Όταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου μάς ταξίδεψε με όχημα τις πιο τρυφερές του μπαλάντες

Δεν μπορείς να χωρέσεις σε λόγια τα συναισθήματα που σου προκαλεί η φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Είναι πρακτικά αδύνατο. Μια από τις πιο ισχυρές και συναισθηματικές φωνές που είτε μας φέρνει δάκρυα συγκίνησης στα μάτια, είτε μας ωθεί σε πολύωρα χοροπηδητά και ξεσαλώματα. Είτε η φωνή του παλεύει με τον μεθυστικό ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας, είτε με την απαλή μελωδία του βιολιού, η επιρροή που ασκεί επάνω σε όσους τον αγαπάμε όλα αυτά τα χρόνια παραμένει η ίδια.

Φέτος, αποφάσισε να μας πάει ένα τρυφερό ταξίδι με όχημα τις αξέχαστες μπαλάντες της δισκογραφίας του. Συντροφιά με την μουσική παρέα που τον συνοδεύει χρόνια τώρα, σε ένα άκρως ρομαντικό σκηνικό, στη σκηνή του θεάτρου Βέμπο, νιώσαμε σαν να τηλεμεταφερθήκαμε σε μια παραλία, βράδυ, τραγουδώντας στην κιθάρα ρομαντικές μπαλάντες γύρω από την φωτιά. Στην προκειμένη περίπτωση η φωτιά ήταν ο Βασίλης.

Φωτογραφία: Πάνος Ζενίδης

Η βραδιά ξεκίνησε δυναμικά, με την Σφεντόνα, η οποία δεν λείπει ποτέ από τα live του. Αφού μας καλωσόρισε θερμά, ξεσπάσαμε σε χειροκροτήματα, ζητωκραβγές και κάθε λογής εκφάνσεως αγάπης και θαυμασμού.

«Ζούμε για να σ ’ακούμε», «Ευχαριστούμε που υπάρχεις», «Μου θυμίζεις τα νιάτα μου». Αυτές ήταν οι φράσεις που φώναζαν άνθρωποι από το κοινό ανάμεσα στα χειροκροτήματα της υποδοχής.

«Σε αυτόν τον όμορφο χώρο, είπαμε φέτος να μην βάλουμε ηλεκτρισμό, έτσι για να ακούσουμε πιο πολύ τους στίχους των ποιητών. Δεν μπορώ να πω τίποτα άλλο. Θα τραγουδήσω.» χωρίς περιττά λόγια, ο Βασίλης άρχισε να τραγουδά κι εμείς είχαμε ήδη «πέσει».

Κάτι διάφανες Ψυχές αργότερα, φτάσαμε στην 1η Μαΐου, από έναν από τους πιο επιδραστικούς δίσκους του Βασίλη, «Φοβάμαι». Αμέσως μετά γλίστρησε στην τσέπη μας σαν διφραγκάκι τόσο δα μικρό, -«ηλίθιο ευρώ», όπως προσέθεσε ο ίδιος-, με το «Ακολουθώ». Ένα τραγούδι που δεν αποτυγχάνει ποτέ να μας χαϊδεύει σαν χάδι τα αυτιά. Εμείς απλά κλείσαμε τα μάτια και τον ακολουθήσαμε.

Φωτογραφία: Πάνος Ζενίδης

Η μοναδική Μαίρη Μπρόζη, μας παρέσυρε για άλλη μια φορά, σαν σειρήνα στην πιο αγγελική της μορφή, τόσο με την απαλή και συνάμα δυναμική χροιά της φωνής της, όσο και με τον εθιστικό ήχο του βιολιού της. Ο Απόστολος Μόσιος, ένας από τους νεότερους συνεργάτες στο σχήμα, εντυπωσίασε με τα εξωπραγματικά φωνητικά του και τις ερμηνείες σε αγαπημένα τραγούδια. Μετά το διάλειμμα, μάλιστα, όπως είθισται πλέον, μας τραγούδησε το «Κρύψου», ή αλλιώς το μπλουζ των κερατάδων, όπως έχει καθιερωθεί ο εναλλακτικός του τίτλος. Λίγο το συναισθηματικό υπόβαθρο του τραγουδιού, λίγο η μεθυστική φωνή του Απόστολου, για λίγο ξεχάσαμε που βρισκόμαστε κι αρχίσαμε να φωνάζουμε με πάθος κι εμείς τους στίχους. Μια στιγμή που σίγουρα συμπεριλαμβάνεται στα highlights της βραδιάς.

