ΚΥΡΙΑΚΗ
22
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Μετά το Τζίντα, το νέο EP της Billie Kark παίζει non stop στα αυτιά μουΠριν από περίπου έναν μήνα είχαμε μια ωραία κουβεντούλα με τη Βασιλεία, ή αλλιώς Billie Kark, όπως είναι γνωστή σε όσους ψάχνονται με τη μουσική – και για να γίνω πιο συγκεκριμένη τη μουσική του σήμερα. Σε εκείνη τη συνάντησή μας για συνέντευξη (που μπορείτε να διαβάσετε εδώ) είχε μοιραστεί μαζί μου ότι αναμένεται η κυκλοφορία του πρώτου της EP για τη χρονιά αυτή, που ονομάζεται «Τζάνεμ» (δηλαδή «αγαπημένε» στα τούρκικα) και περιλαμβάνει συνολικά τρία κομμάτια. Το πρώτο κομμάτι – και δικό της -, με τίτλο «Ορίζοντας», βγήκε στις 22 Απριλίου, ενώ αυτή την εβδομάδα ακολούθησαν και δύο διασκευές, το «Τζάνεμ Ποταμέ» – ένα παραδοσιακό από τη Δράμα – και το «Mer dan idev», με καταγωγή από την Αρμενία. Η ίδια μου είχε πει στη συζήτησή μας τότε πως δεν αντέχει στη σκέψη να πρέπει να χωρέσει τη μουσική της σε ένα είδος και πως ονειρεύεται αυτή να γίνει κάποια στιγμή το νέο mainstream. Αυτός ο ιδιαίτερος πειραματισμός της με ενδογενείς ήχους και το πάντρεμα της ηλεκτρονικής μουσικής με τον παραδοσιακό ήχο έχει γαργαλήσει τα αυτιά μου το τελευταίο διάστημα και έτσι δεν χάνω καμία δουλειά αυτού του νεαρού κοριτσιού που υπηρετεί με πάθος τη μουσική που αγαπάει, ενώ καθόλου δεν «καίγεται» να γίνει όνομα. Σου αφήνω εδώ το «Τζάνεμ» και αφήνω να σε ταξιδέψει.
Ευδοκία Βαζούκη
Είδα το «Maestro». Όχι την τηλεοπτική σειρά του Χριστόφορου Παπακαλιάτη, αλλά την ομώνυμη κινηματογραφική παραγωγή (επίσης) του Netflix πάνω στη ζωή του διευθυντή ορχήστρας και συνθέτη Λέοναρντ Μπερνστάιν. Μια ταινία που έκανε μικρή καριέρα στους κινηματογράφους (ως παραγωγή μεγάλου δικτύου) και ακόμα μικρότερη στις συνειδήσεις των κριτικών κινηματογράφου – τουλάχιστον στην Ελλάδα. Με τη σκηνοθετική υπογραφή του Μπράντλεϊ Κούπερ, – ο οποίος ενσαρκώνει και τον επώνυμο ρόλο – το φιλμ εστιάζει περισσότερο στον έγγαμο βίο του bisexual (για τους περισσότερους gay) Μπερνστάιν και τον τρόπο που η γυναίκα του Φελίσια Μοντεαλέγκρε επέδρασσε στη ζωή και στην καριέρα του. Παρότι, σεξουαλικά καταπιεσμένος, ο κορυφαίος Αμερικανός μαέστρος συνάντησε μια ψυχική ταύτιση στο πρόσωπο της συζύγου του· και αυτή την υποφωτισμένη πλευρά της ζωής του επέλεξε να αφηγηθεί ο Κούπερ.
Πράγματι, είναι ένα φιλμ ετεροβαρές και ατελές σεναριακά – αν σκεφτούμε ότι το καλλιτεχνικό διακύβευμα του Μπερνστάϊν δεν απασχολεί και πολύ την ταινία. Από την άλλη, σε επίπεδο ερμηνειών τόσο ο πρωταγωνιστής όσο και η Κάρεϊ Μάλινγκαν, στο ρόλο της Φελίσια, κρατούν την ταινία ψηλά. Όσο για τη σκηνοθεσία του Μπράντλεϊ Κούπερ (δεύτερη μετά το «Ένα αστέρι γεννιέται») είναι, αν μη τι άλλο, προσεγμένη, καλογυαλισμένη και σίγουρα βλέπεται με ενδιαφέρον (ειδικά στο πρώτο μέρος της αποκαλύπτονται πολλές ωραίες σεκάνς). Με υπερασπιστική διάθεση προς το «Maestro», λοιπόν, που πλέον θα βρείτε μόνο αν είστε συνδρομητές του Netflix.
