Amalia: Η μουσική με έχει βοηθήσει να σταθώ. Αν μπορώ να κάνω το ίδιο έστω για δύο ανθρώπους, είμαι χαρούμενος

Πρώτη φορά άκουσα το όνομα Amalia & The Architects πριν από τρία χρόνια, όταν πέτυχα το “Love is in my Room” να παίζει στο ραδιόφωνο. Εννοείται ότι έσπευσα αμέσως στο Shazam και αν θυμάμαι κάτι είναι ότι ψιλο-σοκαρίστηκα όταν είδα το όνομα Amalia – κι αυτό γιατί δεν περίμενα ότι αυτό το τραγούδι θα ήταν ελληνικό. Νομίζω ότι δεν χρειάζεται να δικαιολογήσω αυτή την πρώτη μου εντύπωση, φυσικά και έχουμε καλούς Έλληνες καλλιτέχνες, αλλά αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν ακούμε τόσο συχνά, τόσο καλή ελληνική indie μουσική – ειδικά με τέτοιο στίχο.

Fast forward στο σήμερα λοιπόν, όταν άκουσα τον πρώτο δίσκο του Amalia, με τίτλο Amalia???, πριν από μερικές εβδομάδες – και ένιωσα ακριβώς την ίδια έκπληξη, που μου είχε προκαλέσει το πρώτο άκουσμα του Love is in my Room. Έγραψα μερικές από τις σκέψεις μου εδώ, δεν με πειράζει όμως να επαναλάβω πόσο αναζωογωνητικό είναι να ακούς τόσο καλοδουλεμένους, ολοκληρωμένους δίσκους, γεμάτο διαμαντάκια, όπως το μελωδικό Between Us (Nothing Ever Happened), το δυναμικό Unrequited Love is Lazy, το υπνωτιστικό Say We’ve Had a Fire, το μελαγχολικό Too Lonely to Know, το relatable To Survive ’19, για να παραθέσω μερικά δικά μου αγαπημένα.

Δεν μου συμβαίνει τόσο συχνά να επανέρχομαι σε έναν δίσκο, τόσο συχνά, τόσο κοντά στην κυκλοφορία του. Αυτή τη στιγμή είμαι στην τρίτη εβδομάδα, που το “Amalia???” ζει χωρίς ενοίκιο στο μυαλό μου. Ο ενθουσιασμός μου, λοιπόν, ήταν μεγάλος όταν συνάντησα τον άνθρωπο πίσω από αυτή τη δουλειά, τον 26χρονο Amalia, που αυτή τη στιγμή ρολάρει σόλο, χωρίς τους αρχιτέκτονες.

Βρεθήκαμε σε ένα σχεδόν άδειο εξαρχειώτικο καφε, ένα ήσυχο απόγευμα Παρασκευής και εκεί που σκεφτόμουν πόσο άδικο είναι οι καλλιτέχνες ενός μη εμπορικού είδους, όπως είναι η indie, να μην απολαμβάνουν τόση αναγνωρισιμότητα, ένας τύπος που καθόταν ακριβώς από πίσω μας – και κατά πάσα πιθανότητα άκουσε τη μισή μας συζήτηση σε αποκλειστική πρωτιά – μας σταμάτησε, για να πει στον Amalia πόσο “φοβερός” ήταν σε ένα live στο Γαλλικό Ινστιτούτο, που τον είχε ακούσει.

Λίγες εβδομάδες αργότερα, ήρθε η ώρα να απολαύσετε κι εσείς αυτή τη συνέντευξη και σας προτείνω να το κάνετε με το Amalia??? στα ακουστικά σας. Διαρκεί 39 λεπτά – περίπου όσο και η συζήτησή μας – και είναι το ιδανικό soundtrack, για να μάθετε ακόμα καλύτερα αυτόν τον σπάνιο, για την ελληνική σκηνή, καλλιτέχνη.

