Ο Φοίβος Δεληβοριάς «ξεφύλλισε» τα άλμπουμ εκείνα που τον καθόρισαν – κι εμείς ήμασταν εκεί

Τι κοινό μπορεί να έχουν ο Φοίβος Δεληβοριάς και η Taylor Swift; Αν εξαιρέσουμε την ελαφρώς clickbait ερώτηση, η απάντηση βρίσκεται στις εμφανίσεις του κάπου στα στενά της Βικτώριας.

Σαν εκκολαπτόμενη φαν πέρασα το κατώφλι του Κυττάρου το περασμένο Σάββατο, μα όταν βγήκα είχα ήδη αναβαθμιστεί σε κάτι υψηλότερο. Μετά από ένα μακροβούτι στις πιο κρυφές πτυχές της δισκογραφικής του πορείας, στο πάθος και το ταλέντο από τα εφηβικά χρόνια, στο “εισιτήριο” από τον Μάνο Χατζιδάκι, στα hits και στα underrated, η επίγευση που μας άφησε το live του Φοίβου Δεληβοριά ήταν κάτι παραπάνω από γλυκιά.

Μπαίνοντας στον χώρο, πριν ξεκινήσει η συναυλία, σε ένα μεγάλο τετράγωνο πλαίσιο στο πίσω μέρος της σκηνής, προβάλλονται εξώφυλλα και στιγμές από την μουσική του πορεία. Μας προϊδεάζουν για το τι ακολουθεί. Κάπου στις 22:30 το live ξεκινάει με τον «Ταχυδρόμο». Η σκηνή του Κυττάρου γεμίζει χρώμα στο background, ενώ στο προσκήνιο τα ηνία λαμβάνει το ηχόχρωμα του Φοίβου Δεληβοριά που θα μας κρατήσει συντροφιά για το υπόλοιπο της βραδιάς.

Μας καλωσόρισε με ένα σύντομο flashback, πίσω στο 1988, όπου ένας 15χρονος Φοίβος αποφασίζει να παρουσιάσει τα τραγούδια του στον σπουδαίο Μάνο Χατζιδάκι. Αυτή ήταν και η αρχή των πάντων. Από τότε ο Φοίβος έχει κυκλοφορήσει οκτώ προσωπικά άλμπουμ και εμπνευσμένος από το μουσικό είδωλο της κόρης του, την Taylor Swift, αποφάσισε να κάνει το δικό του Eras Tour. Μια μεθυστική περιήγηση στα Best of από τα Άπαντα Δεληβοριά.

Με Φλάουτα και Κιθάρες γιορτάσαμε την Επέτειο από το πρώτο άλμπουμ, την «Παρέλαση», το παρθενικό του άλμπουμ από το 1989. Όσοι τραγουδούσαν μέχρι τώρα δειλά-δειλά τους στίχους, πήραν τα πάνω τους, όταν πηδήξαμε πέντε χρόνια και βρεθήκαμε στο 1995 και το «Η Ζωή Μόνο Έτσι είναι Ωραία» και την «Μπόσα Νόβα του Ησαΐα», η οποία ξεσήκωσε όλο το μαγαζί.

Ένα από τα αγαπημένα μου πράγματα στις συναυλίες, όπως θα έχω ξαναπεί, είναι οι ιστοριούλες και το παρασκήνιο που κρύβεται πίσω από τα τραγούδια και την μουσική των καλλιτεχνών. Και η συγκεκριμένη βραδιά ήταν γεμάτη από αυτές. Μια από τις πιο απρόσμενες της βραδιάς ήταν εκείνη πίσω από το πρώιμο ραπ τραγούδι «Το ’πα, το ‘κανα». Ο Φοίβος μοιράστηκε μαζί μας την επιθυμία που είχε τότε να καλέσει τον Θανάση Βέγγο να το τραγουδήσει, καθώς τον θεωρούσε «εκ φύσεως ράπερ». Εκείνος δέχτηκε και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Κυριολεκτικά.

Κάπου ανάμεσα στον Πατήρ Φοίβο Ολομόναχο και την Κική (κάθε βράδυ), σκέφτηκα πως η φωνή του Φοίβου είναι ακριβώς όπως την άκουγα στην διαδρομή μου προς το Κύτταρο (για ζέσταμα, ξέρετε). Στην σκηνή, βέβαια, η αίσθηση και η επίδραση που ασκεί η φωνή του πολλαπλασιάζεται. Κι αυτό γιατί νιώθει απολύτως άνετα και, είτε καθιστός με αγκαλιά την κιθάρα, είτε όρθιος και κινούμενος σε όλο το μήκος της σκηνής (ικανοποιώντας ακόμα και τον πιο “αδικημένο” σε κάθε γωνία) μας κάνει να αισθανόμαστε πως βρισκόμαστε στο σαλόνι του σπιτιού του, όπου μας αφηγείται την μουσική ιστορίας της ζωής του.

