Τι τύχη να γερνάμε! – Δυο σκέψεις με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Υγείας 7 Απριλίου

Άκουσα κάπου έναν εξαιρετικά ενδιαφέροντα όρο. Λέγεται #FOGO (Fear of Growing Older) και αμέσως έκανα σύνδεση του όρου με ανθρώπους γύρω μου, από το προσωπικό και το επαγγελματικό μου περιβάλλον. Ανθρώπους διαφόρων ηλικιών που δυσκολεύονται να αποδεχτούν το πέρασμα του χρόνου. Που γαντζώνονται με νύχια και με δόντια στην παλιά τους εικόνα και απαρνούνται την καινούργια, χάνουν το τώρα τους γιατί νοσταλγούν και μοιρολογούν το χθες που έφυγε.

Θα μου πεις, εσύ δεν φοβάσαι ότι θα γεράσεις; Προφανώς, αλλά τα πάντα έχουν (τουλάχιστον) δύο αναγνώσεις. Και φοβάμαι που γερνάω, και σιγοτραγουδάω το καταπληκτικό «Μαμά, γερνάω» της Τάνιας Τσανακλίδου, και νιώθω ταυτόχρονα ευγνωμοσύνη που μεγαλώνω. Γιατί αυτό σημαίνει ότι είμαι προνομιούχος, σημαίνει ότι είμαι καλά, είμαι υγιής και ζω και μεγαλώνω.

Ως συντάκτρια Υγείας έχω γνωρίσει πολλούς ασθενείς, ανθρώπους που κάνουν ό,τι μπορούν για να έχουν την τύχη να γεράσουν. Ανθρώπους που περιμένουν την επόμενη ανακοίνωση μιας αποτελεσματικής θεραπείας για τη νόσο τους ώστε να καταφέρουν να δουν το πρόσωπό τους να γεμίζει ρυτίδες, το σώμα τους να χαλαρώνει, την κοιλιά και το στήθος τους να κρεμάει. Που θα τους δώσει την ελπίδα ότι θα ζήσουν πολλά χρόνια και θα φτάσουν να γεράσουν.

Το ζητούμενο είναι να γερνάμε, να μεγαλώνουμε με υγεία, για να το πω πιο politically correct, και όμορφα. Και τα δύο αυτά είναι στο χέρι μας να ξέρεις, τουλάχιστον σε ένα βαθμό.

• Μεγαλώνουμε με υγεία όταν έχουμε βάλει την πρόληψη στη ζωή μας, όταν κάνουμε τακτικά τσεκ απ, όταν ακούμε το γιατρό και τηρούμε τις οδηγίες του.
• Μεγαλώνουμε με υγεία όταν φροντίζουμε το σώμα μας θρέφοντάς το ισορροπημένα (τις περισσότερες φορές!), όταν γυμναζόμαστε τακτικά και εκτιμάμε το σώμα μας και όλα όσα μπορεί να κάνει όταν το κρατάμε σε καλή φόρμα.
• Όταν φροντίζουμε το πρόσωπο και το σώμα μας ώστε να είναι η καλύτερη εκδοχή τους, όταν μας αγαπάμε.
• Μεγαλώνουμε όμορφα όταν συμφιλιωνόμαστε με το χρόνο που περνάει. Όταν αποδεχόμαστε ότι δεν θα είμαστε ξανά όπως στα 20 ή στα 30, αλλά θα είμαστε μια υπέροχη, πιο ώριμη, διαφορετική αλλά εξίσου αξιόλογη και αξιαγάπητη, εκδοχή του εαυτού μας στα 40, στα 50 και μετά.

Κι όσο για τον φόβο των γηρατειών ή αλλιώς FOGO (Fear Of Growing Older)*… ας αποδεχτούμε ότι κι αυτό είναι μέσα στο παιχνίδι και πως δεν μπορούμε πάντα και κάθε μέρα να νιώθουμε ευγνωμοσύνη που μεγαλώνουμε. Κι όταν αυτός ο φόβος, αυτή η θλίψη μας καταβάλει, ας κάνει καθεμία και καθένας από εμάς κάτι που τον βοηθά να νιώθει καλύτερα.

Προσωπικά «παλεύω» το FOGO με ένα καλό περπάτημα στη γειτονιά μου το χειμώνα και βουτώντας στη θάλασσα το καλοκαίρι.

Παλεύω το φόβο ότι (παρα)μεγαλώνω έχοντας ανοιχτά τα μάτια και τα αφτιά μου για να μαθαίνω πράγματα από τους πιτσιρικάδες γύρω μου. Συχνά είναι σοφότεροι από εμάς…

Παλεύω το φόβο του «μετά τα πενήντα» αποκτώντας μια καινούργια δεξιότητα. Αυτή τη στιγμή, για παράδειγμα, προσπαθώ (με κόπο αλλά το παλεύω) να μάθω μια ακόμη γλώσσα, ισπανικά.

Κι επειδή είμαι τέτοιος τύπος, παλεύω το φόβο του «μαμά, γερνάω» γράφοντας γι’ αυτόν. Ανοίγοντας τα χαρτιά μου, λέγοντας χωρίς δισταγμό την ηλικία μου, συζητώντας με τις φίλες μου τα συναισθήματά μας, τις αγωνίες, τις χαρές που μας φέρνει κάθε νέα δεκαετία.

Μοιράζομαι το φόβο μου και αυτός σπάει σε μικρότερα κομμάτια μέχρι που γίνεται τόσο μικρός που δεν του δίνω σημασία.

* Ο φόβος των γηρατειών είναι συνυφασμένος με την ανθρώπινη φύση. Είναι ένας αρχέγονος φόβος. Αυτό που είναι καινούργιο είναι η επινόηση ενός νέου όρου Fear Of Growing Older (FOGO), μόνο και μόνο για να εκφράσουμε κάτι τόσο παλιό όσο και η ύπαρξη του ανθρώπου.