Bella Ciao#8: “Τι σκάνδαλο είν’ αυτό στο σπίτι μου;”

Με τις θετικές προβλέψεις της Λίτσας Πατέρα για ένα βράδυ όνειρο, αρχίζω να ετοιμάζομαι. Επιλέγω να φορέσω την κλαρωτή φούστα Dior που προέκυψε από τη συνεργασία με τους μεταξοσκώληκες εκ Σουφλίου, στο λαιμό φοράω μια αλυσίδα Cartier, ενώ το ανδρόγυνο μαύρο σμόκιν του YSL γλύφει τους γυμνασμένους ώμους μου. Στο πέτο ακουμπάω ένα μαντίλι Hermès και για παπούτσια σκέφτομαι να βάλω τις Louboutin γόβες αλλά 46 νούμερο και με τη θερμοκρασία κοντά στους 5 βαθμούς, φοβήθηκα μη βγάλω χιονίστρες, άλλωστε ποιος κατεβαίνει με δωδεκάποντο τις σκάλες στο Υπόγειο Τέχνης να δει Το Σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα του Λόρκα.

Καταλήγω στις μεταξωτές της Nike κάλτσες μέχρι το γόνατο αυτές που φοράει και ο Ρονάλντο και συμπληρώνω με snickers Louis Vuitton. Ρίχνω μια τελευταία ματιά στον καθρέφτη, στα γένια μου τριών ημερών και στο μουστάκι μου σε μήκος που τόνιζε ανεπιτήδευτα την αρρενωπότητά μου. Μαλλιά δεν φτιάχνω γιατί έχω μείνει κουρούπα, αυτά τα λίγα που έχουν μείνει τα έχω ξυρίσει και στη θέση τους έχω χτυπήσει τατουάζ κάτι περικοκλάδες σαν το Διόνυσο. Περνάω μια στρώση μάσκαρα Lancôme, αρπάζω τη λευκή οικολογική μου γούνα από τα Ζara, ενώ το κινητό μου υπενθυμίζει ότι το ταξί έχει φτάσει.

Κλέψανε λέει την προτομή του Κουν για να την κάνουν χαλκό… Κάθε φορά που αντικρίζω την άδεια βάση δεν το χωράει ο νους μου. Κατηφορίζω τα σκαλιά σιγοτραγουδώντας τους στίχους του Καββαδία αφιερωμένους στον Φρεδερίκο.

«Ανέμισες για μια στιγμή το μπολερό
Και το βαθύ πορτοκαλί σου μεσοφόρι,
Αύγουστος ήτανε δεν ήτανε θαρρώ,
Τότε που φεύγανε μπουλούκια οι Σταυροφόροι»

Αργοπορημένο κάθομαι σχεδόν την ώρα που χαμηλώνουν τα φώτα και κάνει την εμφάνισή της μια γυναικεία φιγούρα. Κάτι φτάνει στα αυτιά μου, κάπου την χάνω, ουφ ούτε και με ένοιαξε, ούτε και με ενδιέφερε. Τίποτα το ενδιαφέρον, τίποτα, φωνή, παρουσία, κείμενο, εκφορά του λόγου κι ας προσπαθεί να συνδέσει το σήμερα με το τότε.

Ουφ ούτε και με ένοιαξε, δεν το ξέρω; δεν το ζω; δεν το βλέπω; Άσε που δεν είχε τίποτα το ποιητικό που θα το συνέδεε με τη γραφή του Λόρκα κι έτσι ήταν τόσο άστοχο που άρχισα να ξινίζω κι έρχεται και η αισθητική του free-type casting να με τυφλώσει με την εμφάνιση των ηθοποιών. Ντυμένες με κακοραμμένα γκρι αντρικά κουστούμια και μια αμηχανία διαπέρασε το είναι μου. Μπα λεω από μέσα μου ας δώσω τόπο στην οργή, και ας περιμένω τον Στέργιογλου ως Μπερνάρντα.

Είσοδος εντυπωσιακή, με μαύρο φόρεμα, τσιγάρο στο χέρι και ύφος μπλαζέ. Με την πρώτη ατάκα «Τι σκάνδαλο είν’ αυτό στο σπίτι μου;» διαχέεται στο χώρο ένα μείγμα ειρωνείας και αυταρχικότητας, κεντρίζοντάς μου την προσοχή, κάνοντας την Μπερνάρντα να φαίνεται διαφορετική από τη μέχρι τώρα στερεοτυπική αναπαράσταση που έχω συνηθίσει.

