H Billie Kark ονειρεύεται η μουσική της να γίνει το νέο mainstream

Ένα πολύ ζεστό Σαββατιάτικο μεσημέρι με βρίσκει στο μετρό να κατεβαίνω στο κέντρο για να συναντήσω την Βασιλεία – έτσι μου συστήθηκε στο τηλέφωνο που προηγήθηκε της συνάντησής μας. Για εμένα μέχρι εκείνον τον καφέ στον Μπλε Παπαγάλο, η Βασιλεία ήταν η Billie Kark – όχι το κορίτσι του viral κομματιού «Πάρτυ» που τρεντάρει στο TikTok όπως θα περίμενε κανείς, αλλά η μουσικός πίσω από το ταξιδιάρικο «Τζίντα», τον δίσκο που από τη στιγμή που κυκλοφόρησε βρίσκεται στην καθημερινή μου playlist στο Spotify.

Η Billie Kark είναι μια νεαρή μουσικός που αγαπάει πολύ το δημιουργικό πάντρεμα ανάμεσα στην ηλεκτρονική μουσική και το ελληνικό παραδοσιακό τραγούδι. Της αρέσει να πειραματίζεται με την πολυφωνία, τους ιδιωματισμούς της γλώσσας και μερικές φορές με τοπικά όργανα. Έγινε «κατά τύχη» viral όταν κάποια στιγμή ο αλγόριθμος το αποφάσισε για εκείνη και για ένα από τα πιο εναλλακτικά pop κομμάτια της, το «Πάρτυ», που έγραψε πριν από σχεδόν δύο χρόνια. Μια σχεδόν μεταφυσική εμπειρία που βίωσε στον ποταμό Βοϊδομάτη γέννησε το πρώτο της άλμπουμ που ακούει στο όνομα «Τζίντα» – δηλαδή «νεράιδα/αερικό» στα βλάχικα, το οποίο συνοδεύει ένα βίντεο, διάρκειας σχεδόν 30 λεπτών, γυρισμένο εξ ολοκλήρου στα βουνά της Ηπείρου.

Όταν κλείνει η πόρτα του δωματίου της και η Billie Kark δεν δίνει συνεντεύξεις και δεν βρίσκεται πάνω σε κάποια σκηνή, γίνεται η Βασιλεία που δεν ψηνόταν ποτέ για αναγνωρισιμότητα, βαριέται να μιλάει συνεχώς για τον εαυτό της, την κουράζουν τα social media, δεν αντέχει άλλο να τη ρωτάνε για το «Πάρτυ» και ακούει καψουροτράγουδα. Θέλει κάποια στιγμή να πάρει το πτυχίο Φιλολογίας και ίσως στο μέλλον να έχει τη δική της φάρμα κάπου στα Ζαγοροχώρια.

Η Billie Kark δεν είναι μια διαφορετική περσόνα από τη Βασιλεία, απλώς η πρώτη είναι εδώ για να προστατεύει τη δεύτερη όταν αυτή νιώθει πως το έχει ανάγκη, όταν νιώθει κάπως εκτεθειμένη. Το manifest ν’ ανοίξει η ίδια τη συναυλία των Coldplay στη χώρα μας αυτή τη φορά μπορεί να μην πέτυχε, όμως την περιμένει ένα πολύ γεμάτο καλοκαίρι με φεστιβάλ, live και ενδιαφέρουσες συνεργασίες. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.

Η Billie Kark στις 27 Απριλίου συμμετέχει στο Ziria Festival στο Αrch.

Εντελώς τυχαία. Με λένε Βασιλεία, στο σχολείο με φώναζαν Μπίλι, στο σπίτι το ίδιο. Μπίλι, Μπιλάκος, Βασιλάκος… Και το Kark από το επίθετό μου, είναι Καρκούλια. Όπως καταλαβαίνεις δεν μπορείς να κάνεις καριέρα με αυτό το επίθετο (γελάει). Ε, κάπως έτσι το έκοψα. Όταν είχα φτιάξει για πρώτη φορά λογαριασμό στο Facebook μού είχε δώσει την ιδέα η αδερφή μου να βάλω το Billie Kark, και από τότε έμεινε.

Η Billie και η Βασιλεία δεν είναι δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Απλά όταν είμαι η Billie νιώθω λίγο πιο προστατευμένη θα έλεγα. Δεν θέλω να νιώθω εκτεθειμένη; Είμαι αυτόματα η Billie. Κι εκεί κλείνει.

Στην αρχή, όταν είχα πρωτοξεκινήσει με τη μουσική, με είχαν ρωτήσει σε μια συνέντευξη, την πρώτη που είχα δώσει τότε, αν υπάρχει κάποια περσόνα που λέγεται Billie Kark και αν είναι διαφορετική από τη Βασιλεία. Θυμάμαι είχα ενοχληθεί πολύ τότε, έλεγα «τι με ρωτάνε, ποια περσόνα; Εγώ απλά μουσική θέλω να κάνω». Τώρα όμως θα σου απαντήσω πως ναι, έτσι νιώθω με τη Billie Kark. Θεωρώ πως είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει διαχωρισμός ανάμεσα στο ποια είσαι στην πραγματική σου ζωή και ποια στη δημόσια σφαίρα, στον κόσμο του internet. Εγώ πλέον δεν νιώθω άνετα να βγάζω τη Βασιλεία προς τα έξω. Είναι λες και με έχεις αφήσει να επιπλέω σε μια σανίδα και είμαι ανοιχτή στην κριτική του οποιουδήποτε. Δεν είμαι διατεθειμένη να υποβάλω τον εαυτό μου σε αυτή τη διαδικασία. Το έκανα για λίγο, δεν θέλω άλλο. Η Billie και η Βασιλεία δεν είναι δύο διαφορετικές προσωπικότητες. Απλά όταν είμαι η Billie νιώθω λίγο πιο προστατευμένη θα έλεγα. Δεν θέλω να νιώθω εκτεθειμένη; Είμαι αυτόματα η Billie. Κι εκεί κλείνει.

