10 νέες αγαπημένες λογοτεχνικές ιστορίες γένους θηλυκού

Η Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε στις 8 Μαρτίου αλλά ολόκληρη η εβδομάδα αυτή ήταν αφιερωμένη στις γυναίκες, γεγονός που μας δίνει ακόμη περισσότερες αφορμές να τις τιμήσουμε με όσους περισσότερους τρόπους μπορούμε.

Φυσικά, από αυτούς τους τρόπους δε θα μπορούσε να λείπει η λογοτεχνία, η οποία έχει γεννήσει κατά καιρούς κάποιους από τους πιο θρυλικούς γυναικείους χαρακτήρες που έχουν αφήσει ανεξίτηλο το σημάδι τους στην ποπ κουλτούρα, ενώ συνεχίζει ασταμάτητα να χαρίζει στους αναγνώστες ιστορίες δυναμικές, ευαίσθητες και συγκινητικές, που μας εμπνέουν καθημερινά και μας υπενθυμίζουν τη σημασία της ημέρας.

Επειδή όμως μπορεί να γίνει δύσκολη η διαδικασία επιλογής του ιδανικότερου αναγνώσματος που να αφορά ιστορίες γυναικείας χειραφέτησης, νέες αλλά και παλιότερες, ζητήσαμε για ακόμα μία φορά τη βοήθεια 5 αγαπημένων εκδοτικών οίκων, για να μας προτείνουν τα 10 καλύτερα βιβλία που αξίζει όλοι να διαβάσουμε, με αφορμή την Ημέρα της Γυναίκας – και όχι μόνο!

Ως την ιδανικότερη επιλογή για την Ημέρα της Γυναίκας, οι εκδόσεις Μεταίχμιο θεωρούν το “Κορίτσι“, το νέο βιβλίο της Camille Laurens, ένα δυναμικό και βαθιά ευαίσθητο βιβλίο για τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία ανά τα χρόνια, που δε θα αφήσει κανέναν αναγνώστη ασυγκίνητο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Η Λωράνς Μπαρρακέ γεννήθηκε το 1959 σε μια μεσοαστική οικογένεια της Ρουέν. Από πολύ νωρίς κατάλαβε, μέσα από τη γλώσσα και τις νουθεσίες των γονιών της, ότι η θέση των κοριτσιών είναι κατώτερη της θέσης των αγοριών. Κι αυτό μοιάζει να επιβεβαιώνεται παντού, στο σχολείο, στη σχολή χορού, στη λογοτεχνία, οπουδήποτε η γλώσσα επιβάλλει την κυριαρχία του αρσενικού γένους. «Έχετε παιδιά» ρωτάνε τον πατέρα της. «Όχι, έχω δύο κορίτσια» απαντά εκείνος. Και μετά, η Λωράνς θα γίνει κι εκείνη μητέρα. Να είσαι κορίτσι, να αποκτάς κορίτσι: Πώς γίνεται; Τι πρέπει να μεταδώσεις και τι να αφήσεις πίσω;

Μιας και αναφερόμαστε στη γυναικεία χειραφέτηση, οι εκδόσεις δε θα μπορούσαν παρά να μας προτείνουν και το εξαιρετικά διαχρονικό και αγαπημένο βιβλίο της Βιρτζίνια Γουλφ με τίτλο “Ένα δικό της δωμάτιο“, το οποίο αποτελεί ένα από τα πλέον κλασικά μυθιστορήματα, που πρέπει κάθε γυναίκα να έχει διαβάσει έστω μία φορά στη ζωή της!

Λίγα λόγια για το βιβλίο: “Αν ζήσουμε άλλον έναν αιώνα –μιλάω για τη συλλογική ζωή, που είναι η αληθινή ζωή, και όχι για τις μικρές ζωές που ζούμε ατομικά– και έχουμε πεντακόσιες λίρες τον χρόνο και ένα δωμάτιο δικό µας η καθεμιά· αν συνηθίσουμε να έχουμε την ελευθερία και το θάρρος να γράφουμε ακριβώς αυτό που σκεφτόμαστε· αν δραπετεύουμε λίγο από το κοινόχρηστο καθιστικό και βλέπουμε τους ανθρώπους όχι πάντα στο πλαίσιο της σχέσης του ενός µε τον άλλον αλλά σε σχέση µε την πραγματικότητα· καθώς και τον ουρανό και τα δέντρα ή οτιδήποτε όπως είναι στην πραγματικότητα… αν αντιμετωπίσουμε το γεγονός, γιατί είναι γεγονός, ότι δεν υπάρχει μπράτσο να πιαστούμε, αλλά ότι προχωράμε μόνες και ότι η σχέση µας είναι µε τον κόσμο της πραγματικότητας κι όχι µε τον κόσμο των ανδρών και των γυναικών, τότε θα υπάρξει η ευκαιρία και η νεκρή ποιήτρια που ήταν η αδελφή του Σαίξπηρ θα ανακτήσει το σώμα που τόσες φορές θυσίασε».