Χωρίς τη θέληση μου, άκουγα πολλή ethnic μουσική, λόγω του πατέρα μου, που δούλευε στο Kosmos τότε. Δηλαδή άκουγα πολλά, που δεν τα κράτησα απαραίτητα μεγαλώνοντας. Ας πούμε, έχω πάει σε πολλές συναυλίες της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, του Αλκίνοου Ιωαννίδη και του Σαββόπουλου, οπότε τα πρώτα μου παιδικά ακούσματα αυτά ήταν. Αν και ο Αλκίνοος με έχει επηρεάσει θεωρω και σαν χαρακτήρας, και σαν παρουσία, τον θαύμαζα από μικρός. Από επιλογη΄, πιο μετά άκουσα Green Day και Beatles. Και μετά σιγά σιγά άρχισα να ψάχνω πιο indie πράγματα, άκουγα πολύ folk στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, όπως Ντίλαν, αλλά μου άρεσαν πολύ και οι Mumford & Sons που είχαν βγει τότε.

Είχα αρκετά εμμονή με τον Λένον, με την καλή έννοια όμως, όχι να τον πυροβολήσω έξι φορές ας πούμε (γελάει). Και με τους Green Day είχα μια μικρή εμμονή. Οι πρώτες μου έτσι πολύ έντονες αγάπες, αυτές ήταν.

Ξεκίνησα με κιθάρα, όταν τελείωσα το δημοτικό. Είχαμε κιθάρα στο σπίτι και ήθελα να μάθω ντε και καλά. Ξεκίνησα βλέποντας βιντεάκια στο YouTube, μου είχε δείξει και ο πατέρας μου κάποια πράγματα. Μετά που πέρασα στο μουσικό σχολείο, ενώ ήθελα να μάθω κιθάρα, μου είπαν να διαλέξω κάποιο άλλο όργανο, γιατί ζήταγαν πολλά παιδιά και έδιναν κυρίως σε αυτά που ήξεραν ήδη. Έτσι, διάλεξα το κλαρινέτο, το οποίο σε μια παρουσίαση που μας είχαν κάνει μου είχε φανεί πολύ ιδιαίτερο και γλυκό. Οπότε στο μουσικό σχολείο, έκανα κλαρινέτο, ταμπουρά και πιάνο. Παίζω και μπάσο, αλλά σαν κιθαρίστας, δηλαδή μέτρια (γελάει). Το μπάσο, τα τελευταία χρόνια με έχει ιντριγκάρει πάρα πολύ και είμαι σε μια φάση που θέλω να πάρω το πρώτο μου μπάσο και να αρχίσω να παίζω σε άλλα σχήματα ίσως. Αλλά το βασικό όργανο στο οποιο γράφω κιόλας, είναι η κιθάρα. Έκατσα και σε ντραμς πρόσφατα και πέρασα υπέροχα. Και τα τύμπανα έχουν κάτι πολύ καθαρτικό και επίσης με ιντριγκάρει να το εξερευνήσω κι άλλο.

Δεν πατούσα σταθερά στην ταυτότητα μου και η αγγλική γλώσσα μού έδινε μια απόσταση, που μου άρεσε.

Ξεκίνησα πρώτα να γράφω στίχους, όταν ήμουν 11-12 χρονών. Άρχισα να γράφω κάτι πολύ χαζά τραγουδάκια. Μετά το άφησα λίγο και στο Γυμνάσιο ξεκίνησα να γράφω ποιήματα στα αγγλικά, γιατί είχα αρχίσει και διάβαζα τότε ποίηση στα αγγλικά. Διάβαζα πολύ στα αγγλικά, λόγω της μητέρας μου, που είναι δασκάλα αγγλικών, οπότε κάπως με τράβηξε αυτό. Νομίζω ήταν κομμάτι του ότι δεν πατούσα σταθερά στην ταυτότητα μου και μια άλλη γλώσσα μού έδινε μια απόσταση, η οποία μου άρεσε. Επίσης, θεωρώ ότι σαν γλώσσα έχει κάτι το κοφτό και ψυχρό, που εμένα μου άρεσε γενικά. Οπότε ήξερα μουσική, πήγαινα στο μουσικό σχολείο, μου άρεσε να χαζεύω στην κιθάρα και κάπως έτσι σκέφτηκα να τα συνδυάσω όλα αυτά και να γράψω τραγούδια.

