Hot or Not #117: Όλα τα μάτια στη Ράφα και νέος Λάνθιμος – Όλα όσα μας άρεσαν (ή μας χάλασαν) αυτή την εβδομάδα

Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!

Την περασμένη εβδομάδα είχαμε «κύπελο πρωτάθλημα, κύπελο πρωτάθλημα» στα του αθλητισμού, αλλά οι Λάνθιμος Χούλιγκανς έμειναν δυσαρεστημένοι. Και μπορεί ο Λάνθιμος να μην σήκωσε τον Χρυσό Φοίνικα, παρέδωσε όμως μια ακόμη ταινία που «σηκώνει» συζήτηση. Το “Kinds of Kindness” (στα ελληνικά: «Ιστορίες Καλοσύνης»).

Ο Ευθύμης Φιλίππου επιστρέφει στον ρόλο του συν-σεναριογράφου, όπως τον είχαμε συνηθίσει σε σχεδόν όλες τις ταινίες του Λάνθιμου προ Ευνοούμενης. Η ταινία είναι ένα τρίπτυχο ιστοριών, όπου οι ηθοποιοί αναλαμβάνουν διαφορετικούς ρόλους στην κάθε μια. Δεν λείπει η στενή, πια, συνεργάτιδα του σκηνοθέτη, Emma Stone, ενώ συμπρωταγωνιστής της είναι ο Jesse Plemons, ο οποίος κέρδισε επάξια το Βραβείο Α’ Ανδρικού Ρόλου στις Κάννες -το μόνο που έλαβε η ταινία. Το υπόλοιπο cast συμπληρώνουν οι Willem Dafoe, Margaret Qualley, Hong Chau, Joe Alwyn, Mamoudou Athie, Hunter Schafer και Γιώργος Στεφανάκος. Συνοπτικά, στις τρεις ιστορίες: ένας άντρα που λαμβάνει ρητές εντολές για κάθε πτηχή της ζωής του από το αφεντικό του, αποκτά ξαφνικά ελευθερία, ένας αστυνομικός υποψιάζεται ότι η γυναίκα του είναι κλώνος, όταν εκείνη επιστρέφει από ένα ναυάγιο που την νόμιζαν νεκρή και μια γυναίκα- μέλος μιας αίρεσης, αναζητά επίμονα την γυναίκα-πνευματικό ηγέτη.

Και ενώ στην Αμερική θα κυκλοφορήσει στις 21 Ιουνίου, εδώ κατέφθασε πρώτη. Έτρεξα, λοιπόν, την πρώτη μέρα, διαλέγοντας το Αθήναιον για να θαυμάσω και την τρομερή ζωγραφισμένη αφίσα -την οποία βλέπετε στην φωτογραφία πιο πάνω. Ήμουν πολύ έτοιμη για αυτή την «επιστροφή του Λάνθιμου στις ρίζες του» που διάβαζα παντού. Ίσως, πράγματι, το “Kinds of Kindness” δύσκολα να αρέσει σε κάποιον που δεν μπορεί τις πιο «περίεργες» ταινίες του. Παρόλα αυτά, εάν λίγο αίμα, λίγο μαύρο χιούμορ και λίγη ωμή βία την αντέχετε στις ταινίες, δεν θα σας δυσκολέψει δα και τόσο η συγκεκριμένη.

Οι τρεις ιστορίες πλάθουν έναν κόσμο σκληρό, γεμάτο παραδοξότητες και σενάρια επιστημονικής-μη επιστημονικής φαντασίας. Οι ήρωες είναι είτε αυτοί που υποδουλώνουν, είτε αυτοί που υποδουλώνονται. Και οι καταστάσεις συχνά είναι πάνω από αυτούς, οι επιλογές δεν είναι δικές τους, ορίζονται από άλλους ή από κανόνες θεσπισμένους χωρίς λογική. Θυμίζει κάτι από Black Mirror και σίγουρα φέρνει στην μνήμη το “Nimic”, την μικρού μήκους που γύρισε ο Λάνθιμος το 2019. Άλλωστε, οι ανθρώπινες σχέσεις είναι αυτές που ανέκαθεν τον απασχολούσαν, απλώς στην πιο νοσηρή τους εκδοχή!