Στέλλα Χαραμή
Greta is out with the Palestine protesters at Eurovision saying Israel should be banned from the competition due to the ongoing genocide it’s perpetrating. pic.twitter.com/eO4LcmYZRh
— Read Let This Radicalize You (@JoshuaPHilll) May 9, 2024
Έχουν περάσει σχεδόν έξι χρόνια από όταν η Greta Thunberg αποφάσισε να αφοσιωθεί στον περιβαλλοντικό ακτιβισμό. Από τότε η διάσημη Σουηδή ακτιβίστρια μετατράπηκε σε ένα παγκόσμιο σύμβολο του περιβαλλοντικού κινήματος, συνομίλησε με αρχηγούς κρατών και τον ίδιο τον Πάπα, ενέπνευσε περισσότερους από 4 εκατομμύρια ανθρώπους να συμμετάσχουν στην παγκόσμια απεργία για το κλίμα, στις 20 Σεπτεμβρίου 2019, διέσχισε Νοέμβρη μήνα τον Ατλαντικό για να επιστήσει την προσοχή στην ανάγκη δράσης για την διάσωση του πλανήτη, έδωσε ομιλίες στην Διάσκεψη του ΟΗΕ για την Κλιματική Αλλαγή στη Μαδρίτη, στο Παγκόσμιο Οικονομικό φόρουμ στο Ντάβος, κυκλοφόρησε ένα βιβλίο με τίτλο «The Climate Book», συμμετείχε και υποκίνησε πολυάριθμες πρωτοβουλίες δράσεις για το κλίμα όπως το κίνημα «Παρασκευές για το Μέλλον». Και για αρκετό καιρό τα ΜΜΕ έδειχναν να τη λατρεύουν: Το 2019 το περιοδικό Time την ανακήρυξε ως «Πρόσωπο της Χρονιάς», το BBC Radio ξεκίνησε μια σειρά ραδιοφωνικών εκπομπών για την κλιματική κρίση σε επιμέλεια της ίδιας, βρέθηκε ακόμη και στο εξώφυλλο μεγάλων lifestyle περιοδικών μόδας όπως η Vogue και το GQ.
Όλα αυτά άρχισαν να αλλάζουν, ωστόσο, όσο η κριτική σκέψη της ίδιας έδειχνε να ωριμάζει και να εξελίσσεται, κατανοώντας πως η κλιματική κρίση αποτελεί ένα πρόβλημα που δεν μπορούμε να το δούμε μεμονωμένα από άλλα υπάρχοντα κοινωνικό-πολιτικό-οικονομικά προβλήματα. Άσκησε κριτική στον καπιταλισμό, σε πολιτικούς και κυβερνήσεις, σε αυταρχικά καθεστώτα, στην Ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και προσφάτως στον πόλεμο στη Γάζα. Όταν την περασμένη χρονιά κατηγορήθηκε για ριζοσπαστικοποίηση επειδή πήρε θέση υπέρ της Παλαιστίνης κατηγορώντας το Ισραήλ για εγκλήματα πολέμου η ίδια δήλωσε: «Οι αποτρόπαιες δολοφονίες Ισραηλινών αμάχων από τη Χαμάς δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να νομιμοποιήσουν τα συνεχιζόμενα εγκλήματα πολέμου του Ισραήλ. Η γενοκτονία δεν είναι αυτοάμυνα, ούτε αποτελεί σε καμία περίπτωση αναλογική απάντηση», ενώ πρόσθεσε, «Πάντα ήμασταν πολιτικοί, γιατί πάντα ήμασταν ένα κίνημα για τη δικαιοσύνη. Η αλληλεγγύη μας προς τους Παλαιστινίους και όλους τους πληγέντες αμάχους είναι αδιαμφισβήτητη».
