Μελία Κράιλινγκ: Συλλογή ιστοριών κάνω, πολύ περισσότερο από στρατηγική καριέρα

Συνήθως συμβαίνει αντίστροφα: Έλληνες και Ελληνίδες των τεχνών, αναζητούν επαγγελματικά την τύχη τους στο εξωτερικό, ζορισμένοι από την ελληνική πραγματικότητα. Η Μελία Κράιλινγκ ιχνηλάτησε τη ζωή κάπως αλλιώς. Κόρη μιας Ελληνίδας κι ενός Αμερικανού – «μισή Αμερικανίδα – μισή Ελληνίδα» όπως της αρέσει να συστήνεται – έχει χτίσει ήδη μια υπολογίσιμη καριέρα εκτός Ελλάδας παίζοντας σε ultra popular σειρές όπως το «Εmily in Paris», το «Mammals», το «Filthy Rich» – και παλαιότερα στους «Βοργίες».

Και ενώ το βιογραφικό της παρόν προμηνύει ένα εξίσου ενδιαφέρον εργασιακό μέλλον, επιστρέφει στην Ελλάδα, εδώ που ξεκίνησαν όλα. Η, πάλαι ποτέ, χορεύτρια της ΚΣΟΤ ξανακάνει βήματα στην ελληνική σκηνή – για την ακρίβεια στην ελληνική τηλεόραση – πρωταγωνιστώντας στην αναβίωση των εμβληματικών «Πανθέων» από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ.

Είναι αποφασισμένη να δει την παρουσία της εδώ, ισότιμα με τις συνεργασίες της με τα μεγαλύτερα τηλεοπτικά δίκτυα του δυτικού κόσμου, γιατί η σταθερότητα για εκείνη «ήταν ανέκαθεν συναισθηματική και όχι γεωγραφική». Θερμά λόγια από τη Μελία Κράϊλινγκ που γίνονται ακόμα πιο πιστευτά χάρη στην ανεπιτήδευτη ευγένεια που τη διακρίνει – λες και θέλει να επιβεβαιώσει το όνομα της. Η πηγαία ζεστασιά της έμελλε να ισορροπήσει και το παγωμένο πρωϊνό της Κυριακής, στο εργαστήριο του γλύπτη Νίκου Γεωργίου όπου και συναντηθήκαμε για τη σκηνογραφία του νέου «Art meets fashion». Σπάζοντας τη σιωπή, ανάμεσα στις μαρμάρινες φιγούρες του.

Λος Άντζελες, Νέα Υόρκη ή Αθήνα; Προφανής η απάντηση για σένα ή όχι ακριβώς;

Εφόσον έχουμε υγεία και ειρήνη, όλα! Όσο μπορώ, όσο δουλεύω, όσο ονειρεύομαι, γιατί όχι; Μόνο καλό κάνει το να ταξιδεύεις, να ζεις και να μαθαίνεις άλλους τρόπους και έθιμα. Σε βγάζει από τα προκαθορισμένα «πρέπει» και σε βουτάει στα «θέλω» που είναι ο πιο συναρπαστικός τρόπος να ζεις.

Έχεις αφήσει τα θέλω σου πίσω από τα πρέπει; Κι αν ναι, υπό ποιες συνθήκες;

Πολλές φορές, γιατί συχνά υπάρχει πίεση να κάνεις το κοινά αποδεκτό. Στη δουλειά, στη ζωή. Ένα εύκολο παράδειγμα είναι η κοινωνική πίεση του να κάνεις οικογένεια. Υπάρχει τόση πίεση γι’ αυτό που έχω φτάσει να αγνοώ πολύ βασικά προβλήματα σε μια σχέση και να περνάει ο χρόνος με τον λάθος άνθρωπο, επειδή η κοινωνική πίεση του να παντρευτώ ή να γίνω μάνα είναι τόσο έντονη. Κάποιες φορές, «πρέπει» να κάνεις κάτι γιατί είσαι ενήλικας και είναι το σωστό, άλλες φορές «πρέπει» να κάνεις κάτι γιατί τόσο αντέχει και καταλαβαίνει ο περίγυρος. Στο πρώτο λέω «εντάξει», στο δεύτερο «ποτέ ξανά».

Στον προσδιορισμό της «Ελληνοαμερικανίδας» τι βαραίνει περισσότερο μέσα σου;

Πάντα διορθώνω και λέω μισή Ελληνίδα, μισή Αμερικανίδα, γιατί το Ελληνοαμερικανίδα συνηθίζεται για τους Έλληνες δεύτερης και τρίτης γενιάς του εξωτερικού. Εγώ εδώ μεγάλωσα. Η μητέρα μου είναι Ελληνίδα και ο πατέρας μου ήταν Αμερικανός. Δεν είναι περισσότερο το ένα από το άλλο. Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά έτσι είναι, απόλυτα συγχωνευμένα, αλλά και ξεχωριστά.

