Οι Thievery Corporation μέσα από τους 10 θρυλικούς δίσκους τους

Όχι ότι μετράμε αντίστροφα, όχι ότι σχεδιάζουμε ήδη τα ρεπό μας για τον Ιούλιο, αλλά επισήμως έχουν μείνει μόλις 40 ημέρες για μία από τις πιο πολυαναμενόμενες συναυλίες αυτού του γεμάτου μουσική καλοκαιριού. Στις 9 Ιουλίου, στην 7η ημέρα του Release Athens 2024, headliners θα είναι δύο από τα πιο επιδραστικά duos της παγκόσμιας μουσικής σκηνής, οι Thievery Corporation, με τους Black Pumas.

Οι δεύτεροι έρχονται για πρώτη φορά στη χώρα μας, οι πρώτοι είναι γνωστοί και αγαπημένοι, ωστόσο πολλοί (για εμένα λέω) δεν είχαμε ποτέ την ευκαιρία να τους δούμε live. Αυτή η βραδιά λοιπόν, θα σημαίνει πολλά για όσους αγαπούν τα δύο αυτά συγκροτήματα και νομίζω είναι περιττό να πω ότι ανυπομονούμε.

Όσο λοιπόν περιμένουμε, η λύση για να περάσουν οι μέρες είναι μία: Να ακούσουμε από την αρχή μέχρι το τέλος και τους 10 θρυλικούς (ο καθένας για τους δικούς του λόγους) δίσκους των Thievery Corporation – και αν δεν είστε τόσο σκληροπυρηνικοί, μπορείτε απλά να προσθέσετε τα δικά μου αγαπημένα από κάθε ένα δίσκο στις playlist σας, για να είστε απολύτως προετοιμασμένοι για το φοβερό αυτό live στην Πλατεία Νερού, στις 9 Ιουλίου.

Αυτός ήταν ο πρώτος δίσκος που κυκλοφόρησε το duo των Rob Garza και Eric Hilton. Μπορεί να μην έφτασε την τεράστια επιτυχία που θα γνώριζε λίγα χρόνια αργότερα το Mirror Conspiracy, αλλά ήταν ένα πολύ ιστορικό πρώτο δείγμα του τι θα μπορούσε να καταφέρει το δίδυμο των Thievery Corporation, που ήδη από τότε ξεχώρισε για τους πειραματισμούς του με dub και downtempo. Προφανώς, τα επόμενα χρόνια, μετά την επιτυχία τους, ο δίσκος αυτός εκτιμήθηκε πολύ περισσότερο. Τα highlights του; Τα Shaolin Satellite, A Warning και Incident at Gate 7 (εντελώς τυχαία επιλογή, αν και οι Ολυμπιακοί σίγουρα θα το τιμήσουν, μετά τον χθεσινό τους θρίαμβο στο Conference League).

Η πρώτη τους μεγάλη παγκόσμια επιτυχία – η οποία άργησε ένα χρόνο, καθώς αναγκάστηκαν να αναβάλουν την κυκλοφορία του άλμπουμ, όταν έχασαν τις κασέτες τους σε μια ληστεία. Ευτυχώς, δεν πτοήθηκαν και κάπως έτσι μάς χάρισαν έναν από τους πιο όμορφους δίσκους, γεμάτο mid-tempo electro lounge beats, για τα οποία τους αγαπάμε μέχρι σήμερα. Ολόκληρος ο δίσκος είναι ένα highlight, ωστόσο αν έπρεπε να διαλέξω τα δικά μου αγαπημένα, προφανώς το Lebanese Blonde θα ήταν η πρώτη μου σκέψη, με τα Shadows of Ourselves, Le Monde και Air Batucada να ακολουθούν.

Ίσως η καλύτερη δουλειά τους αυτά τα 30 σχεδόν χρόνια παρουσίας. Εδώ ο πειραματισμός τους με παραδοσιακούς ήχους της Μέσης Ανατολής πήγε σε άλλο λέβελ – στο ίδιο υψηλό λέβελ που ανέβηκε ο ήχος τους συνολικότερα. Το επίσης ενδιαφέρον με αυτόν τον δίσκο είναι ότι στα φωνητικά ακούμε γλώσσες από κάθε άκρη του κόσμου, γαλλικά, ιταλικά, περσικά, ρουμανικά μέχρι και χίντι. Προφανώς, το πιο διάσημο κομμάτι αυτού του δίσκου είναι το ομώνυμο, που δεν έχει σταματήσει να παίζει στα ελληνικά τουλάχιστον ραδιόφωνα, 22 χρόνια αργότερα. Εξίσου υπέροχα κομμάτια τα Heaven’s Gonna Burn Your Eyes, Facing East, All that we Perceive.