Ένα άκρως σημαντικό ζήτημα θίγει η πρώτη επιλογή των εκδόσεων Διόπτρα. Ο λόγος για το πολυβραβευμένο μυθιστόρημα “Όλη μου η οργή” της Sabaa Tahir, πρώτης μουσουλμάνας Αμερικανοπακιστανής συγγραφέως που κέρδισε το National Book Award, το οποίο πραγματεύεται τις δυσκολίες του να έχεις γεννηθεί γυναίκα σε κάποιες μουσουλμανικές χώρες, αλλά και την αντιμετώπιση που λαμβάνουν αυτές οι γυναίκες όταν ανοίγουν τα φτερά τους προς τις δυτικές χώρες, κυνηγώντας τα όνειρά τους.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Η Μισμπά, ένα ονειροπόλο κορίτσι που αγαπά τις ιστορίες, μόλις έχει παντρευτεί τον Ταουφίκ. Μια τραγωδία τους φέρνει στις ΗΠΑ, όπου ανοίγουν ένα μοτέλ για να κάνουν μια νέα αρχή. Ο Σαλ και η Νουρ είναι κάτι παραπάνω από φίλοι· είναι οικογένεια. Μεγαλωμένοι ως παρείσακτοι στη μικρή πόλη του Τζούνιπερ της Καλιφόρνια, καταλαβαίνουν απόλυτα ο ένας τον άλλον. Ώσπου μια σύγκρουση θα σπάσει τον δεσμό μεταξύ τους. Ο θυμός δεν είναι η κατάλληλη λέξη. Οργή. Αυτό είναι το συναίσθημα που μου τρώει τα σωθικά. Οι δύο έφηβοι θα δοκιμάσουν τα όρια της φιλίας και του εαυτού τους. Ο Σαλ θα αναλάβει το οικογενειακό μοτέλ, καθώς η υγεία της μητέρας του φθίνει και ο πατέρας του υποφέρει από αλκοολισμό. Η Νουρ, ορφανή από γονείς, αναγκάζεται να δουλέψει στην κάβα του θείου της, ενώ παράλληλα στέλνει κρυφά αιτήσεις σε πανεπιστήμια. Σε μια ισλαμοφοβική κοινωνία, οι δύο έφηβοι πλέκουν μια συγκλονιστική ιστορία για τη δύναμη των ανθρώπων.

Δεύτερη επιλογή των εκδόσεων αποτελεί το πρόσφατο βιβλίο της ήδη πολυβραβευμένης Sarah Bernstein, μία αξιοζήλευτη ωδή στη διαφορετικότητα, την στοχοποίηση που οδηγεί στην απομόνωση και την καταπίεση που υφίστανται οι γυναίκες, με τίτλο “Σπουδή στην υποταγή”.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Μια νεαρή γυναίκα μετακομίζει σε μια απομακρυσμένη χώρα του Βορρά, που ήταν κάποτε η χώρα των προγόνων της. Εδώ ζει τώρα ο πλούσιος αδελφός της, πρόσφατα χωρισμένος, κι εκείνη έρχεται να κάνει αυτό που έχει μάθει καλύτερα στη ζωή της: να τον υπηρετεί. Απομονωμένη στο τεράστιο σπίτι του μέσα στο δάσος, ολομόναχη καθώς εκείνος λείπει για δουλειές, μέσα σε μια φύση σιωπηλή και επιβλητική, κοιτάζει από μακριά τη μικρή πόλη στην κοιλάδα. Οι ντόπιοι τη βλέπουν με καχυποψία. Είναι ξένη. Παρείσακτη. Επικίνδυνη. Κάθε της προσπάθεια να είναι καλή μέσα στον τρομερό κόσμο αποτυγχάνει. Κάθε της κίνηση παρερμηνεύεται. Όταν παράξενα και μακάβρια γεγονότα αρχίζουν να συμβαίνουν –μια προβατίνα γεννάει το αρνάκι της νεκρό, οι αγελάδες τρελαίνονται και πρέπει να θανατωθούν όλες–, η ευθύνη αποδίδεται σ’ εκείνη. Ένα μυθιστόρημα για θύτες και θύματα, για τη στοχοποίηση και την ενοχή, την εξουσία και την υποταγή. Και, εντέλει, την επιβίωση.

