O Γιώργος Σίμωνας μιλά για το εναλλακτικό θέατρο Rabbithole

Ήταν – και εξακολουθούν να είναι – πολύ λίγοι οι θεατρικοί δημιουργοί που πήραν την απόφαση στα 30’s τους να δεσμευτούν με μια δική τους στέγη. Και σίγουρα ακόμη λιγότεροι εκείνοι που αντέχουν κάτω από την ίδια συνθήκη, μετά από μεγάλες δοκιμασίες. Στη οδό Γερμανικού 20, στην καρδιά του Κεραμεικού, το Rabbithole εξακολουθεί να είναι η μαρτυρία μιας τέτοιας απόφασης, 13 χρόνια μετά την ίδρυση του. «Το 2011 πήραμε το θέατρο, όταν όλα τα θέατρα έκλειναν. Και το 2000 φτιάξαμε την ομάδα (Νοσταλγία), όταν όλες οι ομάδες διαλύονταν. Πριν από 1,5 χρόνο ιδρύσαμε έναν ακόμα χώρο στην περιοχή, το Space Baby, ένα στούντιο για έρευνα, εικαστικά, παραστατικές τέχνες. Μάλλον, είμαστε λίγο αλλόκοτοι», παραδέχεται ο Γιώργος Σίμωνας, ιδρυτικό μέλος της ομάδας Νοσταλγία μαζί με την Τώνια Ράλλη – και οι δύο κάτοικοι του Rabbithole και απολύτως ‘συνένοχοι’ στις, σχεδόν, 30 παραστάσεις που έχουν ανεβάσει εντός του θεάτρου.

Εδώ και μερικές εβδομάδες τους ενώνει η «Τούνδρα», η νέα παραγωγή του Rabbithole, το νεόκοπο έργο που φέρει τη συγγραφική υπογραφή του Σίμωνα (ο οποίος και πρωταγωνιστεί μαζί με τις Ματίνα Περγιουδάκη και Αναστασία Στυλιανίδη) και τη σκηνογραφική επιμέλεια της Ράλλη. Για ένα θέατρο που έχει καθιερωθεί ως alternative πάνω σε διασκευές κλασικών κειμένων (του Ουίλιαμ Σαίξπηρ και του Οσκαρ Ουάιλντ) ή θεατροποιήσεις μυθιστορημάτων (από τη Μαίρη Σέλεϊ έως τον Έρνεστ Χέμινγουεϊ), η «Τούνδρα» είναι μια ενδιαφέρουσα μετατόπιση όχι μόνο προς το ελληνικό έργο και θέμα, αλλά ως προς εμπλουτισμό των περιοχών που κινείται η ομάδα. Βέβαια, η παγίωση ενός στιλ ή δραματουργικού κορμού δεν ενδιέφερε ποτέ το σχήμα, οι οποίοι, όπως και η Αλίκη (στη Χώρα των Θαυμάτων) έπεσαν στη λαγότρυπα τους χωρίς οδικό χάρτη, έτοιμοι για φανταστικές περιπλανήσεις.

Πλάνο από την παράσταση “Τούνδρα” με τους Γιώργο Σίμωνα, Αναστασία Στυλιανίδη και Ματίνα Περγιουδάκη. @Ασπασία Κουλύρα

Πώς, όμως, προέκυψε η «Τούνδρα»; Η συγγραφική διαδικασία τροφοδοτήθηκε εδώ από τη σκληρή εμπειρία του βιώματος, καθώς το προηγούμενο καλοκαίρι ο Γιώργος Σίμωνας αποχωριζόταν τον πατέρα του. Η απώλεια συνοδεύτηκε από τις διαδικαστικές υποχρεώσεις της κηδείας «κι εκεί βρέθηκα σε ένα κύκλο συζητήσεων για την ενοικίαση ή την αγορά ενός τάφου, συνειδητοποιώντας πως η τελευταία κατοικία ενός ανθρώπου γινόταν ζήτημα χρημάτων και διαπραγματεύσεων. Αποφάσισα να επεξεργαστώ την έννοια της κατοικίας μέσα από μια πιο φιλοσοφική θέαση, γράφοντας ένα κείμενο όπου οι ήρωες είναι τρεις μεσίτες, το αφεντικό τους είναι νεκρό και τους συναντάμε κατά το τελευταίο βράδυ στο κτηματομεσιτικό γραφείο όπου εργάζονται».

