Hot or Not #98: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Είναι ο Γιώργος Λάνθιμος η αφορμή για να είμαστε για ακόμη μία φορά περήφανοι για όσους καταφέρνουν και διαπρέπουν ακόμη και μακριά από τη χώρα μας; Είναι. Η διπλή βράβευση της νέας του ταινίας «Poor Things» στις Χρυσές Σφαίρες, σε συνέχεια της βράβευσής της με τον Χρυσό Λέοντα της Βενετίας τον περασμένο Σεπτέμβριο, μάς κάνει όλους υπερήφανους, ενώ χαρίζει ελπίδα για τους Έλληνες κινηματογραφιστές γενικότερα. Μας δίνει αυτή την ικανοποίηση που για ακόμη μία χρόνια ένας Έλληνας ξεχώρισε ανάμεσα σ’ ένα μεγάλο σύνολο ανθρώπων με ταλέντο. Ο Γιώργος Λάνθιμος δεν είναι απλά ένας ταλαντούχος σκηνοθέτης, είναι ένας άνθρωπος με όραμα που χαρίζει ελπίδα στους σκηνοθέτες της επόμενης γενιάς! Η ταινία του «Poor Things» από την πρώτη κιόλας ημέρα της κυκλοφορίας της δεν έχει σταματήσει να απασχολεί, όχι μόνο το κοινό, αλλά και τα μέσα μαζικής ενημέρωσης παγκόσμια κι αυτό είναι κάτι που φαίνεται θα συνεχιστεί μέχρι και την τελετή των φετινών βραβείων Όσκαρ σίγουρα. Υποψήφιος μαζί με την ομάδα του για 7 Χρυσές Σφαίρες, απέσπασε στα φετινά βραβεία τον τίτλο της Καλύτερης Κωμωδίας, χαρίζοντας και στην – αγαπημένη σε όλους – Έμα Στόουν το βραβείο του Α’ Γυναικείου ρόλου. Η ταινία βασίζεται στο ομώνυμο βιβλίου του Αλασντάιρ Γκρέι, λαμβάνει χώρα στη βικτωριανή εποχή και διηγείται μια ρομαντική ιστορία φαντασίας και ανακάλυψης. Αν δεν την έχετε δει ακόμη κάντε το και μετά θα καταλάβετε γιατί ο Γιώργος Λάνθιμος έκανε έναν ολόκληρο πλανήτη να τον χειροκροτήσει…
Μαργαρίτα Ψυχή

Φωτογραφία: Βασιλική Αγγελούδη

Η Τρίτη που πέρασε μας βρήκε στον Σταυρό του Νότου να παρακολουθούμε ένα ακόμη sold out live του Πάνου Βλαχου. Όλοι οι σωστοί φανς ξέρουμε ότι η ατμόσφαιρα στο μαγαζί είναι πολύ καλύτερη από τις συναυλίες. Και έτσι ήταν για ακόμη μια φορά. Από το πρώτο τραγούδι σε ξεσηκώνει χωρίς να το καταλάβεις. Το πρόγραμμα ήταν όπως η playlist στο κινητό μου…”ότι να ναι” και αυτό είναι που κάνει κάθε live του Πάνου ξεχωριστό. Ένα σύμπλεγμα από δικά του τραγούδια, ξένα ποπ, ελαφρολαϊκά, έντεχνα και πιο παραδοσιακά σου δίνουν την ώθηση να μην κάτσεις ούτε λεπτό και να χορεύεις στους ρυθμούς τους. Μαζί του οι εξαιρετικοί Αλέξανδρος Κούρος στα πλήκτρα και τύμπανα, Αντωνία Τσολάκη στο μπάσο, Θανάσης Μάτζαρης στα πλήκτρα, Φοίβος Μπόζας στο σαξόφωνο, Χρήστος Σπηλιόπουλος στο τρομπόνι και φυσικά ο Βάιος Πράπας στην μουσική διεύθυνση, κιθάρες και στο τραγούδι, που δίνει το δικό του ρεσιτάλ με τις υπέροχες εκτελέσεις του σε γνωστά και αγαπημένα κομμάτια. Από το πρόγραμμα δεν έλειψαν τα πολύ πετυχημένα μικρά stand up ανάμεσα στα τραγούδια, που κάθε φορά είναι όλο και πιο απολαυστικά. Καταλήγω πως αυτά τα live είναι το «αντικαταθλιπτικό» που όλοι χρειαζόμαστε!
Βασιλική Αγγελούδη

