Hot or Not #110: Από τον ελληνικό “Καύσωνα” στη Στέγη μέχρι το κλείσιμο του Παλάς – Όσα μας άρεσαν ή μας χάλασαν αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε ταινίες, ακούσαμε μουσική και podcasts, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Ο Γιάννης Παναγόπουλος επιστρέφει για ακόμη μια φορά στις συλλογές διηγημάτων «Μπλε Υγρό» και «Δέρμα» της Βίβιαν Στεργίου και στήνει μια παράσταση με μικρές ιστορίες και αποσπασματικές αφηγήσεις. Στο επίκεντρο το ελληνικό καλοκαίρι και κάτι από το φολκλόρ του, με τις ελληνικές πλαζ, τα παραπήγματα σε αυτές που είναι λίγο μπιτς μπαρ αλλά και λίγο σπίτια, τα εικονίσματα, το τάβλι, τα σεμεδάκια, τα σουβενίρ και τα πλαστικά ζαλιστικά τραπεζομάντηλα. Ντόπιοι και τουρίστες παρευλαύνουν επί σκηνής, αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, θυμούνται, ονειρεύονται, ερωτεύονται, ξεχνούν και προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανές τελετουργίες από το παρελθόν τους για να θυμούνται πως υπάρχουν. Κάτω από τον μεσογειακό ήλιο, περιμένοντας τη μεγάλη στιγμή ή το μεγάλος τέλος, εκφράζουν όλα όσα σκέφτονται και προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν σε αυτή τη χώρα. Ο καύσωνας γύρω τους, αλλά και μέσα τους, είναι αφόρητος  · «άραγε το τέλος του κόσμου θα έρθει καλοκαίρι;», αναρωτιούνται. Χαζεύουν βίντεο από την παιδική τους ηλικία στα 90s, τότε που όλα ήταν αλλιώς, προσεύχονται σε δικούς τους θεούς, απολαμβάνουν τον «ευλογημένο» αυτό τόπο που ακούει στο όνομα Ελλάδα – ή μήπως δεν είναι και τόσο; Πάντως οι τουρίστες ρωτάνε επίμονα πόσο κοστίζει το ελληνικό αυτό καλοκαίρι που είναι περισσότερο αίσθηση παρά μπορεί να περιγραφεί ακριβώς με λόγια. Ίσως χάνει και την αίγλη του αν προσπαθήσεις να το κάνεις. Το «γκρικ σάμερ» το νιώθεις. Είναι σαν να βρίσκεσαι στον παράδεισο. Όμως πού είναι τα όνειρα στη σημερινή πραγματικότητα; Γιατί νιώθεις να χάνονται και καμιά φορά να μετατρέπονται σε εφιάλτη; Ποια είναι η Ελλάδα σήμερα και είναι αρκετό το αρχαίο μεγαλείο της να σε κάνει να νιώσεις σημαντικός στο τώρα; Ποια η σχέση σου με την ενοχή όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις; «Η μητρική μας κληρονομιά είναι η ενοχή και είναι ανακατεμένη στο Νέσκουηκ», ακούγεται κάποια στιγμή στην παράσταση. Πόσα φέρεις και κουβαλάς από την οικογένειά σου; Γίνεσαι ο γονιός σου;

Οι ήρωες στις ιστορίες του ελληνικού καλοκαιριού εδώ δεν μιλάνε τόσο μεταξύ τους όσο μονολογούν. Περισσότερο φέρνουν σε αντι-ήρωες που πραγματοποιούν μια βουτιά στον εσωτερικό τους κόσμο κι εμείς ηδονοβλεπτικά σχεδόν τους παρακολουθούμε να το κάνουν. Ο καθένας με τον δικό του τρόπο, αλλά κάθε τέτοια βουτιά νιώθεις να σε στοιχειώνει. Κάτω από τον καυτό ήλιο – το εθνικό μας brand – σε χαρούμενα ή όχι και τόσο οικογενειακά τραπέζια, ανάμεσα σε χρωματιστά σημαιάκια και φωτεινά λαμπιόνια, κάνεις τη δική σου προσπάθεια να συμφιλιωθείς με το σήμερα, με τον χρόνο που περνά και το μέλλον που θα είναι για πάντα άγνωστο, ενώ όλοι μαζί αναρωτιέστε για το νόημα της ζωής…
Ευδοκία Βαζούκη