Η τέχνη ξεθάβει την αλήθεια μέσα από το παράλογο, και οι καλλιτέχνες μάς τα μεταφράζουν όλα για να μπορέσουμε να αντέξουμε, να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε

Στην καλλιτεχνική σου ζωή, ο χορός ήρθε πρώτος αλλά σου προέκυψαν ατυχείς συγκυρίες και δεν προχώρησες σε αυτήν την περιοχή. Ξαναγυρίζεις στη σκέψη ότι θα μπορούσες να έχεις γίνει χορεύτρια;

Μου προέκυψαν τα ίδια προβλήματα που προκύπτουν σε όλους τους χορευτές κάποια στιγμή, τραυματισμοί κ.λπ., απλώς εγώ δεν είχα τη θέληση να τα αντιμετωπίζω εφ’ όρου ζωής. Έκλεισε για μένα ο κύκλος του χορού ως επάγγελμα και πλέον, κάπως χαίρομαι γι’ αυτό. Βρήκα κάτι άλλο που το αγάπησα και το δουλεύω με την ίδια αφοσίωση· άρα έμαθα και κάτι για τις αντοχές μου και την προσαρμοστικότητά μου.

Και σπούδασες υποκριτική. Τι καλό έχει φέρει η τέχνη σε σένα;

Η τέχνη σε απεγκλωβίζει αν έχεις τέτοια ανάγκη. Η τέχνη είναι παρηγοριά. Είναι ταξίδι, είναι ελπίδα, και όταν την ασκείς και όταν την απολαμβάνεις. Η τέχνη ξεθάβει την αλήθεια μέσα από το παράλογο, και οι καλλιτέχνες μάς τα μεταφράζουν όλα για να μπορέσουμε να αντέξουμε, να σκεφτούμε, να ονειρευτούμε.

Πάντως, η δουλειά στην υποκριτική σε έχει και κάνει πολίτη του κόσμου. Σου λείπει η σταθερότητα ή αγαπάς τη νομαδική ζωή;

Η σταθερότητα για μένα ήταν ανέκαθεν συναισθηματική και όχι γεωγραφική. Και πάντα αναρωτιέμαι αν το να βρίσκεις σταθερότητα σου δημιουργεί και στασιμότητα. Το δεύτερο είναι που με τρομάζει.

Σε ποιο μέρος του κόσμου αισθάνεσαι ότι είναι το σπίτι σου ή ότι ανήκεις;

Το σπίτι μου είναι όπου είμαι χαρούμενη, και όπου είναι οι πιο δυνατές μου αναμνήσεις. Ευτυχώς ή δυστυχώς, είναι πολλά αυτά τα μέρη. Ανήκω εκεί όπου είμαι ελεύθερη, εκεί όπου δε με προσεγγίζουν με καχυποψία αλλά με περιέργεια, εκεί όπου βρίσκω πράγματα και ανθρώπους καλύτερους από μένα και με εμπνέουν.

Οι «Βοργίες» ήταν η αρχή αυτής της πλούσιας πορείας. Περίμενες τη συνέχεια ή τα πράγματα πήγαν περισσότερο καλά από όσο έλπιζες;

Όχι απλώς δεν περίμενα κάτι, αλλά δεν το καταλάβαινα κιόλας. Εννοώ πως με ένοιαζε τόσο πολύ η εμπειρία, η περιπέτεια αυτή, ώστε μου πήρε αρκετό καιρό να καταλάβω πως όλο αυτό κάπως θα έπρεπε κάποια στιγμή να το δρομολογήσω. Αλλά και τώρα, που είμαι πιο συνειδητοποιημένη, στ’ αλήθεια πάλι συλλογή ιστοριών κάνω, πολύ περισσότερο από στρατηγική καριέρα.

Συνεπώς, τι θα έλεγες πως έχεις κερδίσει από όλες αυτές τις επαγγελματικές εμπειρίες;

Αισθάνομαι πως πληρώ τον προαπαιτούμενο κανόνα της ενήλικης ζωής, δηλαδή εργάζομαι σοβαρά και σκληρά, χωρίς όμως να χάνω τη παιδική αθωότητα και τη μαγεία του να μαθαίνεις – τότε που κοίταζες τη ζωή με μάτια ορθάνοιχτα και απορροφούσες τα πάντα σα σφουγγάρι χωρίς λογοκρισία. Κερδίζω το ότι γεμίζω συνειδητά τη ζωή μου με πολλές γεύσεις και αρώματα, και άρα κάτι την κάνω, δεν την αφήνω να γλιστρά από τα χέρια μου.

