ΣΑΒΒΑΤΟ
23
ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Την εβδομάδα που πέρασε κάναμε βόλτες στην πόλη, πήγαμε θέατρο, είδαμε σειρές και ταινίες, ακούσαμε μουσική, παρακολουθήσαμε την επικαιρότητα – και κάποια από αυτά θέλουμε να τα μοιραστούμε μαζί σας. Συγκεντρώσαμε ότι μάς κέντρισε το ενδιαφέρον και μάς ενθουσίασε ή μας απογοήτευσε!
(+) Κάτι που μάς άρεσε (+) Lacrima: Ένα σπάνιο θεατρικό κομψοτέχνημα στην Πειραιώς 260
Πριν από πέντε χρόνια το Φεστιβάλ Αθηνών μας γνώρισε μια σημαντική γυναικεία παρουσία της ευρωπαϊκής σκηνής, τη Γαλλίδα Καρολίν Γκιγιελά Ενγκιγέν. Τότε είχε παρουσιάσει μια ονειρική χωροχρονική κάψουλα ανάμεσα στη Σαϊγκόν του ’50 και το Παρίσι του ’90- την είχε ονομάσει «Σαϊγκόν». Φέτος, για τρίτη φορά μετακληθείσα της διοργάνωσης μας προσέφερε το αρτιότερο δείγμα δουλειάς της· ήταν το «Lacrima». Μια πολυεπίπεδη ιστορία πίσω από ένα χαρμόσυνο συμβάν – το γάμο μιας Αγγλίδας πριγκίπισσας και το ράψιμο του νυφικού της – ποτισμένη ωστόσο με δάκρυα, άφθονα δάκρυα. Σε ρεαλιστικό μοτίβο αλλά με αριστοτεχνικά δομημένη δραματουργία, σπουδαίες ερμηνείες από τον πολυεθνικό 11μελή της θίασο κι έναν αφηγηματικό ρυθμό που ακολουθούσε τις αρχές του θριλερικού σασπένς, το «Lacrima» αναδείχθηκε σε μια από τις σημαντικότερες μετακλήσεις των τελευταίων ετών στην Πειραιώς 260.
Το χρονικό κατασκευής ενός βασιλικού νυφικού λειτούργησε ως μια παραβολή: Αποκάλυπτε κάτω από τα δεκάδες μέτρα πολυτελούς υφάσματος, τις, σπάνιας τεχνοτροπίας, δαντέλες του και τους χιλιάδες πολύτιμους λίθους που το κοσμούσαν, πτυχές της εργασιακής, κοινωνικής, οικογενειακής διαστρωμάτωσης όπως διαμορφώνονται από την Ευρώπη ως την Ινδία – ισοπεδώνοντας τις ανθρώπινες υπάρξεις. Ο ορισμός της συγκίνησης, πιθανόν, να μην αρκεί για να περιγράψει το βάθος και την ουσία της ανάγνωσης που πέτυχε να κάνει η Ενγκιγέν – και η οποία σε ένα βαθμό οφείλεται στα προσωπικά της πολυπολιτισμικά βιώματα· μα κυρίως στο ύψος της καλλιτεχνικής και ανθρωπιστικής της ευαισθησίας.
