Ο Γιώργος Χατζηπιερής δεν φανταζόταν ποτέ ότι ο “Τεμπέλης Δράκος” θα έμπαινε σε τόσα σπίτια

Όταν ήταν μικρός, η μητέρα του τον νανούριζε με το “Παραμύθι του Δράκου”. Σήμερα, χιλιάδες παιδιά θυμούνται να τα νανουρίζουν με τα τραγούδια του, τον “Τεμπέλη Δράκο”, το “Ελεφαντάκι”, τα “Δέκα Καβουράκια”, το “Για τα πα τα”, τον κατεργάρη, πονηρό “Ποντικό” που γυρνούσε στου Ψυρρή, τον “Παγωτατζή” και η λίστα θα μπορούσε να συνεχίζεται για ώρες, μιας και ο Γιώργος Χατζηπιερής λίγο-πολύ συνέθεσε το soundtrack όλης της παιδικής (αλλά και ενήλικης) ζωής μας.

“Ο τεμπέλης δράκος”, αλλά και η “Επιστροφή” του, “Τα ταξίδια του” και τα πιο πρόσφατα “Όνειρα” του αποτελούν ένα ολόκληρο κεφάλαιο στην ιστορία του σύγχρονου ελληνικού τραγουδιού, αγαπιούνται από μικρούς και μεγάλους – ειδικά από εκείνους τους “μεγάλους” που κρατούν ακόμα μέσα τους τον παιδικό τους εαυτό.

Στις 10, 11 και 12 Μαϊου, ο “Τεμπέλης Δράκος” επιστρέφει στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, αυτή τη φορά σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Ρήγου, με τους συνηθεις πρωταγωνιστές (το Ελεφαντάκι, την Πατάτα, την Αλεπού, το Σκουλουκούιν, το Βουνό, τον Κόκορα και πολλούς άλλους) και τους Ελένη Τσαλιγοπούλου, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Ρένα Μόρφη, Γιάννη Διονυσίου και φυσικά τον “δημιουργό” όλου αυτού του σύμπαντος, τον Γιώργο Χατζηπιερή.

Λίγο πριν συναντήσουμε ξανά τον Τεμπέλη Δράκο, εμείς μιλήσαμε με τον Γιώργο Χατζηπιερή για την πορεία του μέχρι σήμερα, τις περιπέτειες του Τεμπέλη Δράκου και το φαντασμαγορικό θέαμα που θα δούμε στο Μέγαρο.

Μεγάλωσα μέσα στη δεκαετία του 1960 όπου δεν υπήρχαν οι επιλογές ακουσμάτων που υπάρχουν σήμερα. Περιτριγυριζόμαστε από ένα μωσαϊκό ήχων και στίχων που τελικά μας εξοικείωσε με πολλά και διαφορετικά μεταξύ τους, είδη μουσικής. Να σας αναφέρω για παράδειγμα μερικά από τα πολλά τραγούδια που με σημάδεψαν ως παιδί: Το «Η Μπαλάντα του Αντρίκου» των Θεοδωράκη – Μπιθικώτση, η «Συννεφούλα» του Διονύση Σαββόπουλου, το «Παραμύθι του Δράκου» με το οποίο με νανούριζε η μητέρα μου, το «Βατραχάκι», το «Αι Γενέαι Πάσαι» από τους ύμνους της Αγίας Παρασκευής, «Ο Νικόλας το Τζιτζίκι», άσμα λαϊκό της εποχής, το «Ρολόι Κομπολόι», τα «Μαύρα Μάθκια» των Αχιλλέα Λυμπουρίδη-Δημήτρη Λιπέρτη, που τραγουδούσαμε σε οικογενειακές συγκεντρώσεις, το “Hey Jude” των Beatles, το «Σπουργιτάκι μου» του Χατζιδάκι που το έπαιζε στη φυσαρμόνικα η μητέρα μου, το «Sunday Afternoon” των Kinks, ακόμα κι ένα παλιό γαλλικό τραγούδι, το «La poupee qui fait non” του Michel Portnareff.