Όλοι παίζουν εξαιρετικά -προσωπικά ξεχώρισα την Margaret Qualley- ενώ σκηνοθετικά και φωτογραφικά είναι άψογο. Highlight η μουσική του Jerskin Fendrix, αυτή η εφιαλτική νότα που θέτει τον τόνο κάθε φορά που ακούγεται. Με άλλα λόγια, ο Γιώργος Λάνθιμος δεν εφησυχάζεται, δεν τιθασεύεται. Μετά από μια χρονιά που οι λέξεις “Poor Things” ειπώθηκαν αμέτρητες φορές από όλους μας, εκείνος σχεδόν κρυφά, δημιουργούσε μια ταινία που κανένας δεν θα σκεφτόταν ως το επόμενο βήμα του…
Φωτεινή Νικολίτσα

Μια πολύ συγκινητική και ανθρώπινη εκδήλωση πραγματοποιήθηκε την προηγούμενη Πέμπτη στο Εθνικό Θέατρο. Στην κατάμεστη αίθουσα της Κεντρικής Σκηνής του Κτιρίου Τσίλερ, το κοινό έμοιαζε με μια πρώτη εντύπωση ετερόκλιτο. Ωστόσο σύντομα καταλάβαινες ότι όλοι τους μοιράζονταν κάτι κοινό: ήταν με κάποιο τρόπο «κρίκοι» μιας μεγάλης αλυσίδας ζωής, ελπίδας και  αλληλεγγύης που σχετίζεται με την δωρεά οργάνων.

Αφορμή για αυτή την εκδήλωση, ήταν ένας σύντομος απολογισμός των «Organmeetings», της σπουδαίας πρωτοβουλίας του Ιδρύματος Ωνάση που στοχεύει στη σωστή ενημέρωση των πολιτών γύρω από τη δωρεά οργάνων και τις μεταμοσχεύσεις, καταρρίπτοντας μύθους και στερεότυπα, αλλά και η επιβράβευση των φορέων και των επιχειρήσεων που συμμετείχαν στην πρώτη φάση του προγράμματος.

Ωστόσο, την παράσταση έκλεψαν οι πραγματικοί πρωταγωνιστές αυτής της προσπάθειας, οι οποίοι μέσα από τις προσωπικές ιστορίες τους, απέδειξαν ότι η δωρεά οργάνων μας αγγίζει όλους: Γιατροί που καθημερινά δίνουν μάχες με τον χρόνο για να σώσουν ζωές αξιοποιώντας κάθε πολύτιμο όργανο. Ασθενείς-λήπτες που κέρδισαν μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, αλλά κυρίως οικογένειες των δοτών οργάνων που με μεγαλείο ψυχής “κατάφεραν να μετατρέψουν το τραύμα σε προσφορά», όπως πολύ εύστοχα επεσήμανε ο Αντώνης Παπαδημητρίου, Πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση.
Mάρη Τιγκαράκη

