Maestro: Τελικά ανταποκρίθηκε το πρώτο επεισόδιο στις προσδοκίες μας;

Όταν πίσω από μια τηλεοπτική δουλειά κρύβεται μια αρκετά μεγάλη ομάδα ηθοποιών, συντελεστών και εργαζομένων, το αποτέλεσμα αυτής αξιολογείται αυστηρά. Όταν, μάλιστα, η πρώτη σεζόν αυτής της παραγωγής έχει λατρευτεί από το κοινό, λαμβάνοντας διθυραμβικά σχόλια, είναι βέβαιο πως και ο πήχης θα είναι ιδιαίτερα ανεβασμένος, καθώς και πως η σύγκριση μεταξύ των δυο κύκλων θα είναι αναπόφευκτη.

Το «Maestro», λοιπόν, η πιο ακριβή τηλεοπτική παραγωγή της χρονιάς επέστρεψε στις οθόνες μας, με το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου να προβάλλεται από τη συχνότητα του Mega το βράδυ της Πέμπτης (16/5) και τα υπόλοιπα -συνολικά έξι- πρώτα επεισόδιά του να είναι διαθέσιμα στην πλατφόρμα του Netflix.

«Mother». Με αυτή την επιλογή ως τίτλο για την επανέναρξη της σειράς, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης μας εισάγει για ακόμη μια φορά σε έναν κόσμο σύγχρονο, προβληματικό, «σάπιο» και -διαχρονικά- κατεστραμμένο. Αφηγήτρια του επεισοδίου η Σοφία (Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου), η μητέρα του Αντώνη (Ορέστη Χαλκιά) και της Κλέλιας (Κλέλια Ανδριολάτου). Μια γυναίκα που μαθαίνει ότι ο γιος της είναι ο υπεύθυνος για τη δολοφονία του Χαράλαμπου (Γιάννης Τσορτέκης), του βίαου συζύγου και γονέα -γονέα μάλιστα- του ανθρώπου που ο γιος της διατηρεί σχέση. Παράλληλα με την αφήγησή της, ξεδιπλώνεται η ιστορία μέσα από τα λεγόμενα της Αλεξάνδρας (Στεφανία Γουλιώτη) με τη ψυχολόγο της, ο αντίκτυπος της δολοφονίας στη σχέση του Αντώνη και του Σπύρου (Γιώργος Μπένος) και η αντίδραση της Μαρίας (Μαρία Καβογιάννη) στην εξαφάνιση του κακοποιητή συζύγου της.

Η πολυαναμενόμενη πρεμιέρα τα είχε όλα. Μέσα σε ένα κοκτέιλ συναισθημάτων, από τη συγκίνηση στην ανησυχία και από το διακριτικό κωμικό στοιχείο στην σκληρή συνειδητοποίηση των ιδεατών προτύπων που η κοινωνία επιβάλλει, το πρώτο επεισόδιο έβαλε τέλος στη περιέργειά μας και εμείς μοιραζόμαστε τόσο τα στοιχεία που μας εντυπωσίασαν, όσο και αυτά που μας παραξένευσαν.

Maestro – Xριστόφορος Παπακαλιάτης

Σε μια εποχή όπου η τηλεόραση «πάσχει» από πανομοιότυπες ιδέες, με εξιστορήσεις που μας γυρνάνε το ρολόι αιώνες πίσω, το «Maestro» τόλμησε να αποτελέσει για ακόμη μια φορά το σημείο αναφοράς δύο γενεών – της νέας γενιάς που το αίμα της βράζει και της μεγαλύτερης που έχει ως επί το πλείστον κουραστεί να προσπαθεί μάταια. Μια ιστορία χωρίς αναδρομές στο παρελθόν, χωρίς μακιγιάζ και κουστούμια μιας άλλης εποχής.

