Όταν ο Παύλος Παυλίδης μάς παρέσυρε στο αξεπέραστο σύμπαν του “Μπρανκαλεόνε”

Δεν ξέρω τι παραπάνω περίμενα από ένα live του Παύλου Παυλίδη στο Floyd, πάντως η συναυλία του περασμένου Σαββάτου ξεπέρασε κάθε προσδοκία. Η αιώνια νεότητα της φωνής του, τα ασυναγώνιστα σόλο ηλεκτρικής κιθάρας, τα νέα, τα παλιά και τα αγαπημένα τραγούδια. Δεν χρειάζονται πολλά πράγματα για να βυθιστείς στο σύμπαν του, σε σημείο να μην θέλεις να αποδράσεις ποτέ.

Άνθρωποι διαφόρων ηλικιών και στυλ, ζωντανή απόδειξη της επίδρασης που έχει ο Παύλος Παυλίδης όλα αυτά τα χρόνια. Ένα sneak peak από τον ολοκαίνουριο δίσκο (ή μάλλον υπερ-δισκάρα), παλιά και iconic τραγούδια από εποχές Ξύλινων Σπαθιών, κάποια πρώιμα από B-Movies συντέλεσαν το ακαταμάχητο μουσικό κοκτέιλ που μας μέθυσε και μας παρέσυρε σε χορό και χοροπηδητό μέχρι τελικής πτώσεως.

Το sold out ήταν μονόδρομος και κάπως έτσι βρέθηκα στον κατάμεστο συναυλιακό χώρο του Floyd, ο οποίος αγκάλιασε ένα πολυμορφικό κοινό. Die hard φανς, οι βετεράνοι του φαν κλαμπ του, νεοσύλλεκτοι και μικρότεροι φίλοι που ξεκινούσαν την βασική τους εκπαίδευση. Άτομα που απλά απολαμβάνουν τον τρόπο που το ροκ αγκαλιάζει τον ηλεκτρονικό ήχο κι έπειτα επιστρέφει στο ακουστικό επιζητώντας λίγη από την τρυφερότητά του. Ένα είναι, πάντως, το σίγουρο: όλοι φύγαμε αλλαγμένοι από εκείνο το live.

Ένα live που βουτήξαμε στα άδυτα του Μπρανκαλεόνε, της νέας δισκογραφικής δημιουργίας του καλλιτέχνη (της οποία υπογράφει τους στίχους και την μουσική σχεδόν ολοκληρωτικά), η οποία είναι αφιερωμένη σε έναν πολύ καλό του φίλο. Ο δίσκος αποτελεί φόρο τιμής σε εκείνον, την φιλία τους, αλλά και «σε όλους όσους βοηθούν τους γύρω τους ν’ ανακαλύψουν τη δύναμη που κρύβουν μέσα τους», όπως δηλώνει ο ίδιος.

Γύρω στις 21:30, όλοι και όλα βρίσκονταν στην θέση τους, ενώ το κοινό ανά διαστήματα ξέσπαγε σε χειροκροτήματα και ζητωκραυγές, εκδηλώνοντας την υπέρμετρη ανυπομονησία που τους διακατείχε. Ο Παύλος και η μπάντα του βγήκαν στην σκηνή κατά τις 22:00, με μια δυναμική υποδοχή υπό τον ρυθμό του «Δεν Ξέρω» που κυκλοφόρησε νωρίτερα φέτος. Και η… Λευκή Καταιγίδα των υπόλοιπων επιτυχιών δεν άργησε να μας βρει.

Με το καλησπέρα σας, γνωρίσαμε τον μάγο Μπρανκαλεόνε και μετά από τις επαναστατικές ρίμες του Σόσιαλ, φτάσαμε στον Παράδεισο και μετρήσαμε τον Πυρετό του Μπάιρον. Λίγο αργότερα πήραμε λίγη από την αύρα των Ξύλινων Σπαθιών με Ένα Παράξενο Τραγούδι και τελειώσαμε ό,τι είχε απομείνει από το Λιωμένο Παγωτό. Γνωρίσαμε το Κορίτσι με το Κόκκινο Παλτό, το Γκωγκέν και κάπου στα μέσα της διαδρομής ανταμώσαμε ξανά τη Ρίτα και τη Μαίρη. Στην αυγή του Ρομπότ, νιώσαμε για λίγο μόνο techno freaks, αίσθηση η οποία απογειώθηκε όταν ήρθε η “Τροφή για Σκέψη”.

