Έλενα Τοπαλίδου: «Οι χορευτές αντιμετωπίζουμε κάθε μέρα τον καθρέφτη και τις ατέλειές μας» (vid)

Η Έλενα Τοπαλίδου βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή του Φώτη Σεργουλόπουλου και της Τζένης Μελιτά “Πρωίαν σε είδον”, όπου μίλησε για τις διατροφικές διαταραχές, την πίεση στον χώρο του χορού, την υπόσχεσή της να κάνει το μπαλέτο μια “όμορφη ομπρέλα” για όλους.

“Νιώθουμε ότι δεν είμαστε αρκετοί, γιατί το μπαλέτο λέει αυτό είναι το σχήμα μόνο, αν δεν έχεις αυτό το κουντεπιέ, δεν θα κάνεις μπαλέτο.Εγώ λέω ότι πάμε στο μπαλέτο με το δικό μας σώμα, με τη δική μας ψυχή, με πολλή σκληρή δουλειά, και με το δικό μας σχήμα” ανέφερε η ηθοποιός και χορεύτρια, που είναι και καθηγήτρια στην Εθνική Λυρική Σκηνή.

“Είχε να κάνει πιο παλιά με το ότι δεν ήθελα να βλέπω εμένα. Είναι σαν στρουθοκαμηλισμός, αν δεν βλέπεις καλά τον χώρο νομίζεις ότι κι εσύ δεν φαίνεσαι” ανέφερε αρχικά για τη μυωπία της και την απόφασή της να μην φορά γυαλιά ή φακούς επαφής. “Τώρα αγαπώ την μυωπία μου, γιατί σου δίνει την επιλογή να μην βλέπεις το περίγραμμα της πραγματικότητας, όπως ακριβώς είναι” είπε.

Η Έλενα Τοπαλίδου, επιτυχημένη χορεύτρια, πριν δοκιμαστεί στην υποκριτική, μίλησε και για τον πιεστικό χώρο του χορού. “Οι χορευτές έχουν αυτό το σκληρό της καθημερινότητας, που επιβάλλεται κάθε μέρα να είμαστε απέναντι από έναν καθρέφτη, εκτεθειμένη χωρίς ρούχα. Είναι σαν να αντιμετωπίζεις κάθε μέρα τον εαυτό σου, τις ατέλειές σου, ό,τι πρέπει να δουλέψεις” ανέφερε, μιλώντας για την σχέση της με τον καθρέφτη.

Όσο για την πίεση που αντιμετώπισε ως χορεύτρια, παραδέχτηκε ότι ερχόταν κυρίως από τον εαυτό της: “Εγώ προσωπικά ήμουν ο πιο πιεστικός άνθρωπος στη ζωή μου από όλους. Κανείς δεν κατάφερε να με πιέσει όσο εγώ τον εαυτό μου. Δε δεχόμουν αυτό που είμαι”.

Σε συνέντευξή της με τη Στέλλα Χαραμή και το Monopoli.gr, η Έλενα Τοπαλίδου είχε αναφερθεί σε αυτή τη μάχη με τον καθρέφτη και τις διατροφικές διαταραχές. Μιλώντας για τα χρόνια που εργαζόταν αποκλειστικά ως χορεύτρια, είπε: “Η καθημερινότητα μου ήταν πιεστική: Ήμουν τρομερά δυσαρεστημένη από την απόδοση μου στα τεχνικά ζητούμενα, πάντα απογοητευμένη, πάντα θυμωμένη κι έξαλλη με τον εαυτό μου. Ευτυχώς, μετά ερχόταν η πρόβα και μου έδινε τα όποια κέρδη. Ωστόσο, πάντα υπήρχε σαν σκιά το πρόβλημα της τροφής· τελικά, ένα ζήτημα αποδοχής του εαυτού μου. Δεν ήθελα να με βλέπω, μπορούσα μόνο να με νιώθω. Δεν μπορούσα να διαχειριστώ την εικόνα μου”.

“Όμορφη με θεωρούσα· αλλά δεν μου άρεσε το σώμα μου και τρόμαζα να βρεθώ σε ένα χώρο και να εκθέσω τον εαυτό μου. Εκείνο, πλέον, που με παρηγορεί είναι το πως καθρεφτίζομαι στους άλλους ανθρώπους” κατέληξε.