Ανήκω εκεί όπου είμαι ελεύθερη, εκεί όπου δε με προσεγγίζουν με καχυποψία αλλά με περιέργεια

Είπες ότι εργάζεσαι σκληρά και στο παρελθόν δεν έχεις διστάσει να μιλήσεις για την πίεση να δουλεύεις ασταμάτητα. Είναι λίγο εξαντλητικό το σύστημα στη διεθνή αγορά;

Δεν είναι εξαντλητική η δουλειά η ίδια, είναι εξαντλητικό το να ψάχνεις συνεχώς δύναμη για να κλείσεις μια δουλειά, να πείθεις κάποιον φτου κι απ’ την αρχή ότι αξίζεις εσύ τη δουλειά, και να πείθεις και τον εαυτό σου παράλληλα ότι την αξίζεις.

Έχεις βάλει τον εαυτό σου σε θέση αμφισβήτησης και πως βγαίνεις από αυτό το τριπ;

Βρίσκομαι συνεχώς σε μια σχοινοβασία ανάμεσα στην παραλυτική ανασφάλεια και στη ζωηρή αυτοπεποίθηση. Και τα δυο μου είναι χρήσιμα, άρα η προσπάθεια βρίσκεται στο να τα μαζεύω όταν κάποιο από τα δυο πάει να ξεφύγει.

Βρίσκομαι συνεχώς σε μια σχοινοβασία ανάμεσα στην παραλυτική ανασφάλεια και στη ζωηρή αυτοπεποίθηση

Στην Ελλάδα πως σε αντιμετωπίζουν οι συνάδελφοι σου με αυτό το βιογραφικό;

Δεν μπορώ να το ξέρω αυτό, δεν θα ρωτούσα ποτέ κάτι τέτοιο. Αυτό που έχει σημασία μόνο είναι η δουλειά που κάνουμε όλοι μαζί, όπου κι αν είναι αυτή.

Πήρες το ελληνικό βάπτισμα εδώ κοντά σε μια σπουδαία μορφή του ελληνικού σινεμά, τον Παντελή Βούλγαρη. Τι ανακαλείς από αυτήν την πρώτη εμπειρία;

Ότι κάθε μέρα στο γύρισμα αισθανόμουν πολύ συνειδητά την καλή μου τύχη. Ο Παντελής σκηνοθετεί τους ηθοποιούς με έναν τρόπο που, και τον καταλαβαίνω τεχνικά, αλλά ακόμα πιο σημαντικό είναι ότι διεισδύει στα πράγματα, αναγνωρίζει τη σκέψη σου όταν παίζεις και ξέρει πως να την αναδεικνύει στο φακό. Αυτό για μένα είναι η απολυτή συνεργασία με ένα σκηνοθέτη. Να τον ενδιαφέρει ο τρόπος με τον οποίο κατοικείς μέσα στο χαρακτήρα που σ’ έχει επιλέξει να ερμηνεύσεις, να σου έχει δώσει τα εφόδια να υπάρξεις ολόκληρος μέσα σε αυτό και να ξέρει πως να το φέρει στην επιφάνεια, στην οθόνη. Ούτε ένα καρέ δεν αισθάνθηκα ότι αδίκησε τη δική μου πρόθεση. Ίσα-ίσα, ακόμα και αναφορικά με τις προθέσεις για τις οποίες δεν ήμουν κι εγώ καλά-καλά σίγουρη, ο Παντελής τις είδε πιο καθαρά από μένα. Είναι σκηνοθέτης που αγαπάει βαθιά τους ηθοποιούς.

Θέλω να δω κι άλλες γυναίκες, πιο συχνά, πιο πολύ, πιο εξωστρεφείς, θέλω να ακούσω τι έχουν να πουν για τα ίδια ακριβώς θέματα

Ποιους Έλληνες κινηματογραφικούς σκηνοθέτες παρακολουθείς;

Φυσικά όλους τους πολύ γνωστούς, αλλά τώρα με έχει πιάσει μια… φαγούρα να παρακολουθήσω περισσότερες γυναίκες σκηνοθέτριες. Όχι για λόγους αλληλεγγύης μόνο, αλλά και γιατί έχω λίγο την ανάγκη να δω τα πράγματα και μέσα από τη γυναικεία ματιά. Είναι πολλοί ταλαντούχοι άντρες, ασυζητητί, αλλά αυτό το ξέρουμε. Θέλω να δω κι άλλες γυναίκες, πιο συχνά, πιο πολύ, πιο εξωστρεφείς, θέλω να ακούσω τι έχουν να πουν για τα ίδια ακριβώς θέματα. Θέλω να δω τι θ’ αλλάξει στην ερμηνεία των ιστοριών, τι θ’ αλλάξει στην επιλογή του μοντάζ, τι θ’ αλλάξει στην οργάνωση δουλειάς και στη διαχείριση των δυσκολιών.