@Φώτης Σκουρλέτης

Μετά τη θεατρική μεταφορά των «Ανθρωποφυλάκων» του Περικλή Κοροβέση το χειμώνα του 2019 ο Μάνος Βαβαδάκης επιστρέφει στα γεγονότα της Δικτατορίας, με τον ίδιο εμβριθή και διεισδυτικό τρόπο. Αυτή τη φορά το υλικό του (και της ομάδας Mataroa που συστήθηκε έκτοτε) αντλεί από το βιβλίο του Ιάσονα Χανδρινού «Όλη νύχτα εδώ» που συνοψίζει προφορικές μαρτυρίες της φοιτητικής και εργατικής κοινότητας κατά την ηρωϊκή όσο και τραγική νύχτα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Ο ίδιος ως ερμηνευτής μαζί με τις ηθοποιούς Κατερίνα Πατσιάνη και Κατερίνα Παπανδρέου γίνονται φορείς του ιστορικού λόγου για τη μοναδική βραδιά στη σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας που συντελέστηκε μια συνειδητή λαϊκή επανάσταση με αίτημα – τι άλλο; – την επιστροφή στη Δημοκρατία. Οι τρεις τους μέσα από μια αφηγηματική φόρμα που, ωστόσο, φέρει τη φόρτιση του βιώματος καθηλώνουν:  Για την αλήθεια, την ευαισθησία, την ψυχή με την οποία συνδιαλέγονται με όσα έζησαν οι γονείς και οι παππούδες μας λίγο πριν την πτώση της Χούντας· είτε στάθηκαν από τη μια, είτε από την άλλη πλευρά της Ιστορίας.

Από τις λίγες φορές που το αφηγηματικό θέατρο (χωρίς την ύπαρξη μιας έτοιμης δραματουργίας) συγκινεί, κινητοποιεί και εμπνέει τόσο. Τι κρίμα που το θάρρος της αναμέτρησης με την Ιστορία δεν ενεργοποίησε κανέναν άλλο θεατρικό οργανισμό – ούτε το Εθνικό Θέατρο, ούτε το ΚΘΒΕ όπως θα όφειλαν – παρά αυτούς τους τρεις δημιουργούς με τα ελάχιστα μέσα που διαθέτει το Θέατρο Τέχνης. Το «Τανκ/όλη νύχτα εδώ» δίνει ακόμα πέντε παραστάσεις (21-23/4 & 29 – 30/4). Αν και θα έπρεπε να επαναληφθεί και του χρόνου.
Στέλλα Χαραμή