Στέλλα Χαραμή
@Ανδρέας Σιμόπουλος
Αυτή η εβδομάδα για εμένα είχε Ηρώδειο, όπου βρέθηκα για τη δημοφιλέστερη όπερα του Πουτσίνι, “Τόσκα”, η οποία “άνοιξε” το πρόγραμμα του Φεστιβάλ Αθηνών για φέτος. Μια μεγάλη καλλιτεχνική επιτυχία της Εθνικής Λυρικής Σκηνής που επαναλαμβάνεται για τέταρτη φορά σε μουσική διεύθυνση Λουκά Καρυτινού, σκηνοθεσία, σκηνικά και κοστούμια Ούγκο ντε Άνα, αναβίωση σκηνοθεσίας Κατερίνας Πετσατώδη και εν μέρει νέα διανομή. Η “Τόσκα” δεν αποτελεί άδικα μια από τις δημοφιλέστερες όπερες του ρεπερτορίου. Η ιστορία ακολουθεί τη ντίβα της όπερας Φλόρια Τόσκα, μια γυναίκα παράφορα ερωτευμένη με τον σύντροφό της και ζωγράφο Μάριο Καβαραντόσσι, τον οποίο ζηλεύει και παθολογικά. Όταν ανάμεσα τους θα μπει κάποια στιγμή ο σκοτεινός βαρόνος Σκάρπια, ένας άνδρας με απόλυτη εξουσία και δύναμη, το ερωτευμένο ζευγάρι θα πέσει στην παγίδα του… Όταν μάλιστα ο κυνικός Σκάρπια θελήσει να κάνει την Τόσκα δική του, οι εξελίξεις θα είναι δραματικές. Κάποιοι από τους ήρωες έρχονται αντιμέτωποι με τον θάνατο, τη στιγμή που η ντίβα Τόσκα βιώνει όλο το δράμα που έχει επιφέρει ένα εφιαλτικό για την ίδια δίλημμα…
Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει ο Ντε Άνα και ήταν πραγματικά εντυπωσιακά, με την παράσταση να κλέβει ο υπερμεγέθης Εσταυρωμένος, που από τη στιγμή της αποκάλυψής του στο τέλος της πρώτης πράξης παρέμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της παράστασης πάνω στη σκηνή. Οι παράλληλες βιντεοπροβολές του Σέρτζιο Μετάλλι, επίσης εντυπωσιακές πάνω στην επιφάνεια του πίσω μέρους του ρωμαϊκού ωδείου, έδιναν μία κινηματογραφική διάσταση στην παράσταση που σε συνδυασμό με τον φωτισμό “χάριζαν” πολύ στην όλη εμπειρία. Και φυσικά, η, γεμάτη αλυσιδωτές εντάσεις, πλοκή – σε συνδυασμό με την υποβλητική μουσική του κορυφαίου συνθέτη – δεν αφήνει κανένα περιθώριο να πάρεις το βλέμμα σου από την φαντασμαγορική αυτή παραγωγή που δικαιώνει την συνεχή επιστροφή της.|
Ευδοκία Βαζούκη
Πρέπει να ήταν κάπου στα μέσα Φεβρουαρίου όταν ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου ανακοίνωσε το πρόγραμμα των καλοκαιρινών του εμφανίσεων. Όπως ήταν αναμενόμενο, όλοι οι «Θανασικοί» έτρεξαν να προμηθευτούν το «χρυσό εισιτήριο» και το sold out κατέφθασε μέσα σε δυο κιόλας μέρες με ταχύτητα αστραπής. Εγώ βρέθηκα σε ένα από αυτά τα τελευταία live, στο κατάμεστο θέατρο του Λυκαβηττού, για να απολαύσω τον αγαπημένο μου καλλιτέχνη, συνοδευόμενο από την γνωστή του παρέα, τους Μάρθα Φριντζήλα, Αλέξανδρο Κιστάκη και Γιάννη Λίταινα. Η πολυτάλαντη Μάρθα Φριντζήλα με εντυπωσίασε με την φωνή της – πραγματικά ήταν σαν να την άκουγες από το Spotify – και την θεατρικότητά της, ενώ οι Κιστάκης–Λίταινας με συνεπήραν με τις μεστές φωνές και την απλότητα των ερμηνειών τους.
