Hot or Not #99: Όσα μας άρεσαν και όσα μας «χάλασαν» αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Η πατρίδα μου είναι η Κύπρος, εκεί γεννήθηκα και μεγάλωσα. Και η πατρίδα μου είναι μοιρασμένη στα δύο. Πάνε 49 χρόνια από εκείνο το «μαύρο» καλοκαίρι της τουρκικής εισβολής. 20 Ιουλίου 1974. Μια πληγή που ακόμα παραμένει ανοιχτή για πολλούς από εμάς. Ακόμη και εμείς που δεν ζήσαμε τον πόνο του πολέμου, μεγαλώσαμε με τετράδια που έγραφαν πάνω «δεν ξεχνώ» και με τραγούδια που μας υπενθυμίζουν κάθε μέρα την κατεχόμενη γη μας. Πολλοί είναι ακόμη αυτοί που μέχρι και σήμερα δεν την έχουν επισκεφθεί, από τότε που ήχησαν για πρώτη φορά οι σειρήνες του πολέμου. Η Αμμόχωστος ή αλλιώς «Famagusta» η πανέμορφη πόλη χωμένη στην κατάχρυση άμμο, που ήταν κάποτε η πηγή ζωής για όλη την Κύπρο, τώρα είναι εγκαταλελειμμένη και ερημωμένη. Οι παππούδες μου ως πρόσφυγες από την Αμμόχωστο έζησαν όλα τα δεινά του πολέμου. Κάθε μέρα από τότε, ακόμη και σήμερα αν τους ρωτήσεις «από που είσαι;» θα σου απαντήσουν «Μένω Λάρνακα γιε μου, αλλά το σπίτι μου εν στην Αμμόχωστο, τζιαμέ εμεγάλωσα». Και σαν Κύπρια είμαι πολύ περήφανη για το «Famagusta», τη νέα σειρά του Ανδρέα Γεωργίου που μόλις ξεκίνησε να προβάλλεται στο MEGA και έρχεται να μας ξεδιπλώσει μνήμες, στιγμές και αναμνήσεις. Έρχεται την πιο κατάλληλη στιγμή γιατί φέτος η εισβολή στην Κύπρο μας κλείνει 50 ολόκληρα χρόνια. Και η σειρά έρχεται να αναγεννήσει μνήμες από εκείνο τον μαύρο εφιάλτη και να μας τονίσει ότι κανένας μας δεν πρέπει να ξεχάσει ό,τι συνέβη. Με εξαιρετικούς ηθοποιούς η σειρά έρχεται να καθηλώσει, να διδάξει και να υπενθυμίσει ότι δεν πρέπει ποτέ να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για μια ενωμένη Κύπρο. Μακρυά από λεηλασίες, συρματομπλεγματα και πόνο. Να πάμε ξανά πίσω στον τόπο μας, τον Πενταδάκτυλο, την Κερύνεια, την Μορφού. Να ζήσουμε ξανά ελεύθεροι. Δεν θα πάω κάτι άλλο, απλά δείτε το «Famagusta»!
Μαργαρίτα Ψυχή