Την ιστορία μίας “Ασήμαντης γυναίκας“, η οποία περνούσε τόσο απαρατήρητη, που κανένας δεν μπορούσε να πιστέψει ότι ήταν ταυτόχρονα η πιο επικίνδυνη κατάσκοπος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, αποφάσισε να γράψει η Sonia Purnell, βασισμένη στην πραγματική ζωή της Βιρτζίνια Χολ, και οι εκδόσεις Μίνωας δεν μπορούσαν να μη μας την προτείνουν, ως ένα από τα ιδανικότερα αναγνώσματα σχετικά με την Ημέρα της Γυναίκας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Το 1942 η Γκεστάπο μετέδωσε μια επείγουσα ανακοίνωση: «Είναι η πιο επικίνδυνη κατάσκοπος των Συμμάχων. Πρέπει να τη βρούμε και να την εξολοθρεύσουμε». Ο στόχος τους ήταν η Βιρτζίνια Χολ, μια νεαρή γυναίκα από τη Βαλτιμόρη που κατάφερε να προσχωρήσει στην κατασκοπευτική οργάνωση γνωστή με το προσωνύμιο «Ministry of Ungentlemanly Warfare» του Ουίνστον Τσόρτσιλ. Η Χολ έγινε η πρώτη κατάσκοπος των συμμαχικών δυνάμεων που βοήθησε να ανάψει η φλόγα της γαλλικής αντίστασης, φέρνοντας επανάσταση στον τρόπο που διεξάγονταν έως τότε οι μυστικές πολεμικές επιχειρήσεις.

Μια διαφορετική πτυχή της γυναικείας υπόστασης τονίζουν οι εκδόσεις με την επόμενη επιλογή τους, αυτή της μητρότητας. Συγκεκριμένα, μας προτείνουν “Το δωμάτιο των θαυμάτων“ του Julien Sandrel, ένα βιβλίο άκρως συγκινητικό και γεμάτο ελπίδα και μηνύματα, που μας φωνάζουν να ζούμε την κάθε στιγμή στο έπακρο, μαζί με τους αγαπημένους μας ανθρώπους.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Ο Λουί είναι δώδεκα ετών. Ένα πρωί, τη στιγμή που θέλει να εκμυστηρευτεί στη μητέρα του, τη Θέλμα, ότι είναι για πρώτη φορά ερωτευμένος, καταλαβαίνει ότι εκείνη έχει το μυαλό της αλλού. Η δουλειά της την απασχολεί σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα. Έτσι λοιπόν φεύγει, θυμωμένος και απογοητευμένος, με το σκέιτ του, περνάει τον δρόμο με φόρα… και μεταφέρεται στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση. Η Θέλμα, μια μέρα που επιστρέφει απελπισμένη στο σπίτι, βρίσκει ένα τετράδιο κάτω από το στρώμα του γιου της, όπου έχει καταγράψει όλα τα «θαύματα», όλες τις εμπειρίες που θα ήθελε να ζήσει στη ζωή του. Και τότε παίρνει την απόφαση να τα πραγματοποιήσει η ίδια. Αν ο Λουί ακούσει τις περιπέτειές της, θα καταλάβει πόσο όμορφη είναι η ζωή και ίσως αυτό τον βοηθήσει να επανέλθει. Όμως δεν είναι και τόσο εύκολο να ζήσεις τα όνειρα ενός εφήβου, όταν είσαι σχεδόν σαράντα…