Η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετικά οικεία για όσους έχουν παρακολουθήσει ξανά συναυλίες του Θανάση Παπακωνσταντίνου. Και ναι, αυτό σημαίνει ότι δεν έλειπαν τα σημαιάκια, τα φωτιζόμενα μπουκάλια νερού ανά χείρας, οι φωτοβολίδες και η «βροχή» από μπίρες. Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου προλόγισε τη συναυλία με την υπόσχεση στο κοινό να περάσει όμορφα και έτσι έγινε. Το συγκινησιακό φορτίο ήταν έντονο καθ’ όλη τη διάρκεια του live, αφού έγιναν πολλές αναφορές στον πόλεμο στη Λωρίδα της Γάζας, με την Φάρθα Φριντζήλα να αφιερώνει «στα 20.000 ορφανά της Γάζας», τα τραγούδια «Wa Habibi» και «Φεϊρούζ» και το κοινό να ζητωκραυγάζει «Λευτεριά στην Παλαιστίνη». Ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου θα ρίξει αυλαία την Κυριακή 16 Ιουνίου στο θέατρο Βύρωνα, ολοκληρώνοντας τον «Διονυσιακό του κύκλο» όπως λέει ο ίδιος, και δίνοντας εκ νέου ραντεβού- αορίστου χρόνου με το «Απολλώνειο στοιχείο να υπερτερεί». Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε την επιστροφή του σε αυτό το νέο καλλιτεχνικό του κεφάλαιο…
Ελένη Ανδρεάτου
Το βράδυ της Τετάρτης, βρέθηκα στην Ταράτσα του Φοίβου, σε μία υπαίθρια μουσική αναθεώρηση, γεμάτη τραγούδια, σκετσάκια και καυστικότητα για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας. Σε ένα κατάμεστο θέατρο -στο Θέατρο Άλσος-, μάς υποδέχτηκε ο Φοίβος Δεληβοριάς, τραγουδώντας για τον «Μπάσταρδο γιο», ένα τραγούδι που μάς μεταφέρει σε μία άλλη εποχή, σε μία άλλη Αθήνα.Μέσα από το δικό του, καυστικό σχολιασμό, ο Θανάσης Αλευράς έθεσε στο σχολιαστικό επίκεντρο το θέμα της ακρίβειας, της αύξησης στις τιμές των ενοικίων, την πολιτική του Κυριάκου Μητσοτάκη, καθώς δεν έκρυψε και την αποδοκιμασία του για την έντονη κριτική που δέχτηκε τόσο ο ίδιος, όσο και η Μαρίνα Σάττι, κατά τη διάρκεια της Eurovision- μια αποδοκιμασία που παρουσιάστηκε μέσα από τρία απολαυστικά μουσικά δρώμενα και μοίρασε άπλετο γέλιο σε όλο το κοινό.
Ο οικοδεσπότης Φοίβος Δεληβοριάς, η Ρένα Μόρφη, ο Θανάσης Αλευράς, η Γαλήνη Χατζηπασχάλη(σπουδαίο υποκριτικό ταλέντο), μαζί με τον Περικλή Σιούνδα, την Έλσα Σίσκου και τον Θάνο Ραγκούση βρέθηκαν για ένα γεμάτο τρίωρο επί σκηνής, πράττοντας επιτυχημένη σάτιρα.Στη σκηνή ανέβηκε και ο Δημήτρης Χριστοφορίδης, ο ταλαντούχος stand-up comedian, που αποτελεί μέρος της συγγραφικής ομάδας των κειμένων και μάς μίλησε για όλα: για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, τις αριστερές δυνάμεις της χώρας, αλλά και τις -ομολογουμένως αντικειμενικές- δυσκολίες της ζωής στην Αθήνα.
Η πιο ξεχωριστή στιγμή της βραδιάς- για μένα- ήταν όταν ανέβηκε στην σκηνή ο Σταμάτης Κραουνάκης. Ο σπουδαίος Έλληνας καλλιτέχνης, ο οποίος ήταν ο επίτιμος καλεσμένος της βραδιάς, καθήλωσε με την ερμηνεία του σε αγαπημένα τραγούδια του(Κόκκινα γυαλιά, Όταν έχω εσένα, ο Έλληνας), ενώ μάς σύστησε και τον Χρήστο Γεροντίδη, τον μουσικό με την μαγευτική φωνή ή αλλιώς την τίγρη και τον παίκτη, όπως τον παρουσίασε.Το μοναδικό αρνητικό της βραδιάς που θα μπορούσα να σκεφτώ είναι το γεγονός πως η οθόνη στα δεξιά της σκηνής, κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού της παράστασης δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε, αφήνοντας αρκετά άτομα που βρίσκονταν στη θέση των όρθιων, να ακούν, αλλά να μην βλέπουν. Ελπίζουμε να διορθωθεί.
