ΣΑΒΒΑΤΟ
02
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Κοππέλια από το μπαλέτο της Λυρικής Σκηνής: Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο
Ένα εξαιρετικά επιτυχημένο πάντρεμα είναι αυτό του χορογράφου Έντουαρντ Κλουγκ με το μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Ο διακεκριμένος Σλοβένος χορογράφος «διάβασε» το κλασικό έργο του Λεό Ντελίμπ μέσα από τον κινησιολογικό κώδικα του σύγχρονου χορού, δίνοντας νέα πνοή σε ένα από τα κορυφαία έργα του διεθνούς ρεπερτορίου.
Σημαντικό ρόλο στο υπέροχο αποτέλεσμα, έπαιξε η μουσική επένδυση της παράστασης με τις με νέες συνθέσεις του Μίλκο Λάζαρ να μπολιάζουν την πρωτότυπη μουσική του Ντελίμπ. Εντυπωσιακό ήταν και το μινιμαλ σκηνικό της παράστασης (τη σκηνογραφία υπογράφουν οι Μάρκο Γιάπελ και Νίκας Ζούπαντς) με το «ινσταγκραμικό κάδρο» στο φινάλε να κλέβει την παράσταση. Το μπαλέτο της Λυρικής απέδειξε για άλλη μια φορά το υψηλό επίπεδο των χορευτών του Corps de ballet ενώ η Δέσποινα Χρυσοστόμου στον απαιτητικό ρόλο της -μηχανικής κούκλας- Κοππέλια ήταν απολαυστική. Η τελευταία παράσταση είναι σήμερα (19/5), μην τη χάσετε!
Μάρη Τιγκαράκη
Όσοι ζείτε χρόνια στην Αθήνα ίσως προλάβατε να απολαύσετε κάποια ταινία στον θερινό κινηματογράφο «Cine Paris». Εγώ πάλι άργησα να καταφθάσω στην πρωτεύουσα και την έχασα την ευκαιρία μου. Μαθαίνοντας τα νέα της επαναλειτουργίας του ιστορικού σινεμά και με βάρκα την ελπίδα, έσπευσα να κλείσω εισιτήρια, ομολογουμένως χωρίς καν να δώσω τη δέουσα προσοχή στο τι ταινία θα παρακολουθήσω. Ήθελα απλώς να δω την όποια ταινία μου, υπό την επιβλητική θέα της Ακρόπολης. Η τύχη με οδήγησε στην γνωστή ταινία των 60s, «Ποτέ την Κυριακή». Η Μελίνα Μερκούρη τραγουδούσε ξέγνοιαστη «Τα παιδιά του Πειραιά», όσο εγώ πανευτυχής απολάμβανα το απερολάκι μου στην ονειρεμένη ταράτσα του αγαπημένου κινηματογράφου.
Ο χώρος με μάγεψε και αντιλήφθηκα απόλυτα την προσπάθεια της ομάδας του Cinobo να ακροβατήσει ανάμεσα στο σύγχρονο και το πιο κλασικό. Στο «Cine Paris» θα σου δοθεί η ευκαιρία να απολαύσεις την ταινία σου με τα πιο εξελιγμένα οπτικοακουστικά μέσα αλλά και να θυμηθείς κάτι από την ξεγνοιασιά και τη μαγεία της παλιάς Αθήνας. Τότε που τα κτίρια ήταν λίγο πιο χαμηλά και χάζευες τα άστρα στον ουρανό απρόσκοπτα. Επίσης, να σημειώσουμε στα θετικά ότι ο χώρος είναι προσβάσιμος σε άτομα με ειδικές ανάγκες γιατί μας αρέσει να υπάρχει συμπεριληπτικότητα σε όλους τους χώρους. Στο μπαρ του κινηματογράφου, μπορείς να προμηθευτείς την μπύρα, το κοκτέιλ σου ή το ποτό σου ή μπορείς να πάρεις ακόμη και κάτι για να «τσιμπήσεις». Eπιπλέον, το site του σινεμά είναι ανανεωμένο, οπότε μπορείς εύκολα να ενημερωθείς για το πρόγραμμα και να κλείσεις άμεσα τα εισιτήριά σου.