Η άγνωστη ομαδική δουλειά στο Εκείνη, με φιλικές συμμετοχές/συμβολές από φίλους όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης και ο Μανώλης Φάμελλος ήταν το highlight των αναμνήσεων από το Χάλια του 1998. Ιστορίες από την οικογένειά του, τα διάφορα ταξίδια του, τις περιόδους που περνούσε το λεγόμενο writer’s block, από τους περιέργως ανέμελους μήνες στον στρατό, οι οποίοι γέννησαν τον Καθρέφτη του 2003, τις αποτυχημένες προσπάθειες στον έρωτα, αλλά και την μια που πέτυχε χωρίς να το περιμένει. Καθώς οι δίσκοι προχωρούν, οι πηγές έμπνευσης μετατοπίζονται και ανθίζουν όλο και περισσότερο. Με το χαρακτηριστικό του χιούμορ, τα εθιστικά στιχάκια του, αλλά και έναν τόσο απολαυστικό τρόπο που μας παρασέρνει στις αφηγήσεις του, ο Φοίβος αποδεικνύει πως η φλόγα του δεν έχει σβήσει.

Ο χαρακτηρισμός «το καλύτερο γκρουπ στο Βόρειο Ημισφαίριο των τελευταίων δεκαετιών» αντικατοπτρίζει επακριβώς την μπάντα που πλαισιώνει τον Φοίβο. Ο Σωτήρης Ντούβας, μάστερ των τυμπάνων, ο Κωστής Χριστοδούλου, ή αλλιώς το Πράγμα, βασιλιάς επί των πλήκτρων, ο παλαίμαχος Κώστας Παντέλης που τα σπάει, ο Yoel Soto Gonzalez, πηγή θετικής ενέργειας και ο πολυμήχανος Χρήστος Λαϊνάς που δεν άφησε όργανο για όργανο να μην παίξει. Από κιθάρα και ηλεκτρικό τύμπανο, μέχρι μπουζούκι και ηλεκτρονικές τσαχπινιές στο λάπτοπ. Όλοι μαζί συνθέτουν έναν μοναδικό ήχο που εξυψώνει το αποτέλεσμα και μας χαϊδεύει τα αυτιά.

Κι αφού εκτονωθήκαμε όσο δεν πάει με την Υβρεοπομπή, περάσαμε την Όμορφη Πόρτα και βρεθήκαμε μετά το διάλλειμα στην Πέρα Χώρα. Περιηγηθήκαμε στο Έξω του 2007, ενώ στον κομβικό Αόρατο Άνθρωπο, βρήκαμε Καταφύγιο. Μέσα στην Ερημιά στην Καλλιθέα, παίξαμε με το τρυφερό κουνελάκι και μετά μπήκαμε στο σύμπαν του Άνιμε και την Εμψύχωσης. Όπως ήταν αναμενόμενο, λιώσαμε στο «Μόνο Ψέματα» και πριν μας αποτελειώσει με την πιο αποκαρδιωτικά ρομαντική «Μπαλάντα», νιώσαμε για λίγο σκληροπυρηνικοί ροκάδες με την Άγρια Ορχιδέα.

Φωτογραφίες: Δημήτρης Μακρής

Κι εκεί που η μουσική σταμάτησε, οι μουσικοί κι ο Φοίβος αποχώρησαν από την σκηνή, βρήκα τον εαυτό μου να θέλει κι άλλο. Όπως και κάθε άλλος στο δωμάτιο. Και φυσικά, όπως καθιερώνεται, εκείνος επέστρεψε με ένα encore που αγαπήσαμε.

«Τελικά το κομμάτι μου που ξέρουν πιο πολύ όλοι και που κάποιοι με βρίζουν πάρα πολύ για αυτό, είναι αυτό που θα παίξω τώρα», ανέφερε πριν πει το τραγούδι που του «εξασφάλισε την αθανασία στις επόμενες γενιές», το Ελεφαντάκι.

Μόνος πια στη σκηνή, με παρέα του όλους εμάς και την κιθάρα του, μας έπαιξε τρία τελευταία τραγούδια και σύμφωνα με εκείνον – τις μεγαλύτερές του επιτυχίες. Το Ελεφαντάκι, το «Όταν σου Χορεύω», το οποίο έγραψε για τη Ρένα Μόρφη και το μαγνητιστικό «Ο Κόσμος σου», το οποίο ακούσαμε στον πιο πρόσφατο δίσκο της Νεφέλης Φασούλη. Η πέρα για πέρα τρυφερή εκτέλεση του τελευταίου ήταν και ο καταλληλότερος τρόπος να κλείσει το μουσικό ταξίδι στο πολυσχιδές και φανταστό σύμπαν του Φοίβου Δεληβοριά.

Ένα ταξίδι που τα είχε όλα και μας έκανε να ευχόμαστε να ήμασταν κι εμείς μέρος τους. Αν και κατά μια άποψη, ο καθένας μας με διαφορετικό τρόπο και σε διαφορετικό χρονικό πλαίσιο, ήταν.