ΠΕΜΠΤΗ
21
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Καβαλλερία Ρουστικάνα & Παλιάτσοι: Χάρμα ακούειν, φασαρία οφθαλμώνΤο δημοφιλές δίπτυχο της ιταλικής όπερας (το μεν από τον Πιέτρο Μασκάνι, το δε από τον Ρουντζέρο Λεονκαβάλλο) ευτυχεί από ερμηνείες στο πρόσφατο ανέβασμα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Υπό την άψογη μουσική διεύθυνση του Αντονέλλο Αλεμάντι, κλέβει την παράσταση ο Αρμένιος Αρσέν Σογκομογιάν, λουσμένος στο συναίσθημα τόσο ως Τουρίντου στην «Καβαλλερία» αλλά κυρίως ως ο, κατακλεισμένος από ωμό πάθος, σύζυγος Κάνιο στους «Παλιάτσους». Δεν ήταν φυσικά μόνος άξιος ερμηνευτής. Η Ρωσίδα μέτζο σοπράνο Εκατερίνα Γκουμπάνοβα είχε, επίσης, μια πολύ ωραία στιγμή στο ρόλο της παθιασμένης Σαντούτσα στην «Καβαλλερία» , η Τσέλια Κοστέα ως Νέντα στους «Παλιάτσους» (ρόλο που έχει ξανασυναντήσει) ενώ αξιόλογη ήταν η παρουσία του Δημήτρη Πλατανιά και του Διονύση Σούρμπη. Εξίσου, καλοκουρδισμένη ήταν και η χορωδία της ΕΛΣ σε διεύθυνση του Αγαθάγγελου Γεωργακάτου.
Ωστόσο, ο πληθωρικός συναισθηματικός κόσμος του ιταλικού Νότου συνάντησε μια εξίσου πληθωρική αποτύπωση – κυρίως στο σκηνογραφικό του σκέλος. Τα σκηνικά του Βρετανού Λέσλι Τράβερς είχαν πολλές, επί μέρους, ενδιαφέρουσες ιδέες, θέλοντας μάλλον να αναπαριστήσουν την οργιώδη ανοιξιάτικη φύση (λουλούδια σε φυσική μορφή, λουλούδια σε νέον φωτισμούς, μέχρι κι ένα λουλουδιασμένο ανεμόμυλο), αλλά όταν συνυπήρχαν όλα επί σκηνής τα οπτικά ερεθίσματα ήταν τόσα πολλά σε σημείο αποπροσανατολισμού του θεατή. Είναι χαρακτηριστικό πως στην πιο ήπια απεικόνιση των «Παλιάτσων» (τουλάχιστον συγκριτικά με την «Καβαλλερία Ρουστικάνα») η παρακολούθηση συνάντησε λιγότερα… εμπόδια κι αυτό επέτρεψε στις ερμηνείες να ‘ανθίσουν’. Η σκηνοθεσία του δίπτυχου από το Νίκο Καραθάνο, στην πρώτη του απόπειρα σε όπερα κλασικού ρεπερτορίου (καθώς είχε πρόσφατα σκηνοθετήσει την αριστουργηματική «Μέσα χώρα» του Άγγελου Τριανταφύλλου) φαίνεται πως δεν βρήκε πολύ χώρο να δράσει – εγκλωβισμένος ή εκτοπισμένος από τον κόσμο του Τράβερς· αν και έδωσε ένα στίγμα για τα πάθη των ανθρώπων τοποθετώντας μέσα στο πλήθος πολλούς Εσταυρωμένους.
Στέλλα Χαραμή
@Μαρία Τούλτσα.
Ο πρίγκιπας της βρετανικής avant garde Ντέρεκ Τζάρμαν, κινηματογραφεί το 1976, το «Sebastiane». Κάνει το τολμηρό ντεμπούτο του, οικειοποιούμενος την ιστορία μαρτυρίου του Σεβαστιανού από τους Ρωμαίους (ο οποίος μόλις έχει αποκαλύψει τη χριστιανική ταυτότητα του), μέσα από μια queer, ομοερωτική ανάγνωση. Διατυπώνει, έτσι, μια σιωπηλή διάθεση η οποία αποτυπώνεται ανά τους αιώνες – κυρίως μέσα από τη ζωγραφική και τη γλυπτική και αργότερα από την ποίηση και τη μουσική – ναι, μέχρι και το τραγούδι των Smiths «Τhe boy with the thorn in his side» έχει συσχετιστεί με τον Άγιο Σεβαστιανό.