Φωτογραφία: Μαρία Βέλμαχου

Πάντα φανταζόμουν τον παράδεισο σαν ένα είδος βιβλιοθήκης, είχε δηλώσει ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες. Και έχει απόλυτο δίκιο. Πριν λίγες ημέρες βρέθηκα στην οδό Δημητρακοπούλου 51, στο Κουκάκι, σε ένα μικρό βιβλιοπωλείο που ήθελα καιρό να επισκεφθώ. Το όνομά του είναι Book Garden και μέσα στον καταπράσινό του  χώρο, θα βρεις βιβλία από όλα τα είδη. Εντυπωσιάστηκα παρατηρώντας στους τοίχους κατηγορίες ποίησης, λογοτεχνίας, ψυχολογίας και φιλοσοφίας. Όμως, δεν έχει μόνο αυτά. Βιβλία πολιτικής, οικονομίας και επιστήμης, σε ελληνικά, αγγλικά και γαλλικά, καθώς και cd, είναι, επίσης, μικρά διαμαντάκια του ζεστού αυτού βιβλιοπωλείου. Όλα τα βιβλία είναι μεταχειρισμένα – σε πολύ καλή κατάσταση-, με τιμές αρκετά χαμηλές. Όσο βρισκόμουν στο κατάστημα, με χαροποίησε το γεγονός πως τρεις άνθρωποι το επισκέφτηκαν, γεμάτοι χαρά, για να ρωτήσουν εάν το βιβλιοπωλείο χρειάζεται βιβλία, δείχνοντας έτσι όλη τη θετική τους διάθεση να προσφέρουν. Η γυναίκα στην υποδοχή ήταν γλυκύτατη, με όρεξη να βοηθήσει, κάνοντας εμφανή την αγάπη της για τα βιβλία. Κάτι δηλαδή που θα έπρεπε να ισχύει για όλους μας. Γιατί τα βιβλία μας μεταφέρουν απλόχερα, μέσα από τις σελίδες τους, σε διαφορετικούς κόσμους. Μας δίνουν την δυνατότητα να γίνουμε οι ίδιοι, σκηνοθέτες των σκέψεων μας, δημιουργώντας μόνοι μας την εικόνα και τον ήχο. Τα βιβλία δεν φτιάχνονται για να παραμένουν σε σκονισμένα ράφια. Φτιάχτηκαν για να γίνουν σημεία πολιτισμού και ανάγνωσης, για να ενώνουν τον κόσμο. Και αυτό είναι που έχει καταφέρει χρόνια τώρα το Book Garden.
Μαρία Βέλμαχου

Θα σας πάω λίγο πίσω στην αυγουστιάτικη Αθήνα του 1999. Λίγο πριν μπούμε στις αρχές της νέας δεκαετίας του 21ου αιώνα, ο Ρένος Χαραλαμπίδης αποφασίζει να φτιάξει την ταινία με τίτλο «Φτηνά Τσιγάρα». Η πρώτη προβολή της ταινίας θα γινόταν το 2000 και κάπως έτσι θα ξεκινούσαν όλα… Τα «Φτηνά τσιγάρα» προβλήθηκαν τότε σε άδειες αίθουσες, αποσπώντας εξαιρετικά αρνητικές κριτικές. Παρ’ όλα αυτά, η τύχη της ταινίας πήρε άλλη τροπή, αφού μέχρι και σήμερα, τόσα χρόνια μετά την πρώτη της προβολή, έχει ταυτιστεί με το καλοκαίρι γεμίζοντας κάθε χρόνο τα θερινά σινεμά. Η επιτυχία της αυτή οδηγεί στη μουσικοθεατρική μεταφορά της καλτ ταινίας, 22 χρόνια μετά, στην Ενναλακτική σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Και κάπως έτσι, εγένετο μουσική.

