«Στα 37 μου διαγνώστηκα με καρκίνο της μήτρας και έκανα ολική υστερεκτομή»

Όταν είμαστε νέοι θεωρούμε ότι ασθένειες όπως ο καρκίνος δεν μας αφορούν. Γι’ αυτό και, σύμφωνα με πολλούς γιατρούς, οι νεότερες γυναίκες μπορεί να έχουν δυσμενή πρόβλεψη εάν νοσήσουν καθώς λόγω αυτής της λανθασμένης «αίσθησης ασφαλείας» της ηλικίας συχνά καθυστερεί η διάγνωση. Η Μελίνα Πανίδου δεν ήταν ανάμεσα στις γυναίκες που καθυστέρησε να διερευνήσει τα συμπτώματα που την ανησυχούσαν και σήμερα είναι υγιής και μοιράζεται μαζί μας την ιστορία της.

Μελίνα Πανίδου

«Είμαι η Μελίνα Πανίδου, γυμνάστρια και μόλις στα 37 μου διαγνώστηκα με καρκίνο της μήτρας. Όλα ξεκίνησαν με μία διαταραχή της περιόδου μου την άνοιξη του 2018. Από το πρώτο σύμπτωμα ένιωσα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Έτσι αποφάσισα να επισκεφθώ την γυναικολόγο μου. Ένας απλός πολύποδας ήταν η διάγνωση, εμένα όμως μέσα μου κάτι με έτρωγε. Ζήτησα τον επόμενο μήνα άμεσα να γίνει βιοψία. Λόγω της ειδικότητάς μου ως γυμνάστρια έχω μάθει να ακούω το σώμα μου.

Όταν βγήκε η βιοψία, ήταν αυτό που φοβόμουν: καρκίνος της μήτρας… Η γιατρός ψυχρή, μου μιλούσε μόνο για κόστη χειρουργείου. Για ακόμη μία φορά άκουσα το ένστικτό μου και βρήκα άλλον γιατρό ογκολόγο – γυναικολόγο. Ο Δρ. Ιωάννης Καλογιαννίδης στάθηκε δίπλα μου από την πρώτη στιγμή και με έκανε να νιώσω σιγουριά και ασφάλεια. Η απόφαση για το επόμενο βήμα λήφθηκε μέσα σε μία μέρα: ολική υστερεκτομή. Αφαίρεση όλων να φύγει ο καρκίνος από μέσα μου, σκεφτόμουν.

Ένα κομμάτι μου φοβόταν, όχι μόνο για μένα αλλά και για το παιδί μου. Μεγαλώνω μόνη μου τον γιο μου που τότε πήγαινε μόλις στην Δ’ τάξη του Δημοτικού. Έτρεμα στην ιδέα ότι αν μου συμβεί κάτι θα μείνει μόνος του.

Φυσικά υπήρχε και ο φόβος για όσα θα μου συμβούν, για όσα θα αλλάξουν. Οι σκέψεις πολλές, φοβόμουν ότι μετά την επέμβαση θα πάψω να είμαι γυναίκα. Ότι θα χάσω την θηλυκότητα μου, ότι θα χαλάσει το σώμα μου, ότι δεν θα έχω πια ερωτική ζωή. Απ’ την άλλη πλευρά, όμως, είχα μέσα μου βαθιά πίστη στον Θεό. Ένιωθα δυνατή, έλεγα στον εαυτό μου ότι η ασθένεια ήρθε για να μου διδάξει κάτι, δες το ως την μεγαλύτερη ευλογία της ζωή σου.

Όταν άνοιξα τα μάτια μου μετά από επτά ώρες χειρουργείο ένιωθα ήρεμη και γαλήνια. Μου είχαν πει ότι θα πονάω αλλά τους διέψευσα όλους. Το σώμα μου, χάρη στη γυμναστική με την οποία ασχολούμαι τόσα χρόνια, ήταν δυνατό. Στάθηκα στα πόδια μου αμέσως. Δεν θα ξεχάσω τη στιγμή που ήρθε ο γιος μου να με επισκεφθεί και εγώ σηκώθηκα και πήγαμε βόλτα ενώ περίμενε να με βρει στο κρεβάτι. Επέστρεψα στη δουλειά μου μέσα σε μία εβδομάδα ενώ όλοι περίμεναν -και αυτή ήταν και η εντολή του γιατρού μου- ότι θα αναρρώνω για ένα μήνα.

Η βιοψία έδειξε ότι δεν χρειαζόταν να κάνω χημειοθεραπείες. Καταπολέμησα όλες τις επιπτώσεις της βίαιης χειρουργικής εμμηνόπαυσης όπως εξάψεις, πρηξίματα, νεύρα με πολλή άσκηση, με βαθιά πίστη και προσευχή. Όταν ο γιατρός μου μου πρότεινε ορμονική θεραπεία εγώ είπα ΟΧΙ, είμαι δυνατή μπορώ να τα καταφέρω.

Εδώ θέλω να κάνω μία διευκρίνηση. Εννοείται ότι κάθε γυναίκα βιώνει διαφορετικά ένα τέτοιο συμβάν στη ζωή της, τόσο τον καρκίνο όσο και τα συμπτώματα μίας ξαφνικής χειρουργικής εμμηνόπαυσης. Και εννοείται πως αν για εκείνη η ορμονική θεραπεία είναι η καλύτερη επιλογή, θα πρέπει να την ακολουθήσει εάν έχει τη σύμφωνη γνώμη του γιατρού της.

Στο σήμερα, 5,5 χρόνια μετά είμαι εδώ, υγιής, πιο όμορφη, πιο δυνατή, πιο σοφή και πιο «γυναίκα» από ποτέ. Η περιπέτεια που βίωσα έκανε πιο έντονη την τάση μου να φροντίζω και να σέβομαι το σώμα μου. Κρατάω μακριά τους τοξικούς ανθρώπους, καταστάσεις και σκέψεις. Είμαι στο δρόμο της αυτογνωσίας.

Κι αν έχω να δώσω μία συμβουλή αυτή είναι κυρίως να γνωρίζετε και να ακούτε το σώμα σας. Να είστε τυπικές στις προληπτικές εξετάσεις και να ζητάτε δεύτερη γνώμη όπου υπάρχει αμφιβολία. Να έχετε πίστη γιατί αυτή είναι η δύναμη μας για όλες τις δύσκολες στιγμές».