Αυτό το πλούσιο καλλιτεχνικό κίνημα που εμπνέεται από τη ζωή και το θάνατο του Σεμπάστιαν, τροφοδοτεί μια ευρηματική σκηνική σύνθεση – μεταξύ περφόρμανς, αναλογίου και εικαστικής εγκατάστασης – από την ομάδα των Nova Melancholia. Ο σκηνοθέτης Βασίλης Νούλας επιχειρεί μια περιπέτεια αναπαράστασης και (περισσότερο) προσωπικής ερμηνείας καλλιτεχνικών ερεθισμάτων γύρω από την ελεύθερη έκφραση, τη φαντασίωση, την επιθυμία που έχει ενοχοποιηθεί. Το, πληγωμένο από τα βέλη, σώμα του Άγιου Σεβαστιανού από τον Θεοτοκόπουλο και τον Ρούμπενς είναι η θρυαλλίδα ενός ψηφιδωτού νέων αφηγήσεων που ενώνει την κλασική με την ποπ κουλτούρα, την ποίηση και το underground σινεμά, τα αναγεννησιακά με τα millennials πάθη. Σ’ αυτό το δεύτερο, σύντομο κύκλο της (που ανεβαίνει στο Πλυφά μέχρι τις 15 Φεβρουαρίου), είδα πολύ ωραίες ιδέες γύρω από αυτό που ονομάζουμε «ελεύθερη απόδοση», γύρω από το πως η τέχνη ανατροφοδοτεί την τέχνη, γύρω από το πως το σώμα υποδύεται – αν και προσωπικά μου έλειψε η καθαρόαιμη θεατρική ερμηνεία, ειδικά όταν το υλικό αντλεί από έργα του Αγγελάκη και του Χριστιανόπουλου, του Κολτές και του Κοκτώ.
Στέλλα Χαραμή
View this post on Instagram
Αν ψάχνεις ευκαιρία για μια μεγαλοπρεπή απόδραση από την πραγματικότητα και λατρεύεις τα επιτραπέζια, άκου προσεκτικά. Γιατί, ανακάλυψα (κάλλιο αργά παρά ποτέ) έναν ονειρικό προορισμό, κρυμμένο, σχεδόν, στην οδό Φιλολάου στο Παγκράτι. Μπαίνοντας στο Acapus, εισέρχεσαι σε έναν άλλο κόσμο. Έναν κόσμο που θα μπορούσε να αποτελεί κεφάλαιο στα βιβλία του Τόλκιν ή σκηνή από τον κόσμο του Game of Thrones. Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η πρώτη σκηνή που γνωρίζουμε τον Άραγκορν στη Συντροφιά του Δαχτυλιδιού. Τέτοιο vibe. Μια εντυπωσιακή βιβλιοθήκη σε οδηγεί στο κυρίως χολλ, με μεγάλα, ξύλινα τραπέζια και ξύλινε καρέκλες με άσπρη, μάλλινη επένδυση. Διαφορετικά είδη σπαθιών ασπίδες και γενικότερα στοιχεία που παραπέμπουν σε αιθητική βίκινγκ στους τοίχους, κι όταν λαμβάνεις την αναπαυτική σου θέση, οριακά νιώθεις σαν χαρακτήρας κάποιας μεσαιωνικής ιστορίας. Λίγο παραδίπλα μια πελώρια βιβλιοθήκη, την οποία κοσμούν πάνω από 500 επιτραπέζια παιχνίδια, που καλύπτουν όλα τα ηλικιακά φάσματα και τις προτιμήσεις του καθένα. Από τα κλασικά UNO, Trivial Rersuit, Srubble, ποικίλες εκδοχές της Monopoly και του μυστηριώδους Cluedo που περιμένουν υπομονετικά στα ράφια μέχρι κάποιος να αποφασίσει πως ήρθε η ώρα να ανάψουν τα αίματα και πιθανώς να χαλάσουν φιλίες. Προσωπικά, προτείνω ανεπιφύλακτα το What do you Meme?, το οποίο προκαλεί πονόκοιλο από το γέλιο (αξίζει, όμως) και για τα πιο στρατηγικά μυαλά το Catan και τις διάφορες εκδοχές του. Προσοχή, αν κολλήσετε θα σας πάρει κανένα εξάμηνο να ξεκολλήσετε. Μπορεί εμφανισιακά να φαίνονται απλά και άκακα επιτραπέζια, αλλά αν είσαι πορωμένος και ανταγωνιστικός τύπος, τα συμπτώματα παραπέμπουν σε μια πολύ πιο ελαφριά μορφή τζόγου. Εγώ, προειδοποίησα!
