O Nick Cave μάς έκανε μια προσωπική εξομολόγηση

Θεωρητικά, ο Nick Cave θα επέστρεφε στην Αθήνα για ένα διαφορετικό live. Είχε προαναγγείλει ένα one man show, όπου τα τραγούδια του θα ήταν στεγνά από ενορχηστρώσεις, αλλά βουτηγμένα στην πρωτογενή του αίσθηση γι’ αυτά. Όπως αποδείχθηκε, ο Cave στη σκηνή της Στέγης έκανε πολλά περισσότερα από όσα υποσχέθηκε: Έτσι, όπως τον έβλεπες καθισμένο στον αναπαυτικό δερμάτινο πάγκο, μπροστά στο πιάνο του, να τσαλακώνει κάθε παρτιτούρα τραγουδιού που μόλις είχε ερμηνεύσει, έμοιαζε να ξεφυλλίζει σελίδες του προσωπικού του ημερολογίου και να τις πετάει.

Ναι, αυτό ήταν. Αφηγούνταν το προσωπικό του ημερολόγιο, κεφάλαιο το κεφάλαιο, όχι απαραίτητα σε μια γραμμική αφήγηση αλλά διατρέχοντας την πολυτάραχη ζωή του· που, κρίνοντας από τα τραγούδια του είχε άφθονους έρωτες, χωρισμούς – και την απόγνωση τους – είχε αγάπη, απογοητεύσεις, πόνο, θάνατο, πίστη.

Χειραψίες με τους fan από το συναυλιακό πρωτόκολλολ

Το, ως συνήθως, ατσαλάκωτο μαύρο κοστούμι του (αυτή τη φορά το είχε σετάρει με λευκό πουκάμισο και εμπριμέ vintage γραβάτα) ήταν μια επίφαση. Ο Nick Cave ήταν γυμνός – τουλάχιστον ψυχικά. Κάτι παρόμοιο επιχείρησε να εξηγήσει με το που εμφανίστηκε στη σκηνή: «Τα τραγούδια που θα ακούσετε απόψε έχουν μεταποιηθεί, είναι απαλλαγμένα από τα πάντα. Έχουμε κάνει σπουδαία πράγματα με την μπάντα (σ.σ. τους Bad Seeds) πάνω σε αυτά, αλλά εδώ αποδίδονται με μια πιο εσωτερική αίσθηση, μια πιο ωμή συνθήκη. Ένιωσα ότι μπορούν να επαναδιεκδικήσουν τον εαυτό τους», σημείωνε.

Μόλις είχε εισπράξει ένα βροντερό «we love you» από την πλατεία, μόλις είχε απαντήσει – μετά από μια παύση – «I love you too» και όλα έδειχναν ότι ο Αυστραλός θα πατούσε τα πλήκτρα της καρδιάς του, μαζί με αυτά του πιάνου του.

Σε διαρκή επικοινωνία με το κοινό.

«Can’t remember anything at all». Αυτός ήταν ο πρώτος στίχος που άρθρωσε μακρόσυρτα με τη βραχνή φωνή του, αλλά όχι· θυμόταν πολλά. Θυμόταν το λυτρωτικό χωρισμό του με ένα κορίτσι αλλά και το αλλόκοτο αίσθημα πως πράττει ένα μεγάλο λάθος, λέγοντας το «Jesus of the moon». Ανακαλούσε το «Galleo ship», ένα τραγούδι «κοντά στην ψυχή του για την αίσθηση πως δεν είμαστε μόνοι, πως πολλοί συγγραφείς βρίσκονται στον ουρανό, ψάχνοντας για την άλλη πλευρά». Θυμόταν το τραγούδι που έγραψε παρακολουθώντας τα παιδιά του να παίζουν, πλημμυρισμένος από την ανάγκη να τα προστατεύσει «ακόμα κι αν πλέον αυτό τραγούδι, βρίσκει τραγικά τη θέση του».