Πιστεύεις πως είναι απαραίτητη η γυναικεία αλληλεγγύη μέσα σε αυτή τη δουλειά;

Άκρως απαραίτητη. Εάν θέλουμε να έχουμε ενδιαφέροντες ρόλους, εάν θέλουμε οι μισθοί μας να μην αμφισβητούνται, εάν θέλουμε ένα ασφαλές περιβάλλον εργασίας, εάν θέλουμε να αναδεικνύεται η τεράστια πολυπλοκότητά μας ακριβώς όπως το κάνουν για τους άντρες και όχι να παίζουμε μόνο τις πριγκίπισσες που περιμένουν έναν πρίγκιπα να τις σώσει, τότε οι γυναίκες πρέπει να συνομιλούν, να στηρίζει η μία την άλλη και να σταματήσει να μας ορίζει η αντρική αντικειμενοποίηση. Το πιστεύω πολύ βαθιά, πως αν οι γυναίκες αποκτήσουμε την αλληλεγγύη που έχουν οι άντρες μεταξύ τους – χωρίς να εννοώ ότι πρέπει όλες οι γυναίκες να συμφωνούν για τα πάντα, φυσικά – θα μπορούσαμε να λύσουμε αρκετά θέματα που αντιμετωπίζουμε καθημερινά στη δουλειά.

Ήταν εύκολη η απόφαση να δουλέψεις για τους «Πανθέους», ν’ αφήσεις για λίγο πίσω τις υποχρεώσεις σου στο εξωτερικό ή να κυνηγήσεις μια νέα μεγάλη συνεργασία; Πήρες ρίσκο, με λίγα λόγια;

Ήταν δύσκολο ναι, αλλά για πρακτικούς λόγους. Δεν κυνηγάω ακριβώς συνεργασίες, ούτως ή άλλως δεν είναι και εφικτό έτσι όπως το φανταζόμαστε όλοι, διότι υπάρχει πολύ συγκεκριμένος τρόπος που μαθαίνεις για τις ακροάσεις και τα πρότζεκτ που γίνονται. Όμως είχα κι εγώ η ίδια, την ανάγκη να κάνω κάτι άλλο, να μάθω κάτι άλλο, με τη σκέψη πως αν μου αρέσει, τότε θα περάσω ευχάριστα και αν όχι θα έχω μάθει κάτι καινούργιο για μένα. Με το σύνδρομο της Πολυάννας πορεύομαι, όπως καταλαβαίνετε!

Πήρε χρόνο να συνηθίσεις την αλλαγή κλίμακας εργασίας από το Netflix σε μια σειρά ιδιωτικού καναλιού, όπως οι «Πανθέοι»;

Ναι, μου πήρε λίγο χρόνο. Είναι προφανώς μικρότερα όλα σε μέγεθος εδώ, αλλά ευτυχώς όχι σε επίπεδο αφοσίωσης. Όλα θέμα συνήθειας είναι. Είναι κάποιοι παράγοντες που καταλαβαίνω ότι δεν χρειάζονται σε παραγωγές μικρότερης κλίμακας και άλλα στοιχεία που έχω καταλήξει ότι είναι απολύτως απαραίτητα όποιο και είναι το μέγεθος της αγοράς· άλλα για πρακτικούς, άλλα για οικονομικούς και φυσικά για δημιουργικούς λόγους.

Λέω από την αρχή ότι φυσικά θέλω να δουλεύω στην Ελλάδα

Επανεκτίμησες κάτι δουλεύοντας για τους «Πανθέους»;

Επανεκτίμησα το πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ο χρόνος για να γίνονται τα πράγματα. Σε καθημερινές σειρές δεν υφίσταται αυτό ούτε ως έννοια – πραγματικά. Είναι τόσο μεγάλη η πίεση του να τελειώσουμε το γύρισμα για κάθε επεισόδιο ώστε να είναι έτοιμο να παιχτεί, που βρισκόμαστε όλοι σε μια συνθήκη ηρωισμού, δηλαδή μια καθημερινή υπέρβαση των αντοχών μας, ώστε να βγει το αποτέλεσμα που βλέπετε. Το οποίο αποτέλεσμα μπορεί να έχει τις ατέλειές του, είναι όμως κινηματογραφικό, είναι γεμάτο αφοσίωση από κάθε συντελεστή, είναι γεμάτο από έναν χειροπιαστό καθημερινό αγώνα για κάτι καλύτερο από το χτες, κάτι αντάξιο των προσδοκιών όλων και γι’ αυτά όλα είμαι ειλικρινά πολύ περήφανη.

