ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) H αγάπη νίκησε!
Photo by Stavrialena Gontzou on Unsplash
Η Πέμπτη που μας πέρασε υπήρξε μια ημέρα χαράς, συγκίνησης και δικαιοσύνης. Η υπερψήφιση από τη βουλή του νομοσχεδίου για την ισότητα στον γάμο, με 176 «ναι», που αναγνωρίζει το δικαίωμα των ομόφυλων ζευγαριών στον πολιτικό γάμο και την τεκνοθεσία, αποτελεί σημαντικό βήμα προόδου για τα ανθρώπινα δικαιώματα στη χώρα μας και την εξάλειψη των διακρίσεων. Φυσικά μια μεγάλη νίκη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Και πάνω από όλα μια νίκη της αγάπης απέναντι στον σκοταδισμό και το μίσος. Ναι, δυστυχώς, το νομοσχέδιο -όπως ψηφίστηκε- έχει αρκετές ελλείψεις -η Διεθνής Αμνησία αλλά και ΛΟΑΤΚΙ+ οργανώσεις τις επισήμαναν πριν την ψηφοφορία- και ο δρόμος για την επίτευξη της πλήρους ισότητας είναι ακόμη μεγάλος. Ναι, δυστυχώς, η ελληνική κοινωνία δεν θα αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη και τα ΛΟΑTΚΙ+ άτομα θα εξακολουθούν να έρχονται αντιμέτωπα με κακοποιητικό λόγο και συμπεριφορές -άλλωστε οι ομοφοβικές «κορώνες» που ακούστηκαν από το βήμα της βουλής, ένθεν κακείθεν, δείχνουν μια εικόνα για το τι επικρατεί εκεί έξω. Ωστόσο, την Πέμπτη, τα πρόσωπα πολλών ανθρώπων φωτίστηκαν από ένα λαμπρό χαμόγελο χαράς, ελπίδας, ανακούφισης και δικαίωσης, πολλές ζωές άλλαξαν ή πρόκειται να αλλάξουν προς το καλύτερο. Ιδιαίτερα όσον αφορά τις γενιές που θα έρθουν, όπως τόνισε με τα συγκλονιστικά του λόγια ο Σπύρος Μπιμπίλας: «Αυτά τα κρυφά δάκρυα με οδηγούν σήμερα, στα 68 μου χρόνια, να αγωνίζομαι για να μην κλάψουν άλλα παιδιά στο μέλλον. Για να είναι ευτυχισμένα, για να μην φοβούνται να πουν τι είναι, τι τους ελκύει, με ποιους θέλουν να ζήσουν. Επιτέλους, είμαστε όλοι άνθρωποι». Έτσι, λοιπόν, ακόμα και αυτό το μικρό βήμα ναι είναι μια στιγμή νίκης και πανηγυρισμών. Γιατί η αγάπη είναι αγάπη!
Αριστούλα Ζαχαρίου
φωτό Βαλέρια Ισάεβα
Πως ανανεώνεται η γλώσσα του μπαλέτου; Με μια ικανοποιητική απάντηση φεύγει κανείς από την «Κάρμεν» όπως ανεβαίνει στην Εθνική Λυρική Σκηνή (μέχρι τις 25 Φεβουαρίου). Ο Γιόαν ΄Ινγκερ, ο Σουηδός χορογράφος που έχουμε γνωρίσει στην Ελλάδα κυρίως μέσα από τη συνεργασία του με την ομάδα του Netherlands Dans Theater, φέρνει δυναμικά στοιχεία μοντέρνας χορευτικής αλλά και ποιητικής αφήγησης στο λεξιλόγιο του κλασικού μπαλέτου.
