Electric Litany: Μας είναι αδιάφορα και εχθρικά τα μοτίβα της μουσικής βιομηχανίας

Όσο και να προσπαθήσεις να χωρέσεις τους Electric Litany σε ένα -ήδη υπάρχον- συγκεκριμένο μουσικό είδος, να εγκλωβίσεις τον ήχο τους σε μια και μόνο ταμπέλα, είναι αδύνατο. Σαν συγκρότημα διακατέχονται από μια ζοφερή λεπτότητα, ενώ η μουσική τους ίσως σας θυμίσει ανατριχιαστική ιεροτελεστία.

Στην τωρινή τους μορφή αποτελούνται από τέσσερα άτομα: τις σταθερές ιδρυτικές αξίες, τον πολυπράγμων Alexandros Miaris (εκτός από τα μαγνητιστικά φωνητικά, παίζει κιθάρα, πιάνο και synths), και τον εκρηκτικό ντράμερ Richard Simic, τον επί των ρυθμικών κρουστών και του μεθυστικού συνθεσάιζερ Jason Tsontilis και τον παραγωγό, George Botis.

Τους δένει μια βαθιά αγάπη τους για την μουσική, η οποία αποτυπώνεται περίτρανα στις συναυλίες τους, τόσο από το εμφανές πάθος και την αυστηρή, αλλά αβιάστη συγκέντρωση όσο παίζουν, όσο κι από την ιδιαίτερη σύνδεση με το κοινο. Χωρίς να το επεξεργάζονται αμφότεροι, αποτελούν μέρος ενός ιδιαίτερου μοιράσματος. Δεν διστάζουν να αγκαλιάζουν και την κοινωνική και πολιτική τους υπόσταση, η οποία πολλές φορές διοχετεύεται στην μουσική τους. Το 2020, κυκλοφόρησαν το άλμπουμ The Amniotic Tranquility of Being Indoors During a Thunderstorm, ανάμεσα στα τραγούδια του οποίου βρισκόταν κι ένα εξαιρετικά αφιερωμένο στον Ζακ Κωστόπουλου.

Για όσους είστε νεοσύλλεκτοι φιλο-Litany-κοί, το συγκρότημα ξεκίνησε πίσω στο μακρινό 2007, στο Λονδίνο από τους Alex Miaris και Richard Simic. Τα πρώτα τους κομμάτια, τα οποία αργότερα θα ανακαλύπταμε στα μονοπάτια του πρώτυ τους ολοκληρωμένου άλμπουμ, με τίτλο “How To Be A Child and Win The War”, γεννήθηκαν στις πρώτες τους βραδινές περιπτύξεις σε εγκαταλειμμένα κτήρια, κάτω από το ολόγιομο φεγγάρι του Λονδίνου. Τώρα που το κάνω εικόνα, μάλλον έτσι γεννήθηκε και η αισθητική που τους καθόρισε. Σκοτεινή, μυσταγωγική, με αρμονικές μελωδίες που σε καθησυχάζουν και ανατριχιάζουν ταυτόχρονα. Κάτι σαν ροκ ψαλμωδία.

Αν η μουσική τους μπορούσε να οπτικοποιηθεί κάπως, ίσως τότε βλέπαμε μια φιγούρα ποστ ροκ σε ένα ξέφρενο κυνηγητό με το νεοκλασσικό και το παραδοσιακό, όλα μαζί να κατρακυλούν με την electronica σε έναν λόφο, όπου τα συνθεσάιζερ στήνουν πάρτι. Όλα αυτά σε σκοτεινό, σινεμάτικ τοπίο, στο οποίο “εισβάλλουν” πορτοκαλί και κόκκινοι φωτισμοί. Ίσως, βέβαια, είμαι προϊδεασμένη από τις συναυλίες που έχουν πραγματοποιήσει ουκ ολίγες φορές, σε ελληνικά εδάφη, όπως το Rockwave του 2015, αλλά και τα αξέχαστα live ανά τα χρόνια στο Gagarin 205.