Την εβδομάδα που μάς πέρασε η Thunberg βρέθηκε, στο Μάλμο, στη συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τη συμμετοχή του Ισραήλ στον διαγωνισμό τραγουδιού της Eurovision, αποδεικνύοντας, για ακόμη μια φορά, πως δεν πρόκειται για ένα απλό «poster girl» για την κλιματική κρίση, ότι το τελευταίο πράγμα που την ενδιέφερε ήταν να γίνει pop culture φαινόμενο, μια ακόμη celebrity που θα ασχοληθεί επιδερμικά με ένα τόσο σοβαρό ζήτημα, πάντα στο πλαίσιο της κυρίαρχης αφήγησης, μένοντας μακριά από την ουσία. Η Thunberg δείχνει να κατανοεί την πολυπλοκότητα του προβλήματος της κλιματικής κρίσης όταν ενώνει τη φωνή της με τους χιλιάδες περιβαλλοντικούς ακτιβιστές ανά τον κόσμο που δηλώνουν πως χωρίς ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει κλιματική δικαιοσύνη. Και αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τα ΜΜΕ που κάποτε την αποθέωναν πλέον τώρα στέκονται αμήχανα απέναντι της. Για εμένα, αν μη τι άλλο, η στάση της δείχνει μια συνέπεια και αυτό αποτελεί ευχάριστη έκπληξη.
Αριστούλα Ζαχαρίου
Το Challengers αξίζει μέχρι και το παραμικρό κομμάτι του hype που το περιτριγυρίζει. Μπαίνω κατευθείαν στο ψητό, όπως ακριβώς και η κεντρική χαρακτήρας της ταινίας. Τέννις, ερωτικό τρίγωνο (και τι τρίγωνο), βραβευμένο και ιδιαιτέρως αγαπητό cast. Ο Luca Guadagnino συνέθεσε την απόλυτη συνταγή της επιτυχίας. Ο σκηνοθέτης του Call Me By Your Name, μας χάρισε μια από τις καλύτερες ταινίες του μέχρι τώρα 2024.
Είχα δεκαετίες να βρεθώ στην ίδια θέση: Να παρακολουθήσω τα εορταστικά προγράμματα του Μεγάλου Σαββάτου. Φυσικά, τίποτα δεν έχει αλλάξει. Η ίδια αισθητική θλίψη, η ίδια κοστουμαρισμένη ή ντυμένη στα στρας (πλέον και απελπιστικά μποτοξαρισμένη) ξεπέτα της έννοιας του tv show. Αν και το μεγαλύτερο πρόβλημα αυτών των εκπομπών είναι ο τρόπος που προσεγγίζουν τη μουσική διασκέδαση: Ως ένα συνονθύλευμα σουξέ, πρόχειρα εκτελεσμένων, που έχουν το θράσος να παντρεύουν την ηχητική τους απόγνωση και με τραγούδια της προκοπής. Έπεσα σε μια τέτοια στιγμή κάνοντας ζάπινγκ: Με τον τραγουδιστή Μιχάλη Χατζηγιάννη (σε εκπομπή του Mega) να ερμηνεύει τα «Παραπονεμένα λόγια» του Γιάννη Μαρκόπουλου σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. Και τον οποίο διαδέχθηκε ένας, άγνωστος μου (συγνώμη), τραγουδιστής πίστας που πήρε τη σκυτάλη του μικροφώνου για να πει κάποια (άγνωστη μου – και πάλι) δική του επιτυχία.
Αν, λοιπόν, είναι στη νοοτροπία της ελληνικής τηλεόρασης, να παρουσιάζει ως επί το πλείστον trash προϊόντα, καλό θα ήταν να τα αφήσει ανόθευτα αντί να προσπαθεί να τα ισχυροποιήσει με μια στάλα κύρους και πραγματικού μουσικού πολιτισμού. Ας μην κακοποιεί ιστορικές μουσικές μαρτυρίες (τα «Παραπονεμένα λόγια», λόγου χάρη, γράφτηκαν μεταδικτατορικά από το Μάνο Ελευθερίου μιλώντας για το τραύμα του ελληνικού λαού) κι αν μην τις αναμειγνύει, μολύνοντας τις, με μουσικές που κακόηχα θα ακουστούν για ένα καλοκαίρι στα μπουζούκια. Ο καθείς στο πόστο του.
