Damsel: Η Millie Bobby Brown αντισυμβατική πριγκίπισσα σ’ ένα παραμύθι με δράκους, κατάρες και… φτωχό σενάριο

Στη συγκεκριμένη περίπτωση η μόνη που χρειάζεται απεγνωσμένα να σωθεί, είναι η ίδια η ταινία. Αλλά μάταια.

Το Damsel είναι η νέα ταινία του μήνα για το Netflix, η οποία έχει σκαρφαλώσει και παραμένει σταθερά στο Top 10 της πλατφόρμας. Η Millie Bobbie Brown βρίσκεται αιχμάλωτη ενός εναλλακτικού Upside Down και ο σκηνοθέτης μάς βυθίζει σε ένα μεσαιωνικό σύμπαν, όπου μια πριγκίπισσα μετατρέπει το «ο σώζων εαυτόν σωθήτω» σε ένα φεμινιστικό παραμύθι.

Η ταινία ξεκινάει με τον πρώτο βασιλιά της Aurea, ενός μεσαιωνικού βασιλείου θα λέγαμε, ο οποίος με μια συνοδεία από πιστούς υπασπιστές επιχειρεί να σκοτώσει τον τρομερό δράκο που πολιορκεί την πατρίδα του. Προφανώς, αυτό δεν πάει καλά και καταλήγει να μοιάζει περισσότερο με τους κόκκους μια κλεψύδρας, οι οποίοι πέφτουν ορμητικά και βάναυσα ως το τέλος της ταινίας.

Αιώνες αργότερα, η Elodie, μια νεαρή κοπέλα και κόρη του Λόρδου Bayford έρχεται στο προσκήνιο. Καθώς, η οικογένεια, αλλά και ο λαός της βρίσκονται σε τραγική οικονομική κατάσταση, η Elodie δέχεται την πρόταση να παντρευτεί τον πρίγκιπα Henry από την ίδια την Βασίλισσα.

Και καθώς όλα μοιάζουν όμορφα, λουλουδένια και άκρως παραμυθένια, η Elodie πέφτει θύμα μιας τραγικής απάτης. Αφού παντρεύεται τον πρίγκιπα, την ρίχνουν σε μια αβυσσαλέα σπηλιά, η οποία αποτελεί και το αιματηρό άντρο του φρικτού δράκου. Η νεαρή ηρωίδα και νυν πριγκίπισσα, υποβάλλεται σε έναν θανατηφόρο στίβο, προσπαθώντας να ξεφύγει από τα δόντια του μυθικού τέρατος.

Η αξιοθαύμαστη (αν και κάπου κάπου υπερβολικά δραματική) ερμηνεία της Millie, αλλά και των Angela Bassett, Robin Wright και Ray Winstone, τα εντυπωσιακά κουστούμια και οι αλληγορίες περί γυναικείας ανεξαρτησίας και ενδυνάμωσης, δεν στάθηκαν αρκετά για να βοηθήσουν το Damsel να εκπληρώσει τον σκοπό του.

Παρά, λοιπόν, το ενθαρρυντικό όραμα, η ταινία κατατάσσεται στα flop του Netflix. Τι ακριβώς όμως μάς ξενέρωσε;

Μέχρι το πρώτο μισάωρο της ταινίας, τα γεγονότα κυλούν ομαλά. Ο ρυθμός όσο γρήγορος χρειάζεται, ώστε να μας παρουσιάσει την αρχή της ιστορίας και τα δεδομένα που θα πρέπει να έχουμε υπόψη για την εξέλιξη της ιστορίας, χωρίς να κουράζει ή να φλυαρεί. Ωστόσο μετά την πτώση της Elodie στον πάτο της σπηλιάς του τρομερού και αδέκαστου δράκου, ο ρυθμός σαν κουβάρι περιπλέκεται αλλοπρόσαλλα  και παλεύει να ξεμπερδέψει και να κυλήσει κάπως πιο ομοιόμορφα, αποτυγχάνοντας παταγωδώς. Στερεί, έτσι, πολύ από την ευλυγισία της αφήγησης, κάνοντας μας να αμφισβητούμε την σοβαρότητα των καταστάσεων.

