«Rabbit Hole» του Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ. Η παράσταση – που ανέβηκε πέρυσι για πρώτη φορά στην Ελλάδα – παρουσιάζεται για δεύτερη χρονιά, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Λυμπερόπουλου, στο Θέατρο ΕΛΕΡ.
«Rabbit Hole»: Το έργο
«Ο Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ κατάφερε με τρομερή επιδεξιότητα να γράψει ένα θεατρικό έργο που δεν αποτελεί μόνο παρέκκλιση από τα τετριμμένα αλλά και μία αποκάλυψη – μια έντονα συναισθηματική σπουδή πάνω στον πόνο, συνοδευμένη από έξυπνο χιούμορ, οξυδέρκεια, συμπόνια και ειλικρίνεια που πονάει». – David Rooney, Variety
Ένα ζευγάρι προσπαθεί να σταθεί όρθιο, σ’ έναν κόσμο που έχασε την ισορροπία του, στη σκιά μιας μεγάλης απώλειας. Θα καταφέρει να επιβιώσει, ίσως και να ελπίσει ξανά;
Το «Rabbit Hole», για το οποίο ο Ντέιβιντ Λίντσεϊ-Αμπέρ πήρε το 2007 Βραβείο Πούλιτζερ, ανεβαίνει στη σκηνή του θεάτρου ΕΛΕΡ, σε σκηνοθεσία του Βαγγέλη Λυμπερόπουλου. Πρόκειται για ένα συγκλονιστικό, βαθιά συγκινητικό έργο, το οποίο ακροβατεί μοναδικά ανάμεσα στο κωμικό και το δραματικό στοιχείο.
Λίγα λόγια για την πλοκή
Ο τέλειος κόσμος της Μπέκα και του Χάρι γκρεμίζεται, όταν ο γιός τους Ντάνι σκοτώνεται σε τροχαίο. Οκτώ μήνες μετά το ατύχημα, το ζευγάρι προσπαθεί να διαχειριστεί την θλίψη του, ο καθένας με τον δικό του τρόπο. Η Μπέκα προσπαθεί να επαναπροσδιορίσει την ύπαρξή της στη σουρεαλιστική ατμόσφαιρα που φτιάχνουν η μητέρα και η αδελφή της… Την ίδια στιγμή ο Χάρι βρίσκει ανακούφιση σε δραστηριότητες μακριά από την οικογένεια, ενώ η Μπέκα προσεγγίζει κρυφά τον έφηβο που ήταν υπαίτιος για το ατύχημα που άλλαξε τα πάντα. Και ενώ όλα δείχνουν ότι απομακρύνονται, οι δυο τους συνεχίζουν να προσπαθούν, ελίσσονται ο ένας γύρω από τον άλλον, όσο καλύτερα μπορούν προκειμένου να βρουν τον δρόμο τους για ένα μέλλον που κρύβει ευκαιρίες για χαμόγελο και χαρά. Το ταξίδι τους είναι μια οικεία ματιά, σε δυο ανθρώπους που μαθαίνουν να ξαναπλησιάζουν ο ένας τον άλλο, μέσα σε έναν κόσμο που έχει χάσει την ισορροπία του.
Το «Rabbit Hole» είναι ένα πολύ ευαίσθητο έργο, σκιαγραφεί μια τραγωδία – και τις συνέπειες αυτής – με απόλυτη ειλικρίνεια, αλλά και χιούμορ, χωρίς ίχνος συναισθηματισμού. Οι διάλογοι, ανθρώπινοι και καθημερινοί, συλλαμβάνουν με εντυπωσιακό τρόπο την αμηχανία και τον πόνο του έλλογου ανθρώπου μπροστά σε μια αδιανόητη κατάσταση – και τέλος, την ικανότητά του για επιβίωση ή ακόμα και για ελπίδα.