Στην αίθουσα VMAX Sphera του The Mall Athens όλα ακούγονται και φαίνονται καλύτερα. Δεν ξέρω αν είναι η οθόνη 24 μέτρων, ο ήχος (και η μουσική της Amy Winehouse), τα αναπαυτικά καθίσματα με χώρο για τα πόδια ή όλα τα παραπάνω. Η ταινία λέει σε κάποιο σημείο από τη Marisa Abela, που υποδύεται την Amy Winehouse με εύστοχη ομοιότητα, καλοδουλεμένη φωνή και αγάπη για το ρόλο της, ότι «εγώ πρέπει να ζω τα τραγούδια μου» και αυτό κάνει: μάς παρουσιάζει το χρονικό της ζωής της, τις εμπειρίες και τις τάσεις της, την έμπνευση, τη δημιουργία, τον εθισμό, την αποτοξίνωση μέσα από μια διεισδυτική ματιά στον χαρακτήρα της, που άλλοτε πετυχαίνει και άλλοτε όχι αλλά που αναμφίβολα ζει τα τραγούδια της. Τα φωνητικά ξεχωρίζουν και η μουσική κατοικεί σε όλη τη ταινία στο προσκήνιο. Ωστόσο, η ταινία έχει μια μονοτονία και παρά τη προσπάθεια να αποτυπώσει την αυθεντικότητα της Amy Winehouse πολλές φορές ολισθαίνει σε απλοϊκές σκηνές και ατάκες. Πάντα οι βιογραφίες για τέτοιες περίπλοκες και αινιγματικές προσωπικότητες έχουν ρίσκο. Με έναν τρόπο ένιωσα ότι δε δόθηκε η απαραίτητη βάση και το παρασκήνιο που την οδήγησε στη τεράστια επιτυχία, στον εθισμό, κάποια ερωτήματα έμειναν αναπάντητα – όπως βέβαια γίνεται και στη ζωή- εντούτοις η εστίαση σε μια προσωπική ματιά βοήθησε την ταινία να μην πλατειάσει άσκοπα και η μουσική στα σημεία που τοποθετήθηκε δημιούργησε αύρα, όμορφη για κινηματογραφική εμπειρία. Η Marisa Abela, που υποστηρίζει η ίδια φωνητικά όλα τα τραγούδια, χαρίζει μια ερμηνεία που θα μείνει στο βιογραφικό της, ο Jack O’Connell στον ρόλο του αμφιλεγόμενου Blake Fielder, ήταν επίσης καλός και η Leslie Manville στον ρόλο της γιαγιάς της Amy ξεχωρίζει για τις λεπτές υποκριτικές αποχρώσεις. Κάτι που σίγουρα κάνει αυτή η ταινία είναι ότι όταν βγαίνεις από την αίθουσα σιγοτραγουδάς τα τραγούδια και ακούς ξανά όλη τη δισκογραφία της- και αυτό ίσως είναι το μεγαλύτερο κατόρθωμα της!
Λίνα Ρόκα

Στον μαγικό κόσμο των podcasts δεν υπάρχει περίπτωση να μη βρεις τη θεματολογία εκείνη που είναι για εσένα. Εγώ την έχω βρει. Ανάμεσα στα πολύ αγαπημένα μου βρίσκεται το podcast «Γνώμη» του Fipster και εδώ θα σταθώ στο συγκεκριμένο. Σε περίπτωση που δεν το ξέρετε, το «Γνώμη» είναι ένα podcast στο οποίο τρεις κάθε φορά διαφορετικοί καλεσμένοι – μαζί με τον οικοδεσπότη Fipster – σχολιάζουν διάφορα καυτά και επίκαιρα θέματα και εκφράζουν την γνώμη τους πάνω σε αυτά. Στο τελευταίο podcast καλεσμένοι ήταν η Μαρίνα Σπανού, o Mente Fuerte και η Dat Lilly. Ένας πολύ ενδιαφέρων συνδυασμός ανθρώπων, με πολλή χημεία μεταξύ τους όπως αποδείχθηκε, που συναντήθηκαν με σκοπό να κάνουν μια γόνιμη συζήτηση, με σεβασμό και χωρίς να προσβάλλει ο ένας τον άλλον παρά τις όποιες διαφωνίες.

Εντύπωση μου έκανε το γεγονός ότι τρεις διαφορετικοί άνθρωποι, με εντελώς διαφορετικά backgrounds, σχολίασαν, συμφώνησαν και διαφώνησαν μέσα από μια πολύ ήρεμη συζήτηση. Τα θέματά τους; Η τοξικότητα ανάμεσα σε ζευγάρια, τα dating applications που είναι “της μόδας σήμερα”. Ένα πολύ ενδιαφέρον επεισόδιο για εμένα που με έβαλε στη διαδικασία να προβληματιστώ για πολλά. Απίστευτο παραμένει για εμένα το πώς αυτοί οι καλεσμένοι, φαινομενικά αταίριαστοι μεταξύ τους, κατάφεραν με επιχειρήματα να εκφράσουν την γνώμη τους πάνω σε σημερινά θέματα. Σε μια ιδανική για εμένα κοινωνία θα ήθελα οι απόψεις του Μente να ενώνονταν με εκείνη άλλων καλλιτεχνών και μέσα από αυτό να άλλαζε κάτι από τη σαπίλα της εποχής μας. Ή η ευαισθησία της Μαρίνας Σπανού να αποτυπωνόταν έστω και στο 1/3 των ανθρώπων γύρω μας και η ηρεμία που βλέπει τα πράγματα η Lilly να ήταν συνοδοιπόρος μας στο ταξίδι της ζωής. Έτσι ναι, μπορεί να βλέπαμε έστω και κάτι μικρό να αλλάζει γύρω μας. Ακόμη και η ενέργεια του ίδιου του οικοδεσπότη Fipster και ο τρόπος που αλληλεπιδρά με τους καλεσμένους του είναι και αυτά που ορίζουν την πολύ ωραία και γόνιμη κουβέντα που στήνεται κάθε φορά μεταξύ τους. Και κάπως έτσι δημιουργείται ένα επεισόδιο που έχει πολλά να πει.
Μαργαρίτα Ψυχή