Φέτος, μετά από αλλεπάλληλες προσπάθεις του Ziria Festival να ταιριάξει τα προγράμματά τους, το απωθημένο θα εξαλειφθεί, καθώς οι Electric Litany θα βρεθούν στη σκηνή του φεστιβάλ, με σκοπό να μας συνεπάρουν στο μυστηριακό τους κόσμο και να μας κάνουν να συνδεθούμε μουσικά σαν υπνωτισμένοι.

Οι Electric Litany θα βρεθούν στο Ziria Festival το Σάββατο 27/04.

Μετρώντας αντίστροφα μέχρι την πολυανεμενόμενη εμφάνιση του Σαββάτου 27 Απριλίου στο Arch Club, ο Alex, o Jason και ο George έκαναν μια αναδρομή στα πρώτα χρόνια της μπάντας, μας έδωσαν τα απαραίτητα fun facts, εξήγησαν τις διαφορές ανάμεσα στο βρετανικό και το ελληνικό κοινό, σχολίασαν την μέχρι τώρα πορεία τους και μας αποκάλυψαν τι να περιμένουμε στο Ziria Festival.

Alex: Οι Electric Litany σχηματίστηκαν ουσιαστικά από μια αγγελία στο τότε gumtree στο Λονδίνο. Βρεθήκαμε ένα βραδύ στο θέατρο του εγκαταλειμμένου δημαρχείου του Leyton με τον Richard. Το ίδιο βράδυ κάναμε το πρώτο jam και γράψαμε τα πρώτα 3 κομμάτια του 1ου μας δίσκου. Μια γενική τάση προς την αποφυγή τετριμμένων μοτίβων και στην προσπαθεί να προχωράμε την μουσική μας σε σημεία που μας ξαφνιάζουν, είναι ίσως δυο από τα βασικά σημεία που μας ένωσαν αρχικά.

Alex : Παίζαμε ήδη τις πρώτες μας συναυλίες στο Λονδίνο και ντεμπουτάραμε σε κάθε μια με διαφορετικό όνομα μέχρι κάποιο να κάτσει. Electric Litany ήταν απλά το πιο εντάξει όνομα αναμεσά από μια γκάμα χάλια ονομάτων.

Jason: Τα τελευταία δυο χρόνια ακούω αρκετά τους Idles. Πολύ ενδιαφέρουσα χρήση πεταλιών στις κιθάρες και γενικότερα ο τρόπος που γεμίζουν το frequency spectrum είναι σχεδόν χειρουργικός. Η εξέλιξή τους από δίσκο σε δίσκο είναι αξιοσημείωτη. Δε μένουν στάσιμοι, ψάχνουν πάντα το επόμενο level, κάτι που κάνουμε και εμείς σαν μπάντα πιστεύω. Επίσης, το ‘χω ρίξει στην άταστη κιθάρα τώρα τελευταία και ακούω διάφορους του είδους. Έχω αρχίσει και επανέρχομαι συχνά και στους Dirty Three, ο Μr Ellis είναι σπάνιο ταλέντο.

Jason: Δυσκολάκι. Ποστ ροκ, σινεμάτικ ηλεκτρόνικα ίσως; Σαν να έκαναν παιδί οι Cure με τους Interpol, να το στείλαν ωδείο όπου είχε δάσκαλο τον Γιόχανσον, και καπάκι σπούδασε στην Κρήτη όπου και μάζεψε σημαντικά ακούσματα. Και σίνθια. Μπόλικα σίνθια. Και πεταλάκια.

Ο μοναδικός μας γνώμονας γράφοντας νέους δίσκους είναι να μην βαριόμαστε τον εαυτό μας και να νιώθουμε πως ανακαλύπτουμε νέα τοπία.

Jason: Η στάση μας απέναντι σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, είτε μέσω της μουσικής, είτε μέσω πράξεων, πιστεύω πως είναι σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας μας. Κάτι το οποίο με τράβηξε στην μπάντα ως ακροατή, πριν γίνω μέλος. Επίσης, εστιάζουμε αρκετά στην ποιότητα ήχου και φροντίζουμε να παρουσιάζουμε μουσική που θα προκαλέσει είτε σκέψη, είτε κάποιο έντονο συναίσθημα, όποιο κι αν είναι αυτό.

Alex: Όσο γράφουμε δίσκους και γράφω στίχους παρατηρώ δυο κυρίους τρόπους γραφής.