Αν συνεχίσουν να σου έρχονται προτάσεις από την Ελλάδα, θα ξαναμπείς στον πειρασμό;

Λέω από την αρχή ότι φυσικά θέλω να δουλεύω στην Ελλάδα. Απλώς στο θέμα της τηλεόρασης ή μιας ταινίας πρέπει να τηρώ κάποιες προϋποθέσεις που δεν είναι μόνο δικές μου, άλλα και των ατζέντηδων, του σωματείου, κ.τ.λ. Οπότε αυτό έχει να κάνει και με τη θέληση της παραγωγής. Στο θέμα του θεάτρου πρέπει να βρίσκεται ο χρόνος. Εδώ αποφασίζουν το ρεπερτόριο του θεάτρου, ένα, δύο, καμιά φορά και τρία χρόνια πριν καν ξεκινήσουν πρόβες. Αυτό είναι πολύ δύσκολο όταν δουλεύεις κατά κύριο λόγο στο εξωτερικό γιατί εκεί οι δουλειές κλείνονται μια έως έξι εβδομάδες πριν αρχίσουν. Δεν είναι απίθανο, άλλα είναι δύσκολος ο συγχρονισμός δυο εντελώς διαφορετικών νοοτροπιών εργασίας.

Λατρεύω το θέατρο, την άμεση ανταλλαγή ενέργειας με τους θεατές, ή μια ενδιαφέρουσα πρόταση από έναν σκηνοθέτη. Και μου λείπει πολύ, ψάχνω τρόπους να το εντάξω πάλι στη ζωή μου

Πάμε στο θέατρο, λοιπόν. Η σκηνή σου προκαλεί περιέργεια ή θεωρείς πως δεν είναι όλοι για όλα;

Από τη σκηνή ξεκίνησα, αυτήν ερωτεύτηκα, πρώτα ως χορεύτρια, μετά ως χορεύτρια-ηθοποιός και ύστερα ως ηθοποιός. Απλώς πολύ σύντομα άρχισα να δουλεύω με την κάμερα και είχε πράγματα συναρπαστικά να μου μάθει αυτό το σαγηνευτικό μέσο που δεν φανταζόμουν πριν. Το λατρεύω το θέατρο, την άμεση ανταλλαγή ενέργειας με τους θεατές, ή μια ενδιαφέρουσα πρόταση από έναν σκηνοθέτη. Και μου λείπει πολύ, ψάχνω τρόπους να το εντάξω πάλι στη ζωή μου. Θεωρώ, όμως, ότι και τα δυο θέλουν τη σωστή αφοσίωση και το χρόνο τους, γιατί παίζεις με εντελώς διαφορετική τεχνική στο ένα απ’ ότι στο άλλο. Και θέλει ένα διάστημα προσαρμογής, ειδικά για μένα που δεν κάνω συχνά και τα δυο μαζί.

Μίλησες πριν για το σωματείο και πρόσφατα, συμμετείχες στη μεγαλύτερη (ιστορικά) απεργιακή κινητοποίηση του χώρου των ηθοποιών στην Αμερική. Για την διαχείριση των εργασιακών δικαιωμάτων των ηθοποιών στην Ελλάδα τι σχόλιο έχεις να κάνεις; Φαντάζομαι πως έχεις ενημερωθεί για την υποβάθμιση των τίτλων σπουδών τους.