Αφορμή για να ξαναθυμηθώ την ταινία αυτή την εβδομάδα, στάθηκε η κυκλοφορία του ολοκληρωμένου άλμπουμ «Φτηνά Τσιγάρα the Musical» σε μουσική Παναγιώτη Καλαντζόπουλου. Το άλμπουμ αυτό, θεωρώ κατάφερε μέσα από μελωδίες να περάσει ακριβώς το ίδιο αίσθημα που ήθελε και ο Ρένος Χαραλαμπίδης στην ομώνυμη ταινία του. Όπως έχει αναφέρει ο ίδιος, ήθελε τα τσιγάρα του να είναι «Φτηνά» και όχι «Φθηνά». Αυτό το «θ» θα μετέφερε όλη την ψευτοκουλτούρα του μεγαλοαστισμού – γεγονός που θα πήγαινε κόντρα στην αστική ρεαλιστική πραγματικότητα των «Φτηνών Τσιγάρων». Από το άλμπουμ ξεχώρισα τα τραγούδια «Το δάκρυ» και «Όνειρα Όνειρα Ο» ακριβώς επειδή με μετέφεραν «από το καντράν του ραδιοφώνου μου σε όλες τις πόλεις που ήθελα να πάω», στους μεγάλους ανεκπλήρωτους έρωτες και στα «χρόνια που ήμασταν μικροί και τα πιστεύαμε όλα». Σας διαβεβαιώ ότι η θεατρικότητα των ερμηνειών, η αισθαντική μουσική αλλά και η κυνικότητα των στίχων, θα σας μεταφέρουν σε αρώματα και αναμνήσεις άλλων εποχών που θέλετε και δεν θέλετε να θυμάστε.
Eλένη Ανδρεάτου

Αθήνα – Ρώμη – Μόσχα – Τασκένδη – Παρίσι: Θα ορκιζόμουν ότι την Πέμπτη το βράδυ μπήκα στο Θέατρο Μεταξουργείο για να παρακολουθήσω την «Η Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» και όμως από την πρώτη στιγμή που η Γιασεμί Κηλαηδόνη βγήκε στη σκηνή για να ερμηνεύσει αυτόν τον δυνατό, χειμαρρώδη μονόλογο, βασισμένο στο εμβληματικό ομότιτλο βιβλίο της Άλκης Ζέη, παρασύρθηκα σε ένα συγκλονιστικό ταξίδι στον χώρο και το χρόνο, από τα «σκοτάδια» των κελιών και παντός είδους «δεσμωτηρίων», στην απέραντη «στέπα» που δύναται να μάς χωρίσει τόσο από εκείνους που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου όσο και από αυτούς που βρίσκονται στο ίδιο δωμάτιο μαζί μας, έως το «φως» της αγωνιζόμενης γυναικείας καρδιάς, εκεί που η προσωπική «Οδύσσεια» αντανακλά τον συλλογικό ταραχώδη, συναρπαστικό βίο ενός ολόκληρου λαού, τους διακαείς πόθους, τα όνειρα, τα πάθη, τα λάθη, τις απογοητεύσεις, τις διαψεύσεις, την ωμή συνειδητοποίηση. Η σκηνοθεσία της παράστασης ανήκει στον Φώτη Μακρή, ο οποίος υπογράφει και τη διασκευή, μαζί με τις Κλεοπάτρα Τολόγκου και Στέλλα Κρούσκα. Με απλά υλικά και προσεκτικό σχεδιασμό -καθ’όλη τη διάρκεια έχεις την αίσθηση ότι τίποτα απ’ όσα, ως θεατής, βλέπεις και βιώνεις δεν είναι τυχαίο, με οδηγό τον σπουδαίο λόγο της Ζέη, εκεί όπου τίποτα απ’ όσα λέγονται δεν «περισσεύει», φέρνουν στη σκηνή μια γυναίκα με πολλές «ζωές» και «ταυτότητες» που αφηγείται τα βιώματα της με φόντο στιγμές του 20^ου αιώνα που σημάδεψαν την Ελλάδα και την ελληνική αριστερά: Κατοχή, αντίσταση, εμφύλιος, μετεμφυλιακή περίοδος, δικτατορία. Και αυτή τη γυναίκα, την Δάφνη, Ελένη ή «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα», με τις αποσκευές γεμάτες εσωτερικές αναζητήσεις και «φορτισμένες» αναμνήσεις, «σηκώνει» στους ώμους της η ηθοποιός Γιασεμί Κηλαηδόνη, με μια γενναιόδωρη ερμηνεία που ξετυλίγει τον πολύπλοκο συναισθηματικό κόσμο της ηρωίδας, καθώς από προορισμό σε προορισμό την παρακολουθείς κάτι να αφήνει και κάτι να παίρνει, αναζητώντας την πολυπόθητη αυτοπραγμάτωση, την ελευθερία να είναι ο εαυτός της, πέρα από αυτό που οι άλλοι επιθυμούν να βλέπουν σε εκείνη, και να είναι σε θέση να εκφράσει πως το μακρινό «εκεί» και ο μακρινός «εκείνος», όπως το είχε στο μυαλό της ως «πυξίδα» και «λιμάνι», να ήταν περισσότερο ένα δημιούργημα της φαντασίας παρά μια πραγματικότητα. Είναι η γραφή της Άλκης Ζέη που με καθήλωσε -τη συγγραφέα έχουμε την ευκαιρία να δούμε σε βίντεο να διαβάζει αποσπάσματα από το βιβλίο της- είναι το παρελθόν που όλοι κουβαλάμε μέσα μας, είναι η σκηνική παρουσία της Γιασεμί Κελαηδόνη. Με δυσκολία «επέστρεψα» στην Αθήνα του 21^ου αιώνα και τις δοκιμασίες της δικής μας εποχής.
Αριστούλα Ζαχαρίου

