Μαρίνα Σάττι, Εισβολέας, Amalia, Mazoha, VLOSPA: Τι ακούμε on repeat όλη την εβδομάδα;

Η περασμένη εβδομάδα ήταν γεμάτη νέες κυκλοφορίες, με την Μαρίνα Σάττι να κάνει την αρχή την Τετάρτη με το πολυσυζητημένο “P.O.P” της και με Εισβολέα, Vlospa, Amalia, Mazoha να ακολουθούν με εξίσου ενδιαφέρουσες δουλειές, που μας έκαναν για πρώτη φορά μετά από καιρό να μην ξέρουμε τι να πρωτο-ακούσουμε.

Το μόνο σίγουρο είναι ότι μετά από τόσο δυνατές κυκλοφορίες, αυτή η εβδομάδα είναι η ιδανική για να εγκαινιάσουμε μια νέα στήλη, στην οποία θα μοιραζόμαστε μαζί σας ό,τι πιο φρέσκο ακούμε αυτή τη στιγμή – και ελπίζουμε κάθε εβδομάδα να είναι εξίσου πλούσια με αυτή, για την ελληνική δισκογραφία.

Με το hype της Eurovision ακόμα φρέσκο, η Μαρίνα Σάττι κυκλοφόρησε ένα E.P – για να έχουμε κάτι να ακούμε όσοι λιώσαμε το Ζάρι on repeat τον τελευταίο μήνα. Με τον πολύ έξυπνο τίτλο P.O.P (γιατί εκτός από pop στα καλύτερά της, η Μαρίνα μας, όπως και η φέτα, είναι ό,τι πιο “ελληνικό” θα βρεις αυτή τη στιγμή), το E.P. αυτό αποτελείται από 7 τραγούδια, εκ των οποίων τα δύο είναι γνώριμα. Το ένα είναι το TUCUTUM – αυτό με το προφητικό “Λέτε μόνο μόνο λέτε” – το άλλο το Ζάρι, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι που έχει στείλει η χώρα μας στη Eurovision εδώ και μια δεκαετία. Από τα νέα κομμάτια για εμένα ξεχωρίζουν το “Στην υγειά μας” (το ιδανικό soundtrack για τα πανηγύρια του καλοκαιριού), το feel-good “LALALALA” και φυσικά ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής του EP: το “Mixtape”, 10 λεπτά καθαρής μαγείας, που αξίζουν live reaction. Για ακόμη μια φορά, η Μαρίνα συνεργάζεται με VLOSPA και OGE και δημιουργεί ένα μωσαϊκό της σύγχρονης Ελλάδας, που τα χωράει όλα, από επικό ΛΕΠΑ και “Γλύκα-Γλύκα” μέχρι ρίμες από κορυφαίους εκπροσώπους της ελληνικής trap – και νομίζω ένα από τα highlights είναι ότι χώνει και η Μαρίνα, με αξιολάτρευτα ad libs. Το πιο απολαυστικό όμως είναι ότι αυτό το κομμάτι είναι η τέλεια απάντηση σε όσους βγήκαν στα τηλεοπτικά παράθυρα για να κράξουν την ελληνική συμμετοχή – αλήθεια είχαν και στο χωριό τους reggaeton; Οι “αντιδράσεις” τους μετά την κυκλοφορία του δίσκου, πάντως, ένα πράγμα επιβεβαιώνει: Η Μαρίνα τους πήγε τάπα.
Κυκλοφορεί από την Golden Records & Minos EMI, a Universal Music Company

Φέτος, ο Εισβολέας κλείνει 25 χρόνια μουσικής παρουσίας και αν το καλοσκεφτείς λίγοι καλλιτέχνες έχουν καταφέρει μέσα σε αυτά τα χρόνια, αυτό που έχει καταφέρει εκείνος, δηλαδή να εξελίξει όχι μόνο τον εαυτό του, αλλά και έναν ολόκληρο ήχο, πηγαίνοντας το ραπ ένα τεράστιο βήμα παραπέρα, προσθέτοντας βαλκάνιους, ελληνικούς ρυθμούς σε ένα είδος τόσο χαρακτηριστικό, που μόνο ‘δικό του’ μπορείς να τον πεις. Αυτόν τον ήχο τον τελειοποίησε και στον προηγούμενο δίσκο του, Λιάκος Vs Εισβολέας, που κυκλοφόρησε το 2019. Αυτό σημαίνει ότι είχε πέντε χρόνια στη διάθεση του να μας δείξει πόσο μακριά μπορεί να το πάει και η Βιομηχανία των Ηλιθίων σε αυτό ακριβώς απαντάει. Ένας δίσκος με ολοκληρωμένο όραμα, αρχή-μέση-τέλος, που αποτελείται από 11 νέα τραγούδια και 11 ‘κεφάλαια’, σε μορφή αφήγησης, που αναλαμβάνουν οι Βαλέρια Κουρούπη, Σταύρος Σβήγκος και Λαέρτης Μαλκότσης. Το πρώτο κομμάτι που ακούσαμε, λιγο πριν κυκλοφορήσει ο δίσκος, ήταν το “Εμείς Παλιά” και νομίζω ότι είναι και το πιο αντιπροσωπευτικό κομμάτι του δίσκου. Πέρα από το ότι ξυπνάει war flashbacks σε όλους εμάς που έχουμε ακούσει τους γονείς/συγγενείς/γνωστούς και αγνώστους να μιλούν για το πόσο γαμάτη ήταν η δική τους γενιά και πόσο φλώρικη η δική μας, αυτό το τραγούδι σε βάζει αμέσως στο κλίμα για την κριτική  στον νεοπλουτισμό, στον κυρ-παντελισμό, στους νοικοκυραίους, στην παθητικότητα, στον ωχ-αδελφισμό, σε όλα εκείνα δηλαδή που χαρακτηρίζουν τον Έλληνα. Καιρό είχα να ακούσω με τόση προσήλωση έναν δίσκο, κάθε κομμάτι είναι ένα κι ένα. Δημήτρης Πουλικάκος, Νεφέλη Φασούλη, Μάριος Νταβέλης, Ιουλία Καραπατάκη, Ανδριάνα Αχιτζάνοβα, Αφροδίτη Χατζημηνά, Stringless και πολλοί άλλοι συνέβαλαν, ώστε αυτός ο δίσκος να είναι ό,τι πιο ολοκληρωμένο και απολαυστικό θα ακούσεις.