Στέλλα Χαραμή
Όπως κάθε χρόνο, έτσι και φέτος, τη πρώτη Δευτέρα του Μαϊου πραγματοποιήθηκε το Met Gala, η ετήσια διοργάνωση του Μητροπολιτικού Μουσείου της Νέας Υόρκης. Ο φετινός ενδυματολογικός κώδικας ήταν εμπνευσμένος από την δυστοπική sci-fi ιστορία του J.G. Ballard “The Garden of Time” («Ο κήπος του χρόνου») του 1962, στο οποίο ένας κόμης και μια κόμισσα ζουν σε μια πολυτελή βίλα με έναν εξαιρετικό κήπο, στον οποίο προσπαθεί να εισβάλλει ο εξοργισμένος λαός. Δεν ξέρω αν οι διάφοροι celebrities κατάφεραν με τα ρούχα τους να αποτυπώσουν το θέμα αυτό, ξέρω όμως ότι αυτή η δυστοπική ιστορία μου φαίνεται φοβερά ταιριαστή στη συγκεκριμένη περίσταση. Και αυτό γιατί την στιγμή που οι αστέρες του Χόλιγουντ και της showbiz, περπατούσαν στο κόκκινο χαλί με τις λαμπερές τουαλέτες και τα κομψά κοστούμια τους, πολλά χιλιόμετρα μακριά ο στρατός του Ισραήλ βομβάρδιζε τη Ράφα, την τελευταία πόλη της Γάζας που έχει μείνει όρθια, το σημείο που το ίδιο το Ισραήλ έστειλε τους εκδιωγμενους Παλαιστίνιους. Μάλιστα, μερικές ώρες αργότερα – τη στιγμή που οι celebrities φαντάζομαι ετοιμάζονταν για το γκαλά – εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστίνιοι έψαχναν διαφυγή, αφού το Ισραήλ έχοντας αρνηθεί την πρόταση για κατάπαυση του πυρός, που αποδέχτηκε η Χαμάς, ανακοίνωνε στα 1,5 εκατομμύρια Παλαιστίνιους που βρίσκονται στη Ράφα ότι θα πρέπει να εκκενώσουν την περιοχή – για πού, άγνωστο και σίγουρα αδιάφορο για το Ισραήλ και τους συμμάχους του. Την επόμενη ημέρα παρακολουθούσαμε με φρίκη την εξής εναλλαγή: από τη μια τις εκκλήσεις για βοήθεια από τον παλαιστινιακό λαό, φωτογραφίες με βομβαρδισμένα κτίρια, τραυματισμένα (ή και νεκρά…) μικρά παιδιά, οικογένειες που ψάχνουν ο ένας τον άλλον. Από την άλλη, λαμπερές εικόνες από το λαμπερό γκαλά, σε έναν λαμπερό κόσμο, στον οποίο μάλλον δεν συμβαίνει τίποτα και αυτή ήταν άλλη μια Δευτέρα. Αν αυτό δεν είναι δυστοπία, τότε δεν ξέρω τι είναι…
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Photo Credits: EBU/Corinne Cumming
Είμαι τα τελευταία αρκετά χρόνια eurofan και πάντα θυμάμαι με απογοήτευση, τη χώρα μας να δυσαρεστείται με την αποστολή που μας εκπροσωπεί. Ακόμα μία “γιουροβιζιονική” χρονιά πέρασε που η ανθρωποφαγία σχετικά με τον εκπρόσωπό μας στη Eurovision χτύπησε… κόκκινο, και φοβάμαι πως από Δευτέρα θα ενταθεί αυτό το “φαινόμενο”. Πάντα μου έκανε εντύπωση το πόσο εύκολα μπορεί κανείς να κατακεραυνώσει έναν άνθρωπο και πόσο δύσκολα να τον συγχαρεί ή να τον στηρίξει. Και αυτό το επιβεβαίωσαν οι περισσότεροι που έκριναν την Μαρίνα Σάττι, το “Ζάρι” και γενικότερα την ελληνική συμμετοχή, η οποία στον Τελικό έσκισε δίνοντας τον καλύτερό της εαυτό και βρέθηκε στην 11η θέση, αφού οι επιτροπές δεν στήριξαν όσο θα έπρεπε την προσπάθειά της, σε αντίθεση με το κοινό που έδειξε την προτίμησή του, κατατάσσοντας μας στην 8η θέση, η οποία επηρεάστηκε φυσικά από τις ψήφους των επιτροπών.
