ΣΑΒΒΑΤΟ
21
ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Επτά μαθήματα και πέντε παραβολές: Άνιση παράσταση, καθηλωτικό φινάλε
Συνήθως στο θέατρο πιάνουμε τα πράγματα από την αρχή. Αλλά στην περίπτωση της τελευταίας μετάκλησης του Κριστόφ Βαρλικόβσκι (βασισμένης πάνω σε δύο βιβλία του Νοτιαφρικανού συγγραφέα Τζ. Μ. Κουτσί) αξίζει να τα πιάσουμε από το τέλος. Ειδικά όταν αυτό ήρθε μετά από τέσσερις γεμάτες ώρες παραστασιακού θεάματος και δη ακατάτακτου θεάματος: Στα όρια της εξπρεσιονιστικής φιλοσοφικής και υπαρξιακής διάλεξης. Και ειδικά όταν αυτό φέρνει την υπογραφή ερμηνείας μιας ηθοποιού – κεφάλαιο για την πολωνική σκηνή, όπως είναι η Μάγια Κομόροβσκα (συνεργάτιδα του Γκροτόβσκι, του Λούπα κ.α.)
Για μια ακόμη φορά, ο Βαρλικόβσκι επέστρεψε σε μια εμμονή του: Στην ηρωίδα των βιβλίων του Κουτσί, μια επίσης συγγραφέα με το όνομα Ελίζαμπεθ Κοστέλο που έμελλε να γίνει το alter ego του δεύτερου και, μέσα από την επινόηση της, να διατυπώσει όλα όσα τον απασχολούν στην ανθρώπινη κοινωνία: Στον σύγχρονο τρόπο όπου ο άνθρωπος επιβάλλεται ως δυνάστης σε κάθε άλλο ζωντανό πλάσμα, στην περιβαλλοντική καταστροφή, στη μοναξιά, στην απαξίωση και την αποστείρωση της ζωής των ηλικιωμένων, στο θάνατο. Όσο παθιασμένος είναι ο Κουτσί με την Κοστέλο, άλλο τόσο μοιάζει να είναι και ο Βαρλικόβσκι που την ανέβασε εδώ για πέμπτη φορά επί σκηνής.
Στο πρώτο μέρος της παράστασης (που διαρκεί πάνω από 2.5 ώρες και με προβληματικό ρυθμό), η παράσταση κυλάει ως μια ψυχρή, αποσπασματική διάλεξη επεισοδίων της ζωής – εργασίας της Κοστέλο· θέλοντας πιθανώς να υπογραμμίσει την ορθολογική επιμονή του ατόμου όταν είναι νέος και ζει κάτω από την υπεροχή των βεβαιοτήτων και της αθανασίας. Καμία συναισθηματική σύνδεση δεν μπορεί να επιτευχθεί εδώ μεταξύ θεάματος και θεατή. Αντίθετα, στο δεύτερο μέρος, η Κοστέλο μοιράζεται εμπειρίες της καθώς αναγνωρίζει πως διανύει τα τελευταία χρόνια της ζωής της και αντιμετωπίζει τον εαυτό τους και τους άλλους με σπάνια τρυφερότητα. Η συνειδητότητα του ανθρώπου στο κατώφλι του θανάτου αναδεικνύεται με μια επίκληση στο βαθύτατο συναίσθημα από την Μάγια Κομόροβσκα, η ερμηνεία της οποίας, αλλά και το κείμενο που ερμηνεύει (για κάποια λεπτά της ώρας) ανατρέπουν ολοκληρωτικά την πρόσληψη ολόκληρης της παράστασης. Δεν μπορώ να πω ότι ο Βαρλικόβσκι επέστρεψε στην Αθήνα με ένα διαμάντι, αλλά φρόντισε αυτό το διαμάντι να λάμπει καθώς απομακρυνόταν.
Στέλλα Χαραμή
Πίσω στο 2018, η Μαρίνα Σάττι είχε την ιδέα να δημιουργήσει ένα αμιγώς γυναικείο, χορωδιακό σύνολο, τις Chores, όπως τις ονόμασε. Η ιδέα θα προέκυπτε από μία ανάγκη να διασωθούν στον χρόνο διαφορετικές μουσικές παραδόσεις – η αγάπη της ίδιας άλλωστε για την πολυφωνική παραδοσιακή μουσική είναι γνωστή – και να αναδειχθούν στο σήμερα, υπερβαίνοντας γεωγραφικά και ηλικιακά όρια. Και κάπως έτσι, και με όχημά τους την ακαπέλα πολυφωνική ερμηνεία τους, περισσότερες από 150 γυναίκες ηλικίας από 15 έως 60 ετών ήρθαν κοντά με στόχο τους να εξερευνήσουν, να πειραματιστούν και να ενώσουν το χθες με το σήμερα, καλλιεργώντας ταυτόχρονα την ικανότητά τους στη μουσική, τον χορό αλλά και την υποκριτική και παίρνοντας μέσα από όλη αυτή τη δημιουργική διαδικασία το σπουδαιότερο: Μαθαίνουν την αξία του να ανήκουν σε μια κοινότητα, τα μέλη της οποίας υποστηρίζουν ενεργά το ένα το άλλο, δουλεύουν την ενδυνάμωση και αποκτούν ισχυρή φωνή. Κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Με το χαρακτηριστικό ηχόχρωμά τους – πιστέψτε με, είναι εντελώς διαφορετική η εμπειρία να τις ακούς ζωντανά – οι Chores ανέβηκαν την περασμένη Τετάρτη στη σκηνή της Αίθουσας Σταύρος Νιάρχος στη Λυρική Σκηνή. Όσοι βρεθήκαμε εκεί, είχαμε την ευκαιρία να τις απολαύσουμε στην πλήρη τους σύνθεση, να ερμηνεύουν χορωδιακές διασκευές ελληνικών αλλά και διεθνών παραδοσιακών μελωδιών, αλλά και νέες συνθέσεις, πολλές από αυτές γραμμένες ειδικά για το σύνολο από σύγχρονους συνθέτες. Δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λόγια η μοναδική αίσθηση που σου αφήνει αυτό το νοερό ταξίδι από τόπο σε τόπο και από εποχή σε εποχή, από ένα σύνολο από δυναμικές γυναίκες που ενώνουν αρμονικά τις φωνές τους επί σκηνής. Ντυμένες όλες ομοιόμορφα σε γήινα χρώματα μοιάζουν με αερικά που με τις πραγματικά βελούδινες φωνές τους σου χαϊδεύουν τα αυτιά. Ακόμη κι αν βρίσκεσαι στον τελευταίο εξώστη της αίθουσας απλώς κλείνεις τα μάτια και αφήνεσαι σε αυτή τη μουσική διαδρομή, που έχει κάτι το λυτρωτικό, το θεραπευτικό αν θες παράλληλα. Θα την (τις) ακολουθήσω.
Ευδοκία Βαζούκη
“Κοίτα να δεις, ημέρα που βρήκα να κλείσω εισιτήρια” σκεφτόμουν, καθώς πήγαινα προς το Θέατρο Βεάκη και στο ραδιόφωνο άκουγα για πολλοστή φορά εκπροσώπους των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων να συζητούν για το πόθεν έσχες που κατέθεσαν (ή όχι) οι πολιτικοί αρχηγοί, και να τσακώνονται για φλέγοντα ζητήματα, όπως ποιος πολιτικός αρχηγός έχει τα λιγότερα… εκατομμύρια, ποιος από αυτούς τους ευγενείς εκατομμυριούχους μπορεί να “καταλάβει” τον αγώνα για επιβίωση του μέσου Έλληνα κ.α. Μάλλον είχα διαλέξει την κατάλληλη ημέρα, τώρα που το σκέφτομαι, γιατί με αυτές τις σκέψεις είχα μπει στο κατάλληλο mood για να παρακολουθήσω την παράσταση που έστησε η ομάδα 4Frontal, σε σκηνοθεσία Γιώτας Σερεμέτη – Κώστα Φιλίππογλου.