Περνώντας στα χέρια του, η «Κάρμεν», δηλαδή, ‘διανύει’ μεγάλες αποστάσεις: Είναι ένα έργο εμπνευσμένο από την ισπανική κουλτούρα, γραμμένο από ένα Γάλλο συγγραφέα (Προσπέρ Μεριμέ) κι ένα Γάλλο συνθέτη (Ζωρζ Μπιζέ), ενορχηστρωμένο δε από το Ρώσο Ροντιόν Σεντρίν και το 2015 ανατίθεται από το Εθνικό Μπαλέτο της Ισπανίας σ’ ένα σκανδιναβό χορογράφο. Φαίνεται, πως αυτή η ανάμειξη αισθητικών και αισθήσεων είναι η αρχή εκσυγχρονισμού του έργου που φτάνει στη σκηνή της ΕΛΣ, οκτώ χρόνια μετά, για να εκτελεστεί από ένα μεσογειακό μπαλέτο, τους χορευτές της Λυρικής Σκηνής. Βέβαια, ο ΄Ινγκερ αφήνει ελάχιστα φολκλόρ στοιχεία στην απεικόνιση του (σκηνικά studio deDos και κοστούμια Νταβίδ Ντελφίν) και, στηριγμένος περισσότερο στη δραματουργία του Μεριμέ, κοιτάζει τη διάσημη ερωτική ιστορία μέσα από το βίαιο, ανδρικό βλέμμα του Δον Χοσέ κι όχι την γυναικεία επανάσταση της Κάρμεν.
Η δουλειά του επιφυλάσσει μερικές, πράγματι, εμπνευσμένες σκηνές χορογραφίας (δείτε πως διαχειρίζεται τις σκηνές των δολοφονιών) ενώ η μουσική του Μπιζέ διανθίζεται από μια πολύ ατμοσφαιρική προσθήκη του Ισπανού συνθέτη Μαρκ Άλμπαρεθ. Χωρίς να έχω δει την παράσταση εκτελεσμένη από το σχήμα του Εθνικού Μπαλέτου της Ισπανίας – όπου σίγουρα η δουλειά ήταν πιο εντατική – οι ερμηνευτές της ΕΛΣ τα καταφέρνουν μια χαρά. Διακρίνονται φυσικά οι χορευτές των βασικών ρόλων: Στη δεύτερη διανομή η Ελευθερία Στάμου στον επώνυμο ρόλο, ο Δον Χοσέ του Ντανίλο Ζέκα και ως ευχάριστη έκπληξη ο Θουνίγκα του Γιάννη Γκάντσιου και ο ταυρομάχος του Γιάννη Μητράκη. Η Αλίσια Τάουσεντ ερμηνεύει τον ένθετο ρόλο του μικρού αγοριού, μια ιδέα του ΄Ινγκερ για να σχολιάσει το θέμα της ενδοοικογενειακής βίας που διατρέχει το έργο.
Στέλλα Χαραμή
Και μετά από το αναπάντεχο και απολαυστικό half-time show του Super Bowl της Riri πέρυσι, φέτος μας περίμενε άλλη μια ευχάριστη έκπληξη. Ο Usher είναι για μένα ο υποτιμημένες βασιλιάς της R&B και ένας από τους πιο ικανούς showmen των τελευταίων δεκαετιών. Με smooth διάθεση και τραγούδια που μας έχουν μεγαλώσει, ο Ush-Ush-Usher γύρισε το χρόνο πίσω και μας ταξίδεψε στην χρυση εποχή των 00s. Τότε που συνδυαζαμε φορέματα με τζιν και γούνινη μπότα για χαλαρή βολτούλα. Τότε που ακόμα και από τα παιδικά μας πάρτι το Yeah, Turn Down for what και το My Boo -τουλαχιστον- δεν έλειπαν από τα playlist. Ο Usher, σαν άγγελος ξεπρόβαλλε, ντυμένος στα ολόλευκα και χάνοντας ένα από τα δύο του γάντια (πιθανότατα να αποτέλεσε αφιέρωμα στον Michael Jackson με τον οποίο ο καλλιτέχνης είχε βρεθεί στη σκηνή στο παρελθόν) και ξεκινώντας το εντυπωσιακό 13λεπτο σόου με το Caught Up. Ένα από τα πιο γνωστά του τραγούδια, που άσκησε μια πιο κυριολεκτική επιρροή πάνω μας καθώς κι εμείς, βυθιστήκαμε στη στιγμή και στο performance του Usher. Κάποια bangers αργότερα, και αφού μας απέδειξε για άλλη μια φορά περίτρανα τις χορευτικές τους (υπέρ) ικανότητες, η Alicia Keys, η πρώτη από τους εκλεκτούς καλεσμένους του ξεπρόβαλε με μια εντυπωσιακή και αστραφτερή ολόσωμη παντελόνα. Μικρή παρένθεση. Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί σχολιάστηκε αρνητικά τόσο το μικρό της φάλτσο (συμβαίνει και στις καλύτερες Fergie), ούτε και η τρυφερή αγκαλίτσα με τον Usher λίγο αργότερα με το My Boo. Είναι απλά ενα σόου, ας ηρεμήσουμε.