Όλη η οικογένεια είμαστε μέσα στη μουσική. Η μαμά μου είναι πιανίστρια, ο αδερφός μου είναι επίσης πιανίστας, ο μπαμπάς μου ψέλνει… Από πολύ μικρούς μας μεγάλωσαν μέσα στο θέατρο, τη μουσική. Είχαμε μουσική παιδεία. Εγώ έχω τελειώσει μουσικό σχολείο, παίζω κανονάκι – όχι τόσο καλά γιατί δεν μελετάω πια όσο θα ήθελα – ξέρω να παίζω λίγο πιάνο, γρατζουνάω λίγο την κιθάρα… Ξέρω να διαβάσω μια παρτιτούρα. Αλλά πια με έχει κερδίσει η ηλεκτρονική μουσική.

Μικρή άκουγα πάρα πολύ Coldplay. Επίσης ακούγαμε στο σπίτι πάρα πολύ μουσική από παραστάσεις θυμάμαι. Κάθε φορά που πηγαίναμε να δούμε μία παράσταση, η μαμά μου αγόραζε το CD και το παίζαμε στο σπίτι. Έχω μεγαλώσει με παιδικό θέατρο. Μου άρεσε ο Λουκιανός Κηλαηδόνης… Με στιγμάτισε αυτή η μουσική για πάντα. Αγαπώ αυτή την εποχή και δυσκολεύομαι πολύ να την αφήσω πίσω. Στο μουσικό σχολείο άρχισα να μαθαίνω κανονάκι και έτσι αγάπησα πολύ την παραδοσιακή μουσική. Κάπου κει ανακάλυψα πόσο μου αρέσει η πολυφωνία και η συνοδεία μιας φωνής, δηλαδή δεύτερες, τρίτες φωνές σ’ ένα χορωδιακό. Από τα αδέρφια μου που είναι μεγαλύτερα, άκουγα πολύ ηλεκτρονική μουσική τότε. Ήμουν μικρή αλλά την έβρισκα πολύ κουλ. Το μουσικό σχολείο όμως ήταν αυτό που έπαιξε βασικό ρόλο στις επιρροές μου και γενικά στην σημερινή μου κατεύθυνση. Γνώρισα όλα τα είδη μουσικής εκεί και είχα την ευκαιρία να περάσω απ’ όλα. Μου άρεσε σε κάποια φάση πολύ η έθνικ τζαζ κι εκεί είδα για πρώτη φορά πως μπορείς να κάνεις μίξη με είδη. Ότι εγώ μπορώ να παίξω δηλαδή με το κανονάκι μου ένα πιο τζαζ κομμάτι, ένα αράβικο, ένα πιο δυτικό κομμάτι. Κάπως έτσι μου μπήκε το μικρόβιο του να μπλέκω τα πράγματα στη μουσική…

Δεν ήθελα τότε να ασχοληθώ παραπάνω με τη μουσική, πέρασα στη Φιλολογία. Είχα πολλούς συμμαθητές που ακολούθησαν τη μουσικολογία. Εγώ είπα τότε να κάνω κάτι άλλο. Το πώς τελικά εξελίχθηκαν τα πράγματα έγινε πολύ, πολύ τυχαία. Με πολλά θαυμαστικά.

Αυτό είναι το πρώτο κομμάτι που κυκλοφόρησα ever. Θυμάμαι ήμουν τότε στην καραντίνα ένα πρωινό και έπαιζα με το κανονάκι τη μελωδία από το «Θαλασσάκι». Τότε σκέφτηκα α, κολλάει ωραία στα τέσσερα τέταρτα, θα μπορούσα να το κάνω μπιτ. Κατέβασα μία εφαρμογή από το playstore που λέγεται Beat Maker και άρχισα να παίζω. Ήθελα να δω πώς μπορεί να γίνει σύγχρονο. Εν τέλει κατέληξα στη Mellowsophy Music κι αυτό γιατί άκουγα πολύ τους OMNIAH, που είναι το συγκρότημα των παιδιών της εταιρίας. Είχα και μία φίλη που γνώριζε τη δισκογραφική αυτή και μου είχε πει να πάω μία μέρα να γνωρίσω τα παιδιά και κάπως έτσι έγινε. Με ρώτησαν αν έχω φτιάξει ποτέ τίποτα και τους έβαλα το «Θαλασσάκι». Μου είπαν τότε «ναι, έλα να το βγάλουμε». Δεν είχα καθόλου λεφτά εκείνη την περίοδο, δούλευα σέρβις έβγαινα δύσκολα, αλλά ήθελα πολύ να βγάλω το κομμάτι. Το ποσό που μου ζήτησαν για την παραγωγή και για να το κυκλοφορήσουμε δεν ήταν μεγάλο, αλλά για την τότε κατάστασή μου ήταν… δεν τα είχα. Η τότε συγκάτοικός μου ήρθε και μου έδωσε τα λεφτά, μου τα έκανε δώρο. Θα είναι πάντα ανάμεσα στους ανθρώπους που με στήριξαν στα πρώτα μου βήματα και θα το θυμάμαι. Αν δεν ήταν εκείνη τότε μπορεί να μην είχα κάνει τίποτα.

Το άλμπουμ «Τζίντα» συνοδεύει ένα βίντεο διάρκειας σχεδόν 30 λεπτών, γυρισμένο στα ορεινά τοπία της Ηπείρου.

