Ο Λευτέρης Παπακώστας σκηνοθετεί ένα από τα πρώτα έργα του σημαντικού καλλιτέχνη και συγγραφέα, Τσιμάρα Τζανάτου, που έφυγε το 2022 από τη ζωή. Ο λόγος για το «Μαζί Ποτέ: Αιτία υπάρχει…για ό,τι δεν πάει καλά», ένα κείμενο εμπνευσμένο από την ταινία του Φατίχ Ακίν, σε ένα εντελώς διαφορετικό πλαίσιο από το φιλμ.
Λίγα λόγια για το έργοΠρόκειται για ένα υπαρξιακόψυχογράφημα της ανθρώπινης απελπισίας και αυτοκαταστροφής, ένα έργο για την αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να συναντηθούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο εσωτερικής σύμπνοιας. Η ομάδα καλεί το κοινό σε μια διαφορετική εμπειρία θέασης όπου οι θεατές σε ρεαλιστική συνθήκη club παρακολουθούν, κάποιοι καθιστοί και κάποιοι όρθιοι μια dance-club παράσταση-show , όσα διαδραματίζονται μπροστά τους. Οι ίδιοι σε απόσταση ουσιαστικής αναπνοής από τους ηθοποιούς γίνονται μάρτυρες, αφήνοντας πίσω τις καρέκλες τους, μιας πραγματικής σύνδεσης με τους performers. Σε μια συνθήκη που μοιάζει με παιχνίδισμα … οι θεατές συμφωνούν ότι θα είναι όρθιοι, θα διασκεδάζουν, θα χορεύουν και θα δρουν μαζί με τους ηθοποιούς.
Δύο πρόσωπα που ζουν σε ξένο τόπο (Γερμανία), συναντιούνται από απελπισία: Αυτός ένας άντρας με παρελθόν και χωρίς μέλλον (ο Τσάϊτ) και αυτή μια γυναίκα με μέλλον που δεν θέλει να γίνει παρελθόν (η Σιμπέλ). Εκείνος έχει αποφασίσει το τέλος της ζωής του. Εκείνη έχει αποφασίσει την αρχή μιας νέας ζωής. Θα συναντηθούν τυχαία. Τους συνδέει μόνο η κοινή τους καταγωγή (Τουρκία). Όλα τα άλλα- τους χωρίζουν. Θα καθρεφτιστούν ο ένας στον άλλον, σε έναν έρωτα-αναζήτηση ταυτότητας, στην ουσία. Σε έναν έρωτα που θα τους οδηγήσει στην μόνη ουσιαστική πατρίδα του Εγώ: τον Άλλον Γύρω τους πρόσωπα ξεριζωμένα, στιγματισμένα από τον έρωτα και με διαλυμένες ταυτότητες θα τους εμποδίσουν και θα τους βοηθήσουν ταυτόχρονα: ο Νίκο φίλος του Τσάϊτ με έναν κρυφό έρωτα που τον τρομάζει και η Σέλμα μια εμβληματική γυναίκα σημαδεμένη από τον έρωτα δια παντός. Σε έναν κόσμο, που οι ταυτότητες είναι αυστηρά προκαθορισμένες, όλα θα λειτουργήσουν μοιραία, για όλους. Το τέλος θα έρθει με βία. Το έργο είναι εμπνευσμένο από το φιλμ του Φατίχ Ακίν GegenDieWand /Head On.
«Ψάχνεις άλλη πατρίδα –μια σκιά να κρυφτείς Μόνος τόπος το σώμα-μα πυξίδα θα βρεις;» (απόσπασμα έργου)
Το «Μαζί ποτέ» είναι ένα υπαρξιακό ψυχογράφημα της ανθρώπινης απελπισίας, ένα έργο για την αέναη προσπάθεια των ανθρώπων να συναντηθούν, να συναντηθούν σε ένα βαθύτερο επίπεδο εσωτερικής σύμπνοιας. Μίας αναζήτησης του έρωτα, του ερωτισμού, του άκρατου ερωτισμού και της σεξουαλικότητας. Ένα έργο βαθιά ποιητικό με κινηματογραφική ρεαλιστική ταχύτητα. Προσπαθώντας η ομάδα να αναζητήσει νέες φόρμες ζωντανεύει μια σφιχτά δομημένη παράσταση και ταυτόχρονα ένα ρεαλιστικό μουσικό πάρτι, δημιουργώντας μία dance-club παράσταση/εμπειρία, μαζί με τους θεατές.Έτσι οι θεατές θα μπορούν να παρακολουθήσουν την παράσταση με την συνοδεία του ποτού τους, κινούμενοι και αυτοί μαζί με τους ηθοποιούς σε μια ενιαία σχέση σκηνής και πλατείας. Θεατές και ηθοποιοί μπλέκονταισε ένα χορό που οδηγεί στην λύτρωση.