Ένα πέρα για πέρα απολαυστικό guitar solo της H.E.R, που αποτέλεσε και highlight των καλεσμένων, αλλαγή outfit και η άνετη είσοδος με roller του Usher, ήταν από τις στιγμές που όσο περνούσε η ώρα όλο και περισσότερο ξεπερνούσαν κάθε προσδοκία. Ο Usher αξιοποίησε στο έπακρο τα 13 λεπτά που είχε στη διάθεσή του και απέδειξε και στους πιο δύσπιστους πως αποτελεί τον απόλυτο βασιλιά της R&B. Φυσικά από το σόου δεν μπορούσε λείπει η Χρυσή τριάδα “OMG”, “Turn Down for What” και “Yeah” με τα πολυαναμενόμενα guest των Lil John, Ludacris και will.i.am. Προσωπικά, το ραπ του Ludacris ήταν ένα από τα δυνατότερα σημεία της βραδιάς και σίγουρα από αυτά που μας πλυμμήρησαν με κύματα νοσταλγίας. Μετά από μια 30ετη καριέρα, ο Usher απέδειξε πως πρώτον δεν έχει περάσει χρόνος από πάνω του και δεύτερον πως η μοναδική καλλιτεχνική του φλόγα παραμένει ολοζώντανη.
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Είχα δει τη παράσταση το 2020 βιντεοσκοπημένη στο κανάλι της Βουλής στη καραντίνα και ήθελα οπωσδήποτε να τη προλάβω και στο θέατρο – και είχα δίκιο. Η παράσταση είναι ένας ύμνος στα όνειρα, που μπορούν να διαρκέσουν λίγο ή πολύ, μπορούν να τροφοδοτήσουν το πνεύμα εξερεύνησης και δοκιμής και να γίνουν το εφαλτήριο για πολλές ακόμα διαφορετικές… πτήσεις.
Μέσα από τα συγκινητικά τραγούδια, αιχμαλωτίζει όλο τον κόσμο των αεροδρομίων, όλες τις αναταράξεις και ανασκουμπώνει τους χαρακτήρες της, ετοιμάζοντάς τους για το ταξίδι τους. Η πολυφωνία στα τραγούδια και η πολυφωνία στους λόγους που όλοι πηγαίνουν κάπου αλλού ή μένουν στην Ελλάδα να παλέψουν με τα εφόδιά τους συντρέχουν και συγκρατούν κάτι ζωτικό για το έργο και για τη ζωή μας: όλες οι επιλογές και οι αποφάσεις μπορούν να είναι αδιέξοδες, ελπιδοφόρες, θαρραλέες αρκεί να είναι δικές μας και μόνο.
Τα γράμματα του πίνακα αναμονής γίνονται οι λέξεις που θα πορευτούν και τα «αεροπλάνα θα γίνουν συνήθεια». Τα πόδια χωρούν σε δυο βαλίτσες αν πρόκειται να διαρκέσει πολύ αυτό και οι απόδημοι εξασκούν τις επιθυμίες τους «μοιρασμένοι» στα θετικά της διπλής ζωής. Οι προσωπικές συζητήσεις, στον χώρο του αεροδρομίου και του έργου, μπορούν να διογκωθούν στη πραγματική τους διάσταση και οι αμφιβολίες να προβάλλουν, να ζυγιστούν και να ισορροπήσουν. Οι οχτώ ταξιδιώτες γίνονται φερέφωνα των καταπληκτικών στίχων και μουσικής του διδύμου Ευαγγελάτος-Καραμουρατίδης και συγκινούν απόλυτα, με δυναμισμό, ομορφιά και συναίσθημα και έχουν μπει στο repeat αυτές τις μέρες.
Η μετάβαση των σκηνικών (Ηλένια Δουλαδίρη) καθορίζει τις αναγκαίες λεπτές γραμμές του παρελθόντος και του παρόντος και το διάβημα του χρόνου είναι το κινητήριο σκαλοπάτι για τις τελικές αποφάσεις. Το ενεργό διακύβευμα του «εδώ» και του «εκεί» καθορίζει το μιούζικαλ. Ευτυχία σημαίνει αποφάσεις και οι αποφάσεις περιλαμβάνουν ανθρώπους. Όσο για τους καλλιτέχνες της παράστασης, είναι ένας και ένας και η σκηνοθεσία του Μίνωα Θεοχάρη τους αναδεικνύει ακόμα παραπάνω.
