει τα πατήματα σου; Μέχρι στιγμής, έχεις δοκιμάσει ετερόκλητα πράγματα.

Έχει να κάνει πολύ με τους ανθρώπους που συνεργάστηκα και με τα θέματα των έργων όπου έπαιξα. Στο «Killer Joe» υπήρχε ένα πολύ έντονο κομμάτι για τη γυναικεία κακοποίηση και χειραφέτηση. Πέρυσι, στα «Μάτια τέσσερα» ο Τσίρος μιλούσε για την αστυνομική βία και την κατάχρηση εξουσίας. Και τώρα, στο «Closer» με αφορά πάρα πολύ το κομμάτι των ανθρωπίνων σχέσεων και του έρωτα ως εργαλείο μεταμφιεσμένης χειραγώγησης και εξουσίας πάνω σ’ έναν άνθρωπο. Αυτός είναι ο γνώμονας των επιλογών μου: Αν αυτό που πάμε να ανεβάσουμε με αφορά στον πυρήνα του. Και πως αυτό το φωτίζω εγώ.

Δεν βάζεις όρια, λοιπόν, στο θέατρο που θέλεις να κάνεις.

Απεναντίας μου αρέσει να κάνω διαφορετικά, μεταξύ τους, πράγματα. Και με πολλή μεγάλη χαρά αν έρθει και πιο πειραματικό θέατρο.

Ώστε σου αρέσει να γίνεσαι μιαν άλλη κάθε φορά;

Μου αρέσει τρομερά το κομμάτι της μεταμόρφωσης, είναι πολύ βοηθητικό για να μπεις σε κάτι καινούργιο. Στην ταινία που κάναμε με τον Βασίλη (Κεκάτο) με βοήθησε πολύ η εξωτερική εμφάνιση της ηρωίδας για να βρω το ‘μέσα’ της. Ξαφνικά, υποδυόμουν ένα κορίτσι γεμάτο τατουάζ, με μαλλιά μοϊκάνου, με άλλη σωματικότητα. Έχω ανάγκη να κοιτάζω μιαν άλλη στον καθρέφτη.

Πιστεύω ότι κάθε έρωτας είναι τέλειος και όμορφος

Έχεις σκεφτεί πως το γεγονός ότι μικροδείχνεις, έχεις αυτό το teen face θα σε περιορίσει σε επίπεδο ρόλων;

Με φόβιζε αρκετά στην αρχή, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε μια εύκολη τυποποίηση και πολλοί δεν θέλουν να μπουν στον κόπο να με δοκιμάσουν σε κάτι άλλο. Φυσικά, και έχω κάνει ρόλους εφήβων και νέων γυναικών αλλά αισθάνομαι πως με επέλεξαν με το κριτήριο ότι μπορούσα να ανταποκριθώ καλά σε αυτούς. Μετά την ταινία με τον Κεκάτο, όμως, συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν δημιουργοί που ψάχνονται παραπάνω και δεν επιμένουν στα έτοιμα από μένα. Συνεπώς, έχει να κάνει με το πόσο σε εμπιστεύεται ο άλλος για να σου ζητήσει να μπεις σε διαφορετικές περιοχές.

Παίζοντας ρόλους νεαρών κοριτσιών που ψάχνουν το βηματισμό και την ταυτότητα τους, ανακαλείς πράγματα από το ποια ήσουν εσύ στην ηλικία τους;

Ειδικά στο «Milky way» καταπιάνομαι με μια γενιά που φαίνεται πως είναι πολύ κοντά στη δική μου αλλά στην πραγματικότητα δεν έχει καμία σχέση. Έπρεπε να ψάξω πάρα πολύ για να δω τι απασχολεί τα παιδιά, σήμερα, στα 17 τους χρόνια: Πώς μιλάνε, τι ακούνε, τι βλέπουν. Κι έχεις και μια ευθύνη στο πως αποτυπώνεις μια γενιά. Εγώ, πάλι, είχα μια αρκετά ήρεμη εφηβεία σε σχέση με τα σημερινά παιδιά, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχω προκαλέσει στους γονείς μου καρδιοχτύπια. Κι από το σπίτι έχω φύγει κρυφά και τα πρώτα μου μεθύσια έχω κάνει σε εκείνη την ηλικία.