Το Σάββατο είχα την ευκαιρία να παρακολουθήσω το πρώτο επεισόδιο της νέας δραματοποιημένης σειράς ντοκιμαντέρ της της COSMOTE TV, «Οι Πειρατές της Γραμβούσας», λίγο πριν κάνει πρεμιέρα την Κυριακή στο COSMOTE HISTORY HD. Όπως μάλλον προδίδει ο τίτλος του, αυτό το ντοκιμαντέρ θέλει να ρίξει φως στην ιστορία της Γραμβούσας, αλλά και στον ρόλο που έπαιξαν οι πειρατές εκεί – ο οποίος όπως θα μάθαινα αργότερα στο πρώτο επεισόδιο ξεπερνούσε κατά πολύ τα όρια της συνηθισμένης πειρατείας. Το επεισόδιο ξεκινά με τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο, στον ρόλο ενός συγγραφέα, του Αχιλλέα, ο οποίος γοητευμένος από τις ιστορίες που διάβαζε όταν ήταν παιδί, αποφασίζει να γράψει ένα βιβλίο για πειρατές. Ο Αχιλλέας ξεκινά την έρευνά του από τη Γραμβούσα, μια βραχονησίδα στο βορειοδυτικότερο άκρο της Κρήτης, που έχει μείνει στην ιστορία ως άνδρο πειρατών. Σύντομα, ο αφηγητής μας, αλλά και εμείς ως θεατές, ανακαλύπτουμε ότι η μικροσκοπική Γραμβούσα και οι πειρατές που φιλοξενούσε, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση του απελευθερωτικού Αγώνα στην Κρήτη – αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Εξάλλου, όπως μαθαίνουμε ήταν και το πρώτο κομμάτι της Κρήτης που απελευθερώθηκε από την Οθωμανική αυτοκρατορία, η οποία είχε βρει στο πρόσωπο των πειρατών τον φόβο και τον τρόμο της.

Η αλήθεια είναι ότι είχα μεγάλη περιέργεια να δω το πρώτο αυτό επεισόδιο, μιας και τα docudrama είναι σίγουρα δύσκολη υπόθεση. Κι όμως, το πρώτο επεισόδιο κύλησε πμε φοβερά ενδιαφέροντες ρυθμούς, με τον Δημήτρη Γκοτσόπουλο να είναι ο ιδανικός “ξεναγός” σε αυτό το ταξίδι. Το πιο ενδιαφέρον όμως, θεωρώ πως είναι ότι μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ εχουμε την ευκαιρία να ανακαλύψουμε ότι οι πειρατές στην Ελλάδα είχαν έναν ιδιαίτερο σκοπό – ιερό, ακόμα. Η πειρατεία ήταν μια πρώτη μορφή επανάστασης απέναντι σε κράτη – δυνάστες, ακούμε στην αρχή του επεισοδίου και φυσικά αυτό είναι αλήθεια. Οι πειρατές της Γραμβούσας, ωστόσο, δεν ήταν απλά και γενικά επαναστάτες, που αψηφούσαν τους κανόνες και ζούσαν μια ζωή γεμάτη περιπέτεια – έτσι δεν έχουμε τους πειρατές στο μυαλό μας; Ήταν πραγματικοί επαναστάτες, που συνέβαλαν καθοριστικά στην απελευθέρωση της Κρήτης από τους Οθωμανούς.