@Αναστασία Γιαννάκη.

Το παράξενο βιβλίο της Ελένης Σικελιανός, της δισέγγονης του Άγγελου Σικελιανού, με τίτλο «Εσύ, η ζωώδης μηχανή» (εκδόσεις Πατάκη) βρήκε το κοινό του και στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία. Γιατί παρά το γεγονός ότι βασίζεται σε ένα πρόσωπο – θρύλο – τη γιαγιά της συγγραφέα Ελένη Παπαμάρκου που έκανε καριέρα ως χορεύτρια του μπουρλέσκ στην Αμερική του ’40 – είναι ένα βιβλίο συνειρμικό, με εξαιρετικά πυκνή ποιητική γλώσσα, δύσκολο κι αλλόκοτο.

Εξίσου, θαρραλέα, λοιπόν, και η απόφαση να πυροδοτήσει μια θεατρική παράσταση, κάτι που επιχειρεί η Τώνια Ράλλη στο Rabbit Hole. Η σκηνική προσέγγιση του έχει ενδιαφέρον. Καταρχάς, αγκιστρώνεται από τα πιο ρεαλιστικά στοιχεία της αφήγησης προκειμένου να αποδώσει αυτή τη σύνθετη, αντισυμβατική φιγούρα της Παπαμάρκου που έζησε κόντρα σε κάθε ηθική της εποχής.

Από την άλλη, δεν διστάζει να τα μπολιάσει με πληθώρα άλλων στοιχείων: Καμπαρέ, περφόρμανς, αυτοσχεδιαστικό, σωματικό, σατιρικό θέατρο ενώ στο δεύτερο μέρος της παράστασης η σκηνοθεσία ενδίδει στο πολύπλοκο ύφος της Σικελιανός όπου ο σκηνικός λόγος κατακυριεύεται από την ποίηση, τα στοιχεία του ονείρου και της παραίσθησης – κάτι που μοιάζει χαοτικό μόνο αν δεν παρασυρθείς από αυτό. Ωραίο το γυναικείο ensemble της παράστασης – Μαργαρίτα Αλεξιάδη, Κωνσταντίνα Σκανδάλη, Χρυσάνθη Φύτιζα, Athena Wasborn – με τις Έλενα Μεγγρέλη και Νάντια Μαργαρίτη να ξεχωρίζουν.

Στέλλα Χαραμή

Από το πρώτο teaser και ακολούθως το τρέιλερ της ταινίας Back to Black, είχε δημιουργηθεί ένας έντονος διχασμός, τον οποίο πολύ γρήγορα σκέπασε ένα τεράστιο κύμα αρνητικών σχολίων που την καταδίκαζαν. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δίκασαν την ταινία και κυρίως την πρωταγωνίστρια πολύ πριν να κυκλοφορήσει. Και μπορώ να ομολογήσω πως κι εγώ ήμουν αρκετά προκατειλημμένη. Ωστόσο, η άποψή μου δεν άλλαξε. Ναι, η Marisa Abela εν τέλει παρέδωσε μια τίμια ερμηνεία, παρά την απόσταση ετών φωτός που απείχε από την ενέργεια της Amy. Προσωπικά με ενόχλησε που δεν έγινε καμία προσπάθεια προσθήκης πραγματικού ηχητικού υλικού της Amy, καθώς όχι μόνο το αποτέλεσμα της ηθοποιού ήταν cringe σε πολλά σημεία, αλλά με απομάκρυνε από την εικόνα και τον μύθο της Amy. Πέρα από την ανομοιότητα, αυτό που με απογοήτευσε περισσότερο, ήταν το φτωχό και επιφανειακό περιεχόμενο. Η πλοκή μας αποκαλύπτει πράγματα που ήδη γνωρίζουμε (στην πραγματικότητα πολύ λίγότερα κι από αυτά), χωρίς να υποδηλώνει καμία περαιτέρω έρευνα ή προσπάθεια για ανάδειξη πιο ενδιαφερόντων πτυχών του φαινομένου Amy Winehouse. Αρκούμαστε στο ήδη γνωστό και καταδικασμένο love story και σε μια τοξική σχέση (όπως ήταν από πάντα γνωστό), η οποία ρομαντικοποιείται σε τραγικό βαθμό.

