Hot or Not #107: Μια νίκη για τα Τέμπη στο Ευρωκοινοβούλιο – Όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Σκίτσο: Jo Di /https://www.facebook.com/jodigraphics15?locale=el_GR

Μ’ έναν πραγματικά καθηλωτικό λόγο στο Ευρωκοινοβούλιο – που όλοι μας πρέπει να έχουμε δει – η Μαρία Καρυστιανού, η μητέρα της 19χρονης Μάρθης που έχασε τη ζωή της στο σιδηροδρομικό δυστύχημα των Τεμπών, γίνεται η φωνή όλων των συγγενών των 57 θυμάτων της «μαύρης» αυτής σελίδας για τη χώρα μας που γράφτηκε την Τρίτη 28 Φεβρουαρίου 2023. Και αυτή η φωνή γιγαντώθηκε όταν ενώθηκε με τις 1.350.000 ψήφους πολιτών που συνυπέγραψαν το αίτημα αναφοράς για άρση της βουλευτικής ασυλίας που κατατέθηκε στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Φωνές που δεν έμειναν μονάχα φωνές αφού αυτή η γυναίκα απέδειξε περίτρανα πως θα κάνει ό,τι πραγματικά περνά από το χέρι της για την απόδοση δικαιοσύνης. Μια λέξη που πραγματικά έχει χάσει το νόημά της σε αυτή τη χώρα, αφού καμία εμπιστοσύνη δεν υπάρχει πια στους θεσμούς που την υπηρετούν, που καμία ευκαιρία δεν αρπάζουν για να μας διαψεύσουν, παρά μόνο μας επιβεβαιώνουν ξανά και ξανά. Η Μαρία Καρυστιανού, πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023», αφού η τιμωρία των ενόχων – το αυτονόητο δηλαδή – δεν συμβαίνει εντός των συνόρων αυτής της χώρας, έστρεψε τις προσπάθειές της στην Ευρώπη, θέτοντας δυναμικά στο τραπέζι το σοβαρό θέμα της συγκάλυψης που τίθεται εδώ. Μετά την πραγματικά καθηλωτική ομιλία της, που δεν γίνεται να μη σου προκαλέσει αισθήματα ντροπής και οργής για τις κατάφωρες παραβιάσεις θεμελιωδών αρχών του κράτους δικαίου (;) και για τον όλο χειρισμό του θέματος, η υπόθεση των Τεμπών πήρε το «πράσινο φως» όσον αφορά σε όλα τα αιτήματα που έθεσε ο Σύλλογος Θυμάτων. Είμαστε μαζί τους απέναντι σε αυτό το ξέπλυμα της ντροπής, όπως περήφανα έγραφε και το πανό που υψώθηκε στην είσοδο του Ευρωκοινοβουλίου.
Ευδοκία Βαζούκη

Μπορεί το νέο EP των Bloody Hawk, Dani Gambino, Wang να κυκλοφόρησε πριν από δύο εβδομάδες, αλλά είναι κυριολεκτικά ό,τι ακούω back to back κάθε μέρα και δεν θα μπορούσε να λείπει από τα highlights της εβδομάδας μου. Τρεις από τους πιο ικανούς εκπροσώπους του είδους, μπορεί να έχουν φυσικά τις διαφορές τους ως καλλιτέχνες, έχουν όμως και (σημαντικά για εμένα) κοινά στοιχεία: είναι πολύ ικανοί στιχουργοί – και δεν φοβούνται να γράψουν για πράγματα που μάς αφορούν σαν κοινωνία. Αυτό σημαίνει ότι δεν θα ακούσεις άλλον έναν δίσκο γεμάτο φλεξ για λεφτά, όπλα, πλούσιο lifestyle κλπ (αλλά αυτό μάλλον ήδη το ξέρεις, αν είσαι εξοικειωμένος με τη μουσική τους). Όχι ότι δεν μιλούν για τα επιτεύγματά τους (με δυο δισκάρες στο ενεργητικό τους το 2023 οι BH και DG και τόσα sold out lives θα ήταν δύσκολο να μην καυχηθούν για αυτό), αλλά καλά κάνουν, ανέβασαν το επίπεδο την περασμενη χρονιά στη σκηνή και αυτό δεν είναι καθόλου αμελητέο. Στα του δίσκου, και τα 5 κομμάτια είναι πολύ δυνατά, και οι τρεις “παίρνουν” πράγματα ο ένας από τον άλλον και ήταν πολύ ενδιαφέρον να το ακούς. Τα δικά μου αγαπημένα, το “Ουλές” και το “Κάθε Μέρα”, αλλά και το ομώνυμο με το EP κομμάτι είναι η ιδανική εισαγωγή (και ο στίχος «Εμείς δεν θα πεθάνουμε ποτέ αν δεν μπω στη λάθος αμαξοστοιχία / Γίνω δημόσια δαπάνη κηδεία και καπελώσουν τη δολοφονία» γροθιά στο στομάχι).
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Photo by Blaz Photo on Unsplash