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στα 100 λεπτά της παράστασης συνέβησαν πάρα πολλά κι αυτό γιατί η Νεφέλη Μαϊστράλη προσπάθησε να χωρέσει μερικά από τα μεγαλύτερα σκάνδαλα που έχει ζήσει η Ελλάδα από την δεκαετία του ’80 μέχρι και σήμερα. Ο πρωταγωνιστής της, Φώντας Κουτελάνος, τον οποίο εκπληκτικά υποδύεται ο Θανάσης Ζερίτης, και οι συνεργάτες του, συμπυκνώνουν στο πρόσωπό τους όλη την παθογένεια, που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε καθημερινά από πρόσωπα εξουσίας (εμφανή και αφανή) μέχρι σήμερα. Ακόμα κι αν τα ονόματά τους δεν είναι αληθινά, μπορούμε όλοι να καταλάβουμε ποια (πολιτικά και μη πρόσωπα), μπορεί να αποτέλεσαν πηγή έμπνευσης. Ίσως γι’ αυτό το γέλιο (σε στιγμές η κωμωδία είναι πολύ καλοκουρδισμένη) εναλάσσεται τόσο εύκολα με την οργή, με το φινάλε, το πιο δυνατό σημείο της παράστασης, να σε αφήνει με κόμπο στο στομάχι, θυμίζοντάς σου πόσοι έχουν κριθεί “αθώοι” για μερικά φοβερά εξόφθαλμα εγκλήματα.
Θα παραδεχτώ ότι αυτό δεν ήταν το αγαπημένο μου ανέβασμα από 4Frontal, (έχουν προηγηθεί τα καταπληκτικά Μπλε Καστόρινα Παπούτσια και οι Αριστερόχειρες). Ήταν όμως μια κλασική “νίκη” για την ομάδα. Μια δουλειά, εύστοχη και επίκαιρη, για εμάς που δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από την Νεφέλη Μαϊστράλη και τους 4Frontal.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Η 30ή Μαΐου έχει οριστεί ως η Παγκόσμια Ημέρα Σκλήρυνσης Κατά Πλάκας, μια μέρα που στάθηκε αφορμή να ανακαλύψω το podcast «Ζώντας με την σκλήρυνση κατά πλάκας» που υλοποιεί ο σύλλογος ατόμων που πάσχουν από αυτή τη νόσο. Το podcast αυτό αποτελείται από έξι επεισόδια, διάρκειας περίπου 20 λεπτών και πίσω από το μικρόφωνο συναντάμε τον ψυχολόγο, ψυχοθεραπευτή και ιατρικό εκπαιδευτή, Βασίλη Κιοσσέ. Στην σειρά αυτών των έξι επεισοδίων θα έχεις την ευκαιρία να μάθεις όσα μπορεί να μην ξέρεις ήδη για τη νόσο, αλλά και για το ταξίδι ενός ασθενούς από την αρχή του. Tο podcast αφορά όχι μόνο στα ίδια τα άτομα που πάσχουν αλλά και σε θεραπευτές, φροντιστές αλλά και σε όλους όσους επιθυμούν να ενημερωθούν σχετικά. Οι πληροφορίες που εγώ έλαβα, δεν ήταν καθόλου στείρες, μια απλή εγκυκλοπαιδική γνώση. Στα περισσότερα επεισόδια ακούς τον Βασίλη Κιοσσέ να συνομιλεί με άτομα που είτε πάσχουν από την ασθένεια, είτε εμπλέκονται με κάποιο τρόπο με αυτή. Θα ακούσεις την ιστορία μιας ψυχολόγου που έμαθε ότι νοσεί στα 25 της χρόνια, θα ακούσεις τον ίδιο τον Βασίλη Κιοσσέ να μιλάει για τη σημασία της ενσυναίσθησης εκ μέρους των θεραπευτών, έναν άντρα που στην αρχή δεν είχε δεχτεί καμία φαρμακευτική αγωγή, μια γυναίκα που συνάντησε απρόσωπους επιστήμονες, μια σύζυγο που φρόντιζε τον άντρα της, ακόμη και την πρόεδρο του συλλόγου που ανοίγει την κουβέντα για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι ασθενείς ζώντας στην κοινωνία μας. Και το σημαντικό είναι πως στην ουσία δεν είναι ένας και μία …είναι η Γωγώ, η Μυρσίνη, ο Γιώργος… Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που νοσούν. Εκτός από τις σημαντικές πληροφορίες που πήρα, αυτό που με εντυπωσίασε είναι η ροή των επεισοδίων. Ένιωθα σαν ο ένας ασθενής να δίνει απαντήσεις στον άλλον. Από την μεριά του, ο κύριος Κιοσσές είναι εξαιρετικός ως ακροατής και εξωτερικός παρατηρητής της κάθε ξεχωριστής ιστορίας, με απόλυτη ενσυναίσθηση. Και είναι καλό να γνωρίζουμε για την ασθένεια αυτή με την οποία μάχονται σχεδόν 13.000 άνθρωποι στη χώρα μας. Μπορείς να βρεις το ενδιαφέρον αυτό podcast διαθέσιμο στο Spotify.