Η Sam Taylor-Johnson, για άλλη μια φορά στέκεται στο ύψος της φήμης της, χαρίζοντάς μας μια κούφια ιστορία, μια απογοητευτική προσπάθεια να μας αφηγηθεί την ιστορία ενός αστεριού που έσβησε βίαια και γρήγορα. Παρέμεινε και επαναπαύτηκε στην επιφάνεια, χωρίς να διεισδύσει στα άδυτα και ανεξερεύνητα της ιστορίας της. Μου έδωσε την εντύπωση ότι η ταινία απλά έγινε για να γίνει. Είναι της μόδας οι βιογραφίες, ας κάνουμε μία, έτσι στα γρήγορα. Μόνο που όταν έχεις να κάνεις με μια καλλιτέχνιδα τέτοιου βεληνεκούς και με μια σχετικά πρόσφατη και τραυματική ιστορία, χρειάζεται περισσότερη προσοχή και βαθύτερο ενδιαφέρον για την ιστορία. Κάτι που δεν αποτυπώθηκε ποτέ στο Back to Black. Έχω δει κατά καιρούς αρκετές ταινίες της Taylor – Johnson, αλλά αυτή πονάει περισσότερο. Και ναι, τώρα μπορούμε να πούμε πως ούτε η Amy Winehouse δεν γλίτωσε από την “κατάρα” της…
Ειρήνη Δερμιτζάκη

Photo: Facebook / Σινέ Παλάς Παγκρατίου

Εδώ και λίγες ημέρες κυκλοφορεί η είδηση ότι ο ιστορικός κινηματογράφος του Παγκρατίου, το σινέ Παλάς, θα κλείσει το 2025 τις πόρτες του, μια για πάντα, για να μετατραπεί σε… σούπερ μάρκετ, γνωστής γερμανικής αλυσίδας. Ναι, ο παλαιότερος κινηματογράφος της Αθήνας, που άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες του πριν από 99 χρόνια, θα “γιορτάσει” την επέτειο ενός αιώνα λειτουργίας του ως ένα ακόμη σούπερ μάρκετ. Κι εσύ σκέφτεσαι τι παραπάνω πρέπει να έχει ένα κτίριο για να θεωρείται ιστορικό και διατηρητέο, αν όχι μια ιστορία 100 χρόνων, αν όχι την πλούσια παρακαταθήκη, ενός κινηματογράφου που “έμαθε” το σινεμά σε γενιές και γενιές Αθηναίων. Θα προσπαθήσω να μην το “βαθύνω” περισσότερο, αν και οι συμπαραδηλώσεις που γεννά το γεγονός ότι ένας φάρος πολιτισμού θα κλείσει για να ανοίξει μια σαφώς πιο κερδοφόρα επιχείρηση, είναι έκδηλες και λένε όσα πρέπει να ξέρεις για τον κόσμο σήμερα. Όπως και να το δεις, από όποια πλευρά και να το πάρεις, δεν γίνεται να μην στεναχωρηθείς, να μην αναρωτηθείς αν θα μείνει στο τέλος κανένα από τα αγαπημένα σου σινεμά… Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε δυστυχώς είναι να θρηνήσουμε το αγαπημένο μας Παλάς και να συνεχίζουμε να στηρίζουμε τους (λίγους εναπομείναντες) ιστορικούς κινηματογράφους της πόλης.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου