Από Blondie μέχρι Paramore: 10+1 συγκροτήματα με γυναίκες στο «τιμόνι» που αξίζει να ακούσεις

Από τα νοσταλγικά και αξέχαστα χρόνια της χρυσής εποχής ’60, ’70, ’80, μέχρι και την σύγχρονη μουσική βιομηχανία, οι γυναικείες φιγούρες που κοσμούν τα πιο iconic συγκροτήματα έχουν γράψει την δική τους ιστορία. Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας, που βρίσκεται προ των πυλών, συλλέξαμε 10 +1 συγκροτήματα με γυναίκες τραγουδίστριες που πρέπει να ακούσεις τουλάχιστον μια φορά στη ζωή σου. Άνοιξε Spotify, Youtube, ή ό,τι άλλο σε βολεύει και ξεκίνα τις προσθήκες που θα ανανεώσουν το μουσικό σου γούστο!

Προσωπικά ανακάλυψα τους Florence + The Machine κάπως ανορθόδοξα. Ένα αξέχαστο επεισόδιο του The Vampire Diaries (όλοι έχουμε ένα σκοτεινό παρελθόν) και το Never Let Me Go έκανε την «ζημιά» του. Είτε συμπάσχετε μαζί μου, είτε τους γνωρίζετε απλά από τις ουκ ολίγες hit επιτυχίες τους, όπως το “You’ve Got The Love” και “The Dog Days Are Over”, ο κοινός παρανομαστής είναι ένας: ο μοναδικός ήχος της ονειρικής φωνής της frontwoman, Florence, η οποία σου δίνει τη αίσθηση ότι έχει βγει από το Όνειρο Θερινής Νυκτός του Σαίξπηρ. Όσοι τυχεροί παρευρέθηκαν στην τελευταία της συναυλία στην Ελλάδα, στην Πλατεία Νερού πέρυσι το καλοκαίρι, μπορούν να επιβεβαιώσουν, πως το να δεις και να ακούσεις την Florence ζωντανά, συγκαταλέγεται στις εμπειρίες που πρέπει οπωσδήποτε να έχεις στην ατζέντα σου. Η αγάπη της τόσο για την μουσική, όσο και για τους φαν της, είναι μεγάλη και δεν σταματά να την δείχνει με κάθε ευκαιρία που της δίνεται.

Ήταν μέσα δεκαετίας ’70 όταν οι Debbie, Chris, Fredd, Billy παρουσιάστηκαν στο ευρύ κοινό της ροκ εντ ρολ μουσικής, υπό την ετικέτα «Blondie». Η μουσική τους αποτελούσε και αποτελεί κάτι το απολαυστικά διαφορετικό για την εποχή. Ένα συνονθύλευμα από punk, rock, new wave με πειραματισμούς με την τότε hip hop και disco. Η frontwoman και κυριολεκτικά «ξανθούλα» της παρέας, Debbie Harry, αποτελεί μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες στην συγκεκριμένη μουσική σκηνή διαχρονικά. Σκληροπυρηνικό, μα συνάμα θηλυκό με απαράμιλλη γοητεία στυλ, αποτελεί μια από τις πιο αξέχαστες τραγουδίστριες της γενιάς της. One Way or Another, Call Me και Heart of Glass είναι πολύ λίγα από τα hit κομμάτια, που έχει «ντύσει» κι απογειώσει με την ιδιαίτερη χροιά της. Η ίδια έχει δηλώσει πως “Έπαιζα με την ιδέα του να είμαι μια πολύ θηλυκή γυναίκα, ενώ ήμουν τραγουδίστρια σε μια ανδρική ροκ μπάντα σε ένα άκρως ματσό παιχνίδι”. Ακόμα και σήμερα, παρά τις On and off φάσεις του συγκροτήματος, παραμένει ακμαιότατη και πέρα για πέρα iconic.

