Status Update: Ζωή Ξανθοπούλου, σκηνοθέτις – ηθοποιός

Μάλλον γεννήθηκα καλλιτεχνικά ανήσυχη. Το ερέθισμα της αρχής ψάχνω να το βρω μέσα από τις δουλειές μου.

Η αγάπη και η καλοσύνη των γονιών μου, η αισθητική των πραγμάτων του πρώτου μου μεγάλου έρωτα, ο «Ξένος» του Καμύ και «Ο αφρός των ημερών» του Μπορίς Βιαν.

Η τηλεόραση και ο κινηματογράφος προηγήθηκαν σε σπουδές κι επαγγελματική εμπειρία. Μου προσέφεραν φίλους, ταξίδια και γνώσεις για την εικόνα – απαραίτητες και για το θέατρο. Φλερτάρω πάντα μαζί τους. Κυρίως με τον κινηματογράφο. Είναι έρωτας.

Ο βιωμένος χρόνος της πρόβας. Είναι μαγικό το θέατρο. Νομίζεις ότι δαμάζεις το χρόνο και τον χώρο. Ίσως και να συμβαίνει αυτό πραγματικά.

το θέατρο που ερευνά κι εξελίσσεται συνεχώς και -ίσως- αλλάζει, που συνδυάζει στοιχεία απ’ όλες τις τέχνες, που τον ενδιαφέρει να χτίσει γέφυρα την οποία θέλει να την περπατήσει το κοινό – όσο επισφαλής κι αν είναι.

Εξαρτάται από τα project, τους συνεργάτες – πολύ βασικό αυτό – και τη φάση ζωής μου κάθε φορά. Μου αρέσει που έχω πολλές δημιουργικές διεξόδους. Παλιά με βασάνιζε η σκέψη ότι πρέπει να αποφασίσω για ένα. Τώρα, ξέρω ότι είμαι όλα αυτά που είμαι. «Όλα είναι μέρος του όλου» όπως αναφέρει κι ο Τομ Ρόμπινς στον αγαπημένο μου «Τρυποκάρυδο».

Η υποκριτική είναι πρώτη στη σκέψη και στην καρδιά μου.

τη στιγμή που ήμουν έτοιμη να τα παρατήσω όλα εδώ. Με ανανέωσαν, με επαναπροσδιόρισαν κι άνοιξαν έναν δρόμο που συνεχίζει να ανοίγει. Γνώρισα καλλιτέχνες, ένιωσα αποδοχή και δημιούργησα με νέα αισθητική. Νιώθω τυχερή γιατί, είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκηνοθέτις ή συγγραφέας, οι παραστάσεις κίνησαν το ενδιαφέρον του κοινού εκεί και είχαν επιτυχία.

θα ήθελα στο ελληνικό θέατρο να αλλάξει ο τρόπος που, ένα μεγάλο μέρους του κοινού του, επιλέγει τις παραστάσεις. Και η νοοτροπία του τι είναι επιτυχία ή αποτυχία.

Να δουλεύουν και να δημιουργούν κάτω από οποιαδήποτε περίσταση.

για να προτείνω έναν κόσμο με δικά μου υλικά. Η ελληνική δραματουργία, λόγω γλώσσας, συχνά με παρακινεί πιο εύκολα.

είναι ένα πυκνό κείμενο που σε καλεί ν’ ανακαλύψεις κρυμμένα νοήματα ώστε να αναδυθούν οι καταπιεσμένες ζωές των ηρώων. Έχει πολλά επίπεδα ανάγνωσης, είναι στο όριο της πραγματικότητας με τη φαντασία, είναι άγριο και τρυφερό μαζί. Όπως η ζωή, δηλαδή.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση, οι παθογένειες είναι εντελώς οικείες. Η Ισπανία είναι πολύ κοντά στην Ελλάδα σε νοοτροπίες και οικογενειακές-κοινωνικές σχέσεις. Το κείμενο μιλά για πράγματα που μας απασχολούν εδώ, εμφανώς πλέον – κυρίως τα τελευταία χρόνια – αλλά και για άλλα, μύχια ένστικτα που δεν τολμάμε να ακουμπήσουμε.

Απαντώ ότι δεν είμαστε απλώς και μόνο συνένοχοι, αλλά και θύτες. Οι άνθρωποι οφείλουμε να ενδιαφερόμαστε για τους ανθρώπους. Να αγκαλιάζουμε την ψυχή τους, όποια κι αν είναι. Η ανθρωποφαγία έχει πολλές μορφές. Πρέπει να σταθούμε γενναία στο πλάι των ανθρώπων. Πρώτα πρέπει να βουτήξουμε με θάρρος μέσα μας και να βρούμε τη δύναμή μας, απαλλαγμένοι από κοινωνικές επιβολές και μάταιους φόβους.

Η σκηνοθεσία όμως τώρα είναι πιο δύσκολη περίπτωση. Έχω απέναντί μου και μαζί μου έναν υπέροχο και πολυδιάστατο ηθοποιό, τον Αργύρη Ξάφη, και οφείλω να δημιουργήσω έναν κόσμο ολόκληρο όπου όλοι οι ήρωες του έργου -που ερμηνεύονται από έναν ηθοποιό- θα βρουν το ζωτικό τους χώρο να αναπνεύσουν και να αναπτυχθούν. Δεν είμαι, πλέον, μόνη. Έχω και την ευθύνη του Άλλου, με αγάπη και χαρά. Κι αυτό είναι βασικό συστατικό του θεάτρου. Και της ζωής.

Μια «Λοκαντιέρα» με αντρικό θίασο και σχόλιο για τις γυναίκες αλλά και για την τέχνη. Επίσης, μια παράσταση όπου θα με σκηνοθετήσει ο Σπύρος Γραμμένος σε κείμενά του, δυο project στη Γερμανία και τη Νέα Υόρκη και άλλα πολλά. Προς το παρόν, αναμένω με χαρά να ξεκινήσει «Το πιο όμορφο σώμα» το ταξίδι του. Είναι ήδη ένα όμορφο ταξίδι.

Και μετά όποιος βρεθεί μπροστά μου. Ενθουσιάζομαι συχνά και πολύ και το μοιράζομαι με ευκολία. Ποτέ δε θα σταματήσω να θέλω να μοιράζομαι.