Πρεμιέρα για τον Ευριπίδη Λασκαρίδη: Η ζωή είναι δύσκολη

Ο φρενήρης Χορός των μεταμφιεσμένων που, κάθε φορά απελευθερώνεται στα έργα του Ευριπίδη Λασκαρίδη, καταλαμβάνοντας τη σκηνή, λειτουργεί ως σπαζοκεφαλιά: Ποιος κρύβεται κάτω από τα κοστούμια – μικρές εγκαταστάσεις, τις μάσκες, τα props, το σκοτάδι;

Από τότε που επεκτάθηκε στις ομαδικές δουλειές, το αίνιγμα είναι πάντα εκεί για να το λύσεις: Ποιος είναι ο ήρωας στον οποίο έχει μεταμφιεστεί ο Ευριπίδης Λασκαρίδης; Η πιο ασφαλής απάντηση έρχεται όταν εστιάσεις στα μάτια του. Αυτό είναι το πιο ενεργό υποκριτικό στοιχείο του, σε αυτά συμπυκνώνεται η πλούσια εκφραστική ταυτότητα του – ακόμα κι αν πάνω ή και γύρω του επικρατεί ένα θορυβώδες και πολύχρωμο πανδαιμόνιο. Η απεικόνιση της ανθρώπινης γελοιότητας έχει ένα βλέμμα για να τραφεί – ένα ταλέντο που έχουν διδάξει «θηρία» στο  παρελθόν: Ο Τσάρλιν Τσάπλιν, ο Τζιν Γουάϊλντερ, ο Πίτερ Σέλερς, ο Λουί Ντε Φινές.

Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης, λοιπόν, είναι ένας δημιουργός της σκηνής που, καταρχάς, ασχολείται με τα απολύτως στοιχειώδη. Κι ας οι παραστάσεις του μνημονεύονται στην Ελλάδα όσο και διεθνώς για το ετερόκλητα σουρεαλιστικό σκηνικό τους σύστημα: Την ενδυματολογική, ηχητική, σωματική εξτραβαγκάντσα, για το οργιώδες πάρτι του γκροτέσκου που κορυφώνεται σε ένα blending φιλοσοφικής ευμορφίας.

Στο «Lapis Lazuli» στη Στέγη επαληθεύει όσα, ως κοινός τόπος, του αποδίδονται και όσες θεματικές ακροθιγώς έχει εισάγει σε προηγούμενες παραστάσεις του.

To terror show, το drag show, την παρωδία του τρόμου, το φαρσικό χάπενινγκ, μέχρι να αγγίξει τα υπαρξιακά ερωτήματα. Απλώς εδώ, οι αναφορές του είναι πιο ευανάγνωστες – όπως για παράδειγμα οι προπολεμικές ταινίες τρόμου του Βάγκνερ και του Μουρνάου ή οι τεχνικές του μαύρου θεάτρου της Πράγας.

Η παράσταση αρχίζει με κεντρικό ήρωα ένα λυκάνθρωπο καθώς καταβάλλει κάθε προσπάθεια για να ενδώσει στην πιο ανθρώπινη πλευρά του. Είναι τόσο πρόθυμος να το πετύχει μέχρι που κάθεται και στο ντιβάνι του ψυχιάτρου· κι αντί για δροσερή σάρκα και φρέσκο αίμα, πίνει κοκτέιλ ψυχοφαρμάκων. Όμως, η ζωώδης φύση του επικρατεί (όπως πάντα επικρατεί αν πάρουμε ως καταγεγραμμένη αφετηρία τις ευριπίδειες «Βάκχες»). Κι έτσι, ο λυκάνθρωπος αρχίζει να παραδέρνει ανάμεσα σε απανωτά επεισόδια από γκάφες που τον φέρνουν μπροστά στο ίδιο συμπέρασμα: Στο διχασμό της ανθρώπινης ύπαρξης, ανάμεσα στη λογική του κοινωνικού βίου και στο ένστικτο της πρωτόγονης επιθυμίας.

Όταν πια στη σκηνή του φινάλε ο Λασκαρίδης, ενδεδυμένος ως αρχηγός μιας άγριας φυλής, αγκαλιάζει έναν ιππόκαμπο που φεγγοβολά, αποδέχεται (όπως νωρίτερα και με την περίπτωση του λυκανθρώπου) τη διττότητα του είδους του: Ένα ζωώδες, αλλά αρσενικό, σώμα που γεννά. Η αταβιστική άρνηση του πολιτισμού – εξανθρωπισμού (πες με λύκο, πες με πρωτόγονο) είναι μια αναντίρρητη νομοτέλεια, πάνω στην οποία ο άνθρωπος διαρκώς θα σκοντάφτει και διαρκώς θα επιστρέφει.

Είναι αυταπόδεικτη για το θεατή η υψηλή αισθητική της σκηνικής θεωρίας του Ευριπίδη Λασκαρίδη (σκηνικά: Σωτήρης Μελανός, κοστούμια: Χρήστος Δεληδήμος & Αλέγια Παπαγεωργίου, φωτισμοί: Στέφανος Δρουσιώτης) όσο και το σωματικό της αφήγημα (Δημήτρης Ματσούκας, Άγγελος Αλαφογιάννης, Μαρία Μπρέγιαννη, Σπύρος Ντόγκας).

Όμως, σε ότι με αφορά, επιμένω να νιώθω μεγαλύτερη έλξη προς το στοιχειώδες αφήγημα. Ακαταμάχητη έλξη για το πονηρό, έκπληκτο, τρομοκρατημένο, δόλιο, αγωνιώδες, χαιρέκακο, λάγνο (όλα αυτά μαζί) βλέμμα του λυκανθρώπου – Λασκαρίδη που αφομοιώνει την αίσθηση για τον εαυτό του. Έλξη και για το βλέμμα του ιθαγενή – Λασκαρίδη που αφομοιώνει την αίσθηση για τον κόσμο: «Ιt’s a wonderful, wonderful show. It’s a difficult, difficult life».