Τι να πρωτοπείς για αυτήν την υπερ-μπάντα. Για πολλά χρόνια και κυρίως για τις περιόδους που τα ηνία των φωνητικών είχε η Stevie Nicks (και ο Lindsey Buckingham, αλλά για χάρη του θέματος και της Stevie -όσοι ξέρουν, ξέρουν-θα τον προσπεράσουμε) η πορεία της μπάντας έμοιαζε σαν να είχε βγει από ταινία ή βιβλίο. Ή απλά αποτελούσε την πραγματικότητα που επικρατούσε στο τρελό και αλλοπρόσαλλο σύμπαν της ροκ του 60’ και ’70. Καταχρήσεις, επεισοδιακοί έρωτες και ακόμα πιο επεισοδιακοί χωρισμοί, μα πάνω από όλα πολλές από τις πιο iconic στιγμές της παγκόσμιας ροκ μουσικής. Είναι πολύ δύσκολο να σκεφτείς τι τροπή θα είχε το γκρουπ χωρίς την Stevie ως κύρια τραγουδίστρια, καθώς καθόρισε τόσο την εικόνα, όσο και την ίδια την μουσική της, με μια πολύ δυναμική και ατόφια ροκ φωνή. Το άλμπουμ του 1977 Rumours, είναι μέχρι και σήμερα το πιο αξιομνημόνευτο από όλη την δισκογραφία τους, με την Stevie να παραπέμπει σε αιθέρια μούσα ενός αρχαίου δυστοπικού κόσμου. To 1981, μάλιστα, κυκλοφόρησε το πρώτο της προσωπικό άλμπουμ, με τίτλο Bella Donna, αναδεικνύοντας τόσο την τρυφερή, όσο και την σκληροπυρηνική πλευρά της. Αν δεν έχετε ακούσει το Edge Of Seventeen ποτέ στην ζωή σας: α) γιατί; και β) σας δίνουμε λίγο χρόνο να το κάνετε και να επιστρέψετε!

Κάνουμε ένα γενναίο fast-forward και φτάνουμε σε λιγάκι πιο σύγχρονα μονοπάτια. Οι Paramore σχηματίστηκαν το 2004 και έκτοτε η εξαιρετικά δυναμική φωνή της Hayley Williams δεν σταματά να ακολουθεί τους φαν της συγκεκριμένης μουσικής. Ακόμα κι αν δεν ακούς Paramore, ακούς Paramore. Επιτρέψτε μου να εξηγήσω. Δεν υπάρχει περίπτωση να σκρολάρεις αμέριμνος στο Tik Tok και να μην έχεις πέσει πάνω στο εντυπωσιακό Live high note της Hayley στο “All I Wanted”, “Into you”, “Ain’t it Fun” και “Misery Business” είναι μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια τους. H Williams είναι πασίγνωστη για τις ζωντανές της εμφανίσεις, στις οποίες πραγματικά «τα σπάει», όπως ακριβώς «σπάει» και τα στερεότυπα των front men στην ροκ μουσική σκηνή. Η επιτυχία συνεχίζεται ακάθεκτα, καθώς στα φετινά Grammy και μετά από δυο δεκαετίες στο προσκήνιο, οι Paramore κέρδισαν τα βραβεία για το Καλύτερο Ροκ Άλμπουμ και την Καλύτερη Εναλλακτική Μουσική Εκτέλεση.

Οι Evanescence από πάντα είχαν μια οριακά μαγική επίδραση στο ευρύ κοινό. Ακόμα κι αν δεν είσαι μεγάλος φαν του συγκεκριμένου είδους μουσικής που υπηρετούν, έχουν την ικανότητα να σε μετατρέψουν σε hardcore ή έστω εκκολαπτόμενο hardcore ροκά. Έστω τα Bring me Back to Life και My Immortal, μπορούν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα να σου αλλάξουν εντελώς τη διάθεση. Κι αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην μεθυστική φωνή της τραγουδίστριάς τους, της Amy Lee. Τόσο ακούγοντας τα άλμπουμ ξανά και ξανά, όσο καθώς βλέπουμε τις live εκτελέσεις των τραγουδιών και συνακόλουθα την εκρηκτική παρουσία της επι σκηνής, μας δίνει την αίσθηση πως ακούμε κάποια μυθική σειρήνα, η οποία μας μαγνητίζει ολοκληρωτικά και μας παρασύρει σε ένα άλλο σύμπαν. Η Amy και οι Evanescence, γνώρισαν την μεγαλύτερη επίσημή τους αναγνώριση, όταν το 2004 κέρδισαν 2 βραβεία Grammy, εκ των 6 συνολικών τους υποψηφιοτήτων. Έκτοτε, συνεχίζουν να σημειώνουν μια εξαιρετικά εκρηκτική καριέρα ταξιδεύοντας μέσα από κόσμους που κυριαρχούν οι ροκ, electronica, κλασική, gothic και συμφωνική μέταλ.