Εντελώς άλλο πράγμα το «Νερό». Ένιωθα πως δεν ήμουν εντελώς καλυμμένη στο όραμα που είχα στο δικό μου μυαλό όταν βγήκε το «Θαλασσάκι», χωρίς να λέω ότι δεν μου αρέσει, απλά δεν ήταν στο 100% αυτού που είχα φανταστεί εγώ. Οπότε ήθελα να βρω έναν τρόπο αυτό που σκέφτομαι να το υλοποιήσω εγώ ακριβώς και όπως το θέλω. Είναι σαν να έχεις σκεφτεί ένα πρόσωπο που θέλεις να το ζωγραφίσεις και τελικά το περιγράφεις σε κάποιον άλλο για να το κάνει για εσένα, έτσι ένιωθα πως είχε γίνει. Οπότε κατέβασα ένα πρόγραμμα, το Ableton, που το δουλεύω και τώρα είναι το φιλαράκι μου, και προσπαθούσα με πολύ κόπο να το μάθω. Μέχρι τότε με την τεχνολογία ήμουν πολύ κακή. Έκατσα τότε ώρες ατέλειωτες στο YouTube για να μάθω το πώς δουλεύει, πειραματιζόμουν με τις ώρες, πορώθηκα. Το είχα μπροστά μου και σκεφτόμουν ότι αυτό το πρόγραμμα κάπως δημιουργεί μουσική, δεν το ξέρω αλλά πρέπει κάπως να το βρω να το μάθω. Ευτυχώς ζούμε στην εποχή που μπορούμε να μάθουμε τα πάντα με βίντεο στο YouTube. Το «Νερό» το έφτιαξα σε μια πολύ απλή μελωδία και το είχα ηχογραφήσει με handsfree σκέψου μέσα σε δέκα λεπτά. Ήταν κάτι σαν πρόβα, αυτοσχεδίαζα μέχρι να δω πώς γράφουμε ένα κομμάτι και μου βγήκε αυτό. Μου άρεσε όμως. Είναι το πρώτο κομμάτι που έγραψα και εννοείται πως έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου. Να σου πω ότι η αρχική του εκδοχή είναι πολύ διαφορετική από αυτή που εν τέλει κυκλοφόρησε. Είναι πολύ πιο αργή… Κάποια στιγμή θα κυκλοφορήσω και αυτή την πρώτη εκδοχή, είναι πολύ ωραία.

Η έμπνευση έρχεται πάντα τη στιγμή που συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και τα βρίσκουμε.

Τον Σεπτέμβριο του 2021. Ο Αύγουστος του 2021 ήταν ένας πολύ σημαντικός και καθοριστικός μήνας στη ζωή μου. Είχα χωρίσει τότε από τον πρώτο μου μεγάλο έρωτα και σε εκείνη τη φάση βίωνα την αλλαγή, έψαχνα το ποια είμαι. Με αγάπησα λίγο παραπάνω, συνειδητοποίησα κάποια πράγματα, ένιωσα πως μεγάλωσα. Ήταν αυτό το σημείο της ουσιαστικής ενηλικίωσης που βιώνει κάθε άνθρωπος που λες ωχ, εδώ κάτι γίνεται. Οπότε μετά έβγαλα το «Νερό» και γι’ αυτό ακριβώς έχει ακόμη μεγαλύτερη σημασία για εμένα.

Κάθε φορά που γράφω κάτι εκπλήσσω τον εαυτό μου. Ακούω τα παλιά και σκέφτομαι «α, μωρέ μικρούλι τι έκανες τότε». Νιώθω πολύ ότι μεγαλώνω μέσα από τη μουσική μου. Συνειδητοποιώ πια και ποιες είναι οι στιγμές που έχω ανάγκη να γράψω. Γράφω πολύ σε στιγμές που νιώθω πιο κοντά σε εμένα, αν καταλαβαίνεις. Μπορεί κάτι να με έχει στεναχωρήσει, να με έχει πληγώσει αλλά η έμπνευση έρχεται πάντα τη στιγμή που συμφιλιώνομαι με τον εαυτό μου και τα βρίσκουμε. Εκεί βγαίνουν όλα.

Δεν ήταν ακριβώς μία ιδέα. Είχα κάνει ένα ταξίδι στα Ζαγοροχώρια που έπαιξε τότε καθοριστικό ρόλο. Ήταν η βασική μου επιρροή υποσυνείδητα. Είχα νιώσει τόσο κοντά στη φύση σε αυτόν τον τόπο, βούτηξα να κολυμπήσω στα νερά του Βοϊδομάτη και ένιωθα πως όντως ήμουν μόνο εγώ και νεράιδες εκεί μέσα. Ήταν μια μαγική εμπειρία. Ήμουν μέσα στο ποτάμι όταν ξαφνικά άρχισε να βρέχει. Φούσκωσε τότε το νερό και άρχισε να βγάζει υδρατμούς. Το έζησα κάπως πολύ μυθικά. Ένιωσα κάπως να επανασυνδέθηκα με τον μικρό μου εαυτό που πράγματι πίστευε στις νεράιδες και στα μυθικά πλάσματα, που είχε ελπίδα μέσα του, πίστη. Δεν έχω ξεπεράσει ακόμη αυτή την εμπειρία, τη φέρνω συχνά στο μυαλό μου και απλά περιμένω πότε θα ξαναπάω για το part 2 (γελάει).