Πρόκειται για μια παράσταση που με έχει αγγίξει όσο καμία, είναι μαγευτική και με έκανε να ξαναζήσω εμπειρίες μου σε ένα θέατρο γεμάτο και επίσης συγκινημένο.
Λίνα Ρόκα
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Την περασμένη Κυριακή, η είδηση για τον βανδαλισμό από αγνώστους του ανθοπωλείου Polyamorous στα Εξάρχεια έκανε τον γύρο του διαδικτύου, ανοίγοντας ξανά, όπως ήταν φυσικό και επόμενο, τη συζήτηση περί του λεγόμενου αυτού “gentrification” ή αλλιώς “εξευγενισμού” στην ελληνική εκδοχή του. Άλλωστε τα τρικάκια που “υπέγραφαν” τις υλικές ζημιές στο κατάστημα της οδού Μαυρομιχάλη το έγραφαν ξεκάθαρα: «Ενάντια στον εξευγενισμό της γειτονιάς μας». Η βία, λοιπόν, ξανά ως απάντηση απέναντι στον «εξευγενισμό» της γειτονιάς που προκάλεσε μία επιχείρηση που πουλάει ποτά, άνθη και sex toys. Και που οι ιδιοκτήτες της ζουν στα Εξάρχεια. Τελικά σε ποιον ανήκει η γειτονιά; Και ποια είναι τέλος πάντων αυτά τα καταστήματα που αποτελούν μέρος της επέλασης του gentrification; Και τι είδους επιχειρήσεις “αρμόζουν” σε μια γειτονιά όπως είναι αυτή των Εξαρχείων; Ποια κριτήρια πρέπει να πληρούν και με βάση ποια αισθητική και ποιου; Έχω πολλά ερωτήματα που δεν ξέρω ποιος θα μπορούσε να μου απαντήσει. Γιατί το δικό μου το μυαλό δεν μπορεί να θεωρήσει το “ντου” σε μικρές επιχειρήσεις ως λύση απέναντι στο πρόβλημα και μάλιστα στη ρίζα του. Φταίει το Polyamorous, δηλαδή, και αντίστοιχα κάθε Polyamorous που ενοίκιο πληρώνει κι αυτό για να βρίσκεται στη γειτονιά, που δεν μπορούμε να βρούμε σπίτι στα Εξάρχεια, αφού όλα είναι στα ύψη; Η κατάσταση είναι προβληματική καθημερινά, ναι: έλλειψη θέσεων πάρκινγκ, τιμές ενοικίων στα ύψη, ανακατεμένη αισθητική, αυξημένος θόρυβος – στον βωμό του gentrification αναγκαστικά χορεύουν όλοι. Δύο παράλληλοι κόσμοι που για να συνυπάρξουν πρέπει να βρεθεί μία ουσιαστική λύση, μιας και η αλληλο-εξουδετέρωση των δύο αυτών κόσμων δεν φαντάζει ιδανική. Στα του συμβάντος και παρά την επίθεση, το Polyamorous παρέμεινε ανοιχτό την περασμένη Κυριακή, προχωρώντας στη δημοσίευση μιας φωτογραφίας με λουλούδια και γράφοντας: «Ανοιχτά και σήμερα, όπως και κάθε Κυριακή». Το παλιό και το νέο μπορούν να βρουν έναν τρόπο να χωρέσουν σε μια ζωντανή και πολύχρωμη γειτονιά όπως είναι τα Εξάρχεια. Ο φασισμός όμως ας κρατηθεί μακριά για το καλό όλων.