Ο ένας είναι όταν εμφανίζεται μια αρκετά συγκεκριμένη ιδέα, ένα έναυσμα από κάτι που έχει συμβεί η έχω παρατηρήσει, και μέσω αυτής της αφετηρίας ξεκινάει η γραφή των στίχων. Μια άλλη τεχνική που έχει τρομερό ενδιαφέρον γιατί απελευθερώνει από τα δεσμά της εύρεσης ερεθίσματος, είναι η απλή ηχητική δημιουργία στίχων τραγουδώντας ηχητικές αρλούμπες στις πρόβες. Τραγουδώντας λοιπόν με γνώμονα τον ήχο των λέξεων, το πως θα ταίριαζε να ακούγοντας οι λέξεις ανεξάρτητα με το τι σημαίνουν, δημιουργείται ένα αρχικά εύηχος συνδυασμός.

Σε δεύτερο στάδιο λοιπόν, ακούγοντας την ηχογράφηση την ελλείψει νοήματος λέξεων που όμως ακούγονται όμορφες, πλέον ως ακροατής και όχι δημιουργός, αντικαθιστώνται οι λέξεις και ως δια μαγείας πλέκεται μια νέα ιστορία, και σιγά σιγά με την εμπειρία του craft, γεννιέται μια πραγματική ιστορία που ακούγεται και όμορφα με την έννοια του ωραίου.

View this post on Instagram

A post shared by E l e c t r i c L i t a n y (@electric_litany)

Alex: Ζούσαμε τότε σε μια εγκαταλειμμένη pub με όνομα “the fallen angel”. Το Tear ήταν απλά ένα από τα πολλά demo που δουλεύαμε. Το να μπει η απαγγελία του Ρίτσου ήταν κάτι που δεν είχε και ιδιαίτερη προετοιμασία. Σε μια μίξη των demo απλά βάλαμε την κασέτα με τις απαγγελίες του και ταίριαξε. Εκ τότε το παίζαμε live στο αγγλικό κοινό που τους άρεσε σαν ηχόχρωμα. Βέβαια να σημειώσω πως εκτός από το αισθητικό κομμάτι, μας ταιριάζει και ο Ρίτσος και ως πολιτική οντότητα για τα δεδομένα της εποχής που έζησε. Και να σημειώσω πως μια μεγάλη θετική επιβεβαίωση είναι πως σαν ζητήσαμε από την Έρη Ρίτσου άδεια για τα δικαιώματα να χρησιμοποιήσουμε τη φωνή του πατέρα της, μας είπε “ναι ρε παιδιά φυσικά”. Την ευχαριστούμε ξανά για αυτό.

Η στάση μας απέναντι σε κοινωνικοπολιτικά ζητήματα, είτε μέσω της μουσικής, είτε μέσω πράξεων, είναι σημαντικό κομμάτι της ταυτότητας μας

Alex: Ο μοναδικός μας γνώμονας γράφοντας νέους δίσκους είναι να μην βαριόμαστε τον εαυτό μας και να νιώθουμε πως ανακαλύπτουμε νέα τοπία. Ίσως έτσι εξηγούνται και τα μεγάλα κενά ανάμεσα από δίσκους. Χρειάζεται αναζήτησή και υπομονή. Μας είναι αδιάφορα και εχθρικά τα μοτίβα της μουσικής βιομηχανίας και γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια κάθε εμπορικό τερτίπι. Γράφουμε την μουσική μας για να γνωρίσουμε περισσότερο τους εαυτούς μας και χαιρόμαστε που πολλοί άνθρωποι ανακαλύπτουν τους δικούς τους εαυτούς μέσα από τη μουσική.

Jason: Πιστεύω ότι έως ένα βαθμό αυτό μπορεί να οφείλεται στο ύφος της μουσικής που παίζουμε, το οποίο μεταφέρεται και στο παρουσιαστικό κομμάτι των εμφανίσεων μας, πάντα οργανικά όμως. Επίσης είμαστε και αρκετά συγκεντρωμένοι πάνω στη σκηνή, δεν ξέρω αν παίζει κάποιο ρόλο και αυτό ίσως. Γενικά εμένα με πιάνει ένα άγχος όταν βγαίνω να παίξω και φροντίζω απλά να παίξω καλά για να μην απογοητεύσω το κοινό και την μπάντα.