Τέλος να αναφέρω ότι μου άρεσε ακόμη και η διαδρομή προς τον κινηματογράφο. Περπατώντας στα στενάκια της Πλάκας θα έρθεις αντιμέτωπος με όλη την εικόνα της «στερεοτυπικά» πλασμένης Ελλάδας – μπουζούκι, ούζο, καθώς αμέριμνοι τουρίστες τρώνε σε παραδοσιακά ταβερνάκια την πασίγνωστη χωριάτικη με φέτα. Αν θέλεις να περπατήσεις και εσύ εκεί που περπάτησε ο Αριστοτέλης και ο Σωκράτης – όπως είπε και ο Ζυλ Ντασέν στην ταινία – μην χάσεις αυτή την ευκαιρία και σπεύσε στο «Cine Paris».
Ελένη Ανδρεάτου
Το πρώτο επεισόδιο της δεύτερης σεζόν της πολυαγαπημένης σειράς «Maestro» έκανε πρεμιέρα το βράδυ της Πέμπτης (16/5), με τίτλο του επεισοδίου «Mother» και αφήγηση της Μαρίσσας Τριανταφυλλίδου. Η σειρά επέστρεψε στις οθόνες μας για ακόμη μια φορά για να συγκινήσει, να προβληματίσει και να θέσει υπό το πρίσμα του μικροσκοπίου όλες αυτές τις παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας. Παθογένειες που αποτελούν διαχρονικά παγιωμένα πλήγματα της Δημοκρατίας. Για ακόμη μία φορά, ο Χριστόφορος Παπακαλιάτης λειτούργησε ως…μαέστρο, συνθέτοντας ένα οπτικοακουστικό αριστούργημα. Σκηνοθεσία, φωτογραφία και φωτισμός συνεχίζουν να στέκονται επάξια στις προσδοκίες μας. Όταν αναφερόμαστε στο «Maestro», μιλάμε για μια υπόθεση σύγχρονη, η οποία διαδραματίζεται στο σήμερα και αφήνει ως παρακαταθήκη ένα αξιόλογο έργο με ηχηρά μηνύματα- ένα από αυτά, μας το μετέδωσε εξαίρετα η Χάρις Αλεξίου, μέσα από την ανάγνωση του κειμένου του Χαλίλ Γκιμπράν, «Για τα παιδιά». Τα παιδιά μας δεν μας ανήκουν. Μπορούμε να τους δώσουμε την αγάπη μας, αλλά όχι τις σκέψεις μας. Η υποκριτική δεινότητα του σπουδαίου αυτού cast με άφησε προσωπικά για ακόμη μια φορά με το στόμα ανοιχτό, ενώ ένα είναι σίγουρο: Ανυπομονώ να λιώσω στο Netflix με τα υπόλοιπα πέντε επεισόδια, που είναι βέβαιο πως θα με αφήσουν απόλυτα ικανοποιημένη.