Ελένη Ανδρεάτου
Κάπου ανάμεσα στους γρήγορους ρυθμούς της Αθήνας και στην αφόρητη ζέστη που επικρατεί αποφάσισα να μείνω σπίτι, να ανάψω το κλιματιστικό και να πληκτρολογήσω στην αναζήτηση του Netflix, «Ni Una Mas» ή αλλιώς «Raising Voices». Η σειρά οκτώ επεισοδίων με πρωταγωνίστριες τη Nicole Wallace, τη Clara Galle και τη Aicha Villaverde, βρίσκεται τις τελευταίες μέρες στην πρώτη θέση των τηλεοπτικών εκπομπών στη χώρα μας. Με λίγα λόγια η σειρά ξεκινάει με την Άλμα, μια 17χρονη μαθήτρια, να απλώνει ένα λευκό πανί με την επιγραφή «Προσοχή. Ένας βιαστής κρύβεται εκεί μέσα», μπροστά από το σχολείο της. Μια υπόθεση που εμμένει διαχρονικά στην επικαιρότητα, με τα θέματα της σεξουαλικής κακοποίησης ή παρενόχλησης, δυστυχώς, να μην εκλείπουν. Ποιος είναι ο βιαστής; Πότε και πως συνέβη; Αυτά είναι τα ερωτήματα που η σειρά προσπαθεί να απαντήσει, πηγαίνοντάς μας πίσω πέντε μήνες και αναλύοντας την ιστορία από την αρχή.
Η σειρά καταφέρνει να ισορροπήσει σε σωστές ισορροπίες και να παρακινήσει τον τηλεθεατή να ακολουθήσει την Άλμα στο δρόμο της για τη δικαίωση. Αυτό που με εντυπωσίασε θετικά είναι το γεγονός πως δεν πρόκειται για μια ακόμη κλισέ ιστορία. Γύρω από το πλαίσιο του βιασμού, τίθενται θέματα φιλίας, εκφοβισμού, σχέσεις γονέα- παιδιών και κακοποιητικών συμπεριφορών. Μου άρεσε η αδερφική σχέση που αναπτύχθηκε μεταξύ της Άλμα και της Γκρέτα και ο τρόπος που η Άλμα, υπερασπίστηκε την παλιά κολλητή της Μπέρτα, δείχνοντας τη δύναμη της γυναικείας αλληλεγγύης, παρά το γεγονός πως πλέον οι δυο τους δεν διατηρούσαν καλές σχέσεις. Ακόμη, είχε ενδιαφέρον να δω την αλληλεπίδραση του Gabriel Guevara και της Nicole Wallace, μια αλληλεπίδραση εκ διαμέτρου αντίθετη από ό,τι την είχαμε συνηθίσει στην ρομαντική ταινία Culpa Mia.
Το Raising Voices είναι μια σειρά που δεν διαφέρει πολύ από άλλες. Καταφέρνει, όμως, να μάς προβάλλει το θέμα της σεξουαλικής κακοποίησης με ιδιαίτερη προσοχή, χωρίς να μπλέξει σε μοτίβα που άλλες σειρές συχνά ακολουθούν. Την συστήνω ανεπιφύλαχτα για ατελείωτο streaming και πολύωρη ανάλυση μετά με την παρέα.
Μαρία Βέλμαχου