Ακριβώς. Έτσι μου ήρθε και η ιδέα για τον τίτλο. Γενικά ήθελα ο δίσκος να είναι αφιερωμένος στα παράξενα αυτά πλάσματα, σε όσα δεν βλέπουμε και θεωρούμε ότι δεν υπάρχουν. Έχουμε λίγο ξεχάσει ως άνθρωποι από που προερχόμαστε, ποιοι είμαστε. Είμαστε τελικά αυτά τα όντα που πηγαίνουν στη δουλειά 9-5 και μετά γυρνάνε, καπνίζουν ένα πακέτο τσιγάρο την ημέρα και πέφτουν και κοιμούνται ή είμαστε πλάσματα τα οποία έχουμε αισθήσεις και μπορούμε και συνδεόμαστε με τη φύση; Με στεναχωρεί που έχουμε αποκόψει τους εαυτούς μας από οτιδήποτε φυσικό υπάρχει γύρω μας. Στο δικό μου μυαλό άνθρωποι και φύση είμαστε ένα πράγμα. Το «Τζίντα», που λες, στα βλάχικα σημαίνει νεράιδα. Έψαχνα πολύ καιρό πώς θα πω το άλμπουμ. Κάποια στιγμή σκάλιζα κάτι λεξικά και βρήκα αυτή τη λέξη και έκατσε ωραία. Το δεύτερο EP που θα κυκλοφορήσω τώρα λέγεται «Τζάνεμ», με κοροϊδεύουν οι φίλοι μου με τα συνεχή «τζ» στους τίτλους. Με ρωτάνε «καλά το επόμενο πώς θα το πεις; Τζιτζίκι;» (γελάει). Αγαπώ τέτοιες λέξεις. Κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω ένα μεταπτυχιακό σχετικά. Να μάθω αρβανίτικα… Καλά βέβαια ας πάρω πρώτα το πτυχίο Φιλολογίας (γελάει).

Πήγα για δύο χρόνια και μετά το ψιλοπαράτησα. Τώρα έχω αρχίσει να το ξαναπιάνω. Θέλω να το πάρω όμως το πτυχίο, όχι για τη μαμά μου, αλλά για να έχω ολοκληρώσει και αυτό το κομμάτι στη ζωή μου. Θα κάνω μια προσπάθεια. Αν βγει ok, αν δεν βγει δεν πειράζει, δεν θα πεθάνουμε.

Να ‘ναι καλά τα παιδιά και ιδιαίτερα ο Δημήτης Δρακούλης που έκανε τη σκηνοθεσία και το βίντεο. Κανονικά αυτή η παραγωγή που κάναμε ήθελε το διπλάσιο μπάτζετ, ήθελε κόσμο, χέρια για βοήθεια. Ρίξαμε τρομερή δουλειά για να γίνει με ό,τι είχαμε. Ο λόγος που έγινε όλο αυτό πράξη ήταν γιατί πολύ απλά το θέλαμε όλοι πολύ, τσιτώσαμε και πιστεύαμε πως θα τα καταφέρουμε. Άρεσε σε όλους η ιδέα, αν είχαμε έστω κι έναν που θα ήταν τραβάτε με κι ας κλαίω δεν θα γινόταν. Η ιδέα για το ενιαίο βίντεο ήταν δική μου και παίζει πολύ στο εξωτερικό. Έβαλε το λιθαράκι στην ιδέα και ο Γιώργος ο Βερναρδάκης από τη Mellowsophy. Μου είπε μια μέρα «λοιπόν, θα πάμε στη Βερλίγκα» κι εγώ ήμουν «τι λες;». Η Ύριδα Κοβάτσεβιτς έκανε το art direction. Όλοι ήταν πολύ καλοί μου φίλοι, ήρθαν χωρίς να πληρωθούν γι’ αυτό. Απλά ήταν ενθουσιασμένοι «γιέεει, πάμε βόλτα στο βουνό!». Σε καμία περίπτωση δεν φανταζόμουν πως θα βγει αυτό το αποτέλεσμα. Τα πλάνα που τράβηξε ο Δημήτρης, τα πανοραμικά πάνω από τη Δρακόλιμνη, με τις αγελάδες, τα φύλλα… εγώ το είχα φανταστεί πιο απλό, τύπου θα πάμε στο βουνό να παίξουμε τα τραγουδάκια και θα φύγουμε. Το πήρε όλο πάνω του και τελικά εξέφρασε αυτό που είχα στο μυαλό μου πολύ καλύτερα από ό,τι θα το έκανα εγώ η ίδια για τον εαυτό μου. Είναι σημαντικό να έχεις γύρω σου τέτοιους ανθρώπους, είμαι πάρα πολύ τυχερή. Ακόμη και ο Άκης Πικριδάς (Aki Rei) που μου μίξαρε τον δίσκο, έκατσε και άκουσε με πολλή προσοχή τι σημαίνει για εμένα αυτός ο δίσκος και το έκανε πολύ δικό του για να φτιάξει ένα ωραίο αποτέλεσμα που να ταιριάζει και στα δικά μου αυτιά. Ευλογία μεγάλη, τι να πω.

«Εμένα προσωπικά είναι και λίγο η χαρά μου να είναι diy η μουσική μου». H Billie Kark απολαμβάνει τις ώρες που «χάνεται» στο μουσικό της σύμπαν.