Βέλμαχου Μαρία
Ποιος να το περίμενε ότι όταν τραγουδούσε πως θα πάρει φόρα, όχι μόνο θα το έκανε πράξη, αλλά σαν χρωματιστός ανεμοστρόβιλος θα μας παρέσερνε επιτέλους στο μοναδικό της σύμπαν. Έτσι ακριβώς ένιωσα όταν άκουσα το ολοκαίνουριο EP της Μαρίνας Σάττι λίγες μέρες μετά τον τελικό της Eurovision. Το Π.Ο.Π, έσκασε στο τέλειο timing και τον απόηχο του τραγουδιστικού διαγωνισμού, όπου πολλοί από εμάς ακούγαμε το Zari, αλλά και όλη την υπόλοιπη δισκογραφία της Μαρίνας, προσπαθώντας να “ρουφήξουμε” όσο το δυνατόν περισσότερο από τη μελωδική μαγεία της. Το νέο E.P ξεπέρασε κάθε προσδοκία, ενώ αποτελεί την απτή απόδειξη της μουσικής ιδιοφυίας που ακούει στο όνομα ΜΑ-ΡΙ-ΝΑ. Διοχέτευσε την ελληνική παράδοση, σύγχρονα ποπ και χιπ χοπ στοιχεία και όλον τον αυθορμητισμό της, σε ένα EP που νιώθω ότι είναι ό,τι πιο φρεσκο και διαφορετικό έχω ακούσει τελευταία από Έλληνα καλλιτέχνη. Συμμετοχές και καλλιτέχνες από μουσικά είδη που φαινομενικά δεν περιμένεις να ταιριάξουν, samples από viral ήχους και περσόνες, αλλά και ένα 10λεπτο διαμαντάκι το οποίο με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο… μας πήγε όλους τάπα.
Μετά το Tucutum και το Ζάρι, ακολουθεί το Στην Υγεία μας, που mark my words θα φέρει στη μόδα τα κωσταντινάτα και θα γίνει το Νο1 intro τραγούδι τόσο σε κλαμπ, όσο και στα αγαπημένα μας καλοκαιρινά πανηγύρια. Το τελευταίο που περίμενα να ακούσω σε τραγούδι ήταν το Οπα-Είπα-Λεω, με το οποίο η μαμά μου συνήθιζε να με χορεύει στα γόνατα της. Το LALALALA, δεν χρειάζεται συστάσεις, πανηγυριώτικο, νησιώτικο vibe και ταυτόχρονα τρομερά εθιστικό. Με το Είμαι Καλά!!!! ή αλλιώς η νέα μουσική υπόκρουση της πρωινής ρουτίνας μου, με την φωνή της life coach TikToker, Κατερίνας Σαλακά, νιώθω ότι μας κάνει δώρο ένα σύντομο δωρεάν therapy session. Και φτάνουμε στο “Mixtape”. Ποιος Kendrick και ποιος Drake. Εδώ σ’ έχω. Η Μαρίνα δίκασε όσους την έκραξαν μέσα στη θύελλα των εξελίξεων της Eurovision, που ούτε το background με τις ταράτσες δεν άφησαν να πέσει κάτω. Τι, είχατε στο χωριό σας reggaeton, αλλά όχι δρόμους και ταράτσες;
Και για αυτούς που λέτε πως η Μαρίνα χάλασε και γράφει μόνο τραπ και περίεργα, το Αχ Θάλασσα σας γνέφει αποδοκιμαστικά, καθώς μόλις σας χάρισε δεύτερη τάπα για να μη νιώθει μοναξιά η πρώτη. Μετά το ατελείωτο χορευτικό γλέντι με τις απρόσμενα ταιριαστές μουσικής συμμετοχές στο στην Υγεία μας και στο Mixtape, το Αχ Θάλασσα μας χαϊδεύει τα αυτιά.
Η Μαρίνα απέδειξε σε τέσσερα νέα τραγούδια, τον αυθορμητισμό και την αγάπη της για την ελληνική μουσική. Και εντάξει άνθρωποι είμαστε, σ’ όποιον αρέσουμε… Πάντως η Μαρίνα τώρα άλλου τη Yamaha καβαλάει και σας χαιρετάει από το Global Viral 50!!!!