Ο καιρός κρύωσε για τα καλά επιτέλους και η όρεξη άνοιξε. Με την παρέα μου ψάχναμε πρόσφατα καινούρια μέρη κι κυρίως ανεξερεύνητες γεύσεις να δοκιμάσουμε. Και το μαγαζί που βρήκαμε και εν τέλει δοκιμάσαμε, ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Σε ένα κάπως κρυμμένο στενό της Τερψιθέας του Πειραιά, σε κοντινή απόσταση από το λιμάνι, ξεπροβάλλει η ινδική όαση του Kebab & Curry Indian Restaurant. Μπαίνοντας στον εσωτερικό χώρο, κατακλύζεσαι κατευθείαν από μια πολύ ζεστή και φιλόξενη ατμόσφαιρα. Κυριαρχούν κίτρινοι και κόκκινοι τόνοι, ενώ τον χώρο μεταξύ άλλων κοσμούν μεγάλες τοιχογραφίες με παραδοσιακές ζωγραφιές. Σε κάθε ξύλινη καρέκλα υπάρχει ένα αναπαυτικό μαξιλαράκι που λάτρεψα, με χρωματιστά μοτίβα, στο κέντρο των οποίων υπήρχε ο χαρακτηριστικός ελέφαντας, σύμβολο γονιμότητας σύμφωνα με το Feng Sui. Οι άνθρωποι πολύ φιλικοί και η εξυπηρέτηση μας άφησε με ένα χαμόγελο και τις καλύτερες εντυπώσεις. Για ορεκτικό, μας κέρασαν μια πολύ τραγανή πιτούλα με δύο σως που τα “έσπασαν”. Παραγγείλαμε Chicken Tikka Masala, Chicken Jalferezi, κοτόπουλο με λαχταριστές και πικάντικες σάλτσες που μας σερβιρίστηκαν στα παραδοσιακά αλουμινένια σκεύη, τα οποία συνοδεύσαμε με ρύζι Basmati και φυσικά… μπόλικη πίτα Naan (με σκορδάκι για τους μερακλήδες) για ανεπανάλυπτες βουτιές στην υπολοιπόμενη σάλτσα. Ένα πέρα για πέρα λαχταριστό συνπθύλευμα γεύσεων που μας ταξίδεψαν για λίγο στην αυθεντική ινδική κουζίνα. Γεύσεις που σκάνε επειδοδιακά στο στόμα και ικανοποιούν απόλυτα τον ουρανίσκο μας. Από τις μέχρι τώρα εμπειρίες μου, με ινδικό φαγητό, αυτή εδώ είναι με διαφορά η καλύτερη. Bonus points για την μικρή έκπληξη που μας κέρασαν οι άνθρωποι του εστιατορίου, το Mukhwas, το οποίο προσωπικά δεν γνώριζα. Πρόκειται για ένα πολύχρωμο κοκτέιλ σπόρων, αποξηραμένου γλυκάνισου αναμειγμένα με διάφορα έλαια και ζάχαρη, το οποίο συμβάλλει στην πέψη, αλλά και την φρέσκια αναπνοή μετά το φαγητό. Αμέτρητες επιλογές (ανάμεσα στις οποίες και vegetarian/vegan), προσιτές τιμές και ένα μέρος που σίγουρα αξίζει να επισκεφτείτε!
Ειρήνη Δερμιτζάκη