Ο Παπακαλιάτης δημιούργησε έναν κόσμο που κάθε άλλο παρά πλασματικός δεν είναι. Διαφθορά, στερεότυπα, ομοφοβία, έννοιες που περικλείουν μέσα τους όλες τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Αυτές οι παθογένειες είναι βαθιά ριζομένες στον ελληνικό λαό και μέσα από τη γραφή του, ο δημιουργός του «Maeestro» καταφέρνει να μας λυτρώσει. Όλα όσα διακρίνουμε καθημερινά, αλλά και τόσα άλλα που συμβαίνουν δίπλα μας και περνούν απαρατήρητα, βρίσκονται στο μικροσκόπιο, δίχως να μας υποδεικνύεται η σωστή κατεύθυνση προς τη βελτίωση, αλλά αφήνοντας εμάς, τους τηλεθεατές να βγάλουμε τα δικά μας, προσωπικά συμπεράσματα.

Εάν κάτι γνωρίζει πολύ καλά ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης είναι το πως να αφηγείται μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Με τη σωστή νοηματική χρήση των σκηνών, από το πρώτο κιόλας επεισόδιο δημιουργήθηκε μια εξαίρετη αλληλουχία μεταξύ των όσων προηγήθηκαν και όσων θα ακολουθήσουν. Τα εντυπωσιακά πλάνα διαδέχονταν το ένα το άλλο. Καθόλη τη διάρκεια του επεισοδίου, παρατηρείται το αίσθημα της «καθοδήγησης», με τον Παπακαλιάτη στον ρόλο ενός κανονικού μαέστρο, που με επιδειξία έκοβε και έραβε τις σκηνές, προκειμένου ο δεύτερος κύκλος της σειράς να ακολουθήσει -χωρίς κενά και ελλείψεις- τον πρώτο.

Δεν είναι εύκολο να επιτευχθεί η τέλεια αναλογία, ανάμεσα στα όρια της υποτονικότητας και της υπερβολής στην υποκριτική ενός ηθοποιού. Στην ελληνική τηλεόραση, δε, το έντονα επιτηδευμένο acting είναι πολλές φορές το ζητούμενο. Ωστόσο, κάτι παρόμοιο δεν παρατηρείται εδώ. Οι ηθοποιοί της σειράς και οι ερμηνείες τους αποτελούν ένα από τα δυνατότερα χαρτιά της σειράς. Προσωπικά ξεχώρισα δυο, οπότε επιτρέψτε μου να τους μοιραστώ μαζί σας.

Η Μαρία Καβογιάννη απέδειξε για ακόμη μια φορά το πόσο σπουδαία ηθοποιός είναι. Ισορροπώντας μαεστρικά πάνω στην αυτούσια εκπροσώπηση του δίπολου των συναισθημάτων της ηρωίδας- θλίψη για την απώλεια του συζύγου της, αλλά και παράλληλη ανακούφιση- η Καβογιάννη συγκλόνισε το κοινό και το twitter με το βλέμμα της. Μια μάνα, όπως φανερώνει και ο τίτλος του επεισοδίου, που πάνω από όλα βάζει το παιδί της και την ευτυχία του.

Άλλη μια μέλλουσα μητέρα καθήλωσε όλους εμάς τους τηλεθεατές, που παρακολουθήσαμε το πρώτο επεισόδιο του δεύτερου κύκλου. Ο λόγος για την Αλεξάνδρα, την κατά κόσμο Στεφανία Γουλιώτη, τη γυναίκα του Ορέστη, η οποία είναι έγκυος στο παιδί του. Ξεκινώντας από τη συνεδρία με τη ψυχολόγο της, μας παρουσίασε μια ακριβή αποτύπωση της ευθύνης που αισθάνεται μια γυναίκα στη σύγχρονη κοινωνία. Είναι αλύγιστη, δυναμική και στέκεται ως κολόνα δίπλα σε έναν άντρα αόρατο, απών από τη ζωή της. Από την απαρχή αυτή, καταλήγουμε -μια ώρα και δέκα λεπτά μετά- σε μια γυναίκα που εξακολουθώντας να διατηρεί τη ψυχραιμία της, βρίσκεται ετοιμόγεννη στην είσοδο μιας πολυκατοικίας, εκλιπαρώντας για βοήθεια. Η Γουλιώτη, που είχε αποθεωθεί ήδη από την εμφάνισή της στον πρώτο κύκλο, συνεχίζει να δέχεται δικαίως την υπόκλιση και τον θαυμασμό όλων μας.

