ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Κόρη μιας Ελληνίδας κι ενός Αμερικανού, η, πάλαι ποτέ, χορεύτρια της ΚΣΟΤ – που έχει ήδη πετύχει να χτίσει μια υπολογίσιμη καριέρα στο εξωτερικό συμμετέχοντας σε ultra popular σειρές – έχει επιστρέψει αποφασισμένη να ξανά κάνει βήματα στην ελληνική σκηνή και το δοκιμάζει στην αναβίωση των εμβληματικών «Πανθέων» από τη συχνότητα του ΣΚΑΙ.
Με μια ανεπιτήδευτη ευγένεια που τη διακρίνει και μια πηγαία ζεστασιά, η Μελία Κράιλινγκ βρέθηκε ένα παγωμένο πρωινό Κυριακής στο εργαστήριο του γλύπτη Νίκου Γεωργίου και για λίγο έγινε ένα με τις φιγούρες του, μια κούκλα φτιαγμένη από άλλου είδους υλικά, που κάποιος της εμφύσησε ζωή…
Γνήσιος λάτρης της κλασικής τέχνης, ο γλύπτης Νίκος Γεωργίου ακολουθεί πιστά μέχρι σήμερα τον όχι και τόσο πολυσύχναστο δρόμο της παραδοσιακής γλυπτικής. Πιάνει στα χέρια του υλικά όπως το μάρμαρο, ο μπρούντζος αλλά και άλλα και δημιουργεί κλασικά αγάλματα, ηρώα, ανάγλυφα, συνθέσεις, κρήνες, προτομές, εκκλησιαστικά και ταφικά μνημεία – κάποια από τα οποία συναντούμε στον δημόσιο χώρο.
Η αρχέγονη τάση του ανθρώπου στην εξερεύνηση της ουσίας της ύπαρξής του και των σχέσεών του με τον χώρο και τον χρόνο είναι κάτι που σύμφωνα με τον ίδιο μπορεί να αποτελέσει μια σωτήρια διαδρομή για να επαναπροσδιορίσει κανείς τα πράγματα στη σημερινή χαώδη πραγματικότητα, ενώ η επεξεργασία της ύλης και η μεταμόρφωσή της από άμορφη μάζα σε ζωντανό έργο δεν σταματά να είναι για τον ίδιο από τις πιο συναρπαστικές διαδικασίες.
Άνοιξε, λοιπόν, τις πόρτες από το εργαστήριό του και άφησε την Μελία, αέρινη, σχεδόν διάφανη, να προβεί σε μια εκ νέου, δική της, εντελώς προσωπική αναζήτηση, συνομιλώντας με τις μαρμάρινες φιγούρες του, με μια γλώσσα που θυμίζει περισσότερο χορογραφία παρά πλάθεται από λέξεις.
Και την κλασική γλυπτική έρχεται να συναντήσει η διαχρονική κλασική κομψότητα του ελληνικού brand LOLA που «ντύνει» τη Μελία Κράιλινγκ με υπέροχα προσεκτικά διαλεγμένα κομμάτια, φτιαγμένα από πολυτελή υφάσματα με φυσικές ίνες και μοναδικά υλικά.
Μάλλινα κρεπ φορέματα σε μίνι και μίντι γραμμές, πουλόβερ συνδυασμένα με παντελόνια, γιλέκα και παλτό από υψηλής ποιότητας μαλλί και κασμίρ – όλα τους σε γήινες αποχρώσεις και με άψογη εφαρμογή!
Αντίστοιχα το μακιγιάζ σε γήινες αποχρώσεις σκοπό είχε να πετύχει ένα «διάφανο» αποτέλεσμα για τη Μελία με μια αλαβάστρινη επιδερμίδα που τη «λούζει» το φως που τρυπώνει από το ανοιχτό ταβάνι του εργαστηρίου. Και αυτό το φως αντανακλάται στο μάρμαρο με τέτοιο τρόπο που δημιουργεί την ψευδαίσθηση πως και η ίδια είναι μία ακόμη φιγούρα φτιαγμένη από μαρμαρόσκονη που αν δοκιμάσει να κινηθεί ίσως «σπάσει».
Αλλά το «ζωντανό» αυτό άγαλμα δεν «σπάει» γιατί ξέρει να χορεύει και να ξεγελά τα άλλα, τα ακίνητα, τα βουβά που την κυκλώνουν και τη «ζεσταίνουν», την αφήνουν να τους διηγηθεί τις ιστορίες της. Αυτές που έχει ήδη ζήσει και έχει ακόμη να ζήσει έξω από εδώ. Αφήνοντας την Τέχνη της να την απεγκλωβίσει, ξεθάβοντας τη δική της αλήθεια μέσα από το παράλογο.