Με ένα διαφορετικό λογοτεχνικό ύφος ξεκινούν τις προτάσεις τους οι εκδόσεις Ψυχογιός, και φυσικά δεν παραπονιόμαστε καθόλου, αφού η πρόταση αυτή αφορά το νέο βιβλίο 2 αγαπημένων Ελληνίδων συγγραφέων, της Λένας Μαντά και της Κλαίρης Θεοδώρου, οι οποίες ένωσαν τις δυνάμεις τους και συγκρότησαν 3 ανεπανάληπτα crime μυθιστορήματα, όπως είναι και το πιο πρόσφατό τους, με τίτλο “Γυναικεία Υπόθεση 3: Scripta Manent”.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: <Η καρδιά>: το πιο σημαντικό –κυριολεκτικά και συμβολικά– ανθρώπινο όργανο. Σύμβολο του έρωτα, της αγάπης, της στοργής. Εκφράζει την επιθυμία, το συναίσθημα, τη συγκίνηση. Ορίζει τη ζωή. <Η ραγισμένη καρδιά>: σύμβολο της προδοσίας, της απάτης, της εγκατάλειψης. Εκφράζει τη μοναξιά, τη θλίψη, τη ματαίωση. Ορίζει τον θάνατο. Τι μπορεί όμως να συμβολίζει μια καρδιά που δε βρίσκεται πια στη θέση της; Χωρίς ουδέποτε μάλιστα να έχει σταματήσει να χτυπά; Η Νόρα Δενδρινού και ο Νικόλας Παναγιωτίδης καλούνται αυτή τη φορά να καταδυθούν σε κόσμους σκοτεινούς και επικίνδυνους. Βυθίζονται εκεί όπου το ένστικτο της επιβίωσης γεννά τον φόνο. Όπου ο θάνατος σημαίνει ζωή. Όπου ο έρωτας γίνεται τρόμος και η αγάπη φυλακή. Όπου η κλασική λογοτεχνία συναντά την… παραλογοτεχνία.

Εξίσου ιδανικό βιβλίο που αναφέρεται με τον τρόπο του στη γυναικεία χειραφέτηση και ενδυνάμωση σύμφωνα με τις εκδόσεις, είναι το νέο βασισμένο σε αληθινή ιστορία μυθιστόρημα της Μαρίας Παναγοπούλου, με τίτλο “Οι γυναίκες δεν κλαίνε“, το οποίο θίγει στις σελίδες του ένα εξαιρετικά μείζον θέμα, αυτό του stalking, και της αίσθησης ασφάλειας που θα έπρεπε πάντα να νιώθουν οι γυναίκες, όμως για να την εξασφαλίσουν χρειάζεται τις περισσότερες φορές να ακολουθήσουν κάποιες πολύτιμες συμβουλές, όπως αυτές που μοιράζεται μαζί μας η συγγραφέας.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Είμαι η Μπιάνκα. Ετών τριάντα. Διαφημίστρια. Μέχρι πριν από δύο εβδομάδες, η ζωή μου πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Δεκατέσσερις ημέρες χρειάστηκαν για να ανατραπούν όλα. Σε κάθε ανάσα μου, έχω πλέον την αίσθηση πως κάποιος με παρακολουθεί. Έπαψα να ενεργοποιώ το τηλέφωνό μου. Έπαψα να μπαίνω στο Διαδίκτυο. Έπαψα να βγαίνω από το σπίτι μου. Δε με έχει αγγίξει. Κι όμως, έχω κακοποιηθεί βάναυσα. Δεν έχει διεισδύσει στο σώμα μου. Κι όμως, έχω βιαστεί άγρια. Το πήρα πια το μάθημά μου: ζω σε μια κοινωνία όπου η γυναίκα είναι πάντα συνυπεύθυνη. Ό,τι κι αν της συμβαίνει, φταίει και αυτή. Ενίοτε, φταίει μόνο αυτή. Όπως κάθε εγκληματική πράξη, έτσι κι αυτή, της οποίας είμαι θύμα, έχει έναν επιστημονικό ορισμό. Την αποκαλούν stalking και την περιγράφουν ως «έμμονη παρενοχλητική παρακολούθηση, που προκαλεί στρες ή φόβο». Αδημονώ για την ημέρα που θα λήξει το μαρτύριό μου. Όποιο κι αν είναι το φινάλε του…