Το παιδί που έχω μέσα μου, το είχα πάντα σε περίοπτη θέση και φρόντιζα να το τροφοδοτώ και να επικοινωνώ μαζί του ανεξάρτητα από την ηλικία και την κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση. Είναι μια αλατιέρα με αθωότητα, όνειρα και ενθουσιασμό και την έχω πάντα δίπλα μου για να πασπαλίζω την καθημερινότητά μου. Με την πατρότητα η αλατιέρα έγινε ωκεανός, ένα ολόκληρο σύμπαν που το μοιραζόμουν επί ίσοις όροις με τα παιδιά μου.

Το παιδί που έχω μέσα μου, το είχα πάντα σε περίοπτη θέση και φρόντιζα να επικοινωνώ μαζί του ανεξάρτητα από την ηλικία και την κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση.

Δεν είναι εύκολο, χρειάζεται συνεχής προσπάθεια για να αποβάλλεις τις διαστρωματώσεις με «βαρέα μέταλλα» που σου δημιουργούν οι κοινωνικοί ψυχαναγκασμοί, το εγώ, η ανάγκη για βιοπορισμό και η σοβαροφάνεια και να έρχεσαι σε επαφή με το βαθύτερο σου είναι. Εκεί που ο χρόνος καταργείται και όλες οι ηλικίες συνυπάρχουν αρμονικά.

Είχαν προηγηθεί τρεις δισκογραφικές παραγωγές με «ενήλικα» τραγούδια όπου λόγω χαμηλής αυτοπεποίθησης, άφησα άλλους να έχουν τον πρώτο λόγο στην ποιότητα παραγωγής και το αποτέλεσμα δεν ήταν αυτό ακριβώς που οραματιζόμουν. Όταν ξεκίνησε η διαδικασία για παραγωγή του πρώτου δίσκου, είχα αποφασίσει ότι θα έχω πλήρη έλεγχο και δεν θα κάνω καμία έκπτωση στην ποιότητα. Στάθηκα πολύ τυχερός με τους συνεργάτες μου, που όχι μόνο ζωντάνεψαν τα οράματα μου, αλλά πήγαν τα τραγούδια πάρα πέρα. Με το που τελείωσε ο πρώτος δίσκος ήξερα ότι είχα στα χέρια μου ένα άρτιο και ολοκληρωμένο έργο, θεωρούσα όμως ότι θα είχα περιορισμένη εμβέλεια κυρίως στις οικογένειες με πιο «κουλτουριάρηδες» γονείς. Το ότι 20 χρόνια μετά τα τραγούδια θα διατηρούσαν τη φρεσκάδα τους και θα έμπαιναν σε όλα σχεδόν τα σπίτια, ήταν πέρα από ότι μπορούσα να φανταστώ.

Απεριόριστη ευγνωμοσύνη αφού είναι αυτοί που έχουν δώσει πρόσωπο στα τραγούδια. Όλοι ανεξαιρέτως, το έκαναν με χαρά κι ενθουσιασμό. Η επιλογή των ερμηνευτών γίνεται από τα ίδια τα τραγούδια. Πιστεύω πως κάθε έργο έχει αυθυπαρξία. Από τη στιγμή που θα συλληφθεί η πρώτη ιδέα, αποκτά τη δική του ζωή και ο κάθε δημιουργός οφείλει να αφουγκράζεται τις ανάγκες του και να του δίνει αυτό που επιζητεί για να ολοκληρωθεί. Με αυτή τη λογική επιλέγονται οι ερμηνευτές. Τα μόνα φίλτρα που βάζω είναι να έχουν θετική στάση ζωής και να υπηρετούν το ελληνικό τραγούδι με συνέπεια.

Μα αφού αυτό το μωσαϊκό από υπέροχες και διαφορετικές φωνές είναι συστατικό στοιχείο στις παραγωγές του Τεμπέλη Δράκου. Θα ήταν κρίμα να το στενέψουμε. Άσε που δεν θεωρώ τον εαυτό μου ερμηνευτή. Απλώς τα καταφέρνω με κάποια ρεμπέτικα που γουστάρω πολύ. Αποφάσισα επίσης να τραγουδήσω τον «Ήλιο» στον τελευταίο δίσκο «Τα Όνειρα του Τεμπέλη Δράκου» γιατί κυκλοφόρησε αμέσως μετά τους περιορισμούς του κορωνοϊού και ήθελα να δώσω το στίγμα ότι ξημερώνουν καλύτερες μέρες. Το έβαλα πρώτο στον δίσκο και το ερμήνευσα για να νοιώσω και να μεταδώσω ότι τέρμα οι μίζερες μέρες, μπαίνουμε ξανά στο φως.