Έχω μια κρυφή ελπίδα ότι η ερμηνεία σταδιακά θα έχει κορύφωση και θα την θυμάμαι για καιρό, αντ΄ αυτού, κινείται συγκρατημένα, δεν ξεπερνά κανένα εμπόδιο, μετακινείται στα ρηχά, ήρεμα, με ασφάλεια και παρατεταμένα, σε ένα μοτίβο που παραμένει χλιαρό με το κόστος να γίνει συνήθεια και ένα πορτρέτο ημιτελές χωρίς πειθώ, σε επίπεδο ακόμα εξερεύνησης, χωρίς καμία δυνατή, σκηνοθετική παρέμβαση που θα καθορίσει την ολοκλήρωση του ρόλου.

Δε ρισκάρει, μένει σαν ιδέα ημιτελής, χωρίς ζύμωση και εξέλιξη. Και εδώ είναι που ξεκινά το μαρτύριο. Η υπόλοιπη παράσταση μας πηγαίνει στο υπόγειο μια δραματικής σχολής που οι ηθοποιοί ανακαλύπτουν φόρμες χιλιοφορεμένες και χιλιοειπωμένες, στόμφος στο λόγο, μελόδραμα έτσι για να βάλουμε κι από αυτό και φυσικά μαζί με το πολυφωνικά κακόηχο, ξεκούρδιστο γραμμόφωνο με αποτρέλαναν.

Χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό κι έρχεται και η στιγμή που αρχίζουν να μετακινούνται τα τραπέζια με επιτηδευμένες χορογραφίες, όλο και πιο μπροστά, όλο και πιο μπροστά για το τίποτα κι αρχίζουν οι ασκήσεις μίμησης, κάποια να κάνει ότι μασάει το τίποτα, άλλη στην ανύπαρκτη σκάφη να πλένει σώβρακα και κάποια να αυνανίζεται με το ανδρικό σακάκι ανάμεσα στα σκέλια, να προκαλέσει οργασμό και να δηλώσει όσο πιο φωναχτά γίνεται τη φυλάκιση της σεξουαλικότητας, των επιθυμιών, της ζωής και όλα αυτά χωρίς ένα κεντρικό άξονα, γαϊτανάκι που πλέκεται και αγωνιάς να δεις το τέλος.

Σπρωξίματα στο γάμο του καραγκιόζη, πού είναι τα αίτια, πού είναι οι χαρακτήρες ποιο είναι το κίνητρο που οδήγησε εκεί που βρίσκονται, τα έφαγε η μαρμάγκα, απλώς παριστάνουν «Το σώμα όπου ανατέλλει η αντοχή», κάτω από τον τίτλο, ποιητικό δε λέω αλλά έμεινε μόνο στην υποσημείωση.

Πόσο τυχερό είμαι που διάβασα τα έργα και τα ποιήματά του Federico del Sagrado Corazón de Jesús García Lorca σε συναρπαστικές μεταφράσεις του Γκάτσου, του Ελύτη, του Εγγονόπουλου και τα τραγούδησα μελοποιημένα από Χατζιδάκη, Θεοδωράκη, Ξαρχάκο κλπ.

Με πόση ευκολία ταυτίζομαι με τα πάθη, τους έρωτες, την καταπίεση, την τραγική μοίρα των γυναικών, τι ομορφιά και δύναμη έχουν οι ύμνοι στην αγάπη, στο θάνατο, κάθε φορά είναι η πρώτη φορά, κατακλύζεται το μέσα μου αισθήματα, η τέχνη του υπερβαίνει τους κανόνες, είναι γήινη, πρωτόγονη, μυθική, διεισδυτική, μυστηριώδης, η γραφή του συνδέεται αβίαστα με το μέσα μου και το κέντρο των αισθημάτων μου.

Ο παγωμένος αέρας έστριβε από την Πανεπιστημίου δεξιά στην Πεσμαζόγλου, μου πάγωσε το πρόσωπο. Παγωμένη κι άδεια ήταν και η ψυχή μου μετά την παράσταση «Μόνο το μυστήριο μας δίνει τη δυνατότητα να ζούμε, μόνο το μυστήριο» γράφει κάτω από ένα σκίτσο του. Πόσο έξω έπεσε η Λίτσα Πατέρα για μια βραδιά όνειρο.