Στον επάνω όροφο τα πράγματα κλιμακώνονται. Σε περίπτωση που πιαστείς, μουδιάσεις και τα συναφή από τις πολύωρες επιτραπέζιες μάχες, επάνω σε περιμένουν δραστηριότητες για να εκτονωθείς. Το σκηνικό ελαφρώς πιο μεσαιωνικό, με κάποιες πειρατικές πινελιές, ενώ στον χώρο απλώνονται παιχνίδια arcade, μπιλιάρδο, ένα εναέριο χόκει, ένα ξύλινο ποδοσφαιράκι κι ένα πίνγκ πονγκ. Ταπετσαρίες από μεσαιωνικά σοκάκια, από βραδινές εξωπραγματικές θέες, που σε κάθε γωνιά νομίζεις πως τηλεμεταφέρεσαι και σε άλλο σύμπαν και timeline. Αν με ρωτάτε, το Apacus στο Παγκράτι πρέπει να αποτελεί την must έξοδο της εβδομάδας σας. Κάθε παιχνίδι που μπορείς να φανταστείς, απαλή μουσική, διακόσμηση που τη σπάει και ένας προσιτός κατάλογος με φαγητά, ροφήματα και ποτά που ικανοποιούν κάθε ουρανίσκο. Τι άλλο θέλεις; Βάλε την πανοπλία σου και τρέχα στο Acapus!
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η αγαπημένη μου γυναίκα για πάντα κέρδισε το πρώτο της βραβείο Grammy και δεν θα μπορούσα να μην πανηγυρίζω γι’ αυτό! Αυτή ήταν σίγουρα μια από τις σημαντικότερες στιγμές για τα φετινά Grammys, με τη Μαιλυ Σάιρους να κερδίζει βραβείο για την ηχογράφηση της χρονιάς και την καλύτερη σόλο ποπ ερμηνεία για το τραγούδι της “Flowers”. «Πραγματικά ελπίζω αυτό να μην αλλάξει τίποτα, καθώς η ζωή μου ήταν όμορφη χθες», είπε κατά τη διάρκεια της επινίκιας ομιλίας της. «Δεν νομίζω ότι έχω ξεχάσει κανέναν, ίσως βέβαια έχω ξεχάσει να φορέσω εσώρουχα», πρόσθεσε. Και τσίριζε μέσα της από χαρά (αυτή και ο μίσος πλανήτης). Βέβαια από την επόμενη ημέρα το χτένισμα της Σάιρους σχολιάστηκε έντονα στα social media, με πολλούς να λένε πως έμοιαζε με εκείνο της Μάργκαρετ Θάτσερ, η οποία είχε σχολιαστεί πολλές φορές για το φαινομενικά άκαμπτο look της. Όπως και να έχει και ό,τι κι αν φορούσε η Μαιλυ, θα είναι για πάντα αυτή η γυναίκα που θα μας υπενθυμίζει το σημαντικό “I can buy myself flowers”.
Μαργαρίτα Ψυχή
Η Brittany Guerin τραγουδούσε από τότε που θυμάται τον εαυτό της. «Η μητέρα μου υποστηρίζει ότι πρώτα κατάφερα να τραγουδήσω και μετά να μιλήσω», αστειεύεται η ίδια. Πίσω από τον πάγκο ενός καταστήματος μουσικής, στη γενέτειρα της, τη Νέα Ορλεάνη, όπου πουλούσε μουσικά όργανα και παρτιτούρες, φαντασιωνόταν πως κάποιος, επιτέλους, την ανακάλυπτε και της έδινε την απαραίτητη ώθηση ώστε να κυνηγήσει τα όνειρα της στη μουσική βιομηχανία. Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, και μετά από έναν χωρισμό, η Brittany άρχισε το τρέξιμο, τον διαλογισμό, αγόρασε την κιθάρα των ονείρων της και ξεκίνησε να γράφει τα δικά της τραγούδια, ανεβάζοντας στο διαδίκτυο ένα βίντεο την εβδομάδα. Τότε ήταν που τράβηξε την προσοχή του Dan Auerbach των Black Keys, με τον οποίον συναντήθηκαν στο Nashville και ξεκίνησαν αμέσως να δουλεύουν πάνω στην πρώτη της δισκογραφική δουλειά.