Όχι βέβαια, με απέτρεπαν (γελάει). Γενικά δεν έκανα πολλά όνειρα για το μέλλον, γιατί είχα μία αίσθηση ότι δεν υπάρχει μέλλον, λόγω του θέματος με την ταυτότητα φύλου μου, που είχα από τότε. Δεν μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου σαν κοινωνικό ρόλο, να σκεφτώ ότι σηκώνομαι και πάω σε κάποια δουλειά. Έπαιζα πολύ ποδόσφαιρο στο δημοτικό, οπότε κάπου μέσα μου ήθελα να γίνω ποδοσφαιριστής – αλλά δεν με άφηναν. Όταν άρχισα να διαβάζω αγγλικά, με έψηνε πολύ το να μαθαίνω μια νέα γλώσσα και είχ ασκεφτεί ότι θα μου άρεσε η Αγγλική Φιλολογία. Αλλά δεν είχα σκεφτεί κάτι συμπαγές ποτέ. Πάντως ναι, δεν με ενθάρρυναν να γίνω μουσικός  σε καμία περίπτωση, ειδικά ο πατέρας μου μου έλεγε πάντα “μην το κάνεις, θα ταλαιπωρείσαι”.

Πάντα ήταν ένα δικό μου πρότζεκτ αυτό, το οποίο ξεκίνησε, επειδή ήθελα κάποια στιγμή να ξεφύγω από το τραγουδάω με μια κιθάρα μόνος μου, και να το κανω λιγο πιο μπάντα. ‘Αρχισα να ψάχνω άτομα και έπεσα πάνω σε κάτι παιδιά που τύχαινε να είναι φοιτητές αρχιτεκτονικής. Κάπως έτσι, ξεκινήσαμε να πάιζουμε live τα κομμάτια μου, αλλά αυτό δεν κράτησε για πολύ, ούτε στέριωσε. Κράτησα όμως το όνομα, γιατί ήθελα να αποφύγω να είναι πρωσοποκεντρικό το πρότζεκτ. Για να είμαι ειλικρινής, είναι ολόκληρη διαδικασία να αλλάξεις όνομα στο Spotify, οπότε έπαιζε κι αυτό ρόλο. Αυτή τη στιγμή λοιπόν είναι ένα σόλο πρότζεκτ, στο οποίο γράφω τη μουσική, τους στίχους, τις κιθάρες. Τείνω να είμαι λίγο συγκεντρωτικός άνθρωπος, έχω αρχίσει τώρα να μπάινω και στο τρυπάκι της παραγωγής, σκέφτομαι δηλαδή να το αναλάβω στο επόμενο μου πρότζεκτ και αυτό.

Οι Architects ήταν πάντα δικό μου πρότζεκτ. Κράτησα το όνομα όμως, για να αποφύγω να είναι πρωσοποκεντρικό

Θα μου άρεσε να μπω σε μια ομάδα, αλλά να έχω έναν άλλο ρόλο, το μπάσο για παράδειγμα. Θέλω κάτι που δεν θα μου επιτρέπει να έχω τόσο λόγο στις αισθητικές επιλογές, γιατί στα δικά μου θέλω να έχω λόγο από τη μουσική, μέχρι το γραφιστικό. Δεν ξέρω αν είναι καλό, ίσως το παρακάνω κάποιες φορές. Οπότε θα ήθελα να είμαι σε ένα σχήμα, αλλά να έχω έναν πιο background ρόλο και να μπορώ να τον εξερευνήσω κιόλας αυτόν τον άλλο ρόλο, ώστε να τον αξιοποίησω στις δικές μου δουλειές. Οπότε ναι γενικά είμαι ανοιχτός στο να συμμετέχω σε άλλα πρότζεκτ.

Ναι, σίγουρα.

Μου πήρε χρόνο και γι’ αυτό, με την έννοια ότι έψαξα πολύ τι είμαι ταυτοτικά σαν ήχος. Με τον Αγγλούπα που δουλέψαμε την παραγωγή κάναμε πολλά πέρα-δώθε, αλλά από τα 4 χρόνια που έκανε για να γίνει αυτός ο δίσκος πρακτικά – γιατί κομμάτια έχουν γραφτεί ακόμη πιο παλιά – επι της ουσίας, τα μισα καθυστέρησαν για λόγους αντικειμενικούς, όπως είναι ο κορονοϊός αλλά και καταστάσεις που δεν περνούσαν από το χέρι μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι έγινε και ψάξιμο στο τι κάνουμε.