Ήταν το «O children» και η φωνή του λύγιζε φανερά. Θυμόταν την βαθιά έκκληση του «I need you», για εκείνη που αποχωρούσε ντυμένη στο κόκκινο φόρεμα της. Η απώλεια εκείνης ήταν και πάλι παρούσα στο «Waiting for you» αλλά και ο ερχομός ενός άλλου: Νανουρίζοντας το νεογέννητο γιο του, σε ένα σπίτι στο Σάο Πάολο όπου έμεινε για τρία χρόνια «σε μια κρίσιμη πολιτική στιγμή για τη χώρα» έγραψε το «Papa won’t leave you, Henry». «Κι αυτό το αγόρι, εδώ και μερικούς μήνες, έχει ένα δικό του μικρό αγόρι να νανουρίζει», πρόσθετε με την τρυφερότητα ενός παππού.

Χωρίς πολλές συστάσεις τραγούδησε τα «Τhe mercy seat», «The ship song», «Whipping song» και το «Into my arms» – το τελευταίο με τους ψίθυρους των θεατών του για vocals. Ίσως γιατί με αυτά τα τραγούδια ο καθένας έχει χτίσει (μαζί του) τις δικές του αναμνήσεις. Θυμήθηκε τους στίχους που έγραφε για το «Black hair» θεωρώντας πως θα γίνουν επίκληση στην ερωμένη του να γυρίσει πίσω. Ο Nick Cave θυμήθηκε τον Rowland Howard, «το μέλος των Bad Seeds που δεν είναι πια μαζί μας αλλά μόλις μπήκε στη μπάντα την αναβάθμισε φοβερά» τραγουδώντας στη μνήμη του το «Shivers». Θυμήθηκε τον Marc Bolan των glam rock T-Rex «που εφηύρε μια νέα στιχουργική γλώσσα για όλους εμάς», ερμηνεύοντας το δικό του «Cosmic dancer».

Μια λάμπα φωτισμού, ένα μικρόφωνο και το πιάνο του. Το συνόδευσε με μπάσο, ο Colin Greenwood.

Σχεδόν πάντα κρατούσε τα μάτια του κλειστά, αντανακλώντας την ανάγκη του να μπαίνει απερίσπαστος μέσα στα τραγούδια του. Τις στιγμές που γινόταν πιο προσωπικός, πιο βαθύς και συγκινητικός νόμιζες πως ήταν μόνος στη σκηνή – χωρίς τον μπασίστα των Radiohead, Colin Greenwood που τον συνόδευε διακριτικά· χωρίς την, κατάμεστη από κοινό, πλατεία. «Ξέρετε αυτό το εγχείρημα δεν είναι εύκολο, χρειάζεται μια συγκέντρωση και ίσως είναι μια ευκαιρία και για εσάς να συγκεντρωθείτε», είχε πει νωρίτερα.

Αλλά ήταν και οι στιγμές που ενέδιδε σε μια προβαρισμένη θεατρικότητα, λουσμένος στους προβολείς που του έκαιγαν την πλάτη και έδιναν την ψευδαίσθηση πως αυτός και το πιάνο του αιωρούνταν για μερικά εκατοστά πάνω από τη σκηνή. Και κάθε τόσο άγγιζε τα χείλη με την παλάμη του για να μοιράσει φιλιά στον κόσμο (άλλοτε σχημάτιζε με τα δάχτυλα του το σήμα της νίκης). Στ’ αλήθεια όμως – ακόμα κι αν η παρουσία του ήταν πολύ πιο μαλακή, χαμηλότονη συγκριτικά με τις προηγούμενες φορτισμένες εμφανίσεις του στην Ελλάδα με τους Bad Seeeds – είχε μοιραστεί πολύ δικά του υλικά. Χωρίς να το βιώνει ως θρησκευτική εμπειρία, ο Nick Cave, είχε κάνει μια βαθιά εξομολόγηση.