Ήμουν που λέτε σε μια περίοδο ξηρασίας, όσον αφορά το διάβασμα. Ξεκινούσα δύο τρια ταυτόχρονα, τα οποία δεν κατάφερναν να με κρατήσουν. Ώσπου, ήρθε το Άρωμα του Ονείρου και μου έσπασε τα ρουθούνια. Ο Τομ Ρόμπινς έχει έναν μεθυστικό τρόπο γραφής που καταφέρνει να σε ξεκαρδίζει, να σε προβληματίζει, να σε μπερδεύει και να σε ξεμπερδεύει. Ειναι πολύ δύσκολο να περιγράψεις το τι ακριβώς συμβαίνει στο βιβλίο, σε κάποιον που πρόκειται να το διαβάσει. Εγώ προσωπικά, κάπου στις 40 σελίδες προσπαθούσα υπομονετικά να δω που το πάει ο συγγραφέας. Αν έχεις λίγη υπομονή, καταλαβαίνει πως είναι από τα βιβλία που μετά από ένα σημείο δεν μπορείς να τα αφήσεις κάτω. Ο Ρόμπιν σε βυθίζει στο πιο περίεργο και ταυτόχρονα ενδιαφέρον και βαθυστόχαστο σύμπαν. Μια λογοτεχνική εμπειρία που, πιστέψτε με φίλοι βιβλιοφάγοι, θέλετε να συμπεριλάβετε στο ενεργητικό σας (αν δεν το έχετε κάνει ήδη). Ένας κεντρικός και εκκεντρικός χαρακτήρας, ο πλέον αγαπημένος μου Αλομπάρ, ο οποίος κάπου στα άδυτα της αρχαίας Βοημίας αναζητά το μυστικό της αθανασίας μέσα στους αιώνες και τρία διαφορετικά storylines με -εκ πρώτης όψεως- τελείως διαφορετικούς χαρακτήρες και ξένους μεταξύ τους. Ένα μυστηριώδες πέπλο που περιβάλει το παντζάρι, ένα υπέρμετρο ενδιαφέρον για τα αρώματα, ένας εξασθενημένος θεός Πάνας και το κυνήγι της αθανασίας. Ένα όμορφο συνονθύλευμα μαγικού ρεαλισμού, επιστημονικής φαντασίας και ψυχεδελικών σκηνικών. Μπέρδεμα ε; Ας πούμε πως ο Ρόμπινς είναι η αυθεντία των καλοκουρδισμένων περίπλοκων και παράξενων ιστοριών, που στο τέλος σε ανταμείβει και με το παραπάνω, ενώ σε προμηθεύει με περίσσια τροφή για σκέψη και περισυλλογή. Παρά το γεγονός ότι το βιβλίο κυκλοφόρησε πρώτη φορά το 1984, παραμένει διαχρονικό. Ο τρόπος γραφής, πάντως, δεν μαρτυρά τα χρόνια του, καθώς πρόκειται για μια φρέσκια και ζωηρή αφήγηση με τις καλύτερες και πιο ευφάνταστες παρομοιώσεις που έχω και έχεις διαβάσει. Το υπογραμμίζω αυτό γιατί είναι πολλές και μετά από ένα σημείο, απλά ανυπομονεί μέχρι να φτάσεις στην επόμενη. Αν ψάχνετε ένα βιβλίο να σας βγάλει από το reading slump, το Άρωμα του Ονείρου είναι αυτό που χρειάζεστε. Κι όταν το τελειώσετε, έχοντας περάσει από υπαρξιακές κρίσεις, θρησκευτικές αναλύσεις και γενικά πάμπολλους προβληματισμούς γύρω από τη ζωή, θα θέλετε να το αρχίσετε ξανά από την αρχή. Ή εναλλακτικά να κάνετε μαραθώνιο στα Άπαντα του Τομ Ρόμπινς.
Ειρήνη Δερμιτζάκη