Μαρία Βελμαχου
Η Παρασκευή, στο τέλος μιας κουραστικής εβδομάδας, μού χάρισε μια ανάσα που είχα πολλή ανάγκη – και το χειρότερο είναι ότι παραλίγο να την χάσω. Κι αυτό γιατί, από τη μια άκουγα τη φωνή της λογικής να μου λέει “Τατιάνα, μην είσαι τρελή, πού πας με τέτοια διάθεση σε συναυλία;”, από την άλλη τη φωνή της καρδιάς (και μιας πολύ αγαπημένης μου φίλης) να απαντά ότι αυτό το live, σε αυτό το σημείο δεν γίνεται να το χάσω. Καπως έτσι, βρέθηκα να ακούω την καρδιά μου και να ανηφορίζω τον κήπο του Μεγάρου Μουσικής, για να βρω ένα ήσυχο σημείο να απολαύσω με την ησυχία μου την συναυλία του Κωνσταντίνου Βήτα. Αυτό το live ήταν όσα περίμενα και κάτι παραπάνω. Ναι, χορέψαμε, τραγουδήσαμε δυνατά το Πάρτυ, το Τυχερό Αστέρι, το Όλο αυτό που ποτε, όλα τα κομμάτια του βασικά – ακόμα και το τελευταίο, καινούριο τραγούδι από τον νέο του δίσκο, “Το Χέρι”. Αλλά πήραμε και δύναμη για όλα αυτά που μας περιμένουν.
“Η καθημερινότητα έχει αποκτήσει ένα άλλο χρώμα κάτω από αυτό τον ουρανό, παντού βλέπουμε το έλλειμμα της αγάπης, την έντονη και ανεξέλεγκτη βία, την επιφάνεια της ασάφειας, τη θολούρα που έρχεται από την έλλειψη συνείδησης, παιδείας η οποία καταλήγει σε απόγνωση, στενομυαλιά και μισαλλοδοξία” είχε πει ο Κωνσταντίνος Βήτα σε συνέντευξη που έδωσε στη Στέλλα Χαραμή, λίγες μέρες πριν τη συναυλία. Όλα αυτά ισχύουν φυσικά, τα ζούμε όλοι μας. Όμως, την Παρασκευή, για δύο περίπου ώρες, νομίζω πως όλοι ξεχάσαμε για λίγο αυτή την καθημερινότητα. Ακούγοντας την τρυφερή φωνή του Κ. Βήτα, τα απελευθερωτικά beats και τα τόσο όμορφα τραγούδια του, ο ουρανός έμοιαζε λίγο πιο φωτεινός.
Τατιάνα Γεωργακοπούλου
Η χορευτική αφρικανική κουλτούρα έχει έναν ανεξάντλητο και ορμητικό πλούτο, ικμάδες του οποίου έχουμε δει και σε άλλες παραστάσεις του Σερζ Εμέ Κουλιμπαλί – όπως και κάποιων ακόμα εκπροσώπων της αδιανόητης αυτής κληρονομιάς, η δουλειά των οποίων έχει καταφέρει να φτάσει στην Ευρώπη. Όμως, αυτή τη φορά, ως προσκεκλημένος του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260, με την παράσταση «Ce la vie», ο Κουλιμπαλί δεν μας εξέπληξε. Η χορογραφία του δεν είχε την καταιγιστική ένταση, τον εκστατικό ρυθμό, την ευρηματικότητα της ματιάς του που έχουμε χαρεί στο πρόσφατο παρελθόν και πάλι στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών, στο Φεστιβάλ Χορού της Καλαμάτας, όσο και ως προσκεκλημένος της Στέγης.
Ακόμα κι έτσι, οι χορευτές του – κυρίως οι έξι Αφρικανοί χορευτές του από τους οκτώ του συνόλου – έγιναν χειροπιαστές υπομνήσεις της ανθρώπινης υπέρβασης και κυρίως της αναμφισβήτητης υπεροχής των μαύρων χορευτών – έναντι των λευκών χορευτών ακόμα και αυτών που στέκονται στην πρώτη γραμμή – για τη δυναμική, την απίστευτη ευελιξία και πλαστικότητα των σωμάτων τους. Στα θετικά της παράστασης και η ζωντανή afro beat μουσική από τον Yvan Talbot.
Στέλλα Χαραμή