Επιτέλους (γελάει)! Θεωρώ πως σαν λαός μάς αρέσει πολύ να μιμούμαστε οτιδήποτε συμβαίνει στο εξωτερικό, αλλά αυτό το πράγμα έχει όριο. Όπως και να το κάνεις, έχουμε τόσα πολλά ερεθίσματα όλοι μας από γιαγιάδες, παππούδες, που αυτό δεν μπορεί να χαθεί. Μπορείς να το παίξεις όσο θέλεις ότι έχει μυηθεί στο ξενόφερτο αλλά κάπου μέσα σου θα υπάρχει ένα «ώπα!». Μία ρίζα, ένα κάτι. Είτε νιώθεις ενωμένος με αυτή, είτε δεν νιώθεις. Οπουδήποτε κι αν έχεις μεγαλώσει, στις Φιλιππίνες, στην Αμερική, εδώ, υπάρχει κάτι που σε συνδέει με αυτό το μέρος. Πώς τελικά γίνεται σήμερα κουλ στη μουσική ας πούμε; Γιατί ξεκίνησε πολύς κόσμος να το επαναφέρει τώρα ταυτόχρονα. Είχαν ξεκινήσει να το κάνουν πιο παλιά οι Villagers of Ioannina City, βγήκε η Σάττι το απογείωσε – να ‘ναι καλά! – οι Thrax Punks… Η παράδοση υπάρχει ένας λόγος που έχει επιβιώσει ανά τους αιώνες. Ο καθένας την παίρνει από κει και πέρα και κάνει κάτι δικό του. Πιστεύω πολύ στην έννοια του διαχρονικού, είτε είναι στο θέατρο, είτε στη ζωγραφική, είτε στη μουσική. Φέρει κάποιες αξίες. Και είναι σημαντικό για τους ίδιους τους ανθρώπους, όσο κι αν δεν το παραδέχονται καμιά φορά, να νιώθουν ασφαλείς και συνδεδεμένοι. Είναι σημαντικό να μπορούμε να διατηρούμε κάτι τόσο πολύ δικό μας. Μάς κάνει λίγο να νιώθουμε παντοτινοί, ενώ ξέρουμε πως δεν είμαστε.

Υπάρχουν άπειρα είδη μουσικής. Γιατί να πρέπει να χωρέσω τη μουσική μου σε ένα;

Πολύ ωραία ερώτηση, ευχαριστώ που μου την κάνεις. Δυσκολεύομαι πάρα πολύ με αυτό το πράγμα. Θέλω να γράφω 500 διαφορετικά είδη. Και το κάνω. Θέλω να γράψω κάτι που θα μπορεί να ακουστεί σε ένα ρέιβ πάρτι στις 5 η ώρα, την ίδια στιγμή να γράφω pop, παραδοσιακά, λαϊκά. Να είχα πέντε διαφορετικές περσόνες και η κάθε μία να βγάζει κάτι διαφορετικό.

Με εγκλωβίζει προσωπικά να είμαι τόσο συγκεκριμένη. Με ενοχλούν πάρα πολύ οι ταμπέλες κάθε είδους. Ο μόνος λόγος που έχει μια χρηστική αξία να μπορείς να περιγράψεις κάπως τη μουσική σου στο σήμερα, είναι για να μπορείς να βάλεις ένα hashtag και να μπορεί πιο εύκολα να σε βρει κάποιος. Άλλος λόγος για εμένα δεν υπάρχει. Υπάρχουν άπειρα είδη μουσικής. Γιατί να πρέπει να χωρέσω τη μουσική μου σε ένα; Κρίνετε εσείς πού μπαίνει και βάλτε την όπου θέλετε.

Ναι συμβαίνει αυτό που λες. Εγώ γράφω μουσική ανάλογα με τη φάση στην οποία βρίσκομαι τη δεδομένη στιγμή. Θα ήταν τρομακτικό να παρέμενα στην ίδια φάση για όλη μου τη ζωή και να αναπαρήγαγα ακριβώς την ίδια μουσική. Όσο για το diy που λες, οι μουσικοί τα κάνουμε πια όλα. Παραγωγή, video making, στίχους, μελωδία. Είναι και πιο εύκολο να έχεις ένα home studio και να κάνεις εκεί ό,τι εσύ θέλεις ακριβώς όπως το θες. Άσε που στα πρώτα σου βήματα δεν έχεις καν μπάτζετ να διαθέσεις. Άρα πρέπει να βρεις έναν τρόπο να το κάνεις μόνος σου. Εμένα προσωπικά είναι και λίγο η χαρά μου να είναι diy η μουσική μου. Μου αρέσει να κάθομαι με τις ώρες μπροστά από τον υπολογιστή και να νιώθω τη χαρά της δημιουργίας. Αν μου το στερούσε αυτό κάποιος πιστεύω πως απλά θα σταματούσα.

Δεν ήταν καθόλου έτοιμη για όλο αυτό που ακολούθησε το virality του «Πάρτυ». «Δεν ήμουν έτοιμη να θέσω τον εαυτό μου στη μέση της πλατείας».

Αλήθεια; Δεν το έχω δει (γελάει). Εντάξει, δεν συμφωνώ απόλυτα, δεν θα με περιέγραφα με τίποτα έτσι. Αλλά επειδή είναι ένας καλλιτέχνης που θαυμάζω και σέβομαι πολύ θα το πάρω ως κοπλιμέντο. Είχα ας πούμε διαβάσει ότι η «Ανισόπεδη Ντίσκο» ήταν το hit του καλοκαιριού και το «Πάρτυ» το hit του χειμώνα. Ότι το «Πάρτυ» συγκεκριμένα είναι η «Ανισόπεδη Ντίσκο» του χειμώνα. Επίσης κάποιος έγραψε ότι έχω κλέψει από την «Ανισόπεδη Ντίσκο». Το στιλ γενικά. Απλά σε αυτό το σημείο να πω πως το «Πάρτυ» βγήκε πριν την «Ανισόπεδη Ντίσκο».

