Παγκόσμια Ημέρα Τζαζ: 5+1 φοβεροί ελληνικοί jazz δίσκοι που ακούσαμε πρόσφατα

Ο τελευταίος ένας χρόνος ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρων για την εγχώρια τζαζ σκηνή. Ακούσαμε συναρπαστικούς ελληνικούς jazz δίσκους, ανακαλύψαμε σχήματα και καλλιτέχνες που ανέβασαν το επίπεδο στη σκηνή, είδαμε πώς η jazz μπορεί να συνδυαστεί με πολλά είδη (από την παραδοσιακή μέχρι το hip-hop), να ακούγεται φρέσκια και σύγχρονη, ακόμα και στην καθαρόαιμη μορφή της. Σύμφωνα με στοιχεία του Greek Jazz Library, μόνο το 2023 κυκλοφόρησαν 71 τζαζ δίσκοι από Έλληνες και Κύπριους καλλιτέχνες! Είναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ότι η ελληνική jazz σκηνή περνάει μια από τις πιο όμορφες φάσεις της – και δεν υπάρχει καλύτερη αφορμή να το γιορτάσουμε από την Παγκόσμια Ημέρα Τζαζ.

Με αφορμή την ημέρα, λοιπόν, σήμερα ακούμε ξανά και ξανά 5+1 αγαπημένους μας τζαζ δίσκους, που κυκλοφόρησαν μέσα στον προηγούμενο ένα χρόνο.

“Η ελληνική παραδοσιακή μουσική και η jazz είναι αδελφές ψυχές” μού είχε πει ο Πέτρος Κλαμπάνης, μιλώντας για το Tora Collective, έναν δίσκο που ήταν ανάμεσα στους αγαπημένους μου δίσκους για το 2023 – όπως πολλοί άλλοι δίσκοι αυτής της λίστας. Αυτό που έκανε ο Πέτρος Κλαμπάνης με το Tora Collective (Αρετή Κετιμέ, Θωμάς Κωνσταντίνου, Γιώργος Κωτσίνης, Kristjan Randaluλ, Ziv Ravitz) δεν ήταν απλά ευρηματικό, αλλά και απόλυτα απολαυστικό. Ο καταξιωμένος κοντραμπασίστας μεταμόρφωσε αγαπημένα ελληνικά παραδοσιακά τραγούδια, όπως το “Χαρικλάκι”, το “Μενεξεδες και Ζουμπούλια”, τη “Συμπεθέρα”, τα “Ξεχωρίσματα” με την χαρακτηριστική φωνή της Αρετής Κετιμέ και το κλαρίνο του Γιώργου Κωτσίνη να δένουν τέλεια με την groovy, jazz διάθεση του εγχειρήματος. Εξίσου ενδιαφέροντα και τα δύο πρωτότυπα κομμάτια του δίσκου, “Disoriented” και “South By Southeast”.
Κυκλοφορεί από την Enja/Yellowbird Records
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ

“Petrichor” (ή πετριχώρ στα ελληνικά) ονομάζεται η μυρωδιά που αναδύεται από το έδαφος όταν πέφτουν πάνω του οι σταγόνες της βροχής. Αυτή η μυρωδιά συνήθως ξυπνά συναισθήματα νοσταλγικά – ίσως να σηματοδοτεί και την έναρξη του φθινοπώρου ή της άνοιξης. Αυτή τη γλυκόπικρη νοσταλγία και ανυπομονησία θα διακρίνεις από το πρώτο κιόλας τραγούδι του δίσκου, το ομώνυμο Petrichor. Εκεί που νομίζεις ότι ακούς τις στάλες της βροχής να χτυπούν στο παράθυρό σου και αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ζωντανεύει την όμορφη αυτή μελαγχολία που νιώθεις στο άκουσμα της βροχής, ξαφνικά ο ρυθμός γίνεται πιο παιχνιδιάρικος. Όταν μάλιστα συνειδητοποιείς ότι στον δίσκο δεν χρησιμοποιήθηκαν κρουστά και αυτός ο πολυδιάστατος, αλλά και τρυφερός ήχος προέρχεται μονάχα από την τρομπέτα του Πολυζωγόπουλου, το κοντραμπάσο του Πέτρου Κλαμπάνη και το πιάνο του Wajdi Riahi δεν γίνεται παρά να εντυπωσιαστείς ακόμα περισσότερο. Εξίσου όμορφη στιγμή το “The Coldest Summer” (που είναι αφιερωμένο «στους πρόσφυγες που πεθαίνουν στο Αιγαίο κάθε καλοκαίρι») και το “στοιχειωτικό” μελαγχολικό σφύριγμα του Riahi.
Κυκλοφορεί από την Trumpetfish Records
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ

Η μουσική των MOb, δηλαδή του Μάριου Βαληνάκη (σαξόφωνο, live electronics), του Αλέξανδρου Δελή (μπάσο, κιθάρα, effects) και του Παναγιώτη Κωστόπουλου (ντραμς), συχνά περιγράφεται ως σταυροδρόμι μεταξύ της electronic melodious jazz, kraut, filmic και exploratory post punk. Η αλήθεια είναι ότι το trio πειραματίζεται τόσο, που θες να ακούσεις δύο και τρεις φορές το ντεμπούτο τους, που κυκλοφόρησε την περασμένη άνοιξη, για να “πιάσεις” κάθε ήχο και πειραματισμό. Και θα το ακούσεις όσο πιο δυνατά μπορείς – οριακά θα κρατηθείς να μην κάνεις headbanging σε κάποια κομμάτια, ενώ άλλα θα σε ταξιδεύουν σε άλλους πλανήτες (το du3 θα μπορούσε εύκολα να είναι στο soundtrack ενός σύγχρονου Space Odyssey).
Κυκλοφορεί από τη Veego Records
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ

Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το καταπληκτικό ντεμπούτο τους, “Teegarden”  και οι Kepler is Free συνεχίζουν να επιβεβαιώνουν ότι αποτελούν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα σχήματα της εγχώριας σκηνής. Απόδειξη αποτελεί ο δεύτερος δίσκος τους, Second Light, που κυκλοφόρησε το περασμένο καλοκαίρι για να συνοδεύσει τις ηλιόλουστες καλοκαιρινές ημέρες μας, αλλά και τα δροσερά βράδια στην πόλη. Οι Σωκράτης Τσέντογλου (τύμπανα), Γιώργος Μιγδάνης (ηλεκτρική κιθάρα), Νικηφόρος Νούτζεντ (πλήκτρα), Σπύρος Ζάρδας (τρομπέτα) και Βασίλης Αλεξόπουλος (μπάσο) πήγαν τον ήχο τους ένα βήμα παραπέρα, προσθέτοντας στις ήδη (πολλές και ενδιαφέρουσες) υπάρχουσες επιρροές τους, και την soul, παραδίδοντας ένα υπέροχο ηλεκτρονικό, soul jazz αποτέλεσμα. Προσωπικό αγαπημένο μου κομμάτι από τον δίσκο είναι το μελωδικό Blueshift, με τη φωνή της Μαρίας Βαρβέρη να κάνει τη διαφορά.
Κυκλοφορεί από τη Veego Records
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ

Την περασμένη άνοιξη, η Νεφέλη Φασούλη μού είχε μιλήσει για την παραμονή της στην Νέα Υόρκη, για την καλλιτεχνική υποτροφία της στο ίδρυμα Fulbright, αλλά και για τις εμφανίσεις της σε jazz clubs, που της έδωσαν μία πλούσια γεύση της νεοϋορκέζικης τζαζ σκηνής – και της χάρισαν μία “γιγαντιαία δόση ψυχοθεραπείας”. Στην ίδια συζήτηση, είχε αποκαλύψει ότι πριν φύγει από την Νέα Υόρκη, είχε ηχογραφήσει εκεί ένα δισκάκι με έξι αγγλόφωνα τραγούδια – τα οποία νομίζω μπορούμε να υποθέσουμε ότι αποτελούν τα έξι κομμάτια του υπέροχου Phases που κυκλοφόρησε, λίγο πριν αποχαιρετήσουμε το 2023. Η Φασούλη υπογράφει στίχους και μουσική και συνεργάζεται με διακεκριμένους διεθνείς τζαζίστες (Marius Van den Brink στο πιάνο, Russell Hall στο μπάσο, Aidan Mckeon στο σαξόφωνο, Jason Wastor στα ντραμς) και με την μαγευτική φωνή της τραγουδά για την αγάπη, όταν αυτή έχει πια τελειώσει. Στις 17 και 18 Ιουνίου, θα παρουσιάσει για πρώτη φορά τον δίσκο στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών.
Κυκλοφορεί από το Fishbowl Music Tank
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ

Στην τρίτη προσωπική του κυκλοφορία, ο Μάρκος Χαϊδεμένος ανέλαβε μια πολύ ενδιαφέρουσα αποστολή: να “μεταφράσει” τα 5 στάδια του πένθους σε έναν σύγχρονο jazz δίσκο. Και έτσι έκανε. Μέσα από 7 κομμάτια, ο πιανίστας μάς πήρε μαζί του στο ταξίδι εκείνο, που όλοι χρειάζεται να κάνουμε μετά από μία απώλεια (πάσης φύσεως), για να ανακαλύψουμε πόσο όμορφη είναι αυτή η “επόμενη ημέρα”. Είτε γνωρίζετε για τα 5 περίφημα στάδια του πένθους της Elisabeth Kübler-Ross, είτε όχι, δεν έχει σημασία: Αρκεί να κλείσετε τα μάτια, να βάλετε στα ακουστικά σας το “The Day After” και να τον αφήσετε να σας ταξιδέψει μέσα από το πιο όμορφο soundtrack.
Μπορείτε να το ακούσετε εδώ