Αντλώντας στοιχεία από τον ελλειπτικό λόγο του Πίντερ και του Δημητριάδη, παραδίδει ένα τρίπρακτο κείμενο που, όπως ξεκαθαρίζει, «μπορεί να μοιάζει επίκαιρο αλλά δεν είναι. Είναι θέμα της επικαιρότητας – η έννοια διαφέρει». Σε άλλη περίπτωση, θα ήταν ο ίδιος που θα αναλάμβανε τη σκηνοθεσία αλλά καθώς εμπλεκόταν ήδη ως συγγραφέας στο εγχείρημα, η σκυτάλη πέρασε σε πρώτη φάση στον Ορέστη Τάτση (αποχώρησε εξαιτίας επειγόντων επαγγελματικών υποχρεώσεων) και στη συνέχεια στον ηθοποιό Γιώργο Τζαβάρα (μέλος της πρωταγωνιστικής ομάδας των «Παικτών» του Γιώργου Κουτλή).

Ο Γιώργος Σίμωνας σε σκηνή από την “Τούνδρα” σε σκηνοθεσία του Γιώργου Τζαβάρα. @Ασπασία Κουλύρα

«Η Τούνδρα» δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Γιώργος Σίμωνας βαφτιζόταν συγγραφέας ενός κειμένου. Η περσινή παραγωγή του «Rabbithole», «1975» έφερε επίσης τη δική του υπογραφή ενώ ομολογεί πως στο ‘ράφι’ περιμένουν περί τα 40 θεατρικά έργα μαζί με μια σειρά διασκευών για τις παραστάσεις του θέατρου που έχουν ήδη ανέβει. «Στο θέατρο είμαστε και λίγο… καλλιτέχνες. Συνεχώς ανεβάζουμε τις απαιτήσεις της παραγωγής, ο οικονομικός παράγοντας είναι μια σοβαρή δυσκολία, η ποιότητα περνάει μέσα από ένα σωρό πράγματα που δεν φαίνονται κι όλα απαιτούν πολύ χρόνο. Σημασία έχει να διαθέτεις χρόνο. Εκεί, λοιπόν, ως ομάδα πήραμε το δύσκολο δρόμο, γι’ αυτό και συγγραφικά είμαι πιο δραστήριος τον τελευταίο καιρό» εξηγεί· αναμένοντας την έκδοση της «Τούνδρας» σε μερικές δεκάδες αντίτυπα.

Απόφοιτος του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ και του Ωδείου Αθηνών, ο Γιώργος Σίμωνας συμπυκνώνει πολλές ιδιότητες στη θεατρική του παρουσία αν και ομολογεί πως η σκηνοθεσία έχει ένα προβάδισμα. «Ως ηθοποιός παίζω μια φορά στα τέσσερα χρόνια γιατί είμαι τεμπέλης. Συνειδητά έχω μείνει πίσω. Από την άλλη, κανείς δεν με αναγνωρίζει ως θεατρώνη· ακόμα και ο κόσμος που δουλεύει και πληρώνεται από εμάς το ξεχνάει γιατί ούτε εγώ, ούτε η Τώνια ταυτιζόμαστε με το μοντέλο της εξουσίας. Μας ενδιαφέρει απλώς να είμαστε αληθινοί και υγιείς στις εργασιακές μας σχέσεις», υπογραμμίζει.

“1975”: Παράσταση που ανέβηκε φέτος για δεύτερη σεζόν στο Rabbithole. @Μαρία Τούλτσα.