Maestro- Στεφανία Γουλιώτη

Ιδιαίτερη μνεία αξίζει στην Χαρούλα Αλεξίου. Μια γυναίκα που είναι συνώνυμο της λέξης «πολιτισμός» και που με τη συμβολή της στην σειρά, προσθέτει αυτό το ελαφρύ κωμικό στοιχείο που χρειάζεται για να αποδοθεί ένα άρτιο αποτέλεσμα.

Maestro – Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου

Αναγνωρίζω και σέβομαι αναμφίβολα το καλλιτεχνικό όραμα του Χριστόφορου Παπακαλιάτη. Όμως, υπάρχουν και αυτές οι ελάχιστες φορές που δεν με βρίσκει σύμφωνη. Θυμάμαι, μάλιστα, όταν ανακοινώθηκε η συνέχεια της επιτυχημένης αυτής σειράς, του «Maestro» να σκέφτομαι πως δεν θα ήθελα να επαναληφθεί το μοτίβο της αφήγησης. Και αυτό συνέβη. Η Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου, έδωσε εικόνα σε όλα όσα μας περιέγραφε μέσα από την αφήγησή της, αυτό είναι βέβαιο. Προσωπικά, δεν μου έφτασε. Περίμενα από αυτόν τον δεύτερο κύκλο μια ανατροπή στον τρόπο εξιστόρησης των γεγονότων, κάτι που δεν θα το είχα σκεφτεί και θα με ενέτασσε από το πρώτο κιόλας λεπτό στην ροή της ιστορίας. Δεν γνωρίζω αν το συγκεκριμένο μοτίβο θα εξακολουθεί να υφίσταται και στα επόμενα επεισόδια -πέντε στον αριθμό- που θα ακολουθήσουν. Ελπίζω, ωστόσο, να μας δώσουν αυτό το κάτι διαφορετικό που επιζητάμε.

Προσωπική άποψη, που σίγουρα επιδέχεται συζήτησης και αλλαγής. Όμως, ποτέ δεν μου κέντρισε το ενδιαφέρον το ζευγάρι που προβάλλεται ως πρωταγωνιστικό. Μια κοπέλα δεκαεννέα χρονών και ένας άντρας αρκετά χρόνια μεγαλύτερός της, ο οποίος είναι καθηγητής της και παντρεμένος με παιδί. Η εικόνα του ερωτικού τριγώνου, με έναν άντρα δεσμευμένο και μια γυναίκα «πειρασμό», που έρχεται για να αλλάξει όλα όσα ήξερε, είναι μια εικόνα χιλιο-προβεβλημένη. Θα προτιμούσα ως κεντρική ηρωίδα μια κοπέλα πιο δυναμική, που βάζει ως προτεραιότητα τα δικά της θέλω και δεν έχει ως μοναδική έγνοια την προσοχή ενός άντρα. Αντιθέτως, η σχέση του Σπύρου με τον Αντώνη, θεωρώ πως είναι πιο καλογραμμένη. Μια σχέση με τις δυσκολίες της, που δεν μένει στάσιμη, ούτε βρίσκεται μόνιμα σε έναν αέναο φαύλο κύκλο.

Maestro- Κλέλια Ανδριολάτου- Ορέστης Χαλκιάς

Κλείνοντας, θα πούμε πως παρά τις δυο αυτές παρατηρήσεις, το «Maestro» είναι μια δουλειά προσεγμένη, σχεδιασμένη από ανθρώπους-γνώστες του αντικειμένου, οι οποίοι λειτουργούν με πάθος προκειμένου, παρά τα απαιτητικά γυρίσματα, να βγει ένα αποτέλεσμα που θα δικαιώσει. Αναμένουμε τα επόμενα επεισόδια και ευχόμαστε να γίνει νούμερο ένα στις τάσεις των προβολών στο Netflix.