Νατάσσα Μποφίλιου, Lenny Kravitz, Nathy Peluso, Die Arktitekt: Οι δίσκοι που ακούω ασταμάτητα αυτή την εβδομάδα

Ο Lenny Kravitz ακόμα το ‘χει. Απόδειξη ο νέος, 12ος δίσκος του, Blue Electric Light, η πρώτη του ολοκληρωμένη δισκογραφική δουλειά του που έχουμε ακούσει εδώ και έξι χρόνια, από το Raise Vibration δηλαδή – που μεταξύ άλλων μας είχε χαρίσει το αξέχαστο Low. Στα 60 του χρόνια, λοιπόν, ο Κράβιτζ παραμένει η επιτομή του coolness, παραδίδει μαθήματα ερωτισμού σε έναν δίσκο που μπορεί να μην είναι και ο καλύτερος του, αλλά είναι σίγουρα απολαυστικός, με αρκετά κομμάτια να ξεχωρίζουν. Το εισαγωγικό It’s Another Fine Day in This Universe of Love, με τις μεθυστικές κιθάρες και τον γεμάτο ενέργεια, αλλά παράλληλα chill ρυθμό του, σε βάζει αμέσως στο mood του δίσκου και δεν θα μπορούσε να έχει διαλέξει καλύτερη εισαγωγή. Λίγο αργότερα, το εκρηκτικό TK421 σού θυμίζει ότι ο Λένι Κράβιτζ είναι πάνω απ’ όλα ροκ σταρ και το ρεφρέν θα σου κολλήσει από την πρώτη κιόλας φορά που θα το ακούσεις. Το πιο κοφτό και χορευτικό Let it Ride είναι όσο αισθησιακό πρέπει και φυσικά το electro funk Human είναι ένας κλασικός κραβιτζικός ύμνος. Με λίγα λόγια, αυτός ο δίσκος μάς κάνει να ανυπομονούμε ακόμα περισσότερο για την συναυλία του στο Athens Rocks, το κατακαλόκαιρο στις 2 Αυγούστου.

Η Nathy Peluso είναι αυτό που λέμε κρυφό διαμαντάκι, τουλάχιστον στη χώρα μας, αφού στην Ισπανία, τη Λατινική Αμερική (και τη γενέτειρα της Αργεντινή) έχουν ήδη ανακαλύψει το μεγαλείο της εδώ και 4 χρόνια. Κι εγώ δηλαδή εντελώς τυχαία την έμαθα, όταν έτυχε να γράψει μια συνάδελφος που εκτιμώ πολύ την γνώμη της γι’ αυτή, ενώ λίγο νωρίτερα μια φίλη την είχε πετύχει live στο Λονδίνο και είχε ξετρελαθεί με την ενέργεια της. Κάπως έτσι, πέρασαν οι μήνες και έφτασε την Παρασκευή στα ακουστικά μας ο νέος της δίσκος, με τίτλο GRASA. “Grasa” στην αργεντίνικη σλανγκ σημαίνει vulgar – χυδαίος, βίαιος – και η Nathy θέλησε να δείξει ότι δεν είναι μια λέξη απαραίτητα αρνητική. Εξάλλου και η δική της μουσική πολύ συχνά γίνεται vulgar – και μόνο με την θετική, εντελώς ανατρεπτική και αυθεντική του έννοια. Στο συγκεκριμένο δίσκο, ακροβατεί ανάμεσα σε αυτή την αγριότητα και τον πιο τρυφερό συναισθηματισμό. Την μια στιγμή θα χορεύεις salsa με το La Presa, θα κάνεις twerk υπό τους ήχους του Manhattan, θα κοπανιεσαι σε βραζιλιάνικο funk με το Menina, θα νιώθεις γαμάτη με το Todo Roso, το Real, το Legendario, και λίγα τραγούδια αργότερα θα νιώθεις ακόμα γαμάτη, αλλά θα συγκινείσαι με κομμάτια όπως το Mama. Τέτοιους ολοκληρωμένους καλλιτέχνες θέλουμε. Αξίζει επίσης να δεις τα βίντεο που έχουν ανέβει στο YouTube για κάθε ένα από αυτά τα κομμάτια, είναι πραγματικά από τα πιο ενδιαφέροντα βίντεο κλιπ που έχω δει εδώ και χρόνια – στα σχόλια λένε ότι θυμίζουν Ταραντίνο, εμένα μου έδωσαν και λίγο Αλμοδόβαρ, πάντως το σίγουρο είναι ότι είναι 100% Nathy Peluso.

