Bella Ciao#10: Si Signore – No Signore

Ο δραματουργικός χρόνος του Θεόδωρου Τερζόπουλου είναι τόσο συμπυκνωμένος που δεν αναλώνεται σε εντυπωσιασμούς, δεν προσβάλλει το θεατή και απευθύνεται με όλα τα μέσα που χρησιμοποιεί, στην ψυχή και στο πνεύμα του.

Η μέθοδός του ενεργοποιεί στο μέγιστο βαθμό τη δύναμη του ηθοποιού, ο οποίος με τη σειρά του καταφέρνει να φτάσει μέχρι τη τελευταία σειρά και να σε παρασύρει σε ένα κυκεώνα συναισθημάτων.

Η σκηνοθετική του πρόταση έχει μια φροντίδα, μια αγάπη για τον θεατή και σεβασμό για το χρόνο του και στοργή για τις ανάγκες των ματιών και του ψυχικού του κόσμου.

Πόσο μέγιστο να ξεδιπλώνεται μπροστά σου το ανυπέρβλητο κείμενο του νομπελίστα Ιρλανδού συγγραφέα Μπέκετ.

Αυτός που καθιέρωσε το μοντέρνο «αντί-θέατρο» καταργώντας τις μέχρι τότε συμβατικές θεατρικές φόρμες και σταματάω εδώ, ποιο είμαι εγώ για να μιλήσω για το έργο του.

Ενώ είναι έργο αποδόμησης, αφαίρεσης, με τους δίχως ταυτότητα ήρωες και μια στερημένη πλοκή και που χαρακτηρίζεται από τον ιδιόμορφο, ελλειπτικό, στυγνό θεατρικό του λόγο, ο Τερζόπουλος με βαθύτατο στοχασμό και μέγιστη επιλογή, επέλεξε να συνεργαστεί ευφάνταστα με τον τον Enzo Vetrano και Stefano Randisi και μέσα σε αυτό το γόνιμο έδαφος των δυο, σκάβει, φυτρώνει, θερίζει με την μέθοδό του, τον Βλαντιμίρ και τον Εστραγκόν του Μπέκετ.

Ήταν τέτοια η συνθήκη, που επέτρεψε να δημιουργήσει μια θαλπωρή, μια βαθειά ανθρώπινη επαφή γεμάτη αγκαλιά, αγάπη, εμπιστοσύνη, μια τρυφερότητα, ένα χάδι, ένα πείραγμα, έναν διάχυτο ερωτισμό και να καταφέρει να βιώσουμε εμείς την οδύνη μέσα από το σαρκασμό της. Να βλέπουμε με ένα τρόπο μαγικό να αλληλοσυμπληρώνονται με τόσο φυσικό τρόπο, να εμψυχώνει ο ένας τον άλλον. Αχ αυτή η οικειότητα θέλει κόπο και χρόνο για να κατακτηθεί.

Αχ αυτός ο χρόνος που υπάρχει για τον καθέναν από εμάς ως προσωπικός και πεπερασμένος, ο χρόνος των σχέσεών μας. Που γεννά τις φιλικές συναντήσεις και σου δίνει χρόνο να καταπιαστείς με συζητήσεις αναζητώντας το νόημα της ζωής, μέσα από σιωπές και παύσεις και ενώαπευθύνεται ο ένας στον άλλο με θλίψη, χιούμορ, πειράγματα, κατηγορίες, εφευρίσκουν τρόπους να ψυχαγωγηθούν, ροκανίζουν το χρόνο βγάζοντας και βάζοντας τις αρβύλες, συνεχίζουν να ζουν γιατί συνεχίζουν να ελπίζουν. Και ο χρόνος συνεχίζει να υπάρχει στο σύμπαν ερήμην τους.

Το σωματικό θέατρο του Τερζόπουλου νιώθω ότι απελευθέρωσε την επί 47 χρόνια σχέση τους και επικοινωνήθηκε σε μας τους θεατές.

Δεν έχω δει καλύτερο τρόπο, ούτε καλύτερη πρόταση γι’ αυτό το μέγιστο έργο, σταθμό στην δραματουργία. Πέρασε αβίαστα μέσα μου και με περίσσια, ζηλευτή ζήλια σκέφτομαι ότι ο καθένας μας θα ήθελε να είχε βρεθεί έστω για μια στιγμή σε μια τέτοια συνθήκη στη ζωή του. Να αναλογιστούμε μήπως έχουμε βρεθεί και δεν το εκτιμήσαμε όσο θα έπρεπε;

Αλλά και πόσο τυχεροί είναι αυτοί που έζησαν σε όλο το μεγαλείο της βαθιάς επικοινωνίας κάτω από το στέγαστρο ενός τρούλου. Ο ίδιος ο Μπέκετ υποδείκνυε, ότι το ουσιώδες δεν είναι να σκεφτεί κανείς πάνω στο Γκοντό αλλά στο Περιμένοντας του τίτλου.

Κρατάω στη μνήμη μου τα χαμόγελα των θεατών βγαίνοντας από την παράσταση και το υπέροχο σούσουρο ικανοποίησης που έφτανε στ’ αυτιά μου.
Ραντεβού στην Επίδαυρο
Aspettiamo – Περιμένουμε…