Τα αδέρφια Carpenter ήταν τα πρώτα που καθιέρωσαν αυτό που χαρακτηρίζουμε Sunshine Pop. Ξεκίνησαν το 1968, με soft rock διαθέσεις, φλερτάροντας απροκάλυπτα την pop της εποχής. Η Karen Carpenter αποτελεί μέχρι και σήμερα μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του είδους, κυριαρχώντας στα chart και στις καρδιές του κοινού, κατά την δεκαετία του ’70. Αυτοδίδακτη στα drums, στις live εμφανίσεις των αδελφών, μαγνήτιζε τους πάντες με το αστραφτερό χαμόγελό της και την μαγνητιστική χροιά της. Μετά τον τραγικό και πρόωρο θάνατό της, το 1985, από καρδιακή προσβολή που προκλήθηκε από την ανορεξία που την βασάνιζε, ο αδελφός της, Richard Carpenter, άφησε πίσω του την μουσική των Carpenters, αφού του ήταν αδύνατο να τη διανοηθεί χωρίς την φωνή της αδελφής του.

Το βρετανικό duo ήρθε στο προσκήνιο μέσα στο 1980. Αμέσως μετά την διάλυση των The Tourists, η Annie και ο Richard, αποφάσισαν να συνεχίσουν από κοινού την μουσική τους καριέρα, σχηματίζοντας ένα αχτύπητο δίδυμο, το οποίο η καλλιτέχνις ονόμασε Eurythmics. Το όνομα προήλθε από την ενασχόληση της με την ρυθμική και όπως έχει δηλώσει και η ίδια, η λέξη της άρεσε ιδιαιτέρως καθώς περιείχε το “Eur” για την Ευρώπη και την λέξη “Rythm”. Εντάξει, πρέπει να ζεις κάτω από μια πέτρα για να μην έχεις ακούσει το πιο πασίγνωστό τους κομμάτι “Sweet Dreams”, σε τουλάχιστον 56 παραλλαγές του ανά τα χρόνια. Πανίσχυρη σκηνική παρουσία, ανδρόγυνο στυλ, καταγάλανα μάτια και μια πέρα για πέρα επιδραστική φωνή που δύσκολα προσπερνιέται. Η Annie Lennox συγκαταλέγεται στα πιο υποτιμημένα fashion icon της δεκαετίας του ’80, αλλά και καλλιτέχνες γενικότερα. Αν είσαι νοσταλγός εκείνης της εποχής, πάτα play και δεν θα χάσεις!

Για το συγκεκριμένο μουσικό ζευγάρι, φαντάζομαι πως δεν χρειάζονται ιδιαίτερες συστάσεις. Οι Roxette, αποτελούν το δεύτερο πιο πετυχημένο σουηδικό συγκρότημα μετά τους σπουδαίους ABBA. Αν αυτό δεν σας λέει κάτι, θα σας πει το “It Must Have Been Love”, ένα από τα πιο γνωστά τους και best-selling κομμάτια, που αποτέλεσε το τραγούδι της ταινίας “Pretty Woman”. Αν ούτε αυτό, πάλι σας λέει κάτι, ας το ξανά προσπαθήσουμε: Eχετε ακούσει το “Άκου την καρδιά” της Σοφίας Βόσσου; Ε, δεν είναι ακριβώς της Σοφίας Βόσσου, αλλά αποτελεί την ελληνικη διασκευή του Listen to Your Heart, των Roxette. Τώρα δεν μπορεί, σας κάλυψα. Η Marie Fredriksson, η αξέχαστη καλλιτέχνιδα, με μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές της δεκαετίας του ’80, ερμήνευε τις άκρως ρομαντικές μπαλάντες των Roxette με έντονη τη σπαρακτικότητα στη φωνή της. Μαζί με τον συνοδοιπόρο της, Per Gessle, αποτέλεσαν ένα επαναστατικό ντουέτο που ανέτρεψε τα σεξιστικά στερεότυπα της εποχής, που μεταξύ άλλων μάστιζαν και την μουσική βιομηχανία. Η διαδικασία παραγωγής της μουσικής τους ήταν χωρισμένη ίσα στα δύο, όπως και η ερμηνεία της, ανοίγοντας τον δρόμο για ισότητα και κατάρριψη πολλών μύθων.