Ήμασταν σπίτι με τον κολλητό μου και πίναμε μπίρες όταν με πήρε τηλέφωνο η κολλητή μου η Ευφροσύνη και μου λέει «Συγγνώμη, έχεις δει λίγο τι γίνεται; Έχεις γίνει viral», της λέω «πού;», μου λέει «στο TikTok». Εγώ στο μεταξύ είχα διαγράψει τον λογαριασμό μου στο TikTok εκείνη την εβδομάδα, έκανα αποτοξίνωση. Να θες να κρυφτείς και να μη μπορείς ήταν η φάση (γελάει). Ανοίγω ξανά τότε το προφίλ μου και βλέπω τα βίντεο με το κομμάτι να αυξάνονται σε τρομακτικό βαθμό. Μέσα σε μία εβδομάδα, όλη η αρχική χαρά εκείνη που ένιωσα, μετατράπηκε σε απίστευτο φόβο. Ήταν πολύ έντονο. Ένα μεγάλο κύμα κόσμου με πρόσεξε κι εγώ ένιωσα πως βρέθηκα ξαφνικά στο κέντρο της προσοχής. Λάμβανα μηνύματα, πολύς κόσμος ήθελε να μου πει για το κομμάτι, ότι του αρέσει ή δεν του αρέσει, με τάγκαραν ασταμάτητα κάθε μέρα. Τις τρεις πρώτες μέρες θυμάμαι τα έβλεπα όλα, μετά αναγκαστικά έκλεισα τις ειδοποιήσεις μου, δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Μετά βέβαια είχα και τρομερές ενοχές γιατί υπήρχε κόσμος που μου έστελνε για το κομμάτι ότι για παράδειγμα τον βοήθησε, κατεβατά ολόκληρα. Άνθρωποι ξόδεψαν χρόνο για να μου γράψουν κάτι όμορφο, αλλά εγώ επειδή ήταν εκατό αυτά τα όμορφα δεν μπορούσα να απαντήσω σε όλους. Οπότε είχα και το κομμάτι των τύψεων, που ακόμη καμιά φορά νιώθω. Επειδή δεν μπορώ να εκφράσω ακριβώς την ευγνωμοσύνη μου.

Γενικά σαν κομμάτι πήγαινε καλά, ειδικά στο Spotify. Υπήρχε κόσμος που με ήξερε δηλαδή από αυτό. Μετά δεν ξέρω τι έγινε. Ο αλγόριθμος απλά το αποφάσισε κάποια στιγμή; Νομίζω πως και ο κόσμος ψάχνει να ακούσει και κάτι διαφορετικό. Ίσως περνάμε σιγά σιγά σε μια άλλη φάση ακουσμάτων και έτυχε να βρεθεί το δικό μου κομμάτι σε αυτό το μεταίχμιο ας πούμε.

Ναιιι! Ξέρεις πόσες φορές το έχω ακούσει αυτό; Δεν αντέχω άλλο (γελάει). Είναι πολύ relatable σαν κομμάτι και ίσως είναι και αυτός ένας λόγος που ακούγεται. Μάς αρέσει να ακούμε τέτοια κομμάτια. Ακούς το «Πάρτυ» και νιώθεις λιγότερο… περίεργος. Μπορεί δηλαδή να σκέφτεσαι καμιά φορά για τον εαυτό σου ότι δεν είναι και τόσο fun, ότι ίσως ώρες ώρες είναι και λίγο ξενέρωτος. Ε, έρχεται αυτό το κομμάτι και σου λέει «ρε συ δεν πειράζει, χαλάρωσε, είμαι κι εγώ έτσι».

Καθόλου έτοιμη! Ούτε στο ελάχιστο. Δεν ήταν και κάτι που ήθελα απαραίτητα να κάνω, το να βρεθώ δηλαδή σε μια σκηνή. Νιώθω αρκετά άνετα πάνω στη σκηνή, συνήθως, αλλά ήρθε πολύ απότομα. Για να το κάνεις θέλεις πολλές πρόβες, τριβή… Εμένα η μοναδική μου εμπειρία πάνω σε σκηνή ήταν στο σχολείο. Δεν το είχα ξανά κάνει μέχρι σήμερα. Τα πρώτα μου live που έπαιζα το «Τζίντα» πήγαιναν πολύ καλά. Μετά πήγα και έκανα αυτό το περιβόητο live της Vodafone, δεν ξέρω αν το έχεις δει… Εκείνη η ημέρα ήταν από τις πιο αγχωτικές που έχω περάσει στη ζωή μου. Μου το είχαν πει τελευταία στιγμή και γενικά είχαν συμβεί κάποια πολύ άσχημα πράγματα στην προσωπική μου ζωή εκείνο το διάστημα. Δεν ήμουν καθόλου καλά. Ε, βγήκα πάνω στη σκηνή, η φωνή μου έτρεμε σαν ψάρι. Είχα να ψυχαγωγήσω όλον αυτόν τον κόσμο που βρισκόταν από κάτω και να κάνω show αμέσως. Δεν είχα χρόνο να ζεσταθώ. Έπρεπε να βγω να κάνω τη Φουρέιρα χωρίς να είμαι η Φουρέιρα. Και βγήκε ένα κακό αποτέλεσμα εννοείται.

Δεν αναγκάζω κανέναν να με ακούσει και ούτε χρειάζεται να αποδείξω κάτι σε κάποιον επειδή απλώς με αναγνωρίζει από μία πλατφόρμα.

Καλά, το τι άκουσα μετά, δεν περιγράφεται. Τι ατάλαντη με είπαν, ότι χρησιμοποιώ autotune… Δεν έχω χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή μου autotune. Από τα μεγαλύτερά μου άγχη είναι να μην φαλτσάρω. Δεν μπορούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ, ένιωθα το imposter syndrome στον θεό, σκεφτόμουν «μήπως να τα παρατήσω;». Δεν ήμουν έτοιμη να θέσω τον εαυτό μου στη μέση της πλατείας. Τι να σας πω; Ας κριθώ γι’ αυτό! Πολύ άγριο όλο αυτό. Και δεν καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολο είναι να μην ακούς τη φωνή σου και να έχεις να τραγουδήσεις σωστά. Είναι σαν να σου λέω προσπάθησε να περπατήσεις ευθεία αλλά θα σου δέσω τα μάτια. Δύσκολο είναι επίσης να μπορέσεις να απορροφήσεις όλη αυτή την ενέργεια του κοινού. Καλώς ή κακώς εγώ δεν είμαι ακόμη επαγγελματίας. Έχω ακόμη να δουλέψω τη σκηνική μου παρουσία.