Φωτογραφία: Εβίτα Σκουρλέτη

Μπορεί το The Aliens να ολοκλήρωσε τον κύκλο των παραστάσεών του αλλά ποτέ δεν είναι αργά να μιλάμε για καλό θέατρο. Πρόκειται για ένα έργο της Annie Baker που ανέβηκε στο Από Μηχανής Θέατρο, με τη σκηνοθετική ματιά του Μιχάλη Πανάδη, ο οποίος πρωταγωνιστεί κιόλας, έχοντας στο πλευρό του τον Γιάννη Βασιλώττο και τον Αναστάση Γεωργούλα. Τρεις απογοητευμένοι – ο καθένας για τους δικούς του λόγους – νεαροί άντρες στήνουν μία παρέα, μιλούν και φιλοσοφούν περί έρωτα, τέχνης, θανάτου και νεανικών ονείρων. Τρεις περιθωριοποιημένοι νεαροί, που εκ πρώτης όψεως δείχνουν ασήμαντοι και εντελώς αποσάρμοστοι, συναντιούνται και έχουν ιστορίες να μάς διηγηθούν και να μάς μάθουν πολλά για μια γενιά που δεν μεγάλωσε ποτέ, για την απομόνωση και την εσωστρέφειά της που παλεύει εσωτερικά με την ανάγκη για συντροφικότητα. Με ένα βιτριολικό χιούμορ η Baker οδηγεί τους τρεις ήρωες στην αργή «καταστροφή» τους, τη στιγμή που ο καθένας τους παλεύει με τον δικό του εσωτερικό κόσμο που δεν καταφέρνει να εκφράσει απόλυτα και που νιώθει (και ίσως μοιάζει κιόλας) «εξωγήινος». Κι εσύ φτάνεις να αναρωτιέσαι: Και ποιοι είναι τελικά οι εξωγήινοι; Μήπως ακόμη και όσοι ζουν μια συνηθισμένη ζωή, προσαρμοσμένη στα δήθεν πρότυπα του κανονικού και του αποδεκτού, δείχνουν εξίσου «εξωγήινοι» με εκείνους που δεν έμαθαν ποτέ να αντιστέκονται στα «θέλω» τους και η κοινωνία κάνει ό,τι περνάει από το χέρι της για να τους περιθωριοποιήσει; Οι προβληματισμοί που σου «γεννά» το έργο είναι αναπόφευκτοι, το δέσιμο των τριών ηθοποιών επί σκηνής αρμονικό και το «ξεβόλεμά» σου δεδομένο.
Ευδοκία Βαζούκη

Οι υποψηφιότητες των βραβείων Όσκαρ θαρρείς έρχονται κάθε χρόνο για να διχάσουν τους κινηματογραφόφιλους σε όλο τον πλανήτη. Οι φετινές δεν αποτελούν εξαίρεση με την απουσία της Greta Gerwig από την Κατηγορία της Σκηνοθεσίας και της Margot Robbie από αυτή του Α’ Γυναικείου Ρόλου να εξοργίζουν τους θαυμαστές της «Barbie». Η δίκαιη, ωστόσο, υποψηφιότητα Α’ γυναικείου ρόλου Lily Gladstone, για την υπέροχη ερμηνεία της στο γουέστερν-έπος του  Martin Scorsese «Killers of the Flower Moon», φαίνεται, τουλάχιστον, να τους βρίσκει όλους σύμφωνους. Για εμένα η Gladstone, στην ταινία, καταφέρνει να «κλέψει την παράσταση». Το τελευταίο διάστημα, μάλιστα, καταφέρνει να γράψει ιστορία. Πριν μερικές εβδομάδες έγινε η πρώτη Ιθαγενής που βραβεύθηκε με Χρυσή Σφαίρα, ενώ την εβδομάδα που μάς πέρασε έγινε η πρώτη Ιθαγενής Αμερικανίδα ηθοποιός που κέρδισε υποψηφιότητα για Όσκαρ. Μια αναμφίβολα σημαντική αλλά γλυκόπικρη πρωτιά που καταδεικνύει τον αποκλεισμό και τα εμπόδια με τα οποία έρχονται αντιμέτωποι οι Ιθαγενείς Αμερικανοί που ονειρεύονται μια καριέρα στο Hollywood.

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Νοτίου Καλιφόρνιας, στα κορυφαία 1600 φιλμ της περιόδου 2007-2022 μόνο το 0.25% των ομιλούντων ρόλων απεικόνιζαν έναν Ιθαγενή χαρακτήρα. Με μόνο τους 99 από τους συνολικά 133 ρόλους να ενσαρκώνονται από Ιθαγενή ηθοποιό. Υπολογίζεται ότι συνολικά 64 Ιθαγενείς ηθοποιοί (45 άνδρες και 19 γυναίκες) έκαναν την εμφάνιση τους στις κορυφαίες 1600 ταινίες των τελευταίων 16 χρόνων. Με το 29.3% αυτών χάρη στο franchise του Twilight. Στην ευχαριστήρια ομιλία της στις Χρυσές Σφαίρες η ίδια η Lily Gladstone υπογράμμισε το πρόβλημα, καθώς ενώ, αναγνώρισε την ιστορική σημασία της νίκη της, δεν παρέλειψε να αναφερθεί στην αποτυχία της βιομηχανίας του θεάματος να απεικονίσει σωστά και να προσφέρει γνήσια αναπαράσταση των αυτόχθονων κοινοτήτων. Ελπίζουμε η νίκη της αυτή να αλλάξει κάπως τα πράγματα.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Όταν πηγαίνεις να δεις αυτή τη παράσταση, ξέρεις ότι θα πρέπει να αφεθείς στον σουρεαλιστικό και χιουμοριστικό κόσμο του Ντάριο Φο. Είναι μια παράσταση που κάτω από το προκάλυμμα της κωμωδίας μπορεί να αφυπνίσει μια αφοπλιστική επιχειρηματολογία κοινωνικού σχολιασμού. Τη σκηνοθεσία αναλαμβάνει η Σμαράγδα Καρύδη και πρόκειται για μια διασκεδαστική παραγωγή με αξιόλογους συντελεστές, πρωτότυπη μουσική και κέφι, που φαίνεται στη σκηνή. Ο Χάρης Χιώτης βρίσκεται στο στοιχείο του, ενώ και ο Τάκης Παπαματθαίου στο ρόλο του παππού μπαίνει στο πετσί του ρόλου…

Εντούτοις, ένιωσα ότι η παράσταση γίνεται καλύτερη από τα μέσα και μετά, προσφέροντας ένα αποδιοργανωτικό σκηνικό ‘τρέξιμο’ που άλλοτε με αποσυντόνιζε και άλλοτε προωθούσε τη δράση, στο σίγουρα έξυπνο σκηνικό της Μαρίας Φιλίππου. Δηλαδή με έναν τρόπο, κάποια σημεία ήταν πράγματι διασκεδαστικά και άλλα ήταν πιο ανούσια και υπήρχε η ίδια διακύμανση στις αντιδράσεις του κοινού.

Το έργο ως έργο… καλλιεργεί τη συνθήκη της παραγωγής Μαριχουάνας, όταν ο γιος Λουίτζι (Γιώργος Νούσης) επιστρέφει στο σπίτι του. Το λαθρεμπόριο και η καταδίωξη είναι τα υπόλοιπα συστατικά. Και γύρω από αυτές τις ταραχοποιές καταστάσεις, τίποτα εν τέλει δεν είναι μια φάρσα αλλά ένας εκτενής σχολιασμός για το placebo, την τρέλα της ζωής και των παραδόξων. Όπως ακριβώς είναι και η ζωή.
Λίνα Ρόκα

Το Saltburn της Έμεραλντ Φένελ κυριαρχεί τις τελευταίες μέρες στα social media, αποτελώντας την πλέον πιο viral ταινία, ξεπερνώντας οριακά και το Poor Things. Με πρωταγωνιστές δύο από τους πιο sensational διάσημους αυτή την στιγμή -βλέπε τα ατελείωτα fan videos που δεσπόζουν σε κάθε γωνία του Tik Tok-, τους Jacob Elordi  και Barry Keoghan, η ταινία δεν άργησε να αποτελέσει το κύριο αντικείμενο σχολιασμού στα μέσα. Ο Jacob Elordi εδώ ενσαρκώνει μια ελαφρώς λιγότερο ενοχλητική και διεστραμμένη, πιο ανάλαφρη εκδοχή του Nate στο Euphoria. Κλασικά, πλουσιόπαιδο και καρδιοκατακτητής (πολύ ευγενικά το έθεσα) στο πανεπιστήμιο της Οξφόρδης, γνωρίζει τον Oliver Quick, έναν φτωχό νεαρό, ο οποίος λόγω της ταξικής του υπόστασης πέφτει θύμα συστηματικού bullying. Γίνονται φίλοι· τι φίλοι δηλαδή, ο Oliver του γίνεται στενός κορσές, η δεύτερη σκιά του και αφού πολύ χειριστικά του λέει όλα εκείνα που θέλει να ακούσει και κινεί τα νήματα προς τα εκεί που συμφέρει τον ίδιο. Το ερώτημα, όμως, είναι· Τι θέλει τελικά ο Oliver; Η απάντηση έρχεται πολύ αργότερα στην ταινία, χωρίς ιδιαίτερο χτίσιμο και επεξήγηση. Ο Felix, o δύσμοιρος, αποφασίζει να τον προσκαλέσει το καλοκαίρι στην οικογενειακή του έπαυλη. Στο σπίτι του δηλαδή, στο Saltburn. Όνομα και πράγμα, γιατί όλα όσα συνέβησαν από εκεί κι έπειτα μέσα σε αυτούς τους 144 τοίχους, με έκαναν να νιώθω λες και μου έριχνε κάποιος αλάτι σε ανοιχτή πληγή.

Η οικογένεια του Felix είναι φανερά μια ιδιάζουσα περίπτωση. Ο Oliver γνωρίζει τον καθένα ξεχωριστά, πλασάροντας την φιγούρα του κακόμοιρου και ορφανού από πατέρα νεαρού, που διψά για φίλους και την θαλπωρή που εκείνοι μπορούν να του προσφέρουν. Αμ δε! Αυτό για το οποίο, στην πραγματικότητα διψάει ο Oliver είναι η ταξική ανέλιξη. Πιο σωστά, βέβαια, διακατέχεται από ένα υπέρμετρο ταξικό μίσος. Αυτό, βέβαια, το καταλαβαίνουμε μόλις μερικά λεπτά πριν το φινάλε. Για όλη την ταινία υπάρχει η εντύπωση πως ο OLiver είναι εμμονικά ερωτευμένος με τον Felix και προσπαθεί με αντισυμβατικούς και αλλοπρόσαλλους τρόπους να τον κατακτήσει. Αλλά όχι. Πέσαμε έξω.

Δεν ξέρω τι ήταν με ανατρίχιασε με τον χειρότερο δυνατό τρόπο περισσότερο.  Η περιβόητη σκηνή με τον βρικόλακα, που αποθεώνεται στα social -αλίμονο- σίγουρα. Μάλλον καλύτερα, ολόκληρος ο χαρακτήρας του Oliver. Ένας παθολογικός κοινωνιοπαθής, που αποπλανεί εξεφτελιστικά την αδελφή και τον ξάδελφο του Felix, που πίνει το σπέρμα του από το σιφώνι της μπανιέρας του και που αφού τον έχει δολοφονήσει -ω ναι-, γδύνεται πάνω από τον τάφο του και κάνει σεξ με το χώμα. Κι όλα αυτά, για να αποδειχθεί εν τέλει, πως ο Oliver είχε εξ’αρχής το σχέδιο να παραπλανήσει τον Felix, να σκοτώσει τον ίδιο και κάθε μέλος της οικογένειας του, ώστε να αναλάβει ο ίδιος το Saltburn. Σεναριακά, η Φένελ αποτυγχάνει παταγωδώς, αποτυπώνοντας έναν κατά συρροή δολοφόνο, ο οποίο δια μαγείας πετυχαίνει τέσσερα τέλεια εγκλήματα. Τοξολογικές εξετάσεις, αυτοψία, DNA, αποτυπώματα, αυτόπτες μάρτυρες, είναι όλα πολύ ψιλά γράμματα στο σύμπαν αυτό. Προσπαθώντας να διοχετεύσει στο έργο της όλην την τοξικότητα, αλλά και την ανατροπή των ταξικών καταλοίπων του 21ου αιώνα, καθιστά την ταινία αδέξια, ελλιπή και anticlimactic. Ούτε το υποτιθέμενο plot twist δεν χαρήκαμε βρε αδελφέ.
Ειρήνη Δερμιτζάκη