©Patroklos Skafidas

Τα ρεαλιστικά σύμπαντα που δημιουργούν ενδιαφέρουσες οι ιστορίες – συχνά «γροθιά στο στομάχι» – ειπωμένες με ωμή γλώσσα αλλά και χιούμορ, πάντα θα με τραβούν στο θέατρο. Κι ένα τέτοιο ρεαλιστικό σύμπαν, μια τέτοια ενδιαφέρουσα ιστορία εκδίκησης και αποδοχής γραμμένη από τον συγγραφέα και ηθοποιό Αντώνη Τσιοτσιόπουλο και «ειπωμένη» από τον σκηνοθέτη Γιώργο Παλούμπη, είναι ο «Κωλόκαιρος», η παράσταση που μας συστήθηκε πέρσι σημειώνοντας συνεχή sold-out και συνεχίζει ανάλογα και φέτος σε νέα στέγη, στο Θέατρο Χώρα. Με λίγα λόγια η ιστορία περιστρέφεται γύρω από την επιστροφή του Σοφοκλή, ενός πρώην ιδιοκτήτη ξενυχτάδικου στην Ελευσίνα, μια νύχτα που βρέχει καταρρακτωδώς. Αφορμή της επιστροφής του, μετά από πέντε χρόνια αδικαιολόγητης απουσίας, η κηδεία της μάνας του. Η απρόσμενη αυτή επανεμφάνισή του στην περιοχή και μάλιστα ενώ είναι ντυμένος με γυναικεία ρούχα, αναστατώνει πρόσωπα της οικογένειάς του και γενικώς της παλιάς ζωής του εκεί. Μέχρι που καλά κρυμμένα μυστικά από το παρελθόν και «κάτω από το χαλί» έρχονται στην επιφάνεια, φανερώνοντας τη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει κάθε ήρωας της ιστορίας αυτής, ο οποίος έρχεται αναγκαστικά ενώπιον των ευθυνών αλλά και των αδιεξόδων του. Ο ίδιος ο κεντρικός ήρωας, ο Σοφοκλής, και η νέα του οπτική για τη ζωή, γίνεται η αφορμή να αποκαλυφθεί κάθε ανθρώπινη πλευρά όλων, με όλες τις αδυναμίες που φέρουν. Οι ήρωες της ιστορίας απόλυτα καθημερινοί και οικείοι στα δικά μας μάτια, ισορροπούν συχνά στα όρια μεταξύ κωμωδίας και δράματος, βρίζουν, χρησιμοποιούν λόγια σκληρά, είναι βουτηγμένοι στο αλκοόλ και το τσιγάρο και μέσα σ’ όλα προσπαθούν να αντικρίσουν κατάματα την αλήθεια. Και ποια είναι τελικά η αλήθεια; Ένα έργο που βλέπει την πραγματικότητα όπως είναι: σε όλη την τραγικότητα και τη γελοιότητά της και βλέπεται απνευστί με ερμηνείες – από τους Στάθη Σταμουλακάτο, Θάνο Αλεξίου, Βασιλική Διαλυνά, Στέλιο Δημόπουλο και Αντώνη Τσιοτσιόπουλο – που δεν σε αφήνουν ασυγκίνητο. Προτείνεται ασυζητητί…
Ευδοκία Βαζούκη

Πόσος «μύθος» κρύβεται πίσω από την κλισέ, χιλιοειπωμένη και -κατ’εμε- κενού νοήματος φράση «Το άλλο μου μισό»; Και αν υποθέσουμε ότι υπάρχει αυτό το «άλλο μισό», πως μπορεί μια ηλεκτρονική συσκευή που παραπέμπει σε φούρνο μικροκυμάτων και ένα βγαλμένο νύχι να δώσουν την απάντηση για το αν ο άνθρωπος που βρίσκεται στο πλευρό μας είναι αυτό το «άλλο μισό»; Αυτές είναι οι πρώτες από τις μυριάδες απορίες που μου δημιουργήθηκαν μέσα μου καθώς παρακολουθούσα τη νέα ταινία του Χρήστου Νίκου «Fingernails» στο Apple TV+. Στην ταινία «μεταφερόμαστε» σε μια μη χρονολογικά προσδιορισμένη παράξενη δυστοπία. Η κρίση που τη «γέννησε» δεν ήταν ένας πυρηνικός πόλεμος , κάποια πανδημία ή φυσική καταστροφή, αλλά ένα γεγονός: «Ζευγάρια χώρισαν, οι άνθρωποι υπέφεραν πολύ. Και όλοι γνωρίζετε για την κρίση που ακολούθησε, την ανασφάλεια ανάμεσα στα περισσότερα ζευγάρια», περιγράφει o Duncan, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Luke Wislon, ο ιδρυτής του «Κέντρου Έρωτα», ένα Ινστιτούτο όπου πηγαίνουν εκείνοι που θέλουν να δώσουν μια απάντηση για το αν όντως πρέπει να είναι μαζί. Σε αυτό, λοιπόν, το «Κέντρο Έρωτα», μετά από διάφορες «ασκήσεις», που έχουν ως στόχο να φέρουν το ζευγάρι κοντά, ακολουθεί το περιβόητο «τεστ». Εμείς ως θεατές δεν θα μάθουμε ποτέ πως ακριβώς λειτουργεί. Μονάχα ότι στη συσκευή τοποθετούνται τα δύο βγαλμένα νύχια των συντρόφων. Το αποτέλεσμα, ωστόσο, λογίζεται από όλους όσους συμμετέχουν στη διαδικασία ως οριστικό και αδιαμφισβήτητο, σφραγίζοντας το πεπρωμένο της σχέσης: 0% φεύγεις, 100% μένεις, 50% έρωτας χωρίς ανταπόκριση οπότε και εκεί «σκούρα τα πράγματα φιλάρα».