Νιώθω μια ανακούφιση, αρχικά. Το είχα μέσα μου και έγινε ένα peak που δεν άντεχα άλλο. Πριν από ένα χρόνο περίπου, ήμουν σε φάση “γεια σας” (γελάει). Μετά μου πέρασε κάπως, αποδέχτηκα ότι κάποια στιγμή θα βγει και δεν μπορώ να κάνω κάτι. Οπότε τώρα χαίρομαι πολύ που είδα και το αισθητικό κομμάτι να δένει τόσο ωραία. Το εξώφυλλο ας πούμε έγινε τελευταία στιγμή, με βοήθεια φίλων, στο δωμάτιό μου με μια digital κάμερα και μια μηχανή καπνού. Περάσαμε πολύ ωραία και χάρηκα πολύ που ακόμα και τελευταία στιγμή συνάντησα ανθρώπους που μπήκαν πρόσφατα στη ζωή μου και κάναμε ένα τόσο ωραίο αποτέλεσμα. Νιώθω περήφανος για το πώς βγήκε. Ευχαριστώ τον Γιώργο και την Μαρία.

Είχα σκεφτεί έναν άλλον τίτλο στην αρχή, αλλα εν τέλει κατάλαβα ότι δεν είναι ένα concept album και όλα αυτά τα τραγούδια είχαν μια αναζήτηση σε διάφορα επίπεδα. Έτσι σκέφτηκα κάποια στιγμή να το πω “Amalia”, με εισαγωγικά δηλαδή, μου είχε φανεί λίγο ειρωνικό και μου άρεσε. Τότε ήταν που η Μαρία μου πρότεινε να βάλω ερωτηματικά, και κάπως έτσι έδεσε. Το ερωτηματικό είναι και μία ειρωνεία στο όνομά μου, επειδή έχω και τα σχετικά pronouns, αλλά με λένε Αμαλία. Μου φαίνεται ότι κάνει μια αντίθεση και είναι λίγο αστείο σαν να ρωτάς, “Αμαλία;;; Είναι Αμαλία αυτό που βλέπουμε;”. Γενικά όλος ο δίσκος όμως είναι μια αναζήτηση, πράγματα που δεν απαντώνται κιόλας, σαν να αναρωτιέμαι.

Προσωπικά, όχι ακριβώς, με την έννοια ότι είμαι ένας ανοιχτός άνθρωπος, δεν “κλείνω” στην αποψή μου. Μπορεί να είμαι ισχυρογνώμων, αλλά αν μου πεις επιχείρημα το οποίο να στέκει, το ακούσω. Και νομίζω ότι αυτό που κάνει το γράψιμο είναι αυτό ακριβώς, σε βοηθά να κάνεις τη σκέψη σου πιο συμπαγή, να ξέρεις που στέκεσαι σαν άνθρωπος κοινωνικά, ηθικά, συναισθηματικά, αλλά να έχεις πάντα στον νου σου ότι αυτό μπορεί ανα πάσα στιγμή να καταρρεύσει με μια αλλαγή, with a simple twist of faith, όπως έλεγε ο Μπομπ Ντίλαν. Οπότε ναι από τη μία αυτό, από την άλλη δεν μπορώ να πω ότι απαντάω σε κάτι ακριβώς, πιο πολύ στέκομαι.

Το γράψιμο σε βοηθά να ξέρεις που στέκεσαι σαν άνθρωπος κοινωνικά, ηθικά, συναισθηματικά

Είναι όπως αυτό που είπαμε πριν. Είναι σαν άσκηση, δεν ολοκληρώνεται ακριβώς, είναι κάτι στο οποίο εξασκείσαι και συνεχίζεις να εξασκείσαι, δεν τελειώνεις ποτέ, απλά δυσκολέυεις την άσκηση.