Οι The Cranberries μας έχουν χαρίσει πολλά από τα τραγούδια που τώρα ανήκουν σε κάτι λίστες που συναντάμε εδώ κι εκεί με τίτλους όπως, “Τα καλύτερα ροκ τραγούδια όλων των εποχών, “Τα τραγούδια που ακόμα κι αν δεν ξέρεις, έχεις σίγουρα ακούσει μια φορά στη ζωή σου” και τα συναφή. Πρώτα, πρώτα, το “Zombie” που δεν αποτυγχάνει να μας καθηλώνει στο άκουσμα τους ακόμα και σήμερα. Η μοναδική και πολυδιάστατη φωνή της Dolores O’Riordan ήταν η αρχή των πάντων. Ένα μαγικό συνονθύλευμα από τραγουδιστικές τεχνικές που της έβγαιναν τόσο αβίαστα, όπως ο χαρακτηριστικός της λαρυγγισμός ή yodeling σε συνδυασμό με την μαγνητιστική της ιρλανδική προφορά, είναι από τα στοιχεία που την καθιστούν μια από τις πιο ικανές και αλησμόνητες ροκ φωνές παγκοσμίως.

You and me/We used to be together… το να ακούς αυτό το opening γνωρίζοντας ποιο τραγούδι ακολουθεί, σε μετατρέπει αυτομάτως σε μια πληγωμένη και νευριασμένη γυναίκα που ουρλιάζει με πάθος κάθε στίχο. Ανεξαρτήτως αν αυτό ισχύει ή όχι, όλοι έτσι νιώθουμε. Οι No Doubt και η ιδρύτρια frontwoman τους, Gwen Stefani, μπορεί να ξεκίνησαν σαν rock μπάντα το 1986, όμως μέχρι τώρα στο πέρα της καριέρας τους έχουν επηρεαστεί από ska, ska-punk, ρέγκε, dancehall και φυσικά pop μουσικά είδη. Μια από τις πιο σημαντικές στιγμές τους, ήταν η πανηγυρική νίκη στα βραβεία Grammy του 2001, για τραγούδια από το άλμπουμ “Rock Steady”, το οποίο είχαν ηχογραφήσει στην Τζαμάικα, σε συνεργασία με τους Τζαμαϊκανούς καλλιτέχνες Bounty Killer, Sly and Robbie και Lady Saw. Αν δεν τους έχεις ψάξει, δύσκολα μαντεύεις αυτή την πολυδιάστατη μουσική, με τους τόσο ενδιαφέροντες -και όπως αποδεικνύεται πετυχημένους- πειραματισμούς. Η frontwoman, εκτός από το ότι στα 54 της, δεν φαίνεται πραγματικά να έχει περάσει χρόνος από πάνω της, παραμένει διαχρονικά μια από τα πιο εμβληματικά μουσικά και αισθητικά είδωλα, ενώ η παρουσία της πάνω στη σκηνή είναι πολλά παραπάνω από εκρηκτική.

Εντάξει, εδώ θα κλέψω λιγάκι. Κι αυτό γιατί τα μέλη των Boygenius είναι τρία και είναι όλες γυναίκες. Όμως, λίγο η πρόσφατη τεράστια επιτυχία στα Grammy, λίγο το ευφυές όνομα και η όλη η δυναμική του γκρουπ, δεν μου άφησε άλλη επιλογή. Επειδή, όμως πρόκειται για το πιο νεοσύστατο γκρουπάκι της λίστας αυτής και ίσως να μην το ξέρετε, ας σας τις συστήσω. Ας ξεκινήσω με το ότι δεν αποτελούν γκρουπ, αλλά σούπερ γκρουπ, όπως τις χαρακτηρίζουν. Ήταν που λέτε τρεις iconic καλλιτέχνιδες της εναλλακτικής και indie μουσικής, που ένωσαν τις δυνάμεις τους και σχημάτισαν ένα υπερ-γκρουπ, με ένα ρηξικέλευθο όνομα. Το Boygenius είναι εμπνευσμένο από την θεοποίηση από την μουσική βιομηχανία (και γενικότερα την ποπ κουλτούρα) των ανδρών/αγοριών που, από νεαρή ηλικία, θεωρούνται ιδιοφυΐες και ότι θα διαπρέψουν σε ό,τι κι αν κάνουν, οπότε πρέπει να το κάνουν. Αυτό ακριβώς το mindset προσπαθούν να διοχετεύσουν και στην μουσική τους. Στην τελευταία τελετή των μουσικών βραβείων Grammy, έφυγαν με τρεις νίκες, μεταξύ των οποίων και αυτή στην κατηγορία Καλύτερο Εναλλακτικό Άλμπουμ για το “Cool About It”. Από εδώ και πέρα οι Julien Baker, Phoebe Bridgers,και Lucy Dacus περνούν σε μια φάση παύσης από το γκρουπ, το οποίο μας στενοχωρεί μεν, αλλά μας δίνει την ευκαιρία να ακούσουμε ξανά και ξανά την μουσική τους και να τις γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα, μέχρι την μεγάλη τους επιστροφή!