Μπορεί να έχεις βιώσει το σύνδρομο της άδειας φωλιάς, μπορεί να περιμένεις ότι θα συμβεί. Επειδή στο δικό μας σπίτι τα… πουλάκια άνοιξαν τα φτερά τους και πέταξαν, θα μοιραστώ μαζί σου τις σκέψεις μου για τα θετικά αυτής της φάσης της ζωής μας.
Να ξανασυστηθώ. Είμαι η Ελένη και έχω έναν γιο 26 ετών και μία κόρη 24. (Καλά, εννοείται ότι τα έκανα στο δημοτικό!!!!) Μετά από αναχωρήσεις για προγράμματα Erasmus όπου το ένα μου παιδί πήγε στη μακρινή Βόρεια Ιρλανδία και το άλλο στην λίγο-πιο-κοντινή Μαδρίτη, πέρυσι τον Οκτώβριο, με διαφορά μιας εβδομάδας μετακόμισαν και τα δύο από το σπίτι.
Κανένα έλεος για τους γονείς τους! Μία εβδομάδα; Μα, μία εβδομάδα; Μπορούσαν να φύγουν με διαφορά λίγων μηνών, ή χρόνων αν σκεφτείς ότι έχουν σχεδόν τρία χρόνια διαφορά. Όχι όμως, η ζωή τα έφερε να φύγουν με διαφορά μίας εβδομάδας, ο ένας για να ζήσει μόνος του κάπου στην Αθήνα αλλά τεχνηέντως μακριά από το πατρικό του, η άλλη για να μετακομίσει στην Ισπανία.
Σέκος η μάνα!!! Κλειστές πόρτες στο διάδρομο, κλάματα, άδειο ψυγείο, άδειο πλυντήριο, πολλά κενά ξαφνικά.
Εντάξει, μη φανταστείς ότι η ζωή μας έγινε ξαφνικά ελληνική ταινία κι εγώ Μάρθα Βούρτση (θα πρέπει να είσαι συνομήλική μου για να ξέρεις ποια είναι – αν δεν ξέρεις, ήταν μια γνωστή ηθοποιός που σε πολλές παλιές ελληνικές δραματικές ταινίες έπαιζε συχνά ρόλους γυναικών που το… είχαν με το κλάμα).
Μία νέα καθημερινότητα ξεκινά. Αυτό ήταν το challenge που αντιμετωπίσαμε με τον άντρα μου: Πώς θα διαμορφώσουμε την καινούργια μας καθημερινότητα με τα παιδιά φευγάτα και το σύνδρομο της άδειας φωλιάς να μας χτυπάει την πόρτα. Κουτσά στραβά τα καταφέραμε, έχω να σου πω. Άλλωστε δεν είμαστε ούτε οι πρώτοι ούτε οι τελευταίοι γονείς που φεύγουν τα παιδιά τους από το σπίτι.
Τα παιδιά έφυγαν από το σπίτι – τα θετικά αυτής της αλλαγής- Ας αρχίσω με κάτι πολύ σημαντικό: Δώσε εύσημα στον εαυτό σου και τον πατέρα των παιδιών. Έχετε κάνει εξαιρετική δουλειά, έχετε μεγαλώσει παιδιά με εμπιστοσύνη στον εαυτό τους, που πατάνε στα πόδια τους και κάνουν επιλογές για τη ζωή τους. Οι οποίες, φυσικά, τα οδηγούν μακριά από το σπίτι και έτσι πρέπει.
- Ξαναβρίσκεις τον εαυτό σου. Κακά τα ψέματα, πολλές από εμάς χανόμαστε μέσα στη μητρότητα. Υπάρχει πάντα ένας άνθρωπος που φροντίζουμε πάνω από τον εαυτό μας, που νοιαζόμαστε που είναι, τι κάνει, τι θα φάει, πότε θα γυρίσει στο σπίτι, πώς. Δεν σου λέω ότι φεύγοντας τα παιδιά από το σπίτι αδιαφορείς για την τύχη τους, ωστόσο αναγκαστικά «μαζεύεις» λίγο το άγχος σου γιατί διαφορετικά θα τρελαθείς! Έτσι έχεις ξανά χώρο για σένα, για τον σύντροφό σου, για τα χόμπι σου, για καινούργια χόμπι, για να μην κάνεις τίποτε βρε αδερφέ!
- Λιγότερες δουλειές του σπιτιού. Πολύ λιγότερες! Όταν έχετε μείνει δύο άνθρωποι ενήλικες (και τα παιδιά που έφυγαν ενήλικες είναι αλλά δεν είναι σαν εμάς τους «ενήλικες» που προσέχουμε το σπίτι και καθαρίζουμε!), πόσο να λερώσετε, πόσο να αναστατώσετε; Παιχνιδάκι!
- Λιγότερα έξοδα. Αυτό πια; Ούτε που το είχα συνειδητοποιήσει αλλά φεύγοντας τα δύο παιδιά έπεσε κάτω από το 50% το κόστος του σούπερ μάρκετ και πολύ χαμηλότερα οι λογαριασμοί.
- Ευκαιρία να ξαναγνωριστούμε με τον σύντροφό μας. Τώρα που λείπουν τα παιδιά, μετά από καμιά 25αριά χρόνια, μπαίνει μία καινούργια πρόκληση στην καθημερινότητά μας: να ξαναμάθουμε να ζούμε οι δυο μας, να περνάμε καλά στο σπίτι μας, να συζητάμε και για άλλα πράγματα εκτός από τα φροντιστήρια και τα παιδιά. Εύκολο; Όχι αλλά αξίζει τον κόπο να προσπαθήσουμε να ξαναβρούμε έναν ρυθμό χορού για δύο.
- Περισσότερες ουσιαστικές στιγμές με τα παιδιά μας. Αυτό είναι το σημαντικότερο που κερδίζουμε από την αναπόφευκτη φυγή τους. Όταν βρισκόμαστε κουβεντιάζουμε, τα ακούμε και μας ακούνε, βγαίνουμε καμιά βόλτα μαζί, ένα θέατρο, ένα ταβερνάκι, μια εκδρομή δυο τρεις μερούλες. Και είναι εντυπωσιακό, ότι μετά από κάθε τέτοια έξοδο/συνάντηση καταλήγω με το στόμα ανοιχτό, θαυμάζοντας τα παιδιά μου για όσα κάνουν, για το πώς έχουν εξελιχθεί, για το τι άνθρωποι έχουν γίνει. Κι αυτό είναι συγκλονιστικό!