Μπορεί να φαίνεται ότι το έγραψα για την πανδημία, αλλά εντελώς τυχαία το έγραψα το 2019, πριν σκάσει ο covid. Είναι και προσωπικό κομμάτι, σκέφτομαι δηλαδή για τον εαυτό μου πού στέκομαι, αναρωτιόμουν γιατί γράφω κάποια πράγματα, νοιάζεται κανείς, έχουν κανένα νόημα; Σε ένα δεύτερο επίπεδο, με ενέπνευσε τι σημαίνει ακριβώς το να επιβιώνεις, όχι με την αντικειμενική, ζωτική έννοια, αλλά το πώς σκέφτονται οι άνθρωποι και πώς κοροϊδεύουν τον εαυτό τους πολλές φορές, για να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους. Νομίζω ότι κάθε φορά στη ζωή σου, έχεις ένα πράγμα στο μυαλό σου το οποίο είναι κινητήριος δύναμη. Πολλές φορές είναι ένας άνθρωπος. Για παράδειγμα, σε ένα από τα πέντε κουπλέ, γράφω “there was a lovely lady”. Εκεί έχω στον νου μου, την πρώτη φορά που έθεσα ως προτεραιότητα στη ζωή μου έναν άλλον άνθρωπο.

Δεν κάνω μια μουσική που που αυτή τη στιγμή είναι εμπορική, έχω επίγνωση

Δεν με απασχόλησε ποτέ αυτό, επειδή δεν είναι ότι έγραφα ελληνικά και το γύρισα. Γράφω τον τελευταίο χρόνο πηγαία, πρώτη φορά στη ζωή μου ελληνικά, και θέλω να το αφήσω να προκύψει, αν προκύψει, οργανικά, να γίνει σωστά. Γενικά, είμαι άνθρωπος του αργού ρυθμού, θέλω αυτό που είναι να γίνει, να γίνει σωστά και στον χρόνο του. Οπότε ναι απλά έτυχε να γράψω στα αγγλικά, τώρα μακάρι να φτάσει πιο ευρύ κοινό. Βέβαια δεν κάνω και μια μουσική που που αυτή τη στιγμή είναι εμπορική, έχω επίγνωση δηλαδή (γελάει).

Για να μπορείς να το κάνεις αυτό και να είναι βιώσιμο, πρέπει να έχεις βοήθεια και στήριξη οικονομική σε ένα βαθμό, από την οικογένειά σου. Δηλαδή, να δουλεύεις 8ωρο, να πρέπει να πληρώσεις νοίκι και να πρέπει να δουλέψεις ένα πρότζεκτ σε επαγγελματικό επίπεδο, είναι πολύ δύσκολο, θα σου πάρει χρόνια. Η έμπνευση δεν αρκεί ούτε για αστείο, όπως λειτουργεί η αγορά. Το τι θέλει μια παραγωγή για να ακούγεται είναι σε άλλο level πια, οπότε αντικειμενικά αν δεν κάνεις κάτι, με το οποίο μπορείς να γίνει εύκολα viral, είναι πολύ δύσκολο. Μετά, ακόμα κι αν κάνεις κάτι εμπορικό, η βιομηχανία – όσο μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία μουσικής στην Ελλάδα – δεν είναι εκεί για εσένα εξαρχής. Δεν είναι τυχαίο που τόσο καλλιτέχνες, και μάλιστα μεγάλα ονόματα, από τον Παντελίδη και τον Sin Boy μέχρι την Μπίλι Καρκ, έγιναν big κατά κάποιον τρόπο από μόνοι τους.Οπότε ζουμε σε αυτή την εποχή, σε μια πολύ ιδιαίτερη συνθήκη για τη μουσική, ό,τι και να κάνεις.