Τι άλλο δεν θέλεις να κάνεις με ευθύνη προς τη νέα γενιά;

Είναι ζήτημα παρακαταθήκης. Έχει σημασία για τι πράγμα παλεύεις τώρα και τι παράδειγμα δίνεις. Οφείλω να παλέψω γι’ αυτά που πιστεύω. Δεν ξέρω αν μπορώ να δώσω τη σκυτάλη προς κάτι καλύτερο – είναι δύσκολο αυτό – τουλάχιστον, όμως, προς κάτι πιο ομαλό. Δεν θέλω οι επόμενοι από μένα να αισθάνονται πως αντιπροσωπεύω τη γενιά που πρέπει να καταρρίψουν. Θέλω να είμαι δίπλα τους και να τους πω ότι έχουμε κοινούς αγώνες.

Δεν θέλω οι επόμενοι από μένα να αισθάνονται πως αντιπροσωπεύω τη γενιά που πρέπει να καταρρίψουν. Θέλω να είμαι δίπλα τους και να τους πω ότι έχουμε κοινούς αγώνες

Στο πλαίσιο της δουλειάς, σε αγχώνει να έχουν οι άλλοι προσδοκίες από σένα απλώς επειδή ανήκεις στη νέα γενιά;

Έχω ένα τεράστιο imposter syndrome (σύνδρομο ανεπάρκειας). Πιστεύω ότι έχω κοροϊδέψει τους πάντες και μια μέρα αυτό θα αποκαλυφθεί! Αστειεύομαι… Πάντως, είναι φορές που νιώθω μεγάλη ευθύνη απέναντι στα πράγματα που αναλαμβάνω. Στο τέλος, όμως, σκέφτομαι ότι κάνω ό,τι μπορώ κι αν κάποιος έχει περισσότερες προσδοκίες από μένα, είναι δική του ευθύνη.

Πιστεύεις στις δυνατότητες σου;

Ανάλογα με τις φάσεις ζωής που διανύω. Άλλες φορές ξεκινάει από το βαθμό δυσκολίας μιας δουλειάς, άλλες καθαρά από μένα, με το αν προσπάθησα αρκετά. Κι αυτό μπορεί να με ρίξει σε μια μαύρη τρύπα. Μιλάμε, εξάλλου, για μια δουλειά που είναι αλληλένδετα αυτά τα δύο, γιατί όταν γίνεται σε βάθος πάντα σου ζητείται να δώσεις κάτι από τον εαυτό και την ψυχή σου. Ή το αντίθετο: Αν βιώνεις κάτι δύσκολο στην προσωπική σου ζωή, πρέπει να δείξεις εγκράτεια για να μην δηλητηριάσεις τη δουλειά σου. Είναι μια δύσκολη ισορροπία.

Έχω ένα τεράστιο imposter syndrome (σύνδρομο ανεπάρκειας). Πιστεύω ότι έχω κοροϊδέψει τους πάντες και μια μέρα αυτό θα αποκαλυφθεί!

Στην ερώτηση αν έχεις φιλοδοξίες, τι θα απαντούσες με ένα ναι ή με ένα όχι;

Ναι.

Κι αν σου ζητούσα να το εξηγήσεις;

Θέλω να προχωρήσω, να συνεργαστώ και με άλλους ανθρώπους που εκτιμώ. Δεν συμβιβάζομαι με το να έχω μια δουλειά και να ‘βγαίνω’. Θέλω να είμαι ενθουσιασμένη με αυτό που κάνω.

Άρθρωσες από νωρίς την επιθυμία να σπουδάσεις θέατρο. Τι σε οδήγησε σε αυτήν την απόφαση;

Οι γονείς μου είναι άνθρωποι που αγαπούν πολύ τις τέχνες, με έπαιρναν μαζί τους στο θέατρο, στο σινεμά, σε συναυλίες. Επίσης, το εξοχικό μας είναι πολύ κοντά στην Επίδαυρο και έχω δει πολλές παραστάσεις εκεί. Και παρότι ήμουν πολύ μικρή και δεν καταλάβαινα πολλά, έπαιρνα ερεθίσματα. Πιστεύω, λοιπόν, ότι υποσυνείδητα αυτό συνέβαλε πολύ, όπως επίσης και η πρώτη φορά που έπαιξα σε σχολική παράσταση.