Ευδοκία Βαζούκη
Φωτογραφία: Ελίνα Γιουνανλή/Monopoli.gr
Εδώ και μια περίπου εβδομάδα, γίνεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση στον ηθοποιό και τραγουδιστή Πανό Βλάχο, καθώς με τη δεύτερη του ιδιότητα (εκείνη του μουσικού) τόλμησε να ξεστομίσει τον εξής στίχο: «Μέσα σε ένα σάκο βάλτε Άδωνη και Πορτοσάλτε», διασκευάζοντας το γνωστό ρεμπέτικο τραγούδι “Τούτοι οι μπάτσοι που ‘ρθαν τώρα”. Όποιος έχει ακούσει τη μουσική του Πάνου Βλάχου, όποιος τον έχει ακούσει να τοποθετείται, οποίος έχει διαβάσει έστω μια συνέντευξή του, ξέρει ότι η βία δεν του ταιριαζει. Ακόμα όμως κι αν δεν είχες ακούσει ποτέ ξανά στη ζωή σου το όνομα Πάνος Βλάχος, νομίζω ότι είναι ξεκάθαρο ότι αυτός ο στίχος δεν ήταν μια άμεση προτροπή σε… δολοφονία, όπως ισχυρίστηκε ο υπουργός Υγείας, Άδωνις Γεωργιάδης. Όσο “αφελής ” κι αν είσαι (αν και νομίζω σε αυτή την περίπτωση δεν τίθεται θέμα αφέλειας) μπορείς να καταλάβεις τι μπορεί να σημαίνει αυτός ο στίχος. Γιατί μπορεί να μην ξέρεις τον Πάνο Βλάχο, αλλά αν ζεις στην Ελλάδα, δεν γίνεται να μην γνωρίζεις τα όσα απαράδεκτα είχαν δηλώσει οι Άδωνις Γεωργιάδης και Άρης Πορτοσαλτε, πριν από ακριβώς ένα χρόνο – γιατί εδώ και ένα χρόνο παίζει ο Πάνος Βλάχος αυτό το τραγούδι στις εμφανίσεις του, λίγο μετά την τραγωδία των Τεμπών δηλαδή. Για να σας φρεσκαρω τη μνήμη, τότε, την ώρα που θρηνούσαμε 27 νεκρούς, ο Άδωνις Γεωργιάδης είχε παραδεχτεί ότι αν ο τότε υπουργός Μεταφορών Κώστας Καραμανλής “έλεγε ότι υπάρχει πρόβλημα ασφαλείας στα τρένα, δεν θα έμπαινε κανείς”, ενώ για το αίτημα εξεταστικής επιτροπής, είχε πει: “αντί να ασχολούνται με αυτά που ενδιαφέρουν πραγματικά τους Έλληνες ασχολούνται με πράγματα που δεν αφορούν κανέναν παρά μόνο τον μικρόκοσμό τους. Δηλαδή σήμερα στην Ελλάδα πόσοι πιστεύετε από τους 100 συμπολίτες μας άμα τους ρωτήσουμε ενδιαφέρονται για την Εξεταστική ή την Προκαταρκτική Επιτροπή για τα Τέμπη;”. Η απάντηση είναι φυσικά αυτονόητη. Όσο για τον Άρη Πορτοσάλτε, είχε πει το απίστευτο για τη “θυσία” που χρειάστηκε για να… βελτιωθούν οι υποδομές του ΟΣΕ. Στο ίδιο σακί, λοιπόν (δυστυχώς για εμάς) τα δύο ισχυρά αυτά δημόσια πρόσωπα τσουβαλιάζουν και προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Και αν με ρωτάτε, αυτό είναι η πραγματική βία. Να βλέπεις γύρω σου να χάνουν τη ζωή τους συνάνθρωποί σου, από το υποστελεχωμενο σύστημα υγείας, από το παρατημένο σιδηροδρομικό δίκτυο, από την απόλυτη αδιαφορία για τις ζωές μας (γιατί η ανθρώπινη ζωή καμία σημασία δεν εχει μπροστά στο κέρδος) και μέσα σ’ όλα να σου κάνουν gaslighting, για το πώς θα έπρεπε να αντιδρας μπροστά σε μια τραγωδία όπως ήταν τα Τέμπη. Όπως πολύ σωστά ανέφερε και ο Σωτήρης Τσαφούλιας (ο οποίος να σημειώσω ότι σκηνοθετεί τον Πάνο Βλάχο στο πραγματικά εξαιρετικό “17 Κλωστές”) όλα αυτά γίνονται λίγες ημέρες πριν κλείσουμε επίσημα ένα χρόνο από την τραγωδία στα Τέμπη. Και αυτό είναι το μοναδικό γεγονός που θα έπρεπε να μας απασχολεί: να αποδοθεί δικαιοσύνη και να μην θρηνήσουμε άλλα θύματα.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