Ο νέος δίσκος του Die Arkitekt κυκλοφόρησε στις 17 Μαΐου, αλλά είχαμε πάρει μια γεύση ήδη από τον Φεβρουάριο με το καταπληκτικό Mirkhel, σε δικούς του στίχους – και μουσική φυσικά – και την απίθανη Λένα Πλάτωνος στα φωνητικά. Αυτό το κομμάτι ήταν το ιδανικό δείγμα, όχι μόνο γιατί μας έκανε να ανυπομονούμε για τα υπόλοιπα, αλλά και γιατί θέτει ακριβώς την αισθητική του δίσκου. Σε αυτό το άλμπουμ, ο Έλληνας καλλιτέχνης πειραματίστηκε ακόμα περισσότερο με χορωδιακά στοιχεία – και πολύ καλά έκανε – ενώ ο ήχος του είναι πιο techno από ποτέ. Το αποτέλεσμα είναι 8 κομμάτια – μικρά αριστουργήματα. Το Hypermodernism με το ιαπωνικό ραπ της Carrie, το φοβερό Rave at the Silicon με τον πάντα καταπληκτικό Kareem Kalokoh να ‘κολλάει’ ακόμα και σε rave anthems, το τοσο ιδιαίτερο No Symmetry και φυσικά το Aenaa, ίσως το highlight αυτού του δίσκου.

Τέσσερα χρόνια μετά την τόσο καθοριστική – για εκείνους αλλά και για εμάς – Εποχή του Θερισμού, το φοβερό και τρομερό τρίο των Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη, Γεράσιμου Ευαγγελάτου, επιτέλους επέστρεψε με νέα δισκογραφική δουλειά, με τίτλο Κάτι Καίγεται – που ήταν και ο τίτλος των εμφανίσεων τους στο Vox αυτή τη σεζόν. Όσοι δεν είχαμε βρεθεί σε αυτές τις εμφανίσεις για να ακούσουμε το Μπάλωμα, πριν κυκλοφορήσει, είχαμε πάρει μια μικρή γεύση από βίντεο που κυκλοφορούσαν κυρίως στο TikTok, και μπορώ να πω ότι αυτό το μικρό δείγμα εμένα τουλάχιστον με είχε ενθουσιάσει. Ήρθε λοιπόν η ώρα να ακούσουμε ολόκληρο τον δίσκο, την Παρασκευη που μας πέρασε, και ο ενθουσιασμός αυτός μετατράπηκε σε χείμαρρο συναισθημάτων και συγκίνησης. Τον δίσκο τον άκουσα χωρίς ανάσα, από την αρχή μέχρι το τέλος, πολλές φορές και κάθε φορά έπιανα τον εαυτο μου να σκέφτεται πόσο φοβερό κατόρθωμα είναι να καταφέρνεις να ‘μιλάς’ στο κοινό σου, με την ίδια συνέπεια μετά από τόσα χρόνια, ενώ παράλληλα κάνεις μια καινούρια πρόταση, ξεφεύγεις από τα παλιά, επανεφευρίσκεις συνέχεια αυτό που κάνεις. Για εμένα αυτό έκαναν οι Νατάσσα Μποφίλιου, Θέμης Καραμουρατίδης, Γεράσιμος Ευαγγελάτος – οι οποίοι έχουν γυρίσει και από ένα podcast για κάθε ένα από τα κομμάτια και είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς από τη δική τους σκοπιά πώς ερμηνεύουν τη δημιουργική διαδικασία τους. Νομίζω ότι δεν είναι εύκολο να ξεχωρίσω τα δικά μου αγαπημένα κομμάτια, κάθε μέρα είναι και διαφορετικό. Αυτή τη στιγμή ακούω on repeat τα Θέλω να είμαι, Ο Αδερφός μου, Έσπασε και Καύκασος.