Ειρήνη Δερμιτζάκη
Είναι Πέμπτη πρωί. Ένας άνδρας σηκώνεται από το κρεβάτι του, φορά το κοστούμι και τη γραβάτα του και φεύγει από το σπίτι του, για να πάει στη δουλειά του. Λίγες ώρες αργότερα, αυτός ο κοστουμαρισμένος άνδρας θα επιτεθεί σε μια ηλικιωμένη γυναίκα, θα ρίξει νερό με μάνικα στα υπάρχοντά της, θα την απειλήσει, ενώ κοντά της υπάρχουν μωρά παιδιά. Ακούγεται περίεργη αυτή η ιστορία, σωστά; Ίσως να φανεί ακόμα πιο περίεργη, αν σας πω ότι αυτός ο άνδρας είναι ο δήμαρχος του Περάματος και μάλιστα κοινοποίησε ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης το βίντεο που τον δείχνει να καταβρέχει με την υδροφόρα του Δήμου τη σκηνή και τα υπάρχοντά της γυναίκας – της οποίας το μοναδικό λάθος φαίνεται να είναι ότι είναι Ρομά και… υπάρχει σε αυτό το σημείο. Εξάλλου και ο ίδιος αυτό της ουρλιάζει – ‘στήσατε τσαντίρια ρε;’. Μάλιστα, στην ανάρτηση (που ξαναλέω κοινοποίησε ο ίδιος χωρίς ντροπή) απειλεί την γυναίκα ότι θα την… “μπουζουριάσουν”, ενώ αυτή έντρομη τον ενημερώνει ότι υπάρχουν μωρά εκείνη την στιγμή το σημείο. ‘Οσο για την λεζάντα που επέλεξε ο κ. Γιάννης Λαγουδάκος, για αυτές του τις πράξεις στην “συντονισμένη παρέμβαση του ΟΠΚΕ”; ‘Ένα τρομακτικτό ‘Ή θα ξεβρωμίσουμε ή θα χωλεριάσουμε’ και λέω τρομακτικό γιατί η επιλογή της λέξης ‘ξεβρωμίσουμε’ μού θυμίζει τρομακτικά πολύ την ρητορική των Χρυσαυγιτών – για εμένα μια ακόμη υπενθύμιση ότι ο φασισμός δεν είναι κάτι που καταδικάζεις μόνο στα χαρτιά, αλλά κάτι που απαιτείς από ολόκληρη την κοινωνία να αποτινάξει.
Σίγουρα, όταν έχεις μεγαλώσει σε μία τόσο βαθιά ρομαφοβική κοινωνία, που σε κάθε ευκαιρία απεικονίζει τους Ρομά ως κλέφτες και παράνομους, ίσως να μην είναι εύκολο να αποτινάξεις αυτά τα στερεότυπα. Αν θες να ονομάζεσαι άνθρωπος, όμως, το λιγότερο που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθήσεις. Δεν γίνεται να μην μπορείς να σεβαστείς έναν άνθρωπο και την κουλτούρα του, να μην μπορείς να εκφράσεις με σεβασμό την αντίθεσή σου. Να τον τραμπουκίζεις, χωρίς να σέβεσαι ούτε την προχωρημένη ηλικία τους, ούτε μικρά παιδιά. Βέβαια αν κρίνω από την απόφαση του δημάρχου να ανεβάσει ο ίδιος αυτό το βίντεο με καμάρι στον λογαριασμό του στα ΜΚΔ, αυτό δεν μοιάζει να τον απασχολεί. Εξάλλου, όπως έχει δείξει η ιστορία, οι Ρομά είναι οι καλύτεροι αποδιοπομπαίοι τράγοι και αυτός μοιάζει να είναι ο μόνος ρόλος τους για πολιτικούς, που ουδέποτε ενδιαφέρθηκαν για την πραγματική τους ένταξη και ενσωμάτωση, τους χρησιμοποιούν ωστόσο χάριν εντυπωσιασμού, για να προβάλλουν τους εαυτούς τους και το ‘έργο’ τους στα σόσιαλ μίντια.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Για ακόμη μία φορά εκμεταλλεύομαι την ύπαρξη αυτής εδώ της στήλης για να μιλήσω για το πιο χοτ θέμα των ημερών που ακούει στο όνομα Μαρίνα Σάττι. Για την ακρίβεια μαζί της ασχολούμαστε εδώ και καιρό, από τη στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομά της για φετινή εκπρόσωπο της χώρας μας στη Eurovision μέχρι τη στιγμή της ανακοίνωσης του πλέον πολυσυζητημένου κομματιού “Ζari” και αν κάνει ή δεν κάνει, αναλύσεις επί των αναλύσεων από καθόλου ειδικούς για το αν είναι “τρε μπανάλ” και γενικώς ένας ατελείωτος θόρυβος στα αγαπημένα (not) ελληνικά κανάλια (και στα social media), που ευτυχώς πέρασε μα δεν ακούμπησε την ίδια τη Μαρίνα. Όσο βρισκόταν η Μαρίνα στο Μάλμε, εδώ την περιμέναμε στην γωνία για να περάσουμε από κόσκινο το πώς συμπεριφέρθηκε, τι έκανε, πώς μίλησε, γιατί αντέδρασε έτσι, γιατί τόλμησε να χασμουρηθεί, τονίζοντας ξανά και ξανά το δημόσιο χρήμα που ξοδεύεται για να κάνει η ίδια τον χαβαλέ της, ενώ όταν μάλιστα επέστρεψε φέρνοντας την 11η θέση του διαγωνισμού ήμασταν πάλι εδώ για να τη στήσουμε στον τοίχο φορτώνοντάς της το βάρος της ευθύνης και της όλης συμπεριφοράς της που δεν ήταν η πρέπουσα. Θα λέγαμε τα ίδια άραγε αν είχε επιστρέψει με την πρωτιά και θα σβήνονταν όλα αυτά στη φωτιά της εθνικής μας υπερηφάνειας;
Αν μη τι άλλο ένα “μπράβο” για όσα πέτυχε η ελληνική αποστολή φέτος το άξιζε και με το παραπάνω. Το οποίο δεν ξέρω αν ακούστηκε δημοσίως έτσι όπως θα έπρεπε κανονικά να ακουστεί, ανεξάρτητα με το αν άρεσε το “Zari” ή όχι. Τουλάχιστον το κομμάτι φαίνεται πως “αγκαλιάστηκε” στις πλατφόρμες και μάλιστα είναι η πρώτη φορά στην ιστορία της σύγχρονης δισκογραφίας που ένα τραγούδι με ελληνικό στίχο καταφέρνει να μπει σε παγκόσμια charts. Κι όσο συμβαίνουν όλα αυτά, η ίδια η Μαρίνα Σάττι δεν φαίνεται να ενοχλείται ιδιαίτερα, ή τουλάχιστον το χειρίζεται άψογα και με απόλυτη ψυχραιμία, ενώ βρήκε γόνιμο έδαφος να κυκλοφορήσει, λίγες μέρες μετά την επιστροφή της από τον διαγωνισμό, έναν ολοκαίνουριο δίσκο με τίτλο “P.O.P”, που σαρώνει αυτή τη στιγμή παντού, με την ίδια να καταρρίπτει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Μάλιστα, με ένα από τα κομμάτια της, το 10λεπτο “Mixtape” είναι σαν να δίνει τη δική της απάντηση απέναντι σε όλα τα τηλεοπτικά πρόσωπα και τις εκπομπές που δεν έδειξαν καμία υποστήριξη στην ίδια και στο “Zari” της την τελευταία περίοδο, τουναντίον. Είναι όμως αυτός ο αυθορμητισμός και η αυθεντικότητα της Σάττι που θα κερδίζει πάντα απέναντι σε κάθε θόρυβο, είναι αυτό το πολύ καλό marketing του εαυτού της που θα την πηγαίνει μόνο μπροστά και που θα ενοχλεί όσους απλά δεν μπορούν να το κάνουν, όσο εκμεταλλεύονται τον θόρυβο γύρω από το όνομά της απλά για να ακουστούν. Και αν ακουστούν τελικά.
Ευδοκία Βαζούκη