Ναι πάρα πολυ. Το TikTok με δυσκολεύει, γιατί δεν είμαι της έκθεσης, γενικά. Κάποιοι άνθρωποι το έχουν έμφυτο, πιάνουν το κινητό και μπορούν – και το λέω με την καλή έννοια. Εγώ είμαι είμαι και τελειομανής, μπορεί να το σκέφτομαι πολλές ώρες, και ενώ μου αρέσει το αισθητικό κομμάτι στο Instagram πχ, να φτιάξω ένα ωραίο post, να έχει μια ωραία συνοχή, δεν απολαμβάνω το υπόλοιπο. Το έμαθα καλά αυτό, όμως, στον covid, στην καραντίνα, που ασχολήθηκα πολύ με το digital marketing, διάβασα πολύ για τους αλγόριθμους, οπότε κάπως έχω μια ευχέρεια στο να ξέρω πώς να λειτουργεί. Αλλά ναι, δεν μ’αρέσει (γελάει).

Ναι κάνω κάποια όνειρα. Ενώ παλιά δεν σκεφτόμουν ούτε κατά διάνοια να κάνω οικογένεια, μετά τα mid-twenties, σκεφτομαι “μήπως θα μπορούσα;”. Πέρα από αυτή τη σκέψη, που δεν την περίμενα καθόλου, δεν νομίζω βέβαια ότι κάνω κάποιο συγκεκριμένο όνειρο. Έχω νιώσει τοση διαφορά στη ζωή μου, τα τελευταία δύο χρόνια, από τότε που έκανα ένα χειρουργείο που ήταν σημαντικό για εμένα, και άρχισα να έρχομαι σε επαφή με το σώμα μου, με την πραγματικότητα σε πιο άμεση επαφή, να μην έχω αυτή την απόσταση – και δεν είναι επιφανειακό, από το σώμα πας στο συναίσθημα, είναι πολύ κοντά. Από τότε που έγινε αυτό, έχω μια ηρεμία στη ζωή μου, έχω γίνει junkie αυτής της ηρεμίας, με απασχολεί πώς θα την διατηρήσω, οπότε δεν βάζω deadlines στον εαυτό μου, πώς μέχρι τότε πρέπει να έχω καταφέρει αυτό ή το άλλο, ούτε ως μουσικός, ούτε σε κάποιο άλλο επίπεδο.

Η δημοσιότητα με αφορά στον βαθμό που θα ακουστεί πιο πολύ η μουσική μου, αλλά δεν το ‘χω με το σταριλίκι

Όχι, γιατί δεν με ενδιέφερε ποτέ να ζητήσω ας πούμε από μέσα, ότι θέλω να μπει αυτό headline. Όπου με ρώτησαν, απάντησα, για να στο πω και έτσι. Δεν το είδα ποτέ ότι έχω κάτι clickbait και πάμε. Επίσης, δεν κάνω κάτι το οποίο είναι πολύ pop, για να έχω ένα προφίλ με εκατοντάδες χιλιάδες ακολούθους. Δηλαδή ξέρω ότι απευθύνομαι σε ένα κύκλο, που δεν υπάρχει περίπτωση να ενοχληθεί με κάτι τέτοιο.  Οπότε δεν έχω νιώσει κάπως όχι, αν προκύψει, είμαι σε μία φάση που νιώθω ότι μπορώ να το διαχειριστώ και να βάλω ένα στοπ και να πω “οκέι, μέχρι εκεί η έκθεση”.

Είμαι εξαιρετικά άβολος άνθρωπος. Με αφορά να ακουστεί η μουσική μου σε μεγάλο αριθμό ανθρώπων, με αυτή την έννοια ναι, με αφορά η δημοσιότητα, αλλά δεν ξέρω αν το ‘χω κιόλας το σταριλίκι. Πιο πολύ όμως, η δημοσιότητα με αφορά στον βαθμό που θα ακουστεί πιο πολύ η μουσική μου και θα μπορώ να κάνω πιο εύκολα αυτά που θέλω.

Θέλω πάρα πολύ να δώσω αυτό που εγώ έχω πάρει από τη μουσική και από καλλιτέχνες που θαύμαζα. Το οποίο είναι μια συντροφιά. Πώς λέγαμε πριν, ότι στη ζωή μαθαίνεις να στέκεσαι; Με έχουν βοηθήσει να σταθώ. Επομένως, αυτό θα το ήθελα να το κάνει η μουσική μου, αν το κάνει έστω για δύο ανθρώπους, είμαι ευτυχισμένος.