Jason: Τα αγαπημένα μου είναι απ’ τον καινούριο δίσκο που δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμα. Απ’ τα παλιά σίγουρα το Name και το Bedroom.

Οι συναυλίες στην Ελλάδα είναι από τις πιο σημαδιακές μας τα τελευταία χρόνια

George: Νομίζω το ελληνικό συνδέεται διαφορετικά από το βρετανικό. Μπορεί να αναγνωρίσει κάποιους άλλους ήχους και μοτίβα που εμπεριέχονται στην μουσική των Litany. Από άλλη γωνία ξεκινά το βρετανικό αλλά εν τελεί συναντιούνται στον πυρήνα. Τώρα τι γίνεται εκεί… κι εγώ θα ήθελα να μάθω.

View this post on Instagram

A post shared by E l e c t r i c L i t a n y (@electric_litany)

Alex: Οι συναυλίες στην Ελλάδα είναι από τις πιο σημαδιακές μας τα τελευταία χρόνια. Αυτό που μου παρατηρώ πάντα και με κάνει να ανατριχιάζω είναι το πόσοι άνθρωποι έχουν κλειστά τα μάτια τους την ώρα που παίζουμε. Πάντα σε ένα live παρατηρώ τα πρόσωπα μέχρι να βρω ένα που μπορώ να κολλήσω και να κοιτάζω κατά τη διάρκεια του live. Με βοηθάει πολύ το ότι η μουσική δεν είναι πια δίκη μας. Σε πολλές συναυλίες στην Ελλάδα λοιπόν, είναι τόσοι που έχουν κλειστά τα μάτια και με συγκινεί το γεγονός ότι κάπου είναι εκείνη τη στιγμή και κοιτούν μέσα τους ακούγοντας την μουσική – και δεν χρειάζεται να κοιτούν εμάς- και έτσι κι εγώ μπορώ να τους κοιτάω χωρίς να ντρέπομαι αφού δεν με βλέπουν.

Alex: Έχω χάσει την επαφή είναι η αλήθεια τα τελευταία χρόνια.. Αλλά ενίοτε ακούω ωραίες δουλειές που τις γουστάρω ακόμα περισσότερο γιατί ξέρω ότι οι άνθρωποι που τις γράφουν και παίζουν αυτή τη μουσική στην Ελλάδα το κάνουν από βαθιά αγάπη μια και το να ζήσεις από αυτή τη μουσική είναι αδιανόητο. (Εκτός αν έχεις ήδη λεφτά και το κανείς για χούι). Αλλά υποστηρίζω πολύ τέτοιους άθλους ακόμα και αν αισθητικά δεν ακούω και πολύ ροκ μουσική.

[Με το Ziria] ταυτιζόμαστε και ιδεολογικά για το πως τελικά όλοι βλέπουμε τον κόσμο. Είναι σπάνια περίπτωση το Ziria.

Alex: Ο Arvo Part. Χωρίς απαραίτητα να ανήκει στην μουσική βιομηχανία.

Alex: Μιλάμε χρόνια με τον Γιώργο και το έχουμε προσπαθήσει αρκετές φορές. Επιτέλους συμβαίνει, και για εμένα είναι διπλή χαρά γιατί εκτός του μουσικού του μέρους, είναι σπάνιο να παίζουμε σε ένα φεστιβάλ που να το θέλουμε τόσο γιατί ταυτιζόμαστε και ιδεολογικά για το πως τελικά όλοι βλέπουμε τον κόσμο. Είναι σπάνια περίπτωση το Ziria.

Κυρίως ότι θα παίξουμε και θα τεστάρουμε την μουσική από τον επερχόμενο δίσκο. Ίσως ό, τι πιο βαρύ και γλυκό μαζί έχουμε γράψει ως τώρα. Επίσης καινούριo line up, guest artists.

Jason: Εδώ και κάποιο διάστημα, γράφουμε τον τέταρτο δίσκο από τον οποίο θα κυκλοφορήσουμε το πρώτο single το καλοκαίρι. Είμαστε στα τελευταία στάδια παραγωγής και ανυπομονούμε να παρουσιάσουμε την καινούρια μας δουλειά.