Τι αποκαλύφθηκε τότε;

Ένιωθα ότι παίζω ενώ αυτό μπορεί να γίνει δουλειά, επάγγελμα. Αλλά εγώ περνούσα υπέροχα.

Μίλησε μου για το μεγάλωμα σου, την οικογένεια σου.

Μεγάλωσα πολύ, πολύ όμορφα. Ήμουν πολύ τυχερή και προνομιούχος, είμαι και μοναχοπαίδι και πήρα όλη την αγάπη των γονιών μου. Οι γονείς μου με λατρεύουν, με προσέχουν, με φροντίζουν, είναι τρομερά υποστηρικτικοί. Και από μόνοι τους είναι άνθρωποι πολύ ανοιχτοί, πολύ ελεύθεροι, μιλούσαμε για όλα στο σπίτι, με κατανόηση και δεκτικότητα. Κι επίσης, είναι δυο άνθρωποι ακόμα ερωτευμένοι· και όταν μεγαλώνεις με αγάπη, την αναζητάς κι εσύ. Είναι οι μεγάλοι μου σύμμαχοι οι γονείς μου, με έχουν βοηθήσει απίστευτα πολύ.

Έχω ένα τεράστιο imposter syndrome (σύνδρομο ανεπάρκειας). Πιστεύω ότι έχω κοροϊδέψει τους πάντες και μια μέρα αυτό θα αποκαλυφθεί!

Σ’ αυτό το περιβάλλον μεγάλης αποδοχής, είχαν θέση οι επαναστάσεις;

Ναι, φυσικά! Και στο καλύτερο περιβάλλον να μεγαλώσεις, ως τίμιος έφηβος θα την κάνεις την επανάσταση σου. Οπότε όταν προς το Λύκειο άρχισα να ψάχνομαι και πολιτικά – δεδομένου ότι ο Αλέξανδρος Γρηγορόπουλος φοιτούσε στο διπλανό σχολείο από το δικό μου – άρχισα να αναζητώ τα δικά μου βήματα σκέψης. Άρχισα να κατεβαίνω σε πορείες, να διαβάζω και είναι κάτι που δεν έχει αλλάξει· το συντηρώ και σήμερα, πολιτικά ξέρω πολύ καλά που στέκομαι, τι διεκδικώ και φροντίζω να περιβάλλομαι από ανθρώπους με παρόμοια αξιακά χαρακτηριστικά.

Άργησες να βρεις ποια είσαι, τι θέλεις ή ακόμα αναζητάς απαντήσεις;

Ακόμα είμαι σε φάση αναζήτησης. Παλαιότερα θεωρούσα πως η αναζήτηση μου προκαλούσε σύγχυση, ενώ τώρα την βρίσκω πολύ απελευθερωτική. Ξέρω ποιος είναι ο πυρήνας μου, τι θέλω, ποιους ανθρώπους θέλω να συναναστρέφομαι κι από εκεί και πέρα όλο το πλαίσιο είναι πολύ ανοιχτό.

Ποιος είναι ο πυρήνας σου, αλήθεια;

Να υπάρχει μια υγεία γύρω μου και μέσα μου. Και όσο μπορώ να μην χάνομαι σε τοξικότητες. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει η συνείδηση του που θέλεις να ανήκεις.

Παλαιότερα θεωρούσα πως η αναζήτηση ταυτότητας μου προκαλούσε σύγχυση, ενώ τώρα την βρίσκω πολύ απελευθερωτική

Ποια αξία σου δεν θα πρόδιδες;

Αυτήν τη συνείδηση. Δεν θα συνεργαζόμουν ποτέ με κάποιον ο οποίος έχει κάνει κακό σε άλλους ανθρώπους. Ή δεν θα πατούσε ποτέ πάνω στους ανθρώπους μου για να προχωρήσω.