Θεωρώ ότι έχουμε αρκετά καλά ονόματα και μπάντες. Αλλά και με παιδιά που λέμε να παίξουμε μαζί, λέμε το ίδιο, ότι είναι ζόρικο να βρούμε χρόνο, να συντονιστούμε και μετά να συντονίσουμε τις μπάντες μας και μετά να μην μπούμε μέσα οικονομικά. Είναι πολυ ζόρι αυτό και επειδή πλέον οι ταχύτητες είναι ακραίες, δεν βοηθάει στο να γίνεται φάση, με την καλή έννοια. Αλλά ναι, θεωρώ ότι έχουμε μια ωραία σκηνή. Θαυμάζω πολύ τον Jeff Marawi, τους Youth Valley, τους Whereswilder, τον Οδυσσέα Τζιρίτα που παίζουμε και μαζί στην μπάντα, 33 Lovers, Bipolia και πολλούς ακόμα.

Μακάρι, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει η προδιαγραφή για αυτό, ή αν υπάρχουν οι κατάλληλοι άνθρωποι για να το δημιουργήσουν.  Τώρα σου μιλάω πολύ ξερά, αλλά δεν ξέρω αν υπάρχει οικονομικό ενδιαφέρον για τους ανθρώπους που οργανώνουν τέτοια πράγματα. Είναι καθαρά θέμα οικονομίας, δηλαδή. Ελπίζω όμως στην νέα γενιά – ακούγομαι γέρος τώρα (γελάει). Είχα πάει στους Arctic Monkeys, και μου έκανε εντύπωση που μικρά παιδιά, 14-15 ετών, ήξεραν απ’ έξω στίχους από τον πρώτο δίσκο τους, από λιγότερο γνωστά τραγούδια. Οπότε ποιος ξέρει, ίσως η νέα γενιά βοηθήσει.

Ακόμα κι αν κάνεις κάτι εμπορικό, η βιομηχανία – όσο μπορούμε να μιλάμε για βιομηχανία μουσικής στην Ελλάδα – δεν είναι εκεί για εσένα εξαρχής

Το οτιδήποτε, από μαθήματα σχολής, από σειρά αμερικανιά, μπορεί δηλαδή να δω μια φράση στο “How I Met Your Mother” και να σκεφτώ κάτι και να μου έρθει έμπνευση. Ακόμα και μια μετάφραση – γιατί έχω δουλέψει και ως μεταφραστής. Για παράδειγμα, μου άρεσε μια λέξη που βρήκα και έγραψα ένα κομμάτι για αυτό, για τον επόμενο δίσκο.Γενικά, ξεκινάω πάντα από τον στίχο και από το να βρω τις σωστές και ωραίες – για εμένα – λέξεις, που θα περιγράψουν “τι συμβαίνει εδώ πέρα”.

Εννοείται, μπορεί και να μην το πίστευε κιόλας. Δεν είμαι νοσταλγικός άνθρωπος, οπότε δεν τα σκέφτομαι αυτά. Μικρός όμως δεν είχα ακριβώς την αίσθηση του τι μπορώ να κάνω στο μέλλον, οπότε νομίζω θα του έκανε εντύπωση πιο πολύ.

Αν του έδινα μια συμβουλή, αυτή θα ήταν να είναι λίγο πιο αποφασιστικός, να κάνει λίγο πιο σύντομα σε πράγματα, να μην υποκύπτει στην αναβλητικότητα σε όλα της τα επίπεδα. Θα του έλεγα να το κάνει και δεν έγινε και τίποτα, αν δεν πετύχει.

Έχω γράψει ήδη σχεδόν  όλα τα κομμάτια για έναν δεύτερο δίσκο. Γενικά δεν σταματάω, γράφω συνέχεια. Μάλλον από Σεπτέμβρη, θα ακούσετε live τον δίσκο. Θα βγάλω και ένα έντυπο, το οποίο μάλλον θα είναι limited edition, και θα έχει τους στίχους, με κάποιες ευχαριστίες και κάποιες ακουαρέλες που έφτιαξε μια φίλη μου και μπορείτε να τις βρείτε και στο Spotify.