Υπήρξα πάντα και εξακολουθώ να είμαι φανατικός ακροατής. Στην εφηβεία μου και στις σπουδές στερούμουν τα βασικά για να αγοράζω δίσκους. Αργότερα με μεγαλύτερη οικονομική ευχέρεια έφτιαξα μεγάλες συλλογές από CD. Ακόμη και τώρα προσπαθώ να ακούω καινούργια μουσική και φτιάχνω καταλόγους τραγουδιών σε μουσικές πλατφόρμες. Δεν το βλέπω ως διέξοδο και εξισορροπητικό μηχανισμό αλλά ως ανάγκη, κάτι σαν αναπνοή. Όταν μπήκα στη δισκογραφία, η μουσική απέκτησε και μια άλλη διάσταση, μια δημιουργική διαδικασία, ένα καινούργιο σύμπαν το οποίο βιώνω παράλληλα με την επαγγελματική μου ζωή. Και με τα ψίχουλα του ελεύθερου χρόνου που μου αφήνουν οι απαιτήσεις του γραφείου.

Δεν υπάρχει κάποια προδιαγεγραμμένη συνταγή που να σου εξασφαλίζει ότι το τραγούδι που φτιάχνεις θα έχει αποδοχή από το παιδικό κοινό. Ως δημιουργός προσπαθώ να έχω μια απόλυτα ειλικρινή στάση, να κάνω βουτιά στην παιδική ζώνη του εαυτού μου και να ψαρεύω λέξεις, μελωδίες και συναισθήματα που είναι αληθινά. Κι αν πραγματικά είναι αληθινά θα έχουν μέσα την αθωότητα, το χιούμορ, τη φαντασία, τις ανατροπές, την τρυφερότητα και το παραμύθι.

Όταν μια μουσική περιέχει την αλήθεια του δημιουργού, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να βρει ανοιχτές αγκαλιές μικρών και μεγάλων.

Δεν είπα «τώρα θα φτιάξω ένα δίσκο με παιδικά τραγούδια που θα ακούν και οι «μεγάλοι». Φρόντισα όμως τα τραγούδια που έκανα να μου αρέσουν και μένα ως ακροατής. Δουλέψαμε πολύ στενά με τον Μάριο Τακούσιη, τον ενορχηστρωτή του Τεμπέλη Δράκου, για να φτιάξουμε έναν ήχο ισορροπημένο, παιχνιδιάρικο και όσο το δυνατόν πιο απλό. Χρησιμοποιήσαμε κορυφαίους μουσικούς, ηχολήπτες και βέβαια ερμηνευτές. Όλα αυτά φαίνεται ότι έπαιξαν τον ρόλο τους στον να ακούγονται τα τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου ευχάριστα από όλα τα παιδιά και τους ενήλικες που διατηρούν ζωντανό το παιδί μέσα τους.

Υπάρχει μουσική που φτιάχνεται για μικρούς και μουσική που φτιάχνεται για μεγάλους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι τα σύνορα είναι αδιαπέραστα. Πολλά τραγούδια που απευθύνθηκαν σε ενήλικο κοινό θα μπορούσαν πολύ εύκολα να αποτελέσουν μέρος παιδικού δίσκου. Όπως για παράδειγμα τα τραγούδια του Χατζιδάκι για τον κινηματογράφο, ο «Ταρζάν» του Μαρκόπουλου, η « Γοργόνα», το «Δελφίνι Δελφινάκι», το «Yellow Submarine», το «Octopus’ Garden» και πολλά πολλά άλλα. Από την άλλη τραγούδια που χώρεσαν σε παιδικούς δίσκους θα μπορούσαν να περιέχονται σε δισκογραφικές δουλειές για ενήλικους όπως τα «Ροζαλία» της Πλάτωνος, «Βλέφαρο μου» του Νίκου Κυπουργού, όπως αρκετά από τα τραγούδια του Τεμπέλη Δράκου. Όταν μια μουσική ή ένα τραγούδι περιέχει την αλήθεια του δημιουργού και έχει την τύχη ο δημιουργός να το χειριστεί με αγάπη και τρυφερότητα πριν του ανοίξει την εξώπορτα και το βγάλει έξω, τότε είναι πολύ πιο εύκολο να βρει ανοιχτές αγκαλιές μικρών και μεγάλων.