Βρέθηκα σε μια ενδιαφέρουσα συζήτηση πρόσφατα με τη διαμεσολάβηση του Athens Film Office. Ομιλητές ήταν οι πρόεδροι των σωματείων κινηματογραφιστών της Γαλλίας, της Κύπρου, της Ιταλίας που υπέγραψαν το Decleration des Cineastes, ο πρόεδρος του σωματείου σεναριογράφων της Αμερικής, άνθρωποι στις Βρυξέλλες που ασχολούνται με τον τομέα της νομοθεσίας του πολιτισμού, ακόμα και ο Κώστας Γαβράς. Η συζήτηση αφορούσε τα θέματα δικαιωμάτων σχετικά με την τεχνητή νοημοσύνη. Άκουγα με μεγάλη προσοχή. Με ενδιαφέρει πολύ το ζήτημα των δικαιωμάτων. Γιατί ξέρω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να μην είσαι νομικά μπροστά από την τεχνολογία, να μην έχεις δύναμη να αλλάξεις κάτι και να βρεθείς χαμένος εκεί που έπρεπε να βγεις κερδισμένος. Τέλος πάντων, για να μην πολυλογώ, κατάλαβα στο πετσί μου πόσο σημαντικό είναι να υπάρχει ένα σύστημα που σε προστατεύει και οι κανονισμοί για τους δημιουργούς, τους παραγωγούς και τους διανομείς, όχι μόνο να τηρούνται αλλά και να προσαρμόζονται πολύ συχνά ανάλογα και με την εξέλιξη της τεχνολογίας. Γιατί αυτοί που διανέμουν τη δουλειά μας πλέον, είναι πολυεθνικές εταιρείες τεχνολογίας, όχι τα μικρά σινεμά που σέβονται τον καλλιτέχνη. Και μας αρέσει αυτό, π.χ. μας αρέσει που κάποιος στην Κορέα μπορεί να δει τι φτιάξαμε στην Ελλάδα φέτος. Αλλά θέλει προσοχή. Στην Ελλάδα και την Ευρώπη γενικότερα, νομίζω θέλει μια συνολική συσπείρωση, διότι από μόνα τους τα κράτη έχουν λίγα μέλη σε κάθε σωματείο, δεν είναι αρκετά για να ταρακουνήσουν μια παγκόσμια βιομηχανία όπως έκαναν στην Αμερική. Έπειτα, οι ηθοποιοί στην Ευρώπη δουλεύουν περισσότερο στο θέατρο από ότι στην τηλεόραση ή στο σινεμά. Στην Αμερική, η απεργία ήταν του Σωματείου Ηθοποιών Οθόνης, όχι θεάτρου, είναι άλλο το δικό τους σωματείο. Υπάρχει μεγάλη διαφορά. Πρέπει να ξέρεις τι έχεις να χάσεις για να συσπειρωθείς, έτσι ώστε να ταρακουνήσεις το σύστημα. Δε ξέρω ποιος είναι αυτός ο τρόπος εδώ, όμως ναι, καλό θα ήταν να βρεθεί ένας τρόπος να προστατεύονται οι ηθοποιοί, εδώ πολύ περισσότερο. Σε θέματα ασφαλείας εν ώρα εργασίας, σε θέματα δικαιωμάτων, σε θέματα harassment (παρενόχλησης), διάκρισης, κ.ο.κ. Όλα αυτά τα χρόνια που ανήκω στη SAG, αισθάνομαι περήφανη ως επαγγελματίας για τη σοβαρότητα με την οποία αντιμετωπίζονται τα διάφορα θέματα. Εγώ και οι συνάδελφοί μου ξέρουμε πόσο μεγάλη προσπάθεια και σκληρή δουλειά κάνουμε και κανείς δεν έχει το δικαίωμα να μας αντιμετωπίζει ως κάτι λιγότερο από αυτό.

Στη ζωή μου γενικότερα, ναι είμαι πολύ μάχιμη. Μεγάλωσα με τέτοιο τρόπο που ή θα γινόμουν μάχιμη ή θα εξαφανιζόμουν μέσα στα προβλήματα των άλλων

Αφού το αναφέρεις, θα είχε αξία να ακούσω τη θέση σου και για τα ζητήματα των κακοποιήσεων και παρενοχλήσεων. Το ελληνικό θέατρο πέρασε μια τεράστια κρίση με το ελληνικό me too. Τι θα έλεγες, ας πούμε, σε μια νέα ηθοποιό που θα σου αποκάλυπτε ότι βιώνει μια παρόμοια κατάσταση στο εργασιακό της περιβάλλον;

Δε ξέρω τι θα ήταν σωστό να της / του έλεγα… Είναι παρά πολύ δύσκολο θέμα αυτό επειδή είναι τόσο προσωπική εμπειρία του καθενός. Νομίζω θα ρωτούσα αυτά που θα ρωτούσα και τον εαυτό μου: Μπορώ να μιλήσω σε κάποιον; Μπορώ να το αποδείξω; Μπορώ να φύγω από τη δουλειά; Μπορώ να το καταγγείλω; Θα με στηρίξουν; Ελπίζω η απάντηση σε όλα να είναι ΝΑΙ. Άλλα συχνά δεν είναι και γίνεται πιο περίπλοκο. Μην ξεχνάμε ότι στη δική μας δουλειά όλα βγαίνουν προς τα έξω, σε συζητάει όλη η χώρα, δεν σου δίνονται περιθώρια. Είναι μεγάλη αυτή η πίεση, θέλει γερά στομάχια. Γι ’αυτό πιστεύω τόσο πολύ στη σοβαρή προστασία μέσα από έναν οργανισμό, που έχει εφόδια να σε στηρίξει, δεν είναι εύκολο να παλέψεις κάτι τέτοιο μόνος σου, με τέτοια υπερέκθεση στη κοινωνία, με τόσες απόψεις και εκκωφαντικό θόρυβο την ώρα που κάποιος περνάει μια τόσο προσωπική δυσκολία. Επίσης, δεν μπορείς να απαιτείς απ’ όλους να ζουν με το σπαθί στο χέρι, κάποιοι το αντέχουν και τους ευχαριστούμε πάντα για το παράδειγμα και τη δύναμή τους, άλλοι έχουν ανάγκη τη βοήθεια, τη προστασία και τη δύναμη ενός πλαισίου.