Το 2ο επεισόδιο της σειράς θα προβληθεί την Κυριακή 9/6 στις 21.00, στο COSMOTE HISTORY HD. Κάθε επεισόδιο, μετά την προβολή του στο κανάλι, θα είναι διαθέσιμο για θέαση on demand και σε 4K ανάλυση.

@Θεόφιλος Τσιμάς

Δεν είχα διαβάσει την «Γραμμή του ορίζοντος» του Χρήστου Βακαλόπουλου – πράγμα το οποίο δεν θα ήταν εύκολο έτσι κι αλλιώς, καθώς είναι βιβλίο εξαντλημένο και κυκλοφορεί μόνο σε e – book. Κι έτσι, όταν ανακοινώθηκε πως η Πειραματική Σκηνή του Εθνικού θα κάνει μια απόπειρα θεατροποίησης του  σκέφτηκα «να, μια πρώτης τάξεως ευκαιρία» για μια γνωριμία με ένα έργο που διέδωσε το όνομα του Χρήστου Βακαλόπουλου στα ελληνικά γράμματα όσο κανένα άλλο. Μια προσδοκία γνωριμίας που, τελικά, παρέμεινε απλώς προσδοκία αφού η παράσταση (η οποία και έκλεινε το φετινό πρόγραμμα της Πειραματικής) δεν κατάφερε να βρει το κέντρο του βιβλίου για να το μεταφέρει και σε εμάς τους αδαείς. Ηρωίδα του βιβλίου είναι η Ρέα Φραντζή μια 30χρονη γυναίκα στα 80s, βέρα Κυψελιώτισσα που αφήνει πίσω της έναν αποτυχημένο γάμο και φεύγει για την Πάτμο σε αναζήτηση μιας εναλλακτικής προσωπικής στάσης για τα πράγματα, ζώντας σε μια χώρα όπου όλα αλλάζουν ραγδαία.

Με εξαίρεση κάποιες προσπάθειες εξωστρέφειας προς το κοινό, κάποιες ενδιαφέρουσες εικαστικά εικόνες και κάποια αποσπάσματα ερμηνειών, η  σκηνοθεσία του Γιώργου Παύλου – η πρώτη του επαγγελματική σκηνοθεσία ως αριστούχος απόφοιτος του Τμήματος Σκηνοθεσίας της Δραματικής Σχολής του Εθνικού – έκανε αυτό που υποσχέθηκε κατά τη διάρκεια μιας ευχάριστης διαδραστικής εισαγωγής του θιάσου: Προλέγοντας μια παράσταση «όπου το νόημα διαφεύγει».

Στην πραγματικότητα το νόημα δεν διέφυγε απλώς· δεν ήρθαμε καν αντιμέτωποι με μια αφαιρετική δραματουργία, αλλά με μια χαοτική αφήγηση που δεν μας άφησε στο ελάχιστο υποψιασμένους για το περιεχόμενο του βιβλίου και δεν μας έδωσε το στίγμα παράστασης με κάποια συνοχή. Μια ακόμα παράσταση, δηλαδή, με την υπογραφή νέων δημιουργών, όπου η δραματουργία είναι προβληματική, αν όχι απούσα. Μόνο που στην περίπτωση της «Γραμμής του ορίζοντος» σπαταλήθηκε και το βήμα ενός νέου δημιουργού να κάνει επιδραστικές τις πρώτες του συστάσεις με το κοινό.
Στέλλα Χαραμή 

