Status Update: Παναγιώτης Γαβρέλας, ηθοποιός

Στην ηλικία των 20 περίπου, άρχισα να μαθαίνω κιθάρα, να διακοσμώ το σπίτι μου και να πειραματίζομαι με διάφορα υλικά και ιδέες. Επίσης, σε εκείνη την ηλικία έκανα και ένα interail ταξίδι στην Ευρώπη, το οποίο με άλλαξε σαν άνθρωπο. Το πιο σημαντικό, βέβαια, ήταν η συμμετοχή μου στην θεατρική ομάδα του Πολυτεχνείου του ΑΠΘ, που παρότι δεν ήθελα αρχικά να πάω, καθόρισε τη μετέπειτα ζωή μου.

από τον Γιώργο Παπαγεωργίου και το Μιχάλη Οικονόμου. Δεν πίστευα ότι αυτό που έβλεπα ήταν θέατρο. Δεν ήξερα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο. Είχα μόνο αναφορές από πιο κλασσικές παραστάσεις. Ένα μεγάλο κλικ έγινε μέσα μου τότε, καθώς είδα την «Κατσαρίδα» τρεις φορές και προσπαθούσα με ένα Nokia 3310 να ηχογραφήσω το κείμενο της παράστασης μιας. Είχα τέτοια άγνοια που δεν φανταζόμουν πως μπορώ να αγοράσω κάπου το κείμενο.

Αλλά ας αφήσουμε την επιστήμη ήσυχη. Αρκετά περνάει ήδη! Νομίζω εδώ ισχύει το «μακριά και αγαπημένοι». Πέρα από την πλάκα, νομίζω ότι να διδάξω Φυσική σε ένα επίπεδο μέχρι Α΄ Λυκείου μπορώ και τώρα να το κάνω και αρκετά καλά μάλιστα. Είμαι επικοινωνιακός και με συμπαθούν τα παιδιά. Είχα τρεις μαθητές στην καριέρα μου ως καθηγητής Φυσικής. Σε υψηλότερο επίπεδο Λυκείου θέλω αρκετό διάβασμα και σε επίπεδο ακαδημαϊκής καριέρας είναι πάρα πολύ αστείο μόνο και που το γράφω.

Βγαίνοντας από τη σχολή έρχεσαι αντιμέτωπος με έναν τεράστιο ανταγωνισμό, ελάχιστες ακροάσεις και ένα χάος που πρέπει κάπως να γνωρίσεις. Εμείς είχαμε την τύχη να έχουμε ο ένας τον άλλον, να κάνουμε δουλειές μόνοι μας και να κερδίζουμε χρόνο μένοντας στον χώρο, να βελτιωνόμαστε και να περιμένουμε με μεγαλύτερη ψυχραιμία την ευκαιρία να παίξουμε και κάπου αλλού. Επίσης, ήδη η ομάδα, μας είχε βάλει σε μια πορεία σκέψης να ανακαλύψουμε το προσωπικό μας καλλιτεχνικό όραμα και να μπούμε πιο πολύ σε ρόλο δημιουργού.

Είναι συγκυριακό. Η ομάδα είναι ένα δυναμικό σύστημα. Εξαρτάται από τις σχέσεις των ανθρώπων. Κάποια στιγμή, μπορεί να χρειάζομαι λίγη απόσταση και σε κάποια άλλη περίοδο να θέλω να κάνω κάτι μόνο με αυτούς. Επίσης, μπορεί η ομάδα να θέλει να κάνει κάποιο πρότζεκτ που δεν μπορώ να συνδεθώ ή να έχω κάποια άλλη πρόταση που θέλω να κάνω. Νομίζω, σε γενικές γραμμές, είμαι αρκετά πιστός προς την ομάδα. Με συγκινεί πάρα πολύ να βλέπω να τα καταφέρνει ο καθένας μας ξεχωριστά και όταν μοιραζόμαστε ένα όραμα, θέλω να είμαι εκεί για να τους βοηθήσω όσο μπορώ.

που θα παρουσιαστεί τον Μάιο στο θέατρο «Τζένη Καρέζη». Ένα βαριετέ κοινωνικής σάτιρας, με θέμα την διαφορετικότητα. Το 2013 είχαμε κάνει την πρώτη βερσιόν και ήταν η πρώτη παράσταση που φέραμε στην Αθήνα. Τώρα, ξαναπιάνουμε το ίδιο θέμα για να δούμε τι έχει αλλάξει τόσο σε εμάς, όσο και στην κοινωνία.