Ομολογώ ότι σχεδόν κάθε beat είναι κολλητικό, οι παραγωγές άρτιες – ο Hawk σίγουρα ξέρει να επιλέγει “πιασάρικα” beats. Αλλά το πρόβλημα με τον δίσκο ξεκινάει από το πρώτο κιόλας κομμάτι, με τίτλο Gaza. Με όλα αυτά που συμβαίνουν σήμερα, υπάρχουν πολλά να πεις για την Γάζα και την γενοκτονία που αυτή την στιγμή εκτυλίσσεται εκεί. Μου προκάλεσε λοιπόν απορία το γεγονός ότι η μόνη αναφορά στην Παλαιστίνη γίνεται στον στίχο “Λευτεριά σ’ όλο το κόσμο, λευτεριά στην Παλαιστίνη” (σε αυτό συμφωνούμε απόλυτα). Στο υπόλοιπο ομολογουμένως φοβερά σύντομο) track ακούμε για κοκαΐνη, για μία γκέισα που του κάνει μάγια, αλλά και μία απειλή για όσους “πετύχει από κοντά”, ενώ κλείνει με ένα απόσπασμα από το “The Killer” του Φίντσερ. Εκτιμώ το shout out στην Γάζα, αλλά ναι δεν μπορώ να πω ότι έπιασα το νόημα του κομματιού. Λίγο αργότερα, στο τρίτο κομμάτι, με τίτλο “Τζίμης Πανούσης” συμβαίνει το εξής οξύμωρο: Ο Hawk ραπάρει: “Μεγάλωσα με Biggie, Πανούση, Jigga και Wu Πώς να ακούσω αυτά που ακούς; δεν έχουν κάτι να πουν”, σε ένα κομμάτι που – λυπάμαι που το λέω – αλλά… δεν έχει κάτι να πει. Η “θεοποίηση” καλλιτεχνών δεν με αφορά καθόλου, δεν πιστεύω σε “ιερά τέρατα” και λοιπούς μύθους, δεν είμαι καν μεγάλη fan του Τζίμη Πανούση, αλλά πάλι ο τίτλος του κομματιού δεν συνάδει με το περιεχόμενο του – που μιλά για τα κλασικά: τις κατακτήσεις του, την κοκαΐνη, τα φράγκα του, για “βίζιτες”. Πολύ κρίμα, γιατί το beat αυτού του κομματιού είναι από τα πιο εθιστικά που έχω ακούσει τελευταία και το flow του Hawk φοβερά smooth (η αλήθεια είναι ότι αυτό είναι κάτι που έχει κατακτήσει γενικά σαν καλλιτέχνης). Γενικότερα, ο δίσκος κινείται στην ίδια ακριβώς θεματική που έχει επιλέξει ο Hawk σε όλες τις πρόσφατες δουλειές του. Αν είστε fan της δουλειάς του, φαντάζομαι θα τον απολαύσετε αυτόν τον δίσκο. Εγώ για να είμαι ειλικρινής δεν είμαι fan του και δεν μπορώ να πω ότι το “Metal Slang” κατάφερε να μου αλλάξει την άποψη.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Hellenic Olympic Committee (@hellenic_olympic_committee)

Είμαστε ένας λαός με έφεση στην «γκρίνια». Ή μάλλον πιο συγκεκριμένα ένας λαός που αποζητά εναγωνίως να βρει την κατάλληλη αφορμή για να φαγωθεί με τα ρούχα του. Πριν δύο εβδομάδες ήταν το περιβόητο «Ζάρι» της Μαρίνα Σάττι, την εβδομάδα που μας πέρασε οι νέες ενδυμασίες των Ιερειών στις τελετές αφής και παράδοσης της Ολυμπιακής Φλόγας δια χειρός της διεθνούς φήμης Ελληνίδας σχεδιάστριας Μαίρης Κατράντζου. Η παρουσίαση των επίμαχων ενδυμασιών, κατά τη διάρκεια εκδήλωσης της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, δίχασε και ξεσήκωσε αντιδράσεις με το τακτ και την ψυχραιμία που χαρακτηρίζει εμάς τους νεοέλληνες (σε ένα παράλληλο σύμπαν). Για άλλη μια φορά επιδείξαμε τα τρομερά αντανακλαστικά μας στο να αρπάζουμε τις μεσαιωνικές τσουγκράνες μας και «όποιον πάρει ο χάρος, πήρε». Γιατί η συλλογική αγανάκτηση του νεοέλληνα όταν του προσβάλλεται η αισθητική παίρνει διαστάσεις «ιερού πολέμου», πόσο μάλλον δε όταν στο παιχνίδι μπαίνουν και οι «αρχαίοι ημών πρόγονοι». Ωστόσο, μακριά από τους γνωστούς αφορισμούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, αποφάσισα κοιτάζοντας και ξανακοιτάζοντας τις φωτογραφίες των ενδυμασιών να το πάρω λίγο πιο ψύχραιμα το θέμα. Οφείλω να ομολογήσω πως, αν και δεν γνωρίζω πολλά από μόδα, προσωπικά δεν ενθουσιάστηκα με τις νέες ενδυμασίες, αν και θαυμάζω απεριόριστα τη Μαίρη Κατράζου ως σχεδιάστρια. Φέρουν κάτι από τον στερεοτυπικό τρόπο με τον οποίο παρουσιάζουμε τη χώρα, προς τα έξω, ως τον απόλυτο ταξιδιωτικό προορισμό -«μουζάκα, τζατζίκι, συρτάκι»- και τον κάπως άγαρμπο τρόπο που προωθείται το αρχαίο ελληνικό κάλλος ως φθηνό σουβενίρ από το Μοναστηράκι. Όμως, η απάντηση είναι η ίδια όπως και η απάντηση για τις αντιδράσεις στο «Ζάρι» της Σάττι. Αυτό είμαστε και αυτό πουλάμε συνειδητά στον κόσμο, οπότε γιατί μας παραξενεύει τόσο; Αν προσβαλλόμαστε με αυτό που αντικρίζουμε προς τον καθρέφτη, τότε σε καμία περίπτωση δεν φταίει ο καθρέφτης.
Α.Ζ.