Στην πρώτη επιλογή των εκδόσεων Κλειδάριθμος, τον “Νυχτερινό δρόμο“ της Kristin Hannah, βρίσκουμε ακόμη ένα μυθιστόρημα που θίγει τη μητρότητα, και μαζί με αυτήν τονίζει τη σημασία της συγχώρεσης, αλλά και της οικογενειακής θαλπωρής, που κάποιες φορές είναι απαιτητική η διατήρησή της.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Επί δεκαοχτώ χρόνια, η Τζουντ Φαραντέι δίνει προτεραιότητα στις ανάγκες των παιδιών της παραμερίζοντας τις δικές της και το αποτέλεσμα είναι ορατό – τα δίδυμα παιδιά της, η Μία και ο Ζακ, είναι δύο έξυπνοι και ευτυχισμένοι έφηβοι. Όταν η Λέξι Μπέιλ μετακομίζει στη μικρή, κλειστή πόλη τους, η Τζουντ είναι η πρώτη που την καλοδέχεται. Η Λέξι, πρώην παιδί ανάδοχων οικογενειών, με σκοτεινό παρελθόν, σύντομα γίνεται η καλύτερη φίλη της Μία. Ο Ζακ ερωτεύεται τη Λέξι και οι τρεις τους γίνονται αχώριστοι. Η Τζουντ κάνει ό,τι μπορεί για να προστατεύσει τα παιδιά της, αλλά η τελευταία χρονιά του λυκείου είναι για όλους μια δοκιμασία. Ένα επικίνδυνο, εκρηκτικό διάστημα με αλκοόλ, αυτοκίνητα, πάρτι και παιδιά που θέλουν να ξεδώσουν. Και μετά, μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα, εξαιτίας μιας λάθος απόφασης, η οικογένεια Φαραντέι διαλύεται και η Λέξι χάνει τα πάντα. Τα επόμενα χρόνια, όλοι καλούνται να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες εκείνης της βραδιάς και να βρουν έναν τρόπο να ξεχάσουν… ή τη δύναμη να συγχωρήσουν.

Ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον κοινωνικό μυθιστόρημα για την ενέργεια που άθελά τους “κουβαλούν” οι λέξεις ανάλογα με το ποιος τις χρησιμοποιεί, μάς κράτησαν για το τέλος οι εκδόσεις. Ο λόγος για το “Λεξικό των χαμένων λέξεων“, το οποίο έχει ήδη συναρπάσει τους αναγνώστες και των 29 χωρών όπου κυκλοφορεί, καθώς η συγγραφέας του, Pip Williams, καταφέρνει με έναν απόλυτα λυρικό τρόπο να τους ταξιδέψει σε μία εποχή ορόσημο για τα δικαιώματα των γυναικών, και όχι μόνο.

Λίγα λόγια για το βιβλίο: Το 1901 οι συντάκτες του Λεξικού της Οξφόρδης ανακαλύπτουν ότι από τα λήμματά του λείπει η λέξη δούλα. Το Λεξικό των χαμένων λέξεων αφηγείται την ιστορία του κοριτσιού που την έκλεψε. Η Εσμέ, ορφανή από μητέρα, περνάει τα παιδικά της χρόνια στο σκριπτόριο ενός μικρού οικήματος στην Οξφόρδη, όπου ο πατέρας της και μια ομάδα λεξικογράφων συγκεντρώνουν λέξεις για το πρώτο Αγγλικό Λεξικό της Οξφόρδης που θα κυκλοφορούσε ποτέ. Η Εσμέ κάθεται κάτω από το τραπέζι διαλογής. Μια μέρα πέφτει στο πάτωμα ένα χαρτί με τη λέξη «δούλα». Κανείς δεν το αναζητά. Η Εσμέ κρύβει το χαρτί στο μπαούλο μιας νεαρής υπηρέτριας και αρχίζει να μαζεύει κι άλλες λέξεις που οι άντρες χάνουν, απορρίπτουν ή και αγνοούν. Αυτές οι λέξεις τη βοηθούν να καταλάβει τον κόσμο. Όσο περνούν τα χρόνια, η Εσμέ συνειδητοποιεί ότι κάποιες λέξεις θεωρούνται πιο σημαντικές από άλλες, κι ότι λέξεις και έννοιες που σχετίζονται με τα βιώματα των γυναικών συχνά δεν καταγράφονται. Έτσι αρχίζει να συγκεντρώνει λέξεις για ένα άλλο λεξικό: Το λεξικό των χαμένων λέξεων.