Ένα χρόνο μετά το πρώτο του EP με τους Amalia and the Architects και τρία χρόνια μετά το τόσο ξεχωριστό “Love is in my Room”, ο 26χρονος Αμαλία κυκλοφόρησε τον πρώτο του δίσκο, με τίτλο “Amalia???” και η αλήθεια είναι ότι είχα μεγάλη περιέργεια να τον ακούσω, να δω πόσο εξελίχθηκε ο ήδη πολύ ιδιαίτερος ήχος του τραγουδοποιού, που μέχρι τώρα μας έχει συνηθίσει σε δουλειές, που θυμίζουν πολύ επίπεδο εξωτερικού. Από τα πρώτα κιόλας κομμάτια του δίσκου, το μελωδικό Between Us (Nothing Ever Happened), το πιο δυναμικό Unrequited Love is Lazy, το υπνωτιστικό Say We’ve Had a Fire, ήξερα ότι αυτός ήταν ένας πολύ καλοδουλεμένος δίσκος. Ο Αμαλία έχει βρει τον ήχο του, έχει τελειοποιήσει ένα indie rock μονοπάτι που δυστυχώς δεν ακούμε όσο συχνά θα θέλαμε από Έλληνες καλλιτέχνες, και όλο αυτό έχει οδηγήσει σε έναν πανέμορφο δίσκο, γεμάτο μουσικά διαμαντάκια.

Ένα χρόνο από το Mektoub 2, λίγους μήνες μετά το Big Moves (Vol.4) και ενώ το Zari και το Mixtape της Σάττι – στα οποία έβαλε εμφανώς το χεράκι του – γνωρίζουν πρωτοφανή επιτυχία στα charts, ο VLOSPA κυκλοφόρησε τον νέο του δίσκο, Inside Story. Μπορεί να ήλπιζα για παραπάνω κομμάτια, αλλά η αλήθεια είναι ότι και τα εφτά tracks άξιζαν τη θέση τους σε αυτόν τον δίσκο, που θα τον ακούσεις ολόκληρο χωρίς κανένα skip. Στιχουργικά ο Vlospa είναι για ακόμη μια φορά άψογος – και δεν περίμενα τίποτα λιγότερο – αυτό που εκτίμησα ωστόσο περισσότερο σε αυτή τη δουλειά είναι ότι κάθε κομμάτι είναι και διαφορετικό, ο 29χρονος ράπερ προσπαθεί εμφανώς να δώσει κάτι φρέσκο σε ό,τι κάνει και αυτό φαίνεται και από το αποτέλεσμα, που είναι πολύ συγκεκριμένο. Κανένα κομμάτι δεν είναι εκεί απλά για να υπάρχει, όλα έχουν potential να γίνουν hit – αν και δεν νομίζω πως αυτός ήταν ο μοναδικός στόχος. Εγώ πάντως ξεχωρίζω τα 18/7, Θυμάμαι, Να Βρέξει, Elite και Loopa.
Κυκλοφορεί από την Minos EMI, a Universal Music Company

Όταν διάβασα ότι στον έκτο του δίσκο, ο MAZOHA “τσιτώνει κι άλλο το γκάζι, τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά”, σκέφτηκα “πόσο πιο πολύ” αν και μέσα μου ήξερα ότι αυτό ακριβώς το ‘τσίτωμα’ απολαμβάνω κάθε φορά που ακούω Mazoha. Μέσα σε εννιά κομμάτια, ο Mazoha μπλέκει (post) punk, hip hop και φυσικά ηλεκτρονική μουσική για να μας μεταφέρει το πολύ γνώριμο στους περισσότερους από εμάς, Stress Για Success – και ό,τι αυτό περιλαμβάνει: άγχος, νεύρα, αγωνία, τάσεις φυγής κλπ κλπ – αλλά και την γνωστή και αγαπημένη μας ματιά του για τον κόσμο σας. Η αρχή γίνεται με τον καλύτερο τρόπο με το “Μόνο Στρες” (ταυτίστηκα), και κάπως έτσι κινείται σε μεγάλο βαθμό ο δίσκος, δεν ξέρεις αν θες να κοπανήσεις το κεφάλι σου (στο ρυθμό της μουσικής φυσικά), να χορέψεις, να πεις ‘εις ανώτερα’ στην ανθρωπότητα ή να γελάσεις πικρά για τη Ζωή όπως θα έπρεπε να είναι.
Κυκλοφορεί από την Inner Ear.