Γενικά, είσαι ένα μαχητικό πλάσμα;

Για θέματα που με αφορούν ή με αγγίζουν, μπορώ να παλεύω μέχρι τέλους, ναι. Απλά ξέρω ποια είναι αυτά και δεν μπλέκομαι σε θέματα με τα οποία δεν έχω ασχοληθεί αρκετά να τα καταλάβω ή να μάθω για αυτά. Θεωρώ ότι αποδυναμώνεις την προσπάθεια των άλλων αν αρχίσεις να μιλάς χωρίς να ξέρεις, χωρίς να είσαι προετοιμασμένος και χωρίς τη θέληση να το πας μέχρι τέλους. Καμιά φορά, μπορείς να βοηθήσεις μια κατάσταση πολύ παραπάνω με το να ακούς, να μαθαίνεις, άλλα να μην μπερδέψεις την κατάσταση με ακόμα μια άποψη που δεν χρησιμεύει παρά μόνο για να κάνει θόρυβο. Εκτός φυσικά αν ο θόρυβος είναι και το ζητούμενο. Η κάθε μάχη έχει και τα δικά της χαρακτηριστικά. Προσπαθώ πάντα να αντιμετωπίζω ένα εμπόδιο πρώτα με αισιοδοξία, ύστερα με διπλωματία, και αν δεν λυθεί με αυτούς τους τρόπους, τότε και μόνο τότε θα φτάσω στην άμεση σύγκρουση. Όσο για τη ζωή μου γενικότερα, ναι είμαι πολύ μάχιμη. Μεγάλωσα με τέτοιο τρόπο που ή θα γινόμουν μάχιμη ή θα εξαφανιζόμουν μέσα στα προβλήματα των άλλων.

Η ταμπέλα της Αμερικανίδας εδώ, της Ελληνίδας έξω – τις βαριέμαι. Τις ταμπέλες του κουλτουριάρη ή του εμπορικού, τις αποβάλλω, δεν με αφορούν καθόλου

Τι άλλο θα έλεγες πως σε περιγράφει ως άνθρωπο, εκτός από την ταμπέλα της «διεθνούς καριέρας στο εξωτερικό»;

Νομίζω πιο πολύ με περιγράφουν τα πράγματα που κάνω εκτός δημοσιότητας. Δεν είναι και τίποτα συγκλονιστικό, μη δώσω λάθος εντύπωση…

Αλήθεια, σε ενοχλούν οι ταμπέλες;

Με ενοχλούν με την έννοια του ότι είναι προβολές άλλων, δεν έχουν να κάνουν με μένα. Κάθε φορά πάω κόντρα στις προσδοκίες των άλλων· και ίσως αυτό να με παρακινεί κιόλας.

Δηλαδή;

Όταν παίζω έναν ρόλο πολύ δυναμικό και μετά με θέλουν για παρόμοιους ρόλους, πάω κόντρα, περιμένω μέχρι να βρω κάτι στην άλλη άκρη. Η Μάρμω ήταν μια τέτοια επιλογή για μένα. Η ταμπέλα της Αμερικανίδας εδώ, της Ελληνίδας έξω, επίσης τις βαριέμαι. Τις ταμπέλες του κουλτουριάρη ή του εμπορικού, τις αποβάλλω, δεν με αφορούν καθόλου. Γενικά, θεωρώ ότι είναι ένας πολύ απλοϊκός τρόπος να βλέπουμε τους άλλους γύρω μας, δεν μπορεί μια χούφτα από ταμπέλες να περιγράψουν όλο σου το είναι.

Ζεις από μικρή μόνη σου, σπούδασες στο Λονδίνο, ζεις μόνη σου στην Αμερική εδώ και χρόνια… Αυτό σε έκανε ανεξάρτητη ή πάντα ήσουν έτσι;

Νομίζω πως πάντα ήμουν έτσι και από μικρή έκανα όνειρα να πάω κάπου πιο μακριά, να δω παραέξω τι γίνεται, τι τους απασχολεί εκεί, τι μπορώ να φέρω πίσω. Σίγουρα έγινα ολοένα και πιο ανεξάρτητη με τη παραμονή μου μακριά από την ασφάλεια του γνώριμου, αλλά κι αυτό κύκλους κάνει γιατί τώρα π.χ. έχω ανάγκη να αφεθώ λίγο, να μη τα κάνω όλα μόνη μου.