Αν κάτι μου έμαθε αυτό το συγκεκριμένο live είναι ότι καλό για εμένα είναι να πηγαίνω εκεί που νιώθω άνετα και ταιριάζω. Είμαι ένας άνθρωπος που βγάζει τα τραγουδάκια του, απλά επειδή νιώθει αυτή την ανάγκη. Σκεφτόμουν αν αξίζει να μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία, να θέτω τον εαυτό μου σε καταστάσεις για εμένα άβολες, για να κάνω αυτό που στην τελική μου αρέσει. Αλλά από την άλλη ότι και να γίνει θα με αγαπούν οι γονείς μου, τα αδέρφια μου, οι φίλοι μου. Όλο αυτό που γίνεται με το internet είναι εντελώς εικονικό. Δεν αναγκάζω κανέναν να με ακούσει και ούτε χρειάζεται να αποδείξω κάτι σε κάποιον επειδή απλώς με αναγνωρίζει από μία πλατφόρμα. Ο καθένας ας λέει ό,τι θέλει. Χαλάρωσα κάποια στιγμή και θύμισα στον εαυτό μου πως δεν είναι σούπερ-ήρωας. Όλοι στα πρώτα τους βήματα κάνουν λάθη και έχουν αστοχίες όταν εκτίθενται. Εγώ έτυχε να πέσω σε έναν ωκεανό και έπρεπε να κολυμπήσω χωρίς να ξέρω τον τρόπο. Δεν πειράζει, «μια χαρά τα πηγαίνεις», είπα στον εαυτό μου. Μάλιστα, τα τελευταία live έχουν πάει πολύ καλά.

Θέλω η μουσική μου να γίνει γνωστή, αυτό είναι το πάθος μου και θέλω να το μοιράζομαι με τον κόσμο. Αλλά να περπατάω στον δρόμο και να με αναγνωρίζουν εμένα την ίδια σαν πρόσωπο, δεν είναι κάτι που με καίει ιδιαίτερα. Τα πάω καλά με αυτό για την ώρα, έχει λίγο πλάκα να με σταματούν και να μου μιλάνε. Δεν συμβαίνει συχνά γιατί δεν γνωρίζει πολύς κόσμος το πώς δείχνω. Μπορεί να ξέρουν το κομμάτι μου, αλλά το πώς είμαι εγώ η ίδια δεν είναι κάτι που ξέρουν τόσοι θεωρώ.

«Στίχοι και μουσική δημιουργούνται στο κεφάλι μου μαζί και όχι χώρια».

Ούτε καλή, ούτε κακή. Με ενοχλεί λίγο η σοβαροφάνεια σε αυτά. Εγώ έφτιαχνα κάτι βιντεάκια χιουμοριστικά στο TikTok πριν τον χαμό με το «Πάρτυ» και πήγαιναν και καλά. Τότε δεν είχα καθόλου θέμα με την έκθεση. Ήμουν μια τυχαία κοπέλα μπροστά από μια οθόνη που κάτι έκανε και ίσως έκανε και κάποιον να γελάσει. Ωραία ως εδώ. Γενικά δεν ντρέπομαι να δείξω τον εαυτό μου κάπως στα social media. Την ίδια στιγμή βαριέμαι και λίγο τη διαχείρισή τους.

Ναι ισχύει αυτό. Αλλά κάπως αυτή η υποχρέωση του να έχω μια καλή σχέση με τα social media γι’ αυτόν τον λόγο, δεν μου αρέσει τόσο. Ιδανικά θα ήθελα να το κάνει κάποιος άλλος για εμένα. Βαριέμαι απελπιστικά να προωθώ τον εαυτό μου. Έχω ένα δεύτερο προφίλ, κρυφό, που το λειτουργώ όπως θέλω εγώ σαν Βασιλεία. Η δημόσια εκπροσώπηση της Billie Kark με αφήνει λίγο αδιάφορη να σου πω την αλήθεια. Αναγνωρίζω την τεράστια δυναμική, αλλά αλήθεια, βαριέμαι (γελάει).

Αχ, δύσκολη ερώτηση. Τι υπαρξιακές ερωτήσεις είναι αυτές που μου κάνεις; (γελάει) Θα απαντήσω ότι απολαμβάνω και τα δύο και ίσως κάποιες φορές λίγο περισσότερο τον στίχο. Αλλά την ίδια στιγμή για εμένα στίχοι και μουσική δημιουργούνται στο κεφάλι μου μαζί και όχι χώρια. Τα γράφω ταυτόχρονα.

Εννοείται. Θα ήθελα να γράψω για έναν pop artist. Για να εκτονώσω λίγο αυτή την πλευρά μου. Θα ήθελα να γράφω χιτάκια, εύκολα, ίσως και ανούσια, απλά για πολύ χορό! Δεν έχω στο μυαλό μου κάποιον συγκεκριμένο καλλιτέχνη για τον οποίο θα ήθελα να γράψω. Θα ήθελα πολύ να συνεργαστώ με τους Coldplay, μετράει; (γελάει).