Η φράση “All Eyes on Rafah” αποτελεί σημείο αναφοράς εδώ και μήνες για όσους διαδηλώνουν υπέρ της Παλαιστίνης και καλώς το κάνει, αφού η διεθνής προσοχή οφείλει να στραφεί σε όσα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας. Τις τελευταίες ημέρες η φράση αυτή εξαπλώθηκε παντού στα social media με όλο και περισσότερους χρήστες να δημοσιεύουν στα story τους μία AI εικόνα που απεικονίζει σκηνές προσφύγων να δημιουργούν τη φράση “All Eyes on Rafah”. Το virality δεν άργησε να έρθει – μέχρι αυτή την Πέμπτη η εικόνα είχε κοινοποιηθεί περισσότερες από 51 εκατομμύρια φορές. Όλο αυτό πυροδοτήθηκε μετά το ισραηλινό χτύπημα σε βάρος εκτοπισμένων αμάχων σε καταυλισμό στη Ράφα – μία περιοχή που θεωρούνταν «ασφαλής ζώνη» μέχρι τη στιγμή αυτή – το οποίο προκάλεσε τον θάνατο 45 Παλαιστινίων. Ήδη από τον Οκτώβριο του 2023 που ξεκίνησε ο πόλεμος στην περιοχή, τα social media έχουν κατακλυστεί από συγκλονιστικές εικόνες βίας στις οποίες είναι αδύνατον να κλείσεις τα μάτια. Βέβαια, υπάρχει περιεχόμενο που συχνά λογοκρίνεται στις πλατφόρμες και κάπως έτσι εξηγείται ίσως το γιατί η εικόνα αυτή, αποτέλεσμα τεχνητής νοημοσύνης, εξαπλώθηκε τόσο γρήγορα.

Αμφιταλαντευόμουν όλες αυτές τις μέρες για το αν πρέπει να κοινοποιήσω κι εγώ αυτή την εικόνα στο προφίλ μου. Πολλές φορές πήγα να το κάνω και τελευταία στιγμή άλλαζα γνώμη. Δεν θέλω να γίνω σε καμία περίπτωση δεικτική, ούτε να κουνήσω το δάχτυλο σε κανέναν. Ο καθένας ξέρει και οφείλει να ξέρει γιατί κάνει αυτό που κάνει. Κι αυτό το κείμενο είναι περισσότερο μία ανοιχτή διερώτηση: Την κοινοποιήσαμε την εικόνα, ωραία. Και μετά τι; Μας νοιάζει πραγματικά να συμβάλλουμε ουσιαστικά να σταματήσει η γενοκτονία ή περισσότερο μάς ενδιαφέρει να δείξουμε στους άλλους (ή και σε εμάς τους ίδιους) ότι κάναμε κι εμείς κάτι και τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε ήσυχοι; Και δεν με εξαιρώ από αυτή τη συζήτηση. Είναι οι διαδικτυακές μας κινήσεις πολλές φορές μία “ξεπέτα” που προκύπτει από το συναίσθημα της ενοχής μας; Θα απαντήσω στον εαυτό μου πως η εικόνα αυτή ακόμη και ως αποτέλεσμα AI, θέλει να μας υπενθυμίσει πως πρέπει όλοι να στρέψουμε τα τα μάτια στη Ράφα, δεν θα την αφορίσω. Και θα πω ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ #not στην εντελώς ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ εικόνα με τη Νίκι Χέιλι, να γράφει πάνω σε ισραηλινή βόμβα τη φράση «αποτελειώστε τους». Η γενοκτονία έχει την απροκάλυπτη υπογραφή των θεσμών και των εκπροσώπων τους. Κι εμείς τι κάνουμε; Απλώς κοιτάμε και ποστάρουμε;
Ευδοκία Βαζούκη