Μετά από την τεράστια επιτυχία του The Richest Man in Babylon, το αγαπημένο μας δίδυμο έκανε μια πολύ ενδιαφέρουσα στροφή στην psychedelia, με ένα ενδιαφέρον μιξ ρέγκε, ηλεκτρονικής μουσικής και lounge και τους David Byrne και Flaming Lips να κάνουν επίσης την εμφάνισή τους. Είναι το τέλειο άλμπουμ για να κλείσεις το βράδυ σου με κομμάτια όπως τα Warning Shots, Revolution Solution, Amerimacka, Satyam Shivam Sundaram.

Το Radio Retaliation είναι ίσως το πιο πολιτικό άλμπουμ του συγκροτήματος, με ξεκάθαρο αντι-πολεμικό μήνυμα, που παραμένει επίκαιρο μέχρι σήμερα – ή μάλλον ειδικά σήμερα. Ο ήχος τους επηρεάζεται για ακόμη μια φορά από την ρέγκε, την Afro Beat κουλτούρα και μελωδίες της Μέσης Ανατολής. Στο εξώφυλλο του άλμπουμ μάλιστα απεικονίζεται ο Μεξικανός επαναστάτης και ηγετική φιγούρα των Ζαπατίστας, «Υποδιοικητής» (Subcomandante) Marcos.Προφανώς πολλά κομμάτια ξεχωρίζουν, περισσότερο σίγουρα το Sweet Tides, αλλά και τα Mandala και Sound the Alarm.

Το Culture of Fear είναι το έκτο άλμπουμ των Thievery Corporation και αυτό που ίσως αγάπησαν περισσότερο οι OG φανς της μπάντας. Το σήμα κατατεθέν τους μιξ ηλεκτρονικών ήχων, bossa nova και dub, παραμένει άθικτο.Το ομώνυμο κομμάτι είναι μακράν το καλύτερο τραγούδι του άλμπουμ, ενώ δεν πρέπει να ξεχνάμε και τα Fragments και Take My Soul.

Το Saudade, που στα πορτογαλικά σημαίνει «Λαχτάρα», είναι ο αγαπημένος δίσκος του Eric Hilton, συνιδρυτή των Thievery. Είχε μάλιστα πει ότι «είναι ένας από τους πιο ασυνήθιστους δίσκους ενός καλλιτέχνη της ηλεκτρονικής μουσικής. Δεν νομίζω ότι κανένας άλλος καλλιτέχνης ηλεκτρονικής μουσικής θα έκανε έναν δίσκο σαν αυτόν». Και έχει δίκιο. Ειδικά όταν μιλάμε για κομμάτια όπως τα Meu Nego,
Para Sempre και Le Coeur.

Για τους δύο αυτούς δίσκους, το δίδυμο μετακόμισε στην Τζαμάικα για να εξερευνήσει με τον πιο αυθεντικό τρόπο το τζαμαϊκανό dub και ρέγκε. Το αποτέλεσμα ήταν ένας εκρηκτικός δίσκος, από τους καλύτερους του είδους για τον 21ο αιώνα και φυσικά το Treasures from the Temple που περιλαμβάνει ρεμίξ και έξτρα κομμάτια από τις ηχογραφήσεις τους στην Τζαμάικα. Από τα πολλά ρέγκε διαμαντάκια του δίσκου ξεχωρίζουν τα Fight to Survive, Letter to the Editor, Road Block, Ghetto Matrix και San San Rock.

Ο τελευταίος (από τα studio albums πάντα, γιατί δεν έχουμε πιάσει καν τα compilation/remix albums) δίσκος των Thievery Corporation, είναι, όπως μάλλον προδίδει και το όνομά του, μια ορχηστρική απόδοση μερικών από τα καλύτερα και πιο αγαπημένα κομμάτια της καριέρας τους. Οι Thievery λατρεύουν να “πειράζουν” τη δουλειά τους, να την επανεφευρίσκουν ξανά και ξανά, όποτε έχουν την ευκαιρία – και την έμπνευση. Αυτός είναι ένας τέτοιος δίσκος, όπου “πείραξαν” μερικά από τα “κλασικά” τους, με τη βοήθεια ορχήστρας, και το αποτέλεσμα ήταν μαγικό. Εδώ δεν θα ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι, αφού οι ίδιοι έκαναν μια πολύ σωστή επιλογή κομματιών που δείχνει ακριβώς τι σημαίνει Thievery Corporation.