Με την Deva. Είναι μια καλλιτέχνις που έχω ανακαλύψει τελευταία και την έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Είναι από την Ουγγαρία και κάνει αυτό που κάνω εγώ στη γλώσσα της. Είναι τρομερή, νιώθω ότι μου ταιριάζει, ότι είμαστε από το ίδιο το συνάφι. Από Έλληνες θα ήθελα με Thrax Punks, με τους Villagers of Ioannina City, με Gemma, με Babo Koro. Μετά από τον κόσμο τον ηλεκτρονικό, που ήδη έχω αρχίσει να συνεργάζομαι ως vocalist. Με Djs, παραγωγούς… Δεν θα σου πω ακόμη ονόματα, αλλά είναι στα σκαριά.

Θα ήθελα να δοθεί περισσότερη έμφαση στα ηλεκτρο-παραδοσιακά που φτιάχνω, να τα μάθει περισσότερος κόσμος και -γιατί όχι;-να γίνει το νέο mainstream.

Όχι τόσο μεγάλο μέρος όσο θα ήθελα αυτή την περίοδο, για να σου απαντήσω πρώτα στη δεύτερη ερώτηση. Πιο πολύ ασχολούμαι με τα τηλεφωνήματα για τα live, τα ραντεβού, τις συμφωνίες και όλα αυτά – που μεταξύ μας δεν μου αρέσουν και καθόλου – παρά με το να κάτσω να ασχοληθώ με τη μουσική μου. Πώς είναι μία μέρα μου; Ξυπνάω, πίνω καφέ για να λειτουργήσω, κάποιες μέρες πάω στο γραφείο γιατί δουλεύω ως γραμματέας στην αδερφή μου, σίγουρα θα παίξει μία μικρή έξοδος, προσπαθώ κάπου ανάμεσα να χωρέσω και λίγη γυμναστική, λίγο τρέξιμο… Τελευταία τρέχω και με διάφορες υποχρεώσεις και δεν οδηγώ, οπότε μου παίρνει τον διπλάσιο χρόνο για να μετακινηθώ για οπουδήποτε. Οπότε καταλήγω να μην έχω καθόλου χρόνο μέσα στην ημέρα μου κάποιες φορές. Αλλά τις μέρες που θα βρω τον χρόνο να ασχοληθώ με τη μουσική μου τότε δεν θα κάτσω μόνο 1-2 ώρες. Θα κάτσω από το πρωί μέχρι το επόμενο πρωί τα χαράματα. Θα σηκωθώ μόνο για να φάω και να πάω τουαλέτα. Θα είμαι εντελώς αφοσιωμένη εκεί.

Εννοείται πως έχω ένοχες απολαύσεις (γελάει). Τελευταία ακούω πολύ λαϊκά. Περνάω αυτή τη φάση. Θέλω να ακούσω λίγο Βέρτη, λίγη κλάψα ρε παιδί μου. Γενικά θα βάλω να ακούσω λίγο Αλεξίου, λίγο Πάριο, παλιά ρεμπέτικα, λίγο Πουλόπουλο. Σε άλλες φάσεις έχει υπάρξει guilty plesure μου και η τραπ.

Φέτος στο πρωτοχρονιάτικο οικογενειακό μας τραπέζι μάς ρώτησε η μαμά μου ποιοι είναι οι στόχοι μας για τη νέα χρονιά κι εγώ συνειδητοποίησα ότι δεν είχα κανέναν. Κάπως σαν ό,τι να με ενδιέφερε να είχε ήδη γίνει κατά κάποιο τρόπο. Τώρα είμαι σε μια περίοδο που κάπως προσπαθώ να θέσω νέους στόχους αλλά το αφήνω και λίγο να με πάει μόνο του. Ιδανικά, θα ήθελα να δοθεί περισσότερη έμφαση στα ηλεκτρο-παραδοσιακά που φτιάχνω, να τα μάθει περισσότερος κόσμος και -γιατί όχι;-να γίνει το νέο mainstream. Όχι μόνο η δική μου μουσική, αλλά και όλων των artist που κάνουν αντίστοιχη. Εγώ από ‘κει και πέρα θέλω να φτάσω εκεί που νιώθω καλά. Μπορεί του χρόνου να σου πω «βαρέθηκα, πάμε κάπου αλλού»… είμαι πολύ ικανοποιημένη εδώ που έχω φτάσει και παραπάνω να μην «πάει» δεν με ενδιαφέρει. Ό,τι είναι για εμένα ας έρθει.

Αρχικά ετοιμάζομαι να κυκλοφορήσω το πρώτο EP της χρονιάς όπως είπαμε. Λέγεται «Τζάνεμ» και περιλαμβάνει τρία κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι, που ονομάζεται «Ορίζοντας», θα βγει στις 22 Απριλίου και τα άλλα δύο στις 8 Μαΐου, οπότε κάπου ‘κει θα κάνουμε κι ένα ωραίο release pary! Τα κομμάτια αυτά είναι μέρος μιας νέας συνεργασίας μου με την FM Records, κάτι που ήθελα πολύ να κάνω. Από live γίνεται ένας χαμός (γελάει)! Ψάχνουμε νέα ημερομηνία για το live στο Αστεροσκοπείο, στις 27 του μήνα θα παίξω στο Ziria Festival, θα είμαι στο Athens City Festival, θα παίξω στο Πάρκο Ελευθερίας – ως ώρας αυτά μπορώ να ανακοινώσω. Μετά το υπόλοιπο καλοκαίρι θα έχει βουνά, έχει Ζαγόρι, έχει Ζήρια, έχει πολύ ωραία πράγματα. Θα είμαι και με τις Σκιαδαρέσες στην Τεχνόπολη στις 11 Ιουλίου. Ανυπομονώ. Α, επίσης θα παίξω και στο Βερολίνο στις 25 Μαΐου.