«Σας ευχαριστώ. Αυτή είναι η δική σας εποχή»

Κάθε φορά που ο Παύλος μας χάριζε ένα τραγούδι από τα Ξύλινα Σπαθιά, εκείνος και η μπάντα έφευγαν από την σκηνή προσποιούμενοι πως ήταν το τελευταίο τους κομμάτι για την βραδιά. Κάπου ενδιάμεσα από αυτό το αρκετά βασανιστικό, σκωτσέζικο ντουζ, ο καλλιτέχνης μας χάρισε μια από τις καλύτερες dance break στιγμές που έχουμε δει ζωντανά, με το δικό του προσωπικό -και αυστηρά ακαταμάχητο θα προσθέσω- free style.

Αυτό που κατέστησε την όλη εμπειρία ασυναγώνιστα μοναδική ήταν μεταξύ άλλων το visual artwork που προβαλλόταν στην γιγαντοοθόνη στο φόντο. Ο Βασίλης Κεχαγιάς, υπεύθυνος για την καλλιτεχνική πανδαισία, είναι παλιός γνώριμος και συνεργάτης από την εποχή των Ξύλινων Σπαθιών. Εντυπωσιακά σχέδια, μοτίβα, κινούμενα κολλάζ και πρωτότυπα σκιτσάκια χοροπηδούσαν στον ρυθμό της μουσικής σχεδόν ψυχεδελικά, ενισχύοντας και ομορφαίνοντας την καλλιτεχνική υπόσταση του κάθε κομματιού. Αν έχεις αναρωτηθεί ποτέ πώς θα έμοιαζε η οπτικοποίηση των συναισθημάτων σου σε ζωγραφιά, όταν ακούς μουσική, τότε μάλλον για κάτι τέτοιο πρόκειται. Με το φαντασμαγορικό οπτικοακουστικό αποτέλεσμα, αισθανθήκαμε πως βρισκόμαστε σε κάποιο μεγάλο μουσικό φεστιβάλ.

Η χημεία με τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας ανήκει στα πράγματα που μου έμειναν από την συναυλία. Διαρκή χαμόγελα, χορός, άπλετη θετική ενέργεια να ξεχειλίζει από όλους. Ο Αλέκος Γεωργουλόπουλος, μάστερ των synthesizers και της κιθάρας, ο Αλέξης Σταυρόπουλος, σταθερά εκρηκτικός στα τύμπανα, και τα sample pads, ο μοναδικά cool Θανάσης Τζίνγκοβιτς στο μπάσο, την κιθάρα και τα φωνητικά και ο πλέον αγαπημένος μου Aki Rei στα πλήκτρα, την κιθάρα και τα φωνητικά, ο οποίος δεν σταμάτησε στιγμή να χοροπηδάει και να μας χαμογελάει. Ακούγεται πλέον τετριμμένο, αλλά όταν σας λέω ότι ήμασταν όλοι μαζί -κοινό, Παύλος και μπάντα μια παρέα, την οποία ένωνε η ίδια τρέλα για την καλή μουσική, πιστέψτε με.

Το live στο Floyd, λειτούργησε σαν αναζωογονητική φόρμουλα κι ο Παύλος Παυλίδης μάς χάρισε ένα από τα πιο άψογα θεάματα που έχουμε δει, από το οποίο φύγαμε σχεδόν υπνωτισμένοι. Αυτό που κρατάω, είναι σίγουρα η επίγευση που μου άφησε η μουσική και οι στίχοι του, που αποτελούν ωδή στην εξέλιξη και την επαναστατικότητα με ένα ιδιαίτερα δημιουργικό τρόπο. Ακόμα, την φράση «Η ποίηση δε θα εξαφανιστεί», η οποία κυριάρχησε στο φόντο, στο φινάλε κι από μόνη της φωνάζει πολλά.