Επίκεντρο, η Anna (Jessie Buckley) μια νεαρή γυναίκα σε μια -σύμφωνα πάντα με το θετικό αποτέλεσμα του τεστ της- «ιδανική» σχέση με τον Ryan (Jeremy Allen White). Η Anna, όμως, δεν αισθάνεται και τόσο σίγουρη. Όπως όλοι οι άνθρωποι αιώνες πριν και μετά από εκείνη αναρωτιέται για την ίδια τη φύση της αγάπης και πως κάποιος μπορεί να την αναγνωρίσει. Στα ερωτήματα αυτά οδηγείται και από το γεγονός ότι η ρουτίνα στην οποία έχει εισέλθει η σχέση της φαίνεται να την αφήνει ψυχικά ανικανοποίητη. Όταν η Anna θα προσληφθεί στο Κέντρο Έρωτα ως εκπαιδεύτρια και γνωρίσει τον νέο συνάδελφο της, τον Amir (Riz Ahmed), τα καινούρια αισθήματα που θα ξυπνήσουν μέσα της θα περιπλέξουν ακόμη περισσότερο τα πράγματα.

Το είδος της ρομαντική κομεντί, της επιστημονικής φαντασίας, της σάτιρας, του υπαρξιακού-ψυχολογικού δράματος, ακόμη και -κατά κάποιον τρόπο- του τρόμου με την καθηλωτική σκηνή του τέλους (όχι spoilers) συνυπάρχουν μέσα σε μια ενδιαφέρουσα δουλειά που κτίζεται γύρω από τις υπέροχες ερμηνείες των πρωταγωνιστών -οι ευγενικές φυσιογνωμίες και η εκφραστικότητα των Jessie Buckley και Riz Ahmed λένε πολλά περισσότερα με το βλέμμα από ότι με τις λέξεις και «οδηγούν» τον γλυκό και μελαγχολικό τόνο της ταινίας-, την νοσταλγική, καλαίσθητη ρετρό αισθητική, το soundtrack που εξερευνά εξίσου με το σενάριο των Χρήστου Νίκου, Σταύρου Ράπτη και Sam Steiner τη φύση του έρωτα. Εμείς ως θεατές καλούμαστε να αναρωτηθούμε πάνω στα στερεοτυπικά «μοντέλα» των ερωτικών σχέσεων, τον τρόπο με τον οποίο ο καθένας από εμάς προσπαθεί να ξεφύγει από το αίσθημα μοναξιάς και αποξένωσης που κυριαρχεί στον σύγχρονο τρόπο ζωής και για το αν τελικά οδηγούμαστε οικειοθελώς σε αδιέξοδα για να καλύψει το κενό όπως όπως. Μπορούμε να αλλάξουμε τη μοίρα; Πόσο έλεγχο έχουμε πάνω στις ζωές μας; Στην αίθουσα αναμονής του «Κέντρου Έρωτα» ένα πόστερ έγραφε «Όχι πια αβεβαιότητες, όχι πια ερωτηματικά, όχι πια διαζύγια». Το «ρίσκο», ωστόσο, δεν είναι μια από τις συναρπαστικότερες πτυχές της αγάπης;
Αριστούλα Ζαχαρίου