Ορμώμενος από αυτή την παραδοχή, ο πολυπράγμων δημιουργός, προσπαθεί να εξηγήσει ποιοι είναι οι λόγοι που η προσπάθεια του Rabbithole έχει καρποφορήσει σ’ ένα μη φιλικό τοπίο για εγχειρήματα αυτής της κλίμακας.

Γιώργος Σίμωνας: Οι εναλλακτικές σκηνές ευθύνονταν πάντα για την πρόοδο του θεάτρου. Καμιά ‘έκρηξη’ δεν έγινε στις μεγάλες σκηνές. Είμαστε περήφανοι, λοιπόν, που εκπροσωπούμε τον alternative χώρο, που έχουμε βάλει μια πινέζα στο θεατρικό χάρτη της Αθήνας

«Εκτός από αληθινοί, είμαστε ψύχραιμοι και ήσυχοι σε μια εποχή που ούτε η ησυχία ούτε η ψυχραιμία εκτιμάται. Νοιαζόμαστε για το θέατρο, πάντα νοιαζόμασταν, και δεν θ’ αλλάξουμε τώρα. Πολλές φορές σκέφτομαι τι σηματοδότησε το Αμόρε στα 90s και στα zeros. Κι ενώ φυσικά δεν θέλω να κάνω κανένα παραλληλισμό, δεν μπορώ παρά να καταλήξω στο συμπέρασμα πως οι εναλλακτικές σκηνές ευθύνονταν πάντα για την πρόοδο του θεάτρου. Καμιά ‘έκρηξη’ δεν έγινε στις μεγάλες σκηνές. Είμαστε περήφανοι, λοιπόν, που εκπροσωπούμε τον alternative χώρο, που έχουμε βάλει μια πινέζα στο θεατρικό χάρτη της Αθήνας, που έχουμε το δικό μας κοινό. Αν ξαφνικά γίνουμε γνωστοί στους πολλούς θα πάψουμε να είμαστε εναλλακτικοί. Είμαστε αυτό που θέλουμε να είμαστε».

“Ανοίγουμε διαρκώς καινούργιους κύκλους, επιλέγουμε διαρκώς… παρδαλές θεματικές για να ανεβάσουμε, υπάρχει βαθιά σκέψη πίσω από τις επιλογές μας και θεωρούμε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο” λέει ο Γιώργος Σίμωνας. @Ασπασία Κουλύρα

Όχι, ο Γιώργος Σίμωνας δεν κινείται στη σφαίρα του ρομαντικού καλλιτέχνη μα ούτε και φοβάται πως το διευρυμένο κοινό θα νοθεύσει την ερευνητική ματιά της ομάδας. Γιατί «ανοίγουμε διαρκώς καινούργιους κύκλους, επιλέγουμε διαρκώς… παρδαλές θεματικές για να ανεβάσουμε, υπάρχει βαθιά σκέψη πίσω από τις επιλογές μας και θεωρούμε πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Αναλογικά με την κλίμακα της ομάδας, έχουμε παρουσιάσει πραγματικά ακατόρθωτες παραγωγές» λέει παραπέμποντας στο «Αβυσσαλέο κτήνος», στο «Μακμπέθ», στον «Αντεροβγάλτη», παραστάσεις της τελευταίας πενταετίας.

Κι ενώ μόλις έχει κάνει πρεμιέρα η «Τούνδρα» (ανεβαίνει κάθε Δευτέρα και Τρίτη), οργανώνουν την επόμενη παραγωγή τους για το Φεβρουάριο, θεατροποίηση του μυθιστορήματος της Ελένης Σικελιανός «Εσύ, η ζωώδης μηχανή» σε σκηνοθεσία της Τόνιας Ράλλη. Αν και με 23ετή ιστορία, η ομάδα της Νοσταλγίας δεν ψηλαφίζει το μέλλον. Κατά τον Γιώργο Σίμωνα, «κάνουμε όνειρα που δεν ξεπερνούν το ‘αμέσως μετά’».