Ζω περισσότερο με μνήμες άλλων για τον πατέρα μου, παρά με τις δικές μου. Καμιά φορά κάνω τις μνήμες των άλλων και δικές μου, ψευδώς και άθελά μου – μάλλον για να γεμίσω τα διάφορα κενά

Η απώλεια του πατέρα σου, πόσο σε στιγμάτισε; Πόσο έχεις αλλάξει έκτοτε;

Η απώλεια του πάτερα μου είχε τρεις φάσεις. Η μια ήταν όταν χώρισαν οι γονείς μου και γύρισα με τη μητέρα μου στην Ελλάδα, άρα δεν τον έβλεπα συχνά και τον είχα στο μυαλό μου – σαν έγνοια περισσότερο. Η δεύτερη φάση ήταν όταν απομυθοποίησα την αγιοσύνη που του είχα φορέσει για να αντέξω το ότι δεν τον έβλεπα. Και η Τρίτη, όταν πια έφυγε από τη ζωή, οπότε κατάλαβα ότι έληξε η προθεσμία για τις απολαβές μια τεράστιας προσπάθειας. Γενικά, δύσκολο, ναι. Ζω περισσότερο με μνήμες άλλων γι’ αυτόν παρά δικές μου. Καμιά φορά κάνω τις μνήμες των άλλων και δικές μου, ψευδώς και άθελά μου – μάλλον για να γεμίσω τα διάφορα κενά.

Μιλάς συχνά για τους γονείς σου με πολλή αγάπη και ζεστασιά. Θα ήθελες να κάνεις δική σου οικογένεια;

Οι γονείς μου έκαναν πάρα πολλά «λάθη» όμως κατάφεραν το πιο σημαντικό απ’ όλα: Να μην αισθανθώ ποτέ ούτε ίχνος έλλειψης αγάπης. Μέσα σε όλες τις αναταραχές, σε όλες τις 100% αντισυμβατικές επιλογές τους, δεν μου έλειψε ποτέ η τρυφερότητα, η κατανόηση, η έμπνευση, η στοργή, η αγκαλιά, η ανοιχτή συζήτηση και το παιχνίδι. Με αυτά ως βάσεις, ναι θα ήθελα να κάνω οικογένεια, αλλά μόνο με τον κατάλληλο άνθρωπο που θα ξέρω ότι όσο δύσκολα και να τα φέρει η ζωή, σε αυτές τις αξίες θα είναι πάντα παρών.

Ποιοι άλλοι άνθρωποι κατέχουν σημαντική θέση στη ζωή σου;

Πάρα πολλοί, γιατί και η μητέρα μου αλλά και ο πατέρας μου λάτρευαν τους φίλους τους, τους διάλεγαν με μεγάλη προσοχή, ήταν άνθρωποι γύρω μου πολύ εμπνευσμένοι και γεμάτοι, με μεγάλη συναισθηματική νοημοσύνη. Ο νονός μου φυσικά για τον οποίο μιλώ συχνά, ο σύντροφός μου, οι ετεροθαλείς αδελφές μου που γνωριστήκαμε πιο μεγάλες αλλά έχουμε δεθεί πολύ, οι δικοί μου φίλοι – για τους οποίους θα άφηνα οποιαδήποτε δουλειά στη μέση αν πάθαιναν κάτι σοβαρό – η θεία μου που το χιούμορ της βγαίνει απ’ τα αυτιά. Και οι δάσκαλοί μου στο Δημοτικό. Το ξέρω ότι αυτό ίσως ακουστεί χαζοχαρούμενο, όμως, πραγματικά είναι αλήθεια. Στο Δημοτικό είχα δασκάλους που είδαν στοιχεία που δεν είχε δει κανείς άλλος, και με βοήθησαν να τα δω κι εγώ.

Δώσε μου ένα παράδειγμα.

Η δασκάλα της μουσικής μου έμαθε να αγαπάω τη μπάσα φωνή μου. Ενώ ντρεπόμουν πολύ που η φωνή μου τότε ήταν πιο μπάσα κι από κάποιους ενήλικες άντρες, αυτή μου έδινε σόλο στη χορωδία. Αυτό μπορεί φαινομενικά να είναι απλοϊκό, όμως σε ένα μικρό παιδί χτίζει την αυτοπεποίθηση και τη χαρά της μοναδικότητας, ενώ αφαιρεί τις ανούσιες ντροπές για πράγματα που δεν ελέγχεις.

Έχεις όνειρα που θέλεις να μοιραστείς ή αφήνεσαι στο τώρα και στη ροή των πραγμάτων;

Όνειρα έχω πολλά, αλλά δεν κάνει να τα μοιράζεσαι πριν την ώρα τους. Όχι για να μη στα κλέψουν, αλλά γιατί τα όνειρα χρειάζονται χρόνο ζύμωσης μέχρι να γίνουν στόχοι. Άσε, που πολλές φορές τα όνειρα είναι σα μυστικοί θησαυροί: Δεν έχουν πάντα ανάγκη την προβολή, είναι εκεί για να σε γεμίζουν όταν σε αδειάζει η πραγματικότητα.