Το «Hello, I’m Britti» -όπως τιτλοφορείται το άλμπουμ- που κυκλοφόρησε στις αρχές Φλεβάρη, είναι και ο λόγος που γράφω σε αυτή εδώ τη στήλη για τη νεαρή τραγουδίστρια-τραγουδοποιό από τη Λουιζιάνα. Ακούγοντας το, αμέσως κατέταξα την Britti -όπως είναι το καλλιτεχνικό της ψευδώνυμο- ανάμεσα στις πολύ αγαπημένες μου καλλιτέχνιδες, όπως η Valerie June και η Danielle Ponder. Τα τραγούδια της φέρουν τη σφραγίδα της πλούσιας μουσικής κληρονομιάς της Νέας Ορλεάνης, κινούνται ανάμεσα στην ψυχεδελική σόουλ, τη φανκ και την κάντρι, αποτίνουν φόρο τιμής σε καλλιτέχνιδες όπως η Sade, η Diana Ross, η Dolly Parton και η Beyonce, μιλούν για ραγισμένες καρδιές, νέες αγάπες, για εκείνους που κυνηγούν τα όνειρα τους ή αναζητούν τον εαυτό τους. Είναι αρκετά δύσκολο να επιλέξεις ένα μόνο αγαπημένο τραγούδι από το άλμπουμ: «So tired», «Nothing compares to you», «Keep Running», «Lullaby», «Save me»… έχουν κάτι το ανανεωτικό, λαμπερά ονειρικό και αξιαγάπητο. Η Britty δηλώνει πως η μουσική είναι το πάθος της αλλά και ο σκοπός της. Και εγώ εύχομαι να μην ξεστρατίσει ποτέ από αυτόν τον σκοπό.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Η εβδομάδα μου δεν ξεκίνησε τόσο ευχάριστα, κι αυτό γιατί την Κυριακή ήταν το μνημόσυνο ενός πολύ αγαπημένου μου προσώπου. Νομίζω δεν χρειάζεται να αναφερθώ στο κλίμα και την ψυχολογία που επικρατούσε, είναι μάλλον αυτονόητο ότι τέτοιες περιστάσεις δεν είναι ποτέ εύκολες. Πάντα πίστευα, όμως, ότι ο σκοπός τέτοιων τελετών, όπως οι κηδείες και τα μνημόσυνα, είναι να νιώσεις κάπως καλύτερα, είτε επειδή έχεις την ευκαιρία να πεις το δικό σου “αντίο”, είτε γιατί μοιράζεσαι τον πόνο σου με άλλα αγαπημένα σου πρόσωπα – γι’ αυτό και θεωρώ σημαντικά τέτοια έθιμα, είτε είσαι θρησκευόμενος είτε όχι. Ωστόσο, κάπως μοιραία προσγειώθηκα στην πραγματικότητα, όταν κατά τη διάρκεια της κυριακάτικης λειτουργίας και πριν από το προγραμματισμένο μνημόσυνο, οι ιερείς διάβασαν την εγκύκλιο της Ιεράς Συνόδου, με την οποία εκφράζεται η αντίθεση της εκκλησίας στο νομοσχέδιο για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Με μεγάλη απογοήτευση (αν και δεν μπορώ να πω ότι εξεπλάγην), άκουσα ένα “μανιφέστο”, στο οποίο οι άνθρωποι που έχουν αφιερώσει τη ζωή τους για να υπηρετούν μια θρησκεία που υποτίθεται πως βασίζεται στην αγάπη (και μάλιστα στην ανιδιοτελή αγάπη για τον συνάνθρωπο), εξέφραζαν απερίφραστα ότι αποκλείουν μια ολόκληρη κοινωνική ομάδα, λόγω του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, ο οποίος μάλιστα “καταδικάζεται από τη σύνολη εκκλησιαστική παράδοση, αρχής γενομένης από τον Απόστολο Παύλο”. Δηλαδή αγάπη μεν, με εκπτώσεις και αποκλεισμούς δε. Μέσα σε 5 ενότητες, εκφράστηκαν κι άλλες αντιεπισημονικές τοποθετήσεις, όπως ότι η ομοφυλοφιλία αποτελεί “πνευματική ασθένεια”. Και εδώ να ξεκαθαρίσω ότι το πρόβλημα φυσικά δεν είναι ότι εκφράστηκε μια αντίθετη από τη δική μου άποψη – οι διαφορετικές απόψεις είναι πάντα ευπρόσδεκτες, όταν βασίζονται σε καλές προθέσεις και λαμβάνουν υπόψη την επιστήμη, η οποία παρεμπιπτόντως εδώ και δεκαετίες έχει καταρρίψει την απολύτως λανθασμένη ιδέα ότι η ομοφυλοφιλία είναι ψυχική ασθένεια και αυτό είναι κάτι που η Εκκλησία θα έπρεπε να γνωρίζει. Ίσως και να το γνωρίζει, βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι. Δυστυχώς, όμως, οι προαναφερθείσες καλές προθέσεις δεν είναι πάντοτε δεδομένες.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