Η νέα προσθήκη – ευχάριστη έκπληξη της βραδιάς, δεν ήταν άλλη πέρα από την Ειρήνη Αναστασίου. Ο ήχος του τσέλο, κούμπωσε τόσο ταιριαστά στην ενορχήστρωση των διαλεγμένων τραγουδιών και ανύψωσε την συνολική εμπειρία μας. Ειδικά στο «Που Είσαι» και το «Σε Θέλω», το τσέλο πάλευε με το βιολί και η φωνή του Βασίλη έμπαινε στην μέση και τα συμφιλίωνε.

Φωτογραφία: Πάνος Ζενίδης

Οι στιγμές που λιώσαμε και ανατριχιάσαμε ήταν πολλές. Λίγο παραπάνω όμως, όταν ερμήνευσε το «Κι αν τα μάτια σου», ένα τραγούδι που στο παρελθόν ο καλλιτέχνης έχει αφιερώσει στην σύζυγό του, Ελένη Ράντου, το «Να Κοιμηθούμε Αγκαλιά» (για αυτό δεν χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις), καθώς επίσης και το σπαρακτικό «Μαμα», που όσες φορές και να το ακούσουμε ζωντανά, δεν μπορούμε να πολεμήσουμε τα δάκρυα που παραμονεύουν.

Λίγο πριν ερμηνεύσει την θρυλική «Φαίδρα» του Μίκη Θεοδωράκη, ο Βασίλης μοιράστηκε μαζί μας την ιδιαίτερη σημασία που έχει το τραγούδι για εκείνον.

«Το επόμενο το αγαπάω ιδιαίτερα. Όταν η Νικολέττα μας ήταν μικρό κοριτσάκι, την έπαιρνα αγκαλιά και τη νανούριζα με τραγούδια. Κι αυτή μου έλεγε συνέχεια ‘Το κλωνάρι μπαμπάκα, το κλωνάρι’. Έπειτα η κόρη αυτή μεγάλωσε και βλέπετε τα έργα της εδώ, στην οθόνη». Πράγματι, καθ’ όλη την διάρκεια της συναυλίας, πίσω στο φόντο, προβάλλονταν ανά τραγούδι και ένας πίνακας ταιριαστός κάθε φορά. Όπως μας αποκάλυψε η καλλιτέχνις πίσω από τα έργα αυτά δεν ήταν άλλη από την κόρη του, Νικολέττα Παπακωνσταντίνου.

Φωτογραφία: Πάνος Ζενίδης

Ήταν αρχές Ιουλίου του 2023 στο Καλλιμάρμαρο, όταν ο Βασίλης, γιορτάζοντας 50 χρόνια καρίερας, μας απέδειξε πως ο χρόνος δεν έχει αγγίξει ούτε την δύναμη της φωνή του, αλλά ούτε και το εκρηκτικό και ταυτόχρονα τόσο τρυφερό πνεύμα του. Το βράδυ της Τρίτης στο Θέατρο Βέμπο, νιώσαμε ακριβώς το ίδιο.

Γίναμε συνεπιβάτες σε ένα λυρικό ταξίδι που τα είχε όλα: πήγαμε μια βόλτα με την ρομαντική Στέλλα, γίναμε αυτόπτες μάρτυρες της πιο αριστουργηματικής live εκδοχής του God Bless America, αναρωτηθήκαμε αν ποτέ θα έχουμε κι εμείς επίσημη πρεμιέρα στη σκάλα του Μιλάνο, μπλέξαμε με μικρές νοθείες, ακούσαμε τι έννοιες μας να πλέκονται σε τραγούδια και λίγο πριν το τέλος, η ανάγκη να σηκωθούμε και να τραγουδήσουμε “κι εγώ που ζω για πάντα εδώ…” μας υπερνίκησε.

Φωτογραφία: Πάνος Ζενίδης

Μια βραδιά αφιερωμένη στους στίχους των μεγάλων ποιητών και των μεγάλων συνθετών που έχει ερμηνεύσει από την αρχή της καριέρας του. “Όσα τραγούδια και να γράψω/πάλι τον ήχο σου θα ψάξω/κι όση αγάπη σου ‘χω στείλει/ είν’ από μένα το Βασίλη”. Με αυτόν τον στίχο μας αποχαιρέτησε, εκφράζοντας την αγάπη και την ευχαρίστησή του για την παρουσία μας. Και μπορεί να τραγουδάει εδώ και δεκαετίες πως “Όχι πως έχει το κλειδί του παραδείσου”, μα μπορούμε με σιγουριά πια να διαφωνήσουμε. Ο Βασίλης έχει το κλειδί του παραδείσου από την αρχή, κι αυτό είναι η φωνή του.