Υπάρχουν αξιοσημείωτες στιγμές από άποψη ειδικών εφέ και CGI, όπως ο δράκος και οι φλογερές επιθέσεις του και η τελευταία σκηνή με το κάστρο που καταστρέφεται ολοσχερώς. Από εκεί και πέρα όλος ο σχεδιασμός μας βάζει σε σκέψεις. Σε ορισμένες σκηνές -κυρίως κατά την παραμονή της Elodie στην σπηλιά του δράκου- η χρήση των special effects είναι απογοητευτική και παραπέμπει σε κάτι κατώτερο από αυτό που περιμένουμε.

Millie Bobby Brown, αντισυμβατικό παραμύθι, μια badass και αλλιώτικη ηρωίδα που δεν χρειάζεται κανέναν για να τη σώσει, παίρνοντας κυριολεκτικά την ζωή στα χέρια της. Όλα αυτά από μόνα τους είχαν εξυψώσει τις προσδοκίες μου. Ωστόσο, η πραγματικότητα σε γειώνει. Ουσιαστικά η ταινία σου προσφέρει μια δυναμική και άρτια αρχή, ενώ όλο το υπόλοιπο παραπέμπει περισσότερο σε ένα μακροσκελές τέλος. Το ενδιάμεσο κομμάτι απουσιάζει. Τα γεγονότα κλιμακώνονται, αποκλιμακώνονται και φτάνουν στο προβλέψιμο τέλος τους ραγδαία, χωρίς να προλάβεις να επεξεργαστείς τι συμβαίνει. Δεν χρειάζεται βέβαια, καθώς πρόκειται για ένα mainstream παραμύθι, χωρίς ιδιαίτερη πλοκή και με μηδαμινές ανατροπές. Μια κούφια ιστορία, που διεξάγεται με τόσο φτωχό περιεχόμενο, που ως αποτέλεσμα, το απώτερο νόημα να  ξεθωριάζει με το πέρασμα των λεπτών.

Η αλλαγή της συμπεριφοράς του δράκου στην περίπτωση της πρωταγωνίστριας, σου δίνει κάπως την αίσθηση ότι υποτιμάται η νοημοσύνη σου, ενώ παράλληλα διευκολύνεται εμφανώς η εξέλιξη την πλοκής. Μετά από κάποιο σημείο, η ταινία αρχίζει να ασφυκτιά από την υπέρμετρη προσθήκη αχρείαστων και κάπως πρόχειρων storylines.

Ο Juan Carlos Fresnadillo προσπάθησε να φέρει ένα τυπικό μεσαιωνικό παραμύθι, στα μέτρα του σήμερα και να δώσει στην πρωταγωνίστρια την δυναμική που έχει στερηθεί στο πέρασμα των αιώνων. Απομονώνει όλους του υπόλοιπους χαρακτήρες, εκμηδενίζει ουσιαστικά την υπόσταση του πρίγκιπα και “ακρωτηριάζει” κάθε πιθανό σενάριο που σχετίζεται με εκείνον, ένα άσπρο άλογο και μια ηρωική και ρωμαλαία διάσωση. Εδώ, η ανυπεράσπιστη πριγκίπισσα μετατρέπεται σε μια δυναμική ηρωίδα του εαυτού της. Μια ηρωίδα που δεν έχει κανέναν ανάγκη να την σώσει. Μια ηρωίδα που σκοντάφτει σε στερεοτυπικές συνθήκες (κάθε γυναικείος χαρακτήρας για να θεωρηθεί αντισυμβατικός ΠΡΕΠΕΙ να κόψει μόνος του τα μαλλιά του όσο το δυνατόν κοντύτερα), κοινότυπες και άκρως αναμενόμενες εξελίξεις και κόνσεπτ και προσδοκίες που γίνονται στάχτη. Και κάπως έτσι, εκείνη χάνει την λάμψη της και αποτυγχάνει να φτάσει στο πικ των δυνατοτήτων της.