Είχα κατά καιρούς πολλές προτάσεις είτε για συναυλίες, είτε για θεατρικοποίηση του Τεμπέλη Δράκου. Αρνιόμουν διακριτικά γιατί ήθελα να δημιουργήσω μια παράσταση που να μεταφέρει στη σκηνή όλα αυτά τα συστατικά στοιχεία που υπάρχουν στον κόσμο του Τεμπέλη Δράκου. Αμεσότητα, φαντασία, ποιότητα, χιούμορ, ανατροπές, σεβασμό προς το κοινό. Όλα άλλαξαν όταν ένας κοινός φίλος με έφερε σε επαφή με τον Κωνσταντίνο Ρήγο. Από την πρώτη στιγμή ένοιωσα ότι μπορούσαμε να κάνουμε μια παράσταση χωρίς εκπτώσεις που να μεταφέρει το σύμπαν του Τεμπέλη Δράκου στη σκηνή. Ο Κωνσταντίνος Ρήγος μπήκε μέσα σε αυτό τον κόσμο με ενθουσιασμό, τον αγάπησε ως μικρό παιδί και δούλεψε με εξαιρετικούς συνεργάτες για να δημιουργήσει μια παράσταση πολύ υψηλών προδιαγραφών.

Ως δημιουργός προσπαθώ να έχω μια απόλυτα ειλικρινή στάση, να κάνω βουτιά στην παιδική ζώνη του εαυτού μου και να ψαρεύω λέξεις, μελωδίες και συναισθήματα που είναι αληθινά.

Είναι ένα φαντασμαγορικό θέαμα με 10 μουσικούς στη σκηνή υπό τη διεύθυνση του Γιάννη Παπαζαχαριάκη, με τους Ελένη Τσαλιγοπούλου, Αλκίνοο Ιωαννίδη, Ρένα Μόρφη και Γιάννη Διονυσίου στις ερμηνείες και όχι μόνο, με δύο χορευτές, τη Φωτεινή Μουχτούρη και τον Νίκο Γονίδη, που εμπλουτίζουν σχολιάζουν με κινήσεις σύγχρονου χορού τα τραγούδια, με την παιδική χορωδία του 2ου και 3ου Δημοτικού Σχολείου Παπάγου υπό τη διεύθυνση του Θωμά Κοντογεώργη, με ωραία κοστούμια, σκηνικά, προβολές και εκπλήξεις. Στην παράσταση συστήνομαι κι εγώ στον κόσμο με μια μικρή συμμετοχή.

Ο ίδιος ο Τεμπέλης Δράκος θα προτιμούσε να αποσυρθεί στη σπηλιά του στα ψηλά βουνά και να συνεχίσει να λέει παραμύθια για δράκους και θεριά. Με αυτές τις συναυλίες όμως, έχω συνειδητοποιήσει ότι ο κόσμος διψά για κάτι πιο ζωντανό. Οπότε την επόμενη φορά που θα έρθουν οι ιππότες στη σπηλιά, θα ψήσει καφέ και θα συζητήσει μαζί τους τα επόμενα βήματα.

Τα αμέσως επόμενα σχέδια είναι «ενήλικα». Έχω κάνει ριμάστερ τις παλιές μου δουλειές και θα τις κυκλοφορήσω. Επίσης σύντομα θα ολοκληρώσω ένα κύκλο με ενήλικα τραγούδια που ελπίζω να καταφέρω να τα κυκλοφορήσω μέχρι το τέλος τους χρόνου. Παράλληλα, είναι και κάποιοι ήρωες και ιστορίες στα παιδικά μου δωμάτια που κτυπούν την πόρτα και θέλουν να βγουν προς τα έξω. Θα πάρει λίγο χρόνο αλλά κάποια στιγμή θα γίνει κι αυτό.