Τρία χρόνια μετά την αποφοίτησή μου ήρθε το «Ζακέτα να πάρεις», η σειρά της ΕΡΤ. Δεν ήταν αργά σε σχέση με την ύπαρξη μου στον χώρο. Απλώς ξεκίνησα 30 χρονών την πορεία μου, σχετικά μεγάλος. Τώρα όσον αφορά το άνοιγμα στο μεγάλο κοινό που σου προσφέρει η τηλεόραση, δεν το καταλαβαίνω. Όταν μου λένε φίλοι ότι «σε ανέφερα κάπου και σε ήξεραν», ρωτάω «από πού»; Σκέφτομαι ότι έχουμε υπάρξει σε κοινή παρέα. Δεν αισθάνομαι ότι κάτι έχει αλλάξει.

Μου αρέσει επί σκηνής να έχω μια ελευθερία, να μπορώ να φέρνω το υλικό μου και να γίνομαι συνδημιουργός. Αλλά ενίοτε μου σκάνε κάποιες σκηνοθετικές αναλαμπές που θέλω να βρω το πλαίσιο να πραγματοποιήσω. Έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου 2-3 πρότζεκτ να περιμένουν.

Δεν θεωρώ ότι είναι επιβεβλημένες οι πολλές δεξιότητες για τους ηθοποιούς. Αλλά αν κάποιος/α έχει κάποια καλλιτεχνική ανησυχία, τι καλύτερο απ’ το να βρει το πλαίσιο ώστε να την εξερευνήσει…

Γιατί έχεις περάσει όλη αυτή τη δύσκολη και επίπονη διαδικασία της ακρόασης, τα καταφέρνεις και μετά έρχεται ο παραγωγός και σου ανακοινώνει ένα ελάχιστο ποσό για αμοιβή. Και έρχεσαι αντιμέτωπος με ηθικά ζητήματα, ζητήματα αξιοπρέπειας και μπαίνεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι μήπως πρέπει να κάνω υπομονή και να καταφέρω στην επόμενη δουλειά να κλείσω κάτι καλύτερο· πράγμα που είναι λάθος. Επίσης, δεν αντέχω όταν δεν πηγαίνει καλά μια παραγωγή και την κατεβάζουν χωρίς να υπολογίζουν τους ανθρώπους που θα μείνουν άνεργοι. Ασχολούνται με το επιχειρείν, αλλά δεν θέλουν και το ρίσκο που εμπεριέχεται στην έννοια.

έχει πολιτική άποψη και προσπαθεί να επηρεάσει τον κοινωνικό του περίγυρο προς την κατεύθυνση που θεωρεί. Φυσικά δεν εννοώ να κάνεις κήρυγμα και κατήχηση όπου σταθείς και όπου βρεθείς. Ο καθένας με τον τρόπο του. Προσπαθώ να είμαι έτσι, αλλά δεν τα καταφέρνω πάντα.

και βλέπουμε να συμβαίνουν γεγονότα που παραπέμπουν σε ολοκληρωτικά καθεστώτα. Το γεγονός ότι έχουμε τέτοια θέση στην ελευθερία του Τύπου δείχνει πολλά για την κοινωνία που ζούμε. Τόσο ακραίος νόμος, όπως στην παράστασή μας «Lemons», δεν πιστεύω ότι θα μπορούσε να περάσει. Κάτι πιο “ελαφρύ” όμως;

Δεν ισχύει, βέβαια, ούτε το δεύτερο και το είδαμε πρόσφατα με το τραγούδι του Πάνου Βλάχου. Η μεγαλύτερη μου αίσθηση εγκλωβισμού είναι οι καθημερινές δυσκολίες που βιώνουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Με τα ενοίκια, την ακρίβεια, την έλλειψη ιατρικής περίθαλψης. Με τόσο στρες για τα καθημερινά πράγματα, πόσο ελεύθερος να αισθανθείς; Η γενιά μου δυστυχώς έχει μεγαλώσει χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον και είναι οδυνηρό αυτό.

Όμως, με το πέρασμα των χρόνων αποκαρδιώθηκα και τώρα είμαι απλώς ματαιωμένος.

Αλλά δυστυχώς αντιδράει όταν τα πράγματα φτάνουν στο απροχώρητο. Όσο και αν θέλουν να μας πείσουν ότι αυτή η κοινωνία είναι η καλύτερη δυνατή εκδοχή της. Ελπίζω μόνο να μην είναι πολύ αργά.