Το «Μιντάτι», μια παράσταση για την ανθρώπινη συνύπαρξη και τη συλλογικότητα, παρουσιάζει η χορογράφος Τζένη Αργυρίου στις 3 και 4 Ιουλίου στην Πειραιώς 260, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου 2024.
Η γνωστή δημιουργός εμπνέεται από την κληρονομιά των παραδοσιακών και λαϊκών ελληνικών χορών αλλά και από σύγχρονες χορογραφικές πρακτικές, διαμορφώνοντας στο έργο αυτό ένα τοπίο όπου ο χορός συνδέεται με τη ζωντανή μουσική σε ένα αρμονικό ταίριασμα. Στο «Μιντάτι» χορεύτριες και χορευτές, μουσικοί και θεατές μοιράζονται έναν κοινό κόσμο και συμμετέχουν σε ένα είδος «τελετουργίας», σε μια συλλογική ανθρώπινη εμπειρία.
Φωτογραφία: Νύσος Βασιλόπουλος
Μπορεί ο χορός να εκφράσει σήμερα τα προβλήματα, τα ερωτήματα και την ανάγκη του σύγχρονου ανθρώπου για κοινωνικότητα; Μπορούμε να εφεύρουμε καινούριους χορούς που θα μας εκφράζουν και νέες τελετουργίες που θα μας ενώσουν; Πώς θα ήταν μια τέτοια γιορτή; Θα μπορούσαμε όλοι «να βάλουμε ένα χεράκι» για να δημιουργηθεί; Αυτό σημαίνει «μιντάτι»: στα χωριά της Ηπείρου ήταν η σύναξη για να παραχθεί με τη βοήθεια όλων ένα έργο που είχε ανάγκη η κοινότητα.
Το έργο «Μιντάτι» γεννήθηκε υπό το φως αυτών των ερωτημάτων, βάζοντας στο κέντρο τις έννοιες της κοινότητας, της συλλογικότητας και της αλληλεγγύης. Χορευτές και μουσικοί διαμορφώνουν το εικαστικό τοπίο, δημιουργούν ένα αρχείο από ήχους και κινήσεις που φέρουν μνήμες χορών από τα βάθη του χρόνου αλλά και από το σήμερα και σταδιακά ανοίγουν τους ομόκεντρους κύκλους μιας συλλογικής γιορτής.
Στα έργα και την έρευνά της τα τελευταία χρόνια η Τζένη Αργυρίου αντιμετωπίζει τον χορό ως έκφραση της ανθρώπινης ανάγκης για επαφή και ως μέσο για επανασύνδεση με τη φύση και την κοινότητα – αυτήν που ήδη υπάρχει και αυτήν που δημιουργείται κάθε φορά σε μια σύναξη.
Λίγα λόγια από τη χορογράφο
«Προσπαθούμε να χτίσουμε μια γέφυρα που συνδέει το εγώ με το εμείς».
«Το Μιντάτι φτιάχτηκε γύρω από ένα ερώτημα: Μπορεί ο χορός σήμερα να συνδέσει τους ανθρώπους; Μπορούμε να επανεφεύρουμε μια μορφή σύγχρονης συμμετοχικής τελετής, που να περιλαμβάνει παλιές και νέες μορφές συλλογικής έκφρασης;» αναφέρει η Τζένη Αργυρίου για τη νέα της παράσταση.
«Θα έλεγα ότι η ουσία της παράστασης Μιντάτι είναι να μοιράζεσαι κάτι μικρό ή μεγάλο με ένα σύνολο ανθρώπων, με μια κοινότητα. Αυτή δεν είναι και η ουσία της καλλιτεχνικής έκφρασης; Δημιουργείς έναν κόσμο, τον οποίο εκθέτεις στο κοινό και μέσα από αυτή την εφήμερη δράση μοιράζεσαι ιδέες, ερωτήματα, ανησυχίες, οράματα, φόβους και ελπίδες. Προσδοκώντας ότι η ανάγκη που σε οδήγησε στη δημιουργία αυτή δεν είναι μόνο προσωπική αλλά και συλλογική.
Τα σώματά μας είναι αρχεία που φέρουν μέσα τους κοινωνικό υλικό. Σε μια εποχή που συχνά η καθημερινότητά μας γεμίζει από απομόνωση, απογοήτευση και φόβο, το ΜΙΝΤΑΤΙ ανασκάπτει αυτά τα αρχεία και μέσα από τη γλώσσα του σώματος μας καλεί να επανασυνδεθούμε με τη φύση, να σταθούμε ο ένας δίπλα στον άλλον και να αισθανθούμε ότι είμαστε ζωντανά μέλη μιας κοινότητας – αυτής που ήδη υπάρχει και αυτής που δημιουργείται κάθε φορά σε μια συνεύρεση όπως της μάζωξης του κόσμου σε μία παράσταση.
«Μιντάτι», στην Ήπειρο αλλά και Ξέλαση στην Πελοπόννησο, Αργατία στον Πόντο, Αλλαξιά στην Ικαρία, Αμπασάδα, στις Κυκλάδες κ.α είναι ονομασίες που χρησιμοποιούσαν στο παρελθόν σε διαφορετικά μέρη της Ελλάδας για τη συλλογική εργασία που έβαζαν τα μέλη μιας κοινότητας για την παραγωγή ενός κοινωφελούς έργου, και ήταν μέρος της ζωής τους. Πρόκειται για ένα έθιμο που βασίζεται αδιαπραγμάτευτα στην αλληλοβοήθεια και την αλληλεγγύη, δύο αξίες πολύ κεντρικές που στις μέρες μας τείνουν να ξεχαστούν.
Νιώθω ότι με το Μιντάτι προσπαθούμε να χτίσουμε ή καλύτερα να δημιουργήσουμε μια γέφυρα, κάτι που να συνδέει το εγώ με το εμείς, το παρελθόν με το μέλλον, το απέχω με το συμμετέχω, το